Takehiro Honda & His Orchestra / What's Going On
Πειράζει να γράψω μία έτσι στα πεταχτά; Για το γνωστό λόγο δηλαδή μη τα ξαναλέμε.
Η φάση είναι περίεργη, τα κείμενα μάλλον δε βγαίνουν η μάλλον δε μπορώ να αποδώσω με ακρίβεια τα εσωτερικά μου τώρα. Ξέρουν αυτοί που έχουν επικοινωνήσει προσπαθήσει να επικοινωνήσουν μαζί μου το τελευταίο διάστημα ότι δε βγάζει νόημα, πολύ γκρίνια για το τίποτα.
Η αλήθεια είναι ότι είμαι έξω από τα νερά μου τώρα, και αναμένεται η επιστροφή (στα νερά μου) σε καμμιά βδομάδα. Θέλω να πιστεύω ότι θα στρώσω λίγο τα μυαλά μου με την επερχόμενη ρουτίνα.
Anyways, βαριέμαι αρκετά, βγαίνω έξω για να βγαίνω, πίνω μπύρες για να πίνω, πάω για πεζοπορίες για να πάω, γιατί είναι ακόμα μέσα Αυγούστου και υπάρχουν συνάνθρωποι που δεν έχουν βρέξει τα πατουσάκια τους και είναι unfair να γυρνάς από δω και από κει και να μιλάς για τα σχέδια του χειμώνα (τα οποία όμως υπάρχουν).
Πάντως νομίζω ότι έχω τελειώσει φέτος με το καλοκαίρι μου.
Γνωστός καλοκαιράκιας, τα έχω γράψει άπειρες φορές εδώ στο blog, φέτος ήσανε κάπως. Ήμανε και 'γω κάπως. Nontheless και τα βουνά τα πατήσαμε, και την άμμο τη σκουπίσαμε και το παπόρι μας το πήραμε, ήταν ένα τίμιο γεμάτο καλοκαίρι. Ας είναι.
Κλείνω γιατί δεν οδηγεί πουθενά αυτή η ανάρτηση. Δε θα την ανεβάσω καν στα social, ντρέπομαι, την γράφω για reference όταν περάσουν τα χρόνια να θυμάμαι το καλοκαίρι '24. Φιλιά my future self. Τα δέοντα.
Επίσης χάσε και κάνα κιλό.
