Dana Gillespie / Souvenirs Of Stefan

Θα έσκαγα αν δε το ανέβαζα. Και επιτέλους ήρθε η ώρα του. Καλή του ώρα.

Με έχει πιάσει εμένα τώρα το πολιτικό μου αυτό το διάστημα, και παρακολουθώ και εγώ τις εξελίξεις με κομμένη την ανάσα. Τι να λέμε, πραγματικά κρέμομαι από κάθε δήλωση/τοποθέτηση/υπαινιγμό. Γλεντάω. Κυρίως παρακολουθώ τον αψύ και κλαίω κάθε φορά. Με τον Στέφανο δε ταυτίστηκα ιδιαίτερα, φοράει στενά, κάνει και πολλά σαρδάμ, το αγαπημένο μου το είπε προχθές, εμείς θα βγάλουμε τις σακούλες (κουκούλες) από τα κεφάλια κάποιων.

Αν περίμενα την (εκ)τροπή; Μα και βέβαια! Και στο φως μου ρε παιδιά, μα τον Μανιτού, το τραγούδι αυτό το διάλεξα πέρσι τέτοια εποχή και το έβαλα στη λίστα προς ανάρτηση, περιμένοντας απλά την ημερομηνία. Και δεν άργησε. Είπαμε το τελευταίο διάστημα ψάχνω αφορμές για αναρτήσεις γιατί έχω απλά στερέψει. 

Οπότε λιτά και απέριττα, αφιερώνω αυτό το τραγούδι για τον Στέφανο της καρδιάς μας. Ένα πανέμορφο κατά τ' άλλα τραγούδι, το οποίο που να 'ξέρε η δόλια Dana Gillespie όταν το τραγούδησε το 1968, ότι κάποια μέρα ένας αρούγκαλος με καταγωγή από την Κατερίνη και τόπο κατοικίας το Λιτόχωρο θα το ανέβαζε στο blog του για να πάρει likes. 

Όσα φέρνει ο χρόνος δε τα φέρνει η ώρα.

But my foolish heart couldn't see

You belonged to me for a little while.

O Stefan, I love you still.

p.s. Θα έγραφα κι' άλλα, αλλά έχω κάψει εγκέφαλο αυτές τις μέρες γιατί περνάμε φανταστικά στην τοποθεσία Εθνική Κατερίνης.

Justin Hurwitz / Mia & Sebastian's Theme

Άσχετο τραγούδι με άσχετη ανάρτηση, να ξέρετε. 

Είναι από τις πρώτες φορές που γράφω για να πω κάτι άσχετο με τη μουσική ή με εμένα. Δε το κάνω δηλαδή για εμένα, αλλά για εσάς εκεί έξω. Μεγάλη ψυχή το ξέρω, στα χνάρια του Κωστόπουλου.

Πριν από δύο-τρία χρόνια ρωτάω μια πολύ καλή μου φίλη που ξέρει ποια είναι - και είναι και του χώρου, ρε συ Ψι, επειδή έχω κουραστεί παααααάρα πολύ να ψάχνω από εδώ και από εκεί ειδήσεις και αναλύσεις σε άπειρα site και να πέφτουν ότι να ναι μπροστά μου, έχουμε κάνα καλό δημοσιογραφικό site όσο το δυνατόν ποιο αδέσμευτο, μαζεμένο, αλλά με κριτική σκέψη κι' ετς να παρακολουθώ καθημερινά γιατί δε παλεύεται άλλο η φάση;

Τι να σου πω μου λέει, όχι πολλά αλλά τσέκαρε λίγο το #fact γιατί αξίζει!

Και ναι! Σ' ευχαριστώ Ψι! Έκτοτε, το έχω καθημερινή μου (σχεδόν) συνήθεια. Δείτε το και γραφτείτε αν σας αρέσει αυτό το στυλ παρουσίασης θεμάτων που μπορεί να είναι της επικαιρότητας η μη, αλλά σε κάθε περίπτωση εμένα μου ταιριάζει απόλυτα. Για όσους δε το ξέρετε κάντε μια δοκιμή εδώ και δε θα χάσετε.

Το τρέχει η κα. Βίβιαν Ευθυμιοπούλου, που δε την γνωρίζω, αλλά προφανώς της βγάζω το καπέλο. 

// UPDATE 09.09.2024 Στο μεσοδιάστημα έμαθα κάποια παραπάνω πραγματάκια για την κα. Ευθυμιοπούλου, παλαιά blogger, δημοσιογράφος και σύμβουλος επικοινωνίας γαρ, του ευρύτερου του τόξου προς ΠΑΣΟΚ. Σε σημερινή της ανάρτηση αναφέρει ότι είναι στο τσακ για εκεί (την παρακολουθώ πλέον στο fb), με αρχηγούς Ανδρουλάκη ή Γερουλάνο, αν και 'γω την κόβω ποιο πολύ Γερουλανική. Κοιτάξτε, αν για μένα βγει Γερουλάνος, και γω προς τα 'κει με κόβω. Αλίμονο, έχω ψηφίσει τα πάντα, ΠΑΣΟΚ μου διέφυγε ToDate. Οπότε σύντροφοι και συντρόφισσες, δηλώνω από δω ότι αν βγάλουν τον Γερουλάνο, πήραν και ένα κουκί από δω. //

Αφορμή για την ανάρτηση μου έδωσε το χθεσινό newsletter του #fact που λαμβάνω και διαβάζω όποτε έχω το χρόνο. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος σύνδεσμος να σας παραθέσω, γιατί είναι σε μορφή mail, αλλά διαβάστε λίγο το στυλ για να καταλάβετε. Το κείμενο έχει παρατεθεί αυτούσιο με τονισμένα τα σημεία που σκίρτησα (ευχάριστα). Α επίσης χρησιμοποιεί υστερόγραφα (πολύ φίλη μου). 

" Υστερόγραφο: Ειδήσεις που τελικά δεν ανθολογήσαμε:

 Τα ρεπορτάζ για «το καλάθι της ΔΕΘ». Βρίσκουμε προσβλητικό για τη νοημοσύνη όλων μας στην πολύπαθη αυτή χώρα, να διαβάζουμε για επιδοματικές παροχές που πρέπει να δοθούν γιατί το απαιτεί το έθιμο. Συνυπογράφουμε το σχετικό άρθρο του Αργύρη Παπαστάθη στο Protagon. «Η τριτοκοσμική συνήθεια του καλαθιού της ΔΕΘ».

Τη δίκη «των βιασμών της Μαζάν» στη Γαλλία. Θα αναφερθούμε σε αυτή την ιστορία όταν βρούμε τις λέξεις να το κάνουμε με τρόπο που δεν είναι πορνογραφικός και προσβάλλει, εκ νέου, το θύμα και τα παιδιά της.

Το μακελειό στο σχολείο της Τζώρτζια, στις ΗΠΑ.  Αποφεύγουμε να ανθολογούμε το εγχώριο έγκλημα για να μένει χώρος στο σύντομο αυτό δελτίο στην καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Αν και η αναφορά στα «ξένα δράματα» λειτουργεί αποτροπαϊκά για τα δικά μας,  προτιμούμε τις διεθνείς ειδήσεις που λειτουργούν ως παραδείγματα προς μίμηση.  

Τις τελευταίες ειδήσεις από τις εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ γιατί το FACT θα μετατρεπόταν σε «Δελτίο Παύλου Γερουλάνου». Για την ώρα, μόνον αυτός παράγει ειδήσεις και πολιτικό λόγο άξιο σχολιασμού. Μπορείτε να τον παρακολουθείτε από τα κανάλια του στα σόσιαλ μήντια.     

Τον εσωκομματικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει εδώ και εβδομάδες στον ΣΥΡΙΖΑ. Η κατάσταση εμπίπτει στην κατηγορία: «Ειδήσεις και ρεπορτάζ προσβλητικά για τη νοημοσύνη των αναγνωστών». "

Αυτό το τελευταίο για τον ΣΥΡΙΖΑ, "Ειδήσεις και ρεπορτάζ προσβλητικά για τη νοημοσύνη των αναγνωστών" με έκανε και έσκασε το χαμογελάκι της ημέρας που ήταν για μια ακόμα φορά so tiring. Σ' ευχαριστώ #fact!

Τέλος, επειδή το blog είναι  κυρίως μουσικοχορευτικό (πέρα από εκπαιδευτικοπολιτικό), ας αναρτήσω και κάτι. Εδώ αφορμή η χθεσινή ταινία στο ΣΚΑΪ (για ταινίες, βλέπεται). 

Με αφορμές, κάτι γίνεται.

Νίκος Ξυλούρης / Φίλοι κι' αδέρφια

Αυτή την ανάρτηση ξεκίνησα να την γράφω την Παρασκευή, τριάντα Αυγούστου, με σκοπό να την έχω τελειωμένη στις τρεις του Σεπτέμβρη. Δυσκολεύτηκα να γράψω ετεροχρονισμένα/προχρονολογημένα (δε ξέρω ποιο είναι το σωστό, το αφήνω έτσι και θα με διορθώσουν οι γνωστοί επιμελητές), αλλά μια χαρά πήγε τελικά. 

Την οφείλω και κατ' επέκταση την αφιερώνω σε δύο αγαπημένους μου συναδέλφους του ευρύτερου δημοκρατικού τόξου*. Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι, ξέρουν και άλλοι ποιοι είναι. Όχι δηλαδή ότι δεν έχουμε και άλλους αγαπημένους συναδέλφους στην τράπεζα, αλλά με αυτούς έχω τις ζυμώσεις και τις έντονες αισθηματικο-πολιτικο-κοινωνικές συζητήσεις.

Άντε την αφιερώνω και στον Γιάννη που τον αγαπώ εξίσου (εκεί οι συζητήσεις ποιο αισθηματικές).

Τρεις του Σεπτέμβρη λέμε και ιστορική για την Ελλάδα ημέρα. Δύο γεγονότα την σημάδεψαν στην μνήμη μας. Το πρώτο τείνουμε να το ξεχνάμε αν και σαφώς πιο σημαντικό από το δεύτερο. Το δεύτερο, ρέπουμε να το εξυμνούμε, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, με την επωδό "Σήκω Ανδρέα να δεις τα παιδιά της αλλαγής" 

Το τραγούδι που επέλεξα ή μάλλον για να είμαι ακριβής μου επιβλήθηκε, το λατρεύω. Μαγική πανέμορφη σύμπραξη, την στιγμή που έπρεπε, σε εποχές βαθιάς χούντας, από ιερά τέρατα** της χώρας μας. Ξαρχάκος, Καμπανέλλης, Ξυλούρης. 

Τι να λέμε τώρα. Κάντε μια αναλογία με το σήμερα.

Δε το πηγαίνω στο "κάθε πέρσι και καλύτερα", έχουν αλλάξει οι εποχές. Που φίλοι κι' αδέρφια τώρα, πάει αυτό μας άφησε, ο ατομικισμός πλέον παγκόσμια έχει επιβληθεί. Δε μιλάμε πλέον για εμείς, αυτό έχει βγει από το κάδρο, αλλά μόνο για το εγώ. Πως θα περάσω, πως θα διασκεδάσω, πως θα φανώ, πως θα επιβιώσω. 

Και δυστυχώς δεν είναι μία φάση, αλλά μία απόλυτη δυστοπική πραγματικότητα. Αυτοί που την έχουν αντιληφθεί (γιατί μακάριοι οι πτωχοί κατά τα γνωστά), δύο δρόμους έχουν. Η να τρελαθούν ή να αποτρελαθούν. Εγώ λέω να αποτρελαθώ, η διαφορά από την απλή τρέλα είναι ότι είναι συνειδητοποιημένη - η γνωστή τρελίτσα.

Αυτά με τα σοβαρά, καμμιά φορά με πιάνουν.

Τώρα, για να φανώ και εγώ λίγο (ατομικισμός), μία ιστορική αναδρομή. Για περισσότερες πληροφορίες ξέρετε τι πρέπει να κάνετε. Τα γράφω για τους νέους.

Τρεις του Σεπτέμβρη πριν από 181 χρόνια, κράτος στα σπάργανα, υποτελή στην ουσία στις μεγάλες προστάτιδες δυνάμεις, ξεσηκώθηκαν στρατιώτες, καπεταναίοι και λαϊκοί κατά του Όθωνα (Βασιλιάς ε) για να ζητήσουν σύνταγμα. Σύνταγμα, αυτό το γνωστό κείμενο που υποτίθεται πρέπει όλοι μας να τηρούμε. Το διεκδίκησαν και το πέτυχαν. Ένας φτωχός λαός, ενωμένος σε ένα σκοπό. 

Τρεις του Σεπτέμβρη πριν από 50 χρόνια, με τη χούντα να μην έχει κλείσει μήνα και κάτι από την πτώση της, μια Ελλάδα υποτελή και πάλι στην ουσία στις μεγάλες δυνάμεις, ένας ευφυέστατος πολιτικός, καπηλεύτηκε την ημερομηνία και ίδρυσε το κίνημα. Μη ρωτάτε ποιο, ένα είναι το κίνημα στην Ελλάδα. Μεγάλος μάγκας. Στα συμβολικά ήταν μανούλα. Τώρα στα άλλα... συμπληρώστε ελεύθερα, από εμένα δε θα πάρετε κουβέντα, είπαμε έρχομαι από δεξιά οικογένεια. 

Αυτά είναι τα σημαντικά της ημέρας και αυτή η ανάρτηση. Φυτ, περιμένω κέρασμα για το πρώτο γεγονός, Καπ, εσύ για το δεύτερο. Συνεννοηθείτε μόνο, να φάμε και αλμυρό και γλυκό.

* Δε μ' αρέσει καθόλου αυτός ο ευφημισμός, νομίζω είναι εφεύρεση των μέσων για γενικό ξέπλυμα.
** Να και άλλη μία έκφραση που δεν μου αρέσει, αλλά φευ, βολεύει.

ΥΓ1 Ένα ενδιαφέρον στοιχείο στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 ήταν ότι ο εξεγερμένος λαός πήγε και πολιόρκησε και την Εθνική Τράπεζα στην Αθήνα. Κοίτα να δεις, από τότε το έχουν οι Έλληνες με τις τράπεζες (και ειδικά με την Εθνική 😁), δεν εξηγείται αλλιώς, είναι στο θυμικό μας. Αλήτες τραπεζικοί.

ΥΓ2 Ο παρατηρητικός αναγνώστης τι παρατήρησε; οεο; Δεν υπάρχει ίχνος ξενικής έκφρασης και λόγου. Αυτό είναι εξιλέωση για την προηγούμενη ανάρτηση. 

ΥΓ3 Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην ομάδα ΠΑΣΟΚ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ (γι' αυτούς που ξέρουν)

ΥΓ4 (ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ) Διαβάστε παρακάτω τι έγραψε ο Ιάκωβος, τι μελοποίησε ο Σταύρος και τι τραγούδησε ο Νίκος. Συγκλονιστικό.

---

Φίλοι κι αδέρφια, μανάδες, γέροι και παιδιά

Στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε

Ποιοι περπατούν στα σκοτεινά

Και σεργιανούνε στα στενά

Φίλοι κι αδέρφια, μάνες, γέροι και παιδιά

Γράφουν σημάδια

Μηνύματα στο βασιλιά

Σα δε φωνάξεις, έβγα να το γράψεις

Να μη σ' ακούσουν τα σκυλιά

Βγάλε φωνή χωρίς μιλιά

Σημάδια και μηνύματα στο βασιλιά

Ήταν στρατιώτες, καπεταναίοι και λαϊκοί

Όρκο σταυρώσαν πάνω στο σπαθί τους

Η λευτεριά να μην χαθεί

Όρκο σταυρώσαν στο σπαθί

Καπεταναίοι, στρατιώτες, λαϊκοί

Κι όπου φοβάται φωνή ν' ακούει απ' το λαό

Σ' ερημοτόπο ζει και βασιλεύει

Κάστρο φυλάει ερημικό

Έχει το φόβο φυλαχτό

Όπου φωνή φοβάται ν' ακούει απ' το λαό

Να έχουν Σύνταγμα ή να μην έχουν;

Αφού δεν είχαν γιατί να έχουν;

Θα τους παρέσυραν αυτοί που έχουν

Να αρκεστούν εις αυτά που έχουν

Δεν είναι και ώριμοι για να το έχουν!

Είναι κι ανώριμοι για να το έχουν

Για το καλό τους, ας μην το έχουν

Δεν επιτρέπεται να το έχουν

Αποφασίζουμε να μην το έχουν

Να μην το έχουν!

Αγγλία, Γαλλία, Αυστρία, Ρωσία

Κοσμοκρατορία

Κεφαλαιοκρατία

Τρομοκρατία

Τσαροκρατία

Ιερά Συμμαχία

Και! Είμαστε τέσσερις δυνάμεις

Με καθηκόντα υψηλά

Η Ευρώπη να μην πάθει από των μικρών τα λάθη

(Τραλαλα-τραλαλα-τραλαλα)

Εάν επιμένουν να το έχουν;

Εάν το έχουν χωρίς να το έχουν;

Τι εννοείτε έχουν - δεν έχουν;

Εάν νομίζουν ότι το έχουν

Και εις την ουσία δεν το έχουν

Αυτοί θα χαίρονται πως το έχουν

Και 'μεις θα ξέρουμε πως δεν το έχουν

Έτσι θα έχουν χωρίς να έχουν

Και δεν θα έχουν ενώ θα έχουν

Αποφασίζομεν να έχουν!

Εάν εμποδίσουμε να έχουν

Υπάρχει κίνδυνος να έχουν

Ο μόνος τρόπος να μην έχουν

Είναι να αφήσουμε να έχουν

Παράδειγμα, όσα δεν έχουν

Είναι όσα αφήσαμε να έχουν!

Γη παιδεμένη

Με σίδερο και με φωτιά

Για κοίτα ποιον σου φέρανε καημένη

Να σ' αφεντεύει από ψηλά

Τα κρίματά σου είναι πολλά

Γη που το σίδερο παιδέψαν κι η φωτιά

Καίει το φυτίλι

Ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά

Κάνουν βουλή, συντακτική, και γράφουν

Το θέλημά τους στα χαρτιά

Κι η κοσμοθάλασσα πλατιά

Κάνουν βουλή, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά

Τρεις του Σεπτέμβρη, μανάδες, γέροι και παιδιά

Στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε

Τι φέρνουνε στον βασιλιά, βαθιά γραμμένο στα χαρτιά

Τρεις του Σεπτέμβρη, μάνες, γέροι και παιδιά

Φίλοι κι αδέρφια, μανάδες, γέροι και παιδιά

Στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε

Ποιοι περπατούν στα σκοτεινά

Και σεργιανούνε στα στενά

Φίλοι κι αδέρφια, μάνες, γέροι και παιδιά

---

Interpol / Untitled

Δεν είμαι στα down μου, σίγουρα δε με λες και στα up μου, σίγουρα προβληματισμένος αρκετά, αλλά σίγουρα υπήρξα και χειρότερα. 

Κάποια φθινοπωρινά resolutions έχω στο μυαλό μου για το Q4* χωρίς όμως να είναι τίποτα απόλυτο. Γενικά όπως φαντάζομαι μπορεί να λέει και το ζώδιο μου (can’t bother), εσείς οι Ιχθύες περνάτε μια περίοδο αβεβαιότητας, αναβλητικότητας και δεν μπορείτε να συγκεντρωθείτε σε αυτά που έχουν σημασία. Μετά θα περάσει ένας πλανήτης από πάνω μου και όλα θα διορθωθούν μαγικά, μέχρι που θα φύγει και αυτός και θα περάσει ένας άλλος όπου θα επιτείνει τις τάσεις φυγής και μοναχικότητας, και μετά θα φύγει αυτός και θα περάσει ένας άλλος που θα «είστε η ψυχή της παρέας» και ούτω καθ’ εξής. 

Σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Anyway, κάτι γενικά δε μου αρέσει στον εαυτό μου αυτό το διάστημα και θα το βρω εγώ είμαι μανούλα σ’ αυτά, αλλά θέλει λίγο ενδοσκόπηση. I might (definitely) get και professional help γιατί για κάτι τέτοια είναι οι professionals.

Μικρή, άσχετη, γρήγορη ανάρτηση, για να μου αφιερώσω (γιατί με παραμέλησα) ένα προσωπικό ολόδικο μου τραγούδι που άκουσα σε μια προσωπική ολόδικη μου στιγμή, μόνος μου, πάνω στο καράβι από Νεάπολη (της Πελοποννήσου) για Ελαφόνησο (της Πελοποννήσου) πριν από 20 χρόνια στο αθάνατο mp3 CD player μου, στις πρώτες solo μου διακοπές ever οι οποίες και τελικά καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το γενικό μου attitude στις διακοπές (μη μου τους κύκλους τάρατε/περνώ και μόνη μου καλά). Το έβαλα θυμάμαι στ’ ακουστικά και με το που έσκασαν στο 0:40 τα drums με το τσαλίμι στα πιατίνια, έσκασε και ένα breeze/κυματισμός στο πρόσωπό μου. Και αυτό ήταν defining εσωτερικά.

Surprise, sometimes, will come around, λένε εδώ οι φίλοι μου από την NYC πριν από πολλά πολλά χρόνια. Ακόμα αυτό περιμένουμε· την έκπληξη, sometimes.

Πρώτο τραγούδι, του πρώτου album ever, μιας πολύ αγαπημένης μπάντας εκείνης της εποχής. Σταμάτησα να τους ακούω στο τρίτο album τους, έβγαλαν κι’ άλλα δε ξέρω αν αξίζουν ακούσματα, πάντως για μένα αυτή η απλή και σύντομη μελωδία τους ήταν αρκετή για να με φτιάξουν μια και καλή. Εξαιρετικό και το πρώτο, και το δεύτερο και το τρίτο.

Ξέρω, είναι κουραστικό τα μισά Ελληνικά και μισά Αγγλικά, αλλά επειδή το τελευταίο διάστημα μου σκάνε Έλληνες WASO** στη Τράπεζα, έχω εμφανώς επηρεαστεί. Άντε στα countries σας (of περμανέντε ρεσιντέντε) γιατί έχετε αρχίσει και μου τη σπάτε. Take your money and shove it όπου θέτε.

* από το ’25 θα κόψω τα quarters και θα πιάσω τα milestones, μου φαίνονται πιο διαχειρίσιμα, έτσι μου είπαν αυτές τις μέρες στη δουλειά (ευχαριστώ κορίτσια), αν και αυτό εξαρτάται από τις γενικές αισθηματικοκοινωνικοοικονομικές συνθήκες, όπως ανέλυσα με καλούς φίλους στο βουνό πριν κάνα μήνα (ευχαριστώ φίλοι), σιγοτραγουδώντας Μαίρη Μαράντη το θεϊκό Θα πάρω φόρα. Έχει κι' αυτό τη σημασία του.

** White Anglo Saxon Orthodoxs (δικό μου, το πατεντάρω)

Takehiro Honda & His Orchestra / What's Going On

Πειράζει να γράψω μία έτσι στα πεταχτά; Για το γνωστό λόγο δηλαδή μη τα ξαναλέμε.

Η φάση είναι περίεργη, τα κείμενα μάλλον δε βγαίνουν η μάλλον δε μπορώ να αποδώσω με ακρίβεια τα εσωτερικά μου τώρα. Ξέρουν αυτοί που έχουν επικοινωνήσει προσπαθήσει να επικοινωνήσουν μαζί μου το τελευταίο διάστημα ότι δε βγάζει νόημα, πολύ γκρίνια για το τίποτα. 

Η αλήθεια είναι ότι είμαι έξω από τα νερά μου τώρα, και αναμένεται η επιστροφή (στα νερά μου) σε καμμιά βδομάδα. Θέλω να πιστεύω ότι θα στρώσω λίγο τα μυαλά μου με την επερχόμενη ρουτίνα.

Anyways, βαριέμαι αρκετά, βγαίνω έξω για να βγαίνω, πίνω μπύρες για να πίνω, πάω για πεζοπορίες για να πάω, γιατί είναι ακόμα μέσα Αυγούστου και υπάρχουν συνάνθρωποι που δεν έχουν βρέξει τα πατουσάκια τους και είναι unfair να γυρνάς από δω και από κει και να μιλάς για τα σχέδια του χειμώνα (τα οποία όμως υπάρχουν).

Πάντως νομίζω ότι έχω τελειώσει φέτος με το καλοκαίρι μου.

Γνωστός καλοκαιράκιας, τα έχω γράψει άπειρες φορές εδώ στο blog, φέτος ήσανε κάπως. Ήμανε και 'γω κάπως. Nontheless και τα βουνά τα πατήσαμε, και την άμμο τη σκουπίσαμε και το παπόρι μας το πήραμε, ήταν ένα τίμιο γεμάτο καλοκαίρι. Ας είναι. 

Κλείνω γιατί δεν οδηγεί πουθενά αυτή η ανάρτηση. Δε θα την ανεβάσω καν στα social, ντρέπομαι, την γράφω για reference όταν περάσουν τα χρόνια να θυμάμαι το καλοκαίρι '24. Φιλιά my future self. Τα δέοντα.

Επίσης χάσε και κάνα κιλό.

Ralph Weeks & The Means of Production \ Nobody Loves Me (Like You Do)

Θα αφήσω αυτό εδώ το διαμαντάκι που δεν έχω δύο ώρες που ανακάλυψα έτσι για το αντέτ εδώ και για να γράψει τρεις αναρτήσεις αυτό τον μήνα. Να πω δεν έχω να πω, λέω εγώ τώρα. Έχω, αλλά θα τα κρατήσω.

Από την εξαιρετική ανεξάρτητη δισκογραφική Νέα Υόρκης Names You Can Trust που έχω ξαναβάλει κομματάρα να εδώ (πάλι μέσα στο καλοκαίρι, έχει τη σημασία του), πολύ λάτιν και πολύ soul, από τον πολύ καλό 80χρονο φίλο μου τον Ραλφ από τον Παναμά.

Πέρσι πριν ακριβώς ένα χρόνο βγήκε, φέτος το ανακάλυψα (καλός χρόνος, συνήθως μου παίρνει μια 20ετία), είναι so καλοκαιρινό, so φρέσκο και τόσο μα τόσο ταιριαστό με τη φάση ντάλα mid-summer κι' ετς. Αν ήμουν και 20 θα ταν ακόμα καλύτερα.

Καλό βράδυ Σαββάτου! Εγώ θα βγω.

p.s. εντωμεταξύ ψάρωσα με το συγκρότημα που ακομπανιάρει με το όνομα Means Of Production και τώρα που τα γράφω κατεβάζω, θα σας πω τι και πως σε άλλη ανάρτηση, τα discogs λένε Avantgarde, άει να δούμε. 

Pet Shop Boys / A New Bohemia

Κάτι περίεργο γίνεται τώρα εδώ πέρα και όλο και κάποιος/α/ο με διαβάζει/ανακαλύπτει στα ξεκούδουνα που και που. Μπαίνω στα στατιστικά του blog και όλο και βλέπω κάποια χαζοκίνηση, παρ' ότι σπάνια πλέον γράφω.

Και χαίρομαι εγώ τώρα, είναι ανθρώπινο, να πούμε ότι κάτι αφήσαμε και 'μεις στο σύμπαν πέρα από χαρούμενες καλημερίτσες, coctail και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις στους τοίχους/νήματα/ρολά και άλλα τέτοια ευφάνταστα μπαρμπαλίκια των σόσιαλ. 

Όχι ότι και αυτό που κάνω δεν είναι στην ουσία μια αντίστοιχη κατάσταση, ένας τρόπος να βγαίνω και εγώ εφήμερα από την αφάνεια όπως τόσοι γύρω μου. Απλά "επειδή-και-καλά-είμαι-γαμώ" έχω σαν πρόσχημα τη μουσική και έτσι λίγο μετριάζεται η φάση (κάποια στιγμή είχα δει ένα γαμάτο στο facebook που έλεγε ένα καλό τσιτάτο για τους άντρες που ανεβάζουν μουσική - πολύ καλό - αν το εντοπίσω θα το βγάλω, μιλάμε για χοντρή ξεφτίλα).

Και τι λοιπόν μ' αυτό; Τι σημαίνει να ποστάρομαι; Μακάριοι ή όχι αυτοί που τα κατήργησαν ή απέχουν απ' όλα αυτά; Έχουν ή όχι νόημα; Υπάρχει κάποια μαγική εξίσωση 80% ζωή, 10% social, 10% ζωή + social; Ζούμε ή δε ζούμε μέσα από αυτό; Do they intensify (δε μπορώ να το εκφράσω στα ντόπικα, χρόνια στο αμπρόαντ) the moment με το να φέρνουμε κόσμο να χαζεύει τ' απαυτά μας και τ' αποτέτοια μας; 

Τέτοια χαζά σκέφτομαι το τελευταίο διάστημα, και άλλα ακόμα πιο χαζά, και δε καταλήγω πουθενά. Η αλήθεια είναι ότι μλκστικά δεόντως το τελευταίο διάστημα στο σπίτι, δε κουνήθηκα αυτές τις μέρες στην άδεια μου, πέρα από μια γεμάτη/γαμάτη απόδραση στον Όλυμπο που μου το χρώσταγα. Έτσι έπιασα πολλές φορές (έπιασα πολλές φορές=κάθε βράδυ) τον εαυτό μου να κάθετε στα social και να χαζεύει ορειβάτες και ορειβάτισσες/γάτες/γκόμενες/γάτες με γκόμενες/τύπους/τύπισσες/φασέους/ημιφασέους, διάσημους και ημιδιάσημους να μλκζονται αγρίως, ανακοινώνοντας παράλληλα τη φάση τους, και καλώντας με νοητά να συμμετέχω και γω στη δική τους φάση ή να κάνω και γώ αντίστοιχα τη δική μου φάση. Και όλο αυτό είναι τόσο κουραστικό. 

Βέβαια, τα χρησιμοποιώ και εγώ, ανεβάζω τις φωτό για τις οποίες είμαι περήφανος μια στις τόσες, ανεβάζω σχεδόν όλες τις αναρτήσεις μου, κάνω τα κονέ μου μέσα από κει, αλλά μέχρι εκεί. No more, no less. 

Και όλα τα παραπάνω είναι μπαρμπαδοκουβέντες. Αλλού θέλω να καταλήξω· γεροπαραξενέυω ή τουλάχιστον έτσι νιώθω τώρα και λίγο έχει αρχίσει και με παίρνει από κάτω όλο αυτό. Γι' αυτό και γκρινιάζω. Δε χάρηκα την άδεια μου γιατί παρ' ότι είχα πει ότι θα κάτσω να ξεκουραστώ, να την δω Pieria Riviera και έτσι, έβλεπα στα social τις φάσεις του κόσμου και τι να πω, ζήλευα και εκνευριζόμουνα παράλληλα. Μάλλον ποιο πολύ εκνευριζόμουνα παρά ζήλευα. Παράλληλα ήμουν κάθε μέρα στη παραλία και έχω αποκτήσει εξωτικό μαύρισμα.

Εγώ ο περήφανος, που δόξα, τα έχω κάνει τα ταξίδια μου, τις φάσεις μου, λίγα απωθημένα ή σχεδόν καθόλου. Άσχετο, Σταύρο αγόρι μου, μήπως να κόψεις λίγο τα πολλά πολλά;

Τι να πεις, κουράζω και κουράστηκα. Συγνώμη για το παραλήρημα. Όλα έχουν να κάνουν τελικά με την ηλικία μου. τα γνωστά, δε με πήραν τα χρόνια, αλλά και πάλι, όσο να 'ναι μετά τους Pulp, με χτύπησε άσχημα το middle-life (και πλέον και κάτι ψιλά) crisis. Βάλε στην εξίσωση ότι ακούω φανατικά Pet Shop Boys το τελευταίο διάστημα το τελευταίο τους άλμπουμ, ε ήρθε και έδεσε το γλυκό.

Δηλαδή τώρα εγώ ταυτίζομαι περισσότερο με ανθρώπους που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1950, παρά say (αμπρόαντ είπαμε) του 1990 ή του 2000. Τόσο γλύκας, ρομαντικός και νοσταλγικός. Άχουτο.

I wish I lived my life free and easier, I'm on my way to a new Bohemia. 

p.s. Για εσάς που ακούτε και τη μουσική (και είστε και κάποιας ηλικίας), από το καινούργιο άλμπουμ μείνετε στο πρώτο κομμάτι το Nonetheless, μη προχωρήσετε στο Furthermore, θα ξενερώσετε άγρια (πακετάκι τα promoτάρουν). 

Pulp / Happy Endings

// Το ξέκινησα την πρώτη Ιουλίου το ανεβάζω στις δεκαπέντε // So what? //

There, I've done it!

Πρώτος μήνας χωρίς ανάρτηση από τον Οκτώβριο του 2021 και ανάμεικτα (προς το πικρό) τα συναισθήματα θα έλεγα.. Δε ξέρω τι έφταιξε, τι ήταν αυτό που με πήγε πίσω, πολλά μπορεί να είναι - μπορεί και ένα μάλλον - αλλά αυτά είναι για εσωτερική μου διαχείριση και εν συνεχεία εξωτερίκευση ίσως (στο χρόνο τους).

Πρέπει να οριοθετηθεί το θέμα, να επιλυθεί και να συνεχίσω. Είπαμε εμπιστοσύνη τυφλή μου έχω, αν και τώρα τελευταία και αυτή κλονίζεται (ξεχνάω/χάνω/πετάω πράματα από δω και από κει και μετά τα ψάχνω, καίω κύτταρα άπειρα for sure· και αυτά είναι τα εμφανή, δε πιάνω τα εσωτερικά). Γενικά όχι στα καλύτερά μου. 

Πάντως για να δικαιολογηθώ που εδώ στο blog πιάνει (στη δουλειά δε πιάνει), δε προλαβαίνω. Indeed και πραγματικά, δεν υπάρχει ίχνος χρόνου, που να κάτσεις να γράψεις, με τι σθένος και κυρίως με τι μυαλό.

Anyway, αυτό είναι το context, πολλά να κάνω, συσσωρευμένη κούραση, τα εσωτερικά μου, λίγος ο χρόνος. 

Πέραν τούτου έγιναν και πραγματάκια. Αλήθεια! Επισκευές στο σπίτι (προσπαθήστε να συννενοηθείτε με πλακατζίδες και υδραυλικούς* και ελάτε να μου πείτε μετά αν έχετε χρόνο για blogging), ένα μικρό ταξιδάκι αναψυχής (ε αφού θα κατέβεις που θα κατέβεις, α δε πας και σε κάνα νησάκι εκεί κοντά;) και φυσικά η κάθοδος μου στους Pulp, που έχω αναφερθεί σχετικά. Ε όλα αυτά θέλουν το micromanagement τους, και κάπου το έχασα. Αυτά κοινώς τα ανακοινώσιμα για την απουσία μου.

Θα επανέλθω πιστεύω; Μπααααααα δε το νομίζω, βαθύχλομο το βλέπω, πόσο μάλλον τώρα που καρα-καλοκαίριασε. Δεν υπάρχει διάθεση, δεν είμαι σε φάση κυρίως. Ίσως αν χειμωνιάσει λιγο· και πάλι θα δείξει. 

Μουσικά αυτή την περίοδο είμαι στα ότι να' ναι, δεν έχω να πιαστώ από τίποτα, ακούω οτιδήποτε και κυρίως Pulp στο repeat το Underwear και το Weeds αυτές τις μέρες. Ήταν καλά, ήταν ωραία και θέλω να γράψω και γω δύο αράδες. Όλοι γράψανε εγκώ; Τώρα θα μου πεις τα γράψανε τις πρώτες μέρες, τότε που ήταν ζεστό ακόμα το πράγμα, αλλά η γνώμη είναι γνώμη και 'γω θα τη πω τώρα. 

Ωραία βραδιά, δηλαδή τη βραδιά, από το απόγευμα στις επτά περίπου μέσα στη συναυλία με φίλη καλή, χωθήκαμε και 'μεις τα χωριατάκια να ακούσουμε μουσικούλες. Τους Tramhaus δυστυχώς δε τους πρόλαβα, ήμουν κάπου στα εισιτήρια όταν άκουσα να παίζουν το τελευταίο τους τραγούδι (πολύ τίμιο), κρίμα γιατί ήθελα να τους ακούσω, αλλά άει τι να κανς'. Να 'ναι καλά τα παιδιά, να βγάλουν και κάνα δίσκο κομπλέ και εδώ είμαστε. 

Μετά η σειρά των Ride. Τώρα εγώ θα το πω και εσείς οι μουσικοτέτοιοι πείτε ότι θέτε. Εγώ δε τους ήξερα. Μάλλον τους ήξερα, αλλά δε τους ήξερα. Δηλαδή ήξερα ότι υπάρχει ένα συγκρότημα που λέγεται Ride, αλλά μέχρι εκεί. Τους άκουσα όμως αρκετά πριν κατέβω γιατί έτσι δε κατεβαίνω εγώ ξυπόλυτος, να με ρωτήσει κανείς δίπλα μου, "Θείο, ποιο είναι αυτό;" και εγώ να μη το ξέρω. Όχι, δε θα το επέτρεπα στον εαυτό μου. Και φυσικά άκουσα πολύ Ride το Μάιο και τον Ιούνιο, πααααάρα πολύ δηλαδή (όπως και Tramhaus και Pulp δηλαδή**). Κάποια στιγμή σκέφτηκα να κάνω και μια ανάρτηση, έτσι για να προετοιμάσω τη φάση, αλλά δε βγήκε. Δε πειράζει, δεν έγινε και τίποτα, μία ανάρτηση λιγότερη. Πάντως αν την έκανα τότε θα έβαζα το Monaco*** από το τελευταίο τους album, το οποίο είναι και το πρώτο album που άκουσα (ως πάντα ανάποδος). Βέβαια στη συναυλία λίγο το ξεπετάξανε. Θες έχει drumloop, θες το έχουνε λίγο για παιδικό, θες ήταν σα να τους το επέβαλε η δισκογραφική, θες είναι το ποιο αδύναμο (όπως έγραψα τελικά στ' αστεράκια) δε ξέρω μου φάνηκε λίγο κάπως. Ίσως επειδή ήταν αρχή, πρώτο τραγούδι, βάλε και τον ήλιο ντάλα, ε όλα αυτά μετράνε. Πάντως πολύ τίμιοι και μου άρεσαν πάρα πολύ. Με την σοφία όμως που απέκτησα από τη συναυλία, τώρα θα έβαζα αυτό: Dreams Burn Down, από το μακρινό 1990, σουγκειζίλα**** μέχρι θανάτου, δε τα πέρνεις τα μάτια σου από τα παπούτσια με τίποτα λέμε. Και πολύ κοπάνημα. Κλείνω εδώ, τίμιοι, πολύ καλοί.

Κ' ύστερα ήρθε ο Thom. Μεγάλη μορφή. Ειλικρινά δε ξέρω τι θα έκανα με αυτόν τον άνθρωπα, αν π.χ. πες κάναμε παρέα. Βουνό, Διακοπές, Ελεύθερο, Γκόμενες, Νταφού; Χαβαλέ; Βασικά με όλα τη μπάντα θα κάναμε παρέα, θα έπαιρνα κρέατα και θα ψήναμε στην αυλή. Ναι, σωστά αυτό θα έκανα. Μπύρες, Ρετσίνες και The Smoke. Άλλη φάση αυτό το γκρουπ μουσικά, δύσκολο να το περιγράψω. Μου άρεσαν από πριν; Όχι θα πω, Θεός φυλάξει, πολύ δουλεμένο/επιτηδευμένο για μένα, και γενικά όλο αυτό το hype εγώ δε το αγοράζω. Μου αρέσουν και τώρα; Και πάλι όχι θα πω, δε θα κάτσω να ακούσω Smile έτσι στα ξεκούδουνα. Πέρασα καλά; Ναι γαμάτα, γούσταρα πολύ, είναι μουσικοί από αλλού όλοι τους, είναι τελείως άλλο έργο. Από τέτοιους τύπους δε μπορείς να περιμένεις χλιαρότητές. Καλή φάση και μένω εδώ. Να αναφερθώ εδώ ότι κάπου εδώ αρχίσαμε να πλακώνει ντουνιάς (που ήξερε όλους του στίχους απ' έξω· Thom groupies) και λίγο πακτωθήκαμε, αλλά έτσι οι συναυλίες.

Και τέλος οι δικοί μου, ο λόγος που κατέβηκα. Και boy άξιζε every penny, όλη η φάση δηλαδή. Να αναφερθώ στα τραγούδια και στη σειρά τους; ίσως δεν έχει νόημα. Να αναφερθώ στα συναισθήματα; στη νοσταλγία; επίσης δε ξέρω αν έχει νόημα. Στη κούραση που μου βγήκε (κάπου 5+ ώρες όρθιος, μετά από ταξίδι) μεταξύ πρώτου και δεύτερου encore; Στο γεγονός ότι 20χρονοι δίπλα μου γνώριζαν όλους τους στίχους και εγώ κάποια κουπλεδάκια (που είμαι και παλπικός), το γεγονός ότι καραγουστάραμε όλοι (τουλάχιστον οι μπροστά στη σκηνή) και πιο πίσω υπήρχαν τύποι που κοιμόντουσαν/τρώγανε πίτσες/σουβλάκια/παίζαν παιχνίδια χορηγών coca-cola-hellenic-seaways-έτσι μας αρέσει;

Ένα πράγμα μου άφησε. Θα δείξει αν μετρήσει για καλό η όχι. Συνειδητοποίησα ότι μεγάλωσα my men. Το ένιωσα. Και 'γω και ο Jarvis, μας πήραν λίγο τα χρόνια. Και αν αυτός είναι σκλι μαύρο, μέσα στο βελούδινο κοστούμι του (γιατί αυτός είναι επαγγελματίας και πληρώνεται), εγώ πάλι, με μια βερμούδα και ένα φλούξους κοντό πουκαμισάκι (ερασιτέχνης που πληρώνει), τα είδα λίγο κολλη(ό)μενα. Αλλά ας μένουμε στη μουσική.

Τα έπαιξαν όλα και τα έπαιξαν καλά, όλα αυτά για τα οποία κατέβηκα αν και ένα τους ξέφυγε. Ένα που αγάπησα στην πορεία του φρεσκαρίσματος των ακουσμάτων μέχρι τη συναυλία. Ξεχασμένο αλλά τόσο καλό και περιεκτικό, από το His 'n'Hers, τo άλμπουμ, που χωριατάκι από την Κατερίνη πρωτοχώρεψα στις πίστες του Sunderland (από χωριό σε χωριό· λογικό ότι κατέληξα σε χωριό), τότε στα 18 μου. 

Happy Endings. Ευχάριστα τελειώματα.

Τελειώματα από τι; τελειώματα από που; Εδώ σε θέλω καρδιά μου. 

Αντε ας πάω για καμμιά μπύρα τώρα, άστα αυτά.

---

* Κάποια στιγμή θα το γράψω το πόνημα. Πόνημα ναι.
** The Smile, δε την πάλευα, νταξ ότι άκουσα, άκουσα αρχές του χρόνου και τ' άφησα στην άκρη.
*** Τελικά μετά από πολλά ακούσματα κατέληξα ότι είναι το ποιο αδύνατο του τελευταίου δίσκου (το έχω αυτό, κολλάω με τ' αδύναμα).
**** Ούτε καν υπήρχε ο όρος τότε, αυτά είναι επινοήσεις νεότερων γενιών

p.s. με συγκίνησαν με το κλείσιμο, Glory Days, ο ύμνος μου για καιρό τώρα

Charlotte Dos Santos / It's Over, Bobby

Ειλικρινά κάθομαι μόνο και μόνο να γράψω για να δω που θα το πάω. Νοητική άσκηση, με νοητικά άλματα σε δύσκολη νοητικά φάση.

Θέμα: Κολλέγιο Berklee, Βοστώνη, Μασατσούτσες. Βear with me.

Θα εκμεταλλευτώ και εγώ όλη την αχλή-αχάδα που άφησε η συμμετοχή της Μα-Ρι-Να Σάττι στη Eurovision και τσιμπάω την ευκαιρία να αναρτήσω αυτό το πολύ ωραίο τραγούδι της φίλης μου Char-Lot-Te Dos Santos. Ποια είναι αυτή καλέ; Καλέ συμφοιτήτρια της Μαρίνας! Αμ βέβαια ντε, από το Μπέρκλι και αυτή! Που το ξέρω; Καλέ μόλις τώρα το είδα ντε! Στο άσχετο; Kαλέ ναι! Συναστρία; Ναι καλέ! παίζει, αν αναλογιστείς ότι σήμερα εξυπηρέτησα μία πελάτισσα που γεννήθηκε στη Βοστώνη. 

Άρα έχουμε τα hard facts:

1. Το πρωί ξύπνησα και πήγα στη δουλειά. (συγκλονιστική πληροφορία)
2. Λέω πόσες μέρες τώρα, ..ρε συ κάνε καμμιά ανάρτηση, βάλε τίποτα από αυτά που έχεις ξεχωρίσει (άλλη συγκλονιστική πληροφορία)
3. Ακούω στο αμάξι το αυτό εδώ, λέω χμ ωραίο, αυτό θα βάλω, τι θα γράψω όμως ντε;
4. Εξυπηρετώ πελάτισσα Ελληνοαμερικανίδα 4ης γενιάς παρακαλώ (συμπαθέστατη και ευγενέστατη, όχι σα μερικούς Αυτόχθονες Έλληνες Ιθαγενείς που έχουμε εδώ) που γεννήθηκε και μένει στη Βοστώνη (το κρατάμε αυτό).

Και η μέρα λοιπόν κυλάει κανονικά, κ.λ.π. και τέτοια, και τελικά καταλήγω στη βάση εδώ, Λιτοχωρίνο. Να κοιμηθεί κανείς η να μη κοιμηθεί; Μέγα ερώτημα, λέω έλα μωρέ κάτσε λίγο ακόμα, χάζεψε. Έχεις και άδεια αύριο 😃

Ξεκινάω να ακούω λοιπόν μουσική, πέφτω ξανά πάνω στο αυτό. Κάνω μια αναζήτηση την τραγουδίστρια εδώ μπας και πιαστούμε από κάπου. Παμ! Αποκάλυψη, σπούδασε και αυτή στο Berklee! Να το ένα-δύο, δένει το γλυκό. Και που έχει έδρα το Berklee? Ναι φίλοι μου στη Βοστώνη (Σύμπτωση; Δε το νομίζω). 

Συναστρία; Οιωνός; Ε δε γμτε θα γράψω. Μισή ντροπή δική μου και άλλη μισή δική σας που κάθεστε και διαβάζετε αρλούμπες τόση ώρα. Και συνεχίζω παρακάτω (ο-μι-τζι και τρία λολ).

Καταγγέλλω το κολέγιο Μπέρκλι με έδρα τη Βοστώνη της πολιτείας της Μασαχουσέτης, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ότι, εμποδίζει την πρόοδο και το ελεύθερο πνεύμα των φοιτητών του με το να εμφυσεί τις αξίες του sampling, των διασκευών και λοιπών ξεπατικομάτων, έργων, που έχουν ήδη παραχθεί από άλλους καλλιτέχνες προγενέστερα. Τούτο, δε συνάδει με την ελεύθερη καλλιτεχνική αναζήτηση και το αγνό πνεύμα δημιουργίας με το οποίο θα έπρεπε ένας νέος καλλιτέχνης να πορεύεται. 

Βέβαια όπως έχει πει ο Σεφέρης (έτσι λένε οι πηγές) Δεν υπάρχει παρθενογένεση στη τέχνη. Φθηνό τσιτάτο (είπε το τέρας μορφώσεως Λιάπης), αλλά λατρεύουμε Σεφέρη (και Λιάπη). Συνεχίζω.

Ζητώ την ηθική αποκατάσταση των καλλιτεχνών των αρχικών έργων πάνω στο οποίο είναι βασισμένα τα τραγούδια δύο εκ των φοιτητριών του αναφερόμενου κολεγίου. Ήτοι, στο προκείμενο της ανάρτησης τραγούδι It's over, Bobby, να γίνει αναφορά στον δίσκο εδω ότι το σύνολο του τραγουδιού είναι η μελωδία αυτού του εξαιρετικού τραγουδιού του Bobby Valentin*. Να φανταστείτε, μέχρι και αλγόριθμος του Youtube, στο τραγούδι της Dos Santos, βγάζει το τραγούδι του Valentin (true εδώ). Στο δε Zari του Μαρινακίου, θα πρέπει να γίνει ρητή αναφορά (ας το βάλει στους στίχους, τόσα είπε) ότι η φόρμα του τραγουδιού (δε θέλω χαζά και καλά για το γλύκα-γλύκα της Κέλλυς, αυτά είναι για χάπατα) είναι αυτό εδώ της τρισμέγιστης και του Σύριου αδερφού μου, που φιλοξενήσαμε (στο φιλόξενο χώρο μας) εδώ.

Και τα δύο τραγούδια είναι πραγματικά ασκήσεις που έπεσαν στο κολλέγιο. Της Σάττι έπεσε όπως είπε πανέξυπνα πανέξυπνος φίλος μου "Γράψτε ένα τραγούδι όπου η φωνή θα κατεβαίνει δύο οκτάβες, με συλλαβισμούς ta-ta-ta, που να συνδυάζει τρία μουσικά είδη εκ των οποίων το ένα να είναι από την πατρίδα σας με διάρκεια το πολύ 3 λεπτά". Στη δε Charlotte έπεσε πιο εύκολο θέμα, "Πάρτε ένα τραγούδι και αλλάξτε του τον στίχο". Είμαι σίγουρος, φοιτητικές εργασίες είναι και τα δύο. Και τελειώνω.

Παρακαλώ τη πραγματικά συμπαθέστατη κατά τ' άλλα Μαρίνα να σταματήσει να παράγει ΜΑΛΑΚΙΕΣ (σαν αυτό εδώ) ** και να κάτσει να κάνει καμιά σοβαρή δουλειά, που ξέρει και μπορεί. Ας είναι αυτό ένα μικρό ξεστράτισμα, μια ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι***. Για τη τιμή του Berklee δηλαδή.

Ένα πάντως θα μείνει για πάντα στη καρδιά μου από αυτή την καλλιτεχνική περίοδο της Σάττι και την ευχαριστώ γι' αυτό. Πόνος μη μας εύρει· μακάρι. Το moto μου κάθε πρωί μόλις ανοίξει το μαγαζί. Μεγάλη αλήθεια.

Πολύ νόημα έβγαλε όλο αυτό, βρίσκετε;

Καλή συνέχεια και καλή ακρόαση του τραγουδιού της ανάρτησης που με τα πολλά ξέχασα να σας πω ότι το λατρεύω! Έβαλε και ωραίο στίχο η άτιμη, από αυτούς που μ' αρέσουν.

* Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι "κλείνει το μάτι" στο τραγούδι του Bobby Ballentin με τον τίτλο του, It's Over, Bobby (άντε του δίνουμε ένα ποντάκι εδώ).
** Προσωπική άποψη που μ' εκφράζει απόλυτα (με παχύ λάμδα)
*** Γιάννης, ωραίος 

John Makin & Friends / No Lie

Μεγάλο Σάββατο, πρωί, σόλο. 

Μεγάλες ώρες, χωρίς δουλειά και υποχρεώσεις στον ορίζοντα, carefree, καφές, ψιλόβροχο.

Ξυπνάω νωρίς πλέον, 8 είμαι στο πόδι nomatterwhat σε άδεια/σε αργία/σε απεργία/όποτε - χτύπησαν τα γεράματα - και αυτό τουλάχιστον είναι κάτι που μ' αρέσει (με τα τωρινά μυαλά)· που έχουμε περισσότερες ώρες συνειδητής ζωής μπροστά μας. Το θέμα είναι τι κάνουμε μ' αυτές, πως τις φερόμαστε.

Εδώ φίλοι μου, ο καθένας κάνει τα κουμάντα του.

Καλή Ανάσταση σε όλους, Υγεία και Αγάπη.

Το καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτό το διάστημα είναι μεταβατικό και δε θέλω να ανοίγομαι. Ας είναι έτσι. Μουσική φυσικά ακούω φανατικά όπως πάντα, αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Έχει πλακώσει και extra δουλειά τώρα ξέρετε με την Eurovision και έχουν πάθει λίγο τα αυτάκια μου, άντε να τελειώνουμε να δούμε τι κουκιά θα πιάσουμε και φέτος.  

Αναρτώ ένα πανέμορφο τραγούδι από τον άγνωστο John Makin που ήρθε ξανά στα αυτιά μου μετά από έξι χρόνια που το πρωτοάκουσα και θυμάμαι τότε μου είχε καρφωθεί για πολύ καιρό στο μυαλό. Δε το είχα προσέξει, αλλά το στιχάκι μετράει, είναι τίμιο, ακούστε το, ποτέ δε ξέρετε πότε θα χρειαστεί.

I’ve never told you that I loved you

So there’s no reason to cry

Thought that it was just a bit of fun

Same, for you and I

So how can you accuse me

With that look up in your eyes

And how did I deceived you

Never told you any lies

Το τραγούδι έχει μόνο μία γνωστή ηχογράφηση και αυτή live σε κάτι μπουζούκια στις Βρυξέλλες (τις γνωστές) το 1985. Άσχετο. Το σημειώνουμε εδώ όμως γιατί για να το είπανε τότες αυτοί οι τυπάδες κάτι θα παίχτηκε· έτσι δε τα λες αυτά. Πάντως τονίζω την τιμιότητα του. Αυτά. 

Camilie La Vah / Let's Steal Away

Θα βάλω τώρα ένα πανέμορφο τραγούδι του 1964, πολύ ερωτικό και έτσι, όχι ότι έχω κάτι να πω, αλλά θα το βάλω εγώ τώρα έτσι χαβάς να γίνεται. Είναι λίγο δύσκολες οι εποχές που περνάω τώρα - μάλλον εγώ νιώθω δύσκολα, θέλει closure η φάση, καβούκι κι' έτσι. Καταλαβαίνω ότι όταν ακούω Rhythm & Blues, κάτι βόσκει από πίσω (υποβόσκει).

Ασχέτως όμως της φάσης, μουσικά κάτι πρέπει να βάλουμε, μη τα ξαναλέμε.

Ελπίζω ν' αρέσει αρκετά. Το έχω σε δύο εκτελέσεις μία εδώ στο πρωτότυπο από τον φίλο Jimmy Hughes και μία αυτή που βάζω από τη φιλενάδα Καμήλα Λα Βου. Το χουν πει κι' άλλοι, Etta James και Frank Zappa οι πιο γνωστοί. Νομίζω ότι της φιλενάδας είναι καλύτερη, ένα τσικ πιο juicy, ο Jimmy είναι πολύ χαδιάρης, αυτή το λέει πιο τσαμπουκαλίδικα/βρώμικα.

Καμήλα Λα Βου· αν το προφέρω σωστά. Τρεις ηχογραφήσεις όλες και όλες στη ζωή της, με μία κόλλησα εγώ, 60 χρόνια μετά. Συγνώμη για την ποιότητα, δε βρήκα κάτι καλύτερο. Αν σας άρεσε ψαχτείτε λίγο το έχει σε καλή ποιότητα εκεί έξω σε mp3 με περισσότερο μπάσο και λιγότερο hiss. Peace.

Bruno Mars & Anderson .Paak / Leave The Door Open

Σχεδόν μήνας από την τελευταία ανάρτηση, πέρασαν και κάτι αργίες --να-- μετά συγχωρήσεως (και καλά εγώ πριν από αργίες μονο disco κι' έτσι αναρτώ), και αν ψάχνω να βρω την αιτία για την αφωνία αυτή, ακόμα την ψάχνω. Είναι κάτι βαθύ και εσωτερικό που δε μου φανερώνεται εύκολα, αλλά ακόμα και αν μου φανερωνόταν, δύσκολα θα το έβγαζα προς τα έξω. Πάντως δε πάω τώρα σε Ψυχ να τα σκάσω, καλύτερα να τα πιω. Αυτό το διάστημα περνάω λίγο closure time· λίγο περίεργα εσωτερικά θα έλεγα, αλλά ίσως φταίνε τα φεγγάρια. Θα περάσει.

Τουλάχιστον ακούω μουσική, όχι φανατικά, όμως ακούω. Αυτά για το context.

Καθαρά για τους γνωστούς λόγους τάξης και αρχής, χωρίς κανένα κρυφό μύνημα, κανένα κρυφό αποδέκτη παρά μόνο για ευαίσθητα χαριτωμένα αυτάκια εκεί έξω, αναρτώ ένα cheesy, bizzy τραγούδι για booty call, το οποίο παρ' ότι κέρδισε το βραβείο Grammy τραγούδι της χρονιάς 2022, εγώ το ανακάλυψα μόλις πριν πέντε μέρες (πολύ up-to-date η αφεντιά μου) και αυτό από ένα παλικαράκι tiktoker τον Jonathan που πολύ τον πάω. Έντάξει τον Μπρούνο τον εξέρω δε κατέβηκα και από τα Πέρα Δειλινά, είναι αυτός με το σγουρά μαλλιά και το μουστακάκι που έχουν τους καφέδες, ο άλλος μου διαφεύγει αλλά δε τρέχει και τίποτα.

Ακούστε το χωρίς πολύ κριτική σκέψη, αν δε το 'χετε ακούσει, και αν το απορίψετε με τη πρώτη σας καταλαβαίνω. Εγώ την πρώτη φορά που το κατέβασα το έσβησα. Έλα μου όμως που κάτι ασυναίσθητα μου έλεγε να το ξανακούσω, και αυτό έγινε χθες το βράδι που δε μ' έπιανε (για κάποιο λόγο) ο ύπνος (ίσως ήθελα booty call). Και αφού το άκουσα αργά στο spotify, πρωί πρωί χωρίς καφέ μπήκα και το κατέβασα και από τότε έγινε αυτό εδώ το κόλλημα.

Σήμερα το πρωί στα φανάρια την έκανα την πρωινή χορογραφία μου, αλλά δεν εκτιμήθηκε πολύ. Δε σας φταίω εγώ αν εσείς είστε άτεχνοι και άμουσοι. Τέλος πάντων, ήταν πρωί μετά από τριήμερο, το δέχομαι. Ο άλλος μου 'ρθε πρωί πρωί να κάνει δουλειά χωρίς ταυτότητα. Ας είμαστε επιεικείς με τους ανθρώπους. Κάποιοι ακόμα πιστεύουν 😏.