Daniel Norgren / Black Vultures
Μια χαρά είναι το παιδί μη ανησυχείτε. Όλα θα μπούνε σε ροή, σιγά σιγά θ' αποκτήσουνε και κάποιο σκοπό, κάτι θα γίνει τέλος πάντων. Έχω να γράψω δώδεκα ημέρες και νομίζω ότι πέρασαν τρεις μήνες. Τώρα αυτό δε ξέρω πως να το ερμηνεύσω, θα ρωτήσω τη Ψυχ.
Λοιπόν, where were we? Στα γνωστά τα υπαρξιακά. Δεν έχει αλλάξει τίποτα με το νέο έτος, το χάος παραμένει ως έχει και με ορίζει. Φέτο λέω, να προσπαθήσω να παίρνω τα πράγματα λίγο πιο αβίαστα και μπορεί ακόμα ακόμα να τ' αφήσω να με σύρουν. Σκέψεις άτακτες, σκέψεις πεταμένες. Είναι πολύ νωρίς για οτιδήποτε. Οπότε flow (go with the).
Μπορούμε όμως ν' ακούμε και τίποτα. Να εδώ π.χ. ακούστε ένα ωραίο τραγουδάκι (στο repeat αυτό το διάστημα), από άσχετο παλικαράκι που μου προτάθηκε από πολύ καλό φιλαράκι. Απλά και αβίαστα τον ρωτάω, άκουσες τίποτα καλό; Daniel Norgren κατέβασε λέει, το Buck. Oκ man, το κατεβάζω.
Και πέρασαν έτσι οι μέρες και βρίσκομαι κάπου μεταξύ Πλάκας και Λιτοχώρου, ποδαράτος, με το σακίδιο μου σε χαλαρή πεζοπορία (σιγά σιγά για να ζεσταίνομαι για το καλοκαίρι), και τ' ακουστικά στ' αυτιά. Και σκάει το τραγούδι Black Vultures (Μαύρα Όρνεα). Α λέω τι συμπαθητικό, καλέ τι ωραία που τα λέει ο κύριος Daniel. Και μου πετάει κάτι γαμάτο, απλό, αλλά τόσο μα τόσο αληθινό:
I got no place to go, but I don't wanna go anyway
Til the day I die, I guess this is just how it will stay
Μετά λέει για βόλτες με datsun, αλκοόλ, γυναίκες, μοναξιά, κ.α.
Χίπηδες, Μαλλιάδες, Σουηδοί. Σοφοί άντρες, μεγάλες αλήθειες.
