Pet Shop Boys / A New Bohemia
Κάτι περίεργο γίνεται τώρα εδώ πέρα και όλο και κάποιος/α/ο με διαβάζει/ανακαλύπτει στα ξεκούδουνα που και που. Μπαίνω στα στατιστικά του blog και όλο και βλέπω κάποια χαζοκίνηση, παρ' ότι σπάνια πλέον γράφω.
Και χαίρομαι εγώ τώρα, είναι ανθρώπινο, να πούμε ότι κάτι αφήσαμε και 'μεις στο σύμπαν πέρα από χαρούμενες καλημερίτσες, coctail και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις στους τοίχους/νήματα/ρολά και άλλα τέτοια ευφάνταστα μπαρμπαλίκια των σόσιαλ.
Όχι ότι και αυτό που κάνω δεν είναι στην ουσία μια αντίστοιχη κατάσταση, ένας τρόπος να βγαίνω και εγώ εφήμερα από την αφάνεια όπως τόσοι γύρω μου. Απλά "επειδή-και-καλά-είμαι-γαμώ" έχω σαν πρόσχημα τη μουσική και έτσι λίγο μετριάζεται η φάση (κάποια στιγμή είχα δει ένα γαμάτο στο facebook που έλεγε ένα καλό τσιτάτο για τους άντρες που ανεβάζουν μουσική - πολύ καλό - αν το εντοπίσω θα το βγάλω, μιλάμε για χοντρή ξεφτίλα).
Και τι λοιπόν μ' αυτό; Τι σημαίνει να ποστάρομαι; Μακάριοι ή όχι αυτοί που τα κατήργησαν ή απέχουν απ' όλα αυτά; Έχουν ή όχι νόημα; Υπάρχει κάποια μαγική εξίσωση 80% ζωή, 10% social, 10% ζωή + social; Ζούμε ή δε ζούμε μέσα από αυτό; Do they intensify (δε μπορώ να το εκφράσω στα ντόπικα, χρόνια στο αμπρόαντ) the moment με το να φέρνουμε κόσμο να χαζεύει τ' απαυτά μας και τ' αποτέτοια μας;
Τέτοια χαζά σκέφτομαι το τελευταίο διάστημα, και άλλα ακόμα πιο χαζά, και δε καταλήγω πουθενά. Η αλήθεια είναι ότι μλκστικά δεόντως το τελευταίο διάστημα στο σπίτι, δε κουνήθηκα αυτές τις μέρες στην άδεια μου, πέρα από μια γεμάτη/γαμάτη απόδραση στον Όλυμπο που μου το χρώσταγα. Έτσι έπιασα πολλές φορές (έπιασα πολλές φορές=κάθε βράδυ) τον εαυτό μου να κάθετε στα social και να χαζεύει ορειβάτες και ορειβάτισσες/γάτες/γκόμενες/γάτες με γκόμενες/τύπους/τύπισσες/φασέους/ημιφασέους, διάσημους και ημιδιάσημους να μλκζονται αγρίως, ανακοινώνοντας παράλληλα τη φάση τους, και καλώντας με νοητά να συμμετέχω και γω στη δική τους φάση ή να κάνω και γώ αντίστοιχα τη δική μου φάση. Και όλο αυτό είναι τόσο κουραστικό.
Βέβαια, τα χρησιμοποιώ και εγώ, ανεβάζω τις φωτό για τις οποίες είμαι περήφανος μια στις τόσες, ανεβάζω σχεδόν όλες τις αναρτήσεις μου, κάνω τα κονέ μου μέσα από κει, αλλά μέχρι εκεί. No more, no less.
Και όλα τα παραπάνω είναι μπαρμπαδοκουβέντες. Αλλού θέλω να καταλήξω· γεροπαραξενέυω ή τουλάχιστον έτσι νιώθω τώρα και λίγο έχει αρχίσει και με παίρνει από κάτω όλο αυτό. Γι' αυτό και γκρινιάζω. Δε χάρηκα την άδεια μου γιατί παρ' ότι είχα πει ότι θα κάτσω να ξεκουραστώ, να την δω Pieria Riviera και έτσι, έβλεπα στα social τις φάσεις του κόσμου και τι να πω, ζήλευα και εκνευριζόμουνα παράλληλα. Μάλλον ποιο πολύ εκνευριζόμουνα παρά ζήλευα. Παράλληλα ήμουν κάθε μέρα στη παραλία και έχω αποκτήσει εξωτικό μαύρισμα.
Εγώ ο περήφανος, που δόξα, τα έχω κάνει τα ταξίδια μου, τις φάσεις μου, λίγα απωθημένα ή σχεδόν καθόλου. Άσχετο, Σταύρο αγόρι μου, μήπως να κόψεις λίγο τα πολλά πολλά;
Τι να πεις, κουράζω και κουράστηκα. Συγνώμη για το παραλήρημα. Όλα έχουν να κάνουν τελικά με την ηλικία μου. τα γνωστά, δε με πήραν τα χρόνια, αλλά και πάλι, όσο να 'ναι μετά τους Pulp, με χτύπησε άσχημα το middle-life (και πλέον και κάτι ψιλά) crisis. Βάλε στην εξίσωση ότι ακούω φανατικά Pet Shop Boys το τελευταίο διάστημα το τελευταίο τους άλμπουμ, ε ήρθε και έδεσε το γλυκό.
Δηλαδή τώρα εγώ ταυτίζομαι περισσότερο με ανθρώπους που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1950, παρά say (αμπρόαντ είπαμε) του 1990 ή του 2000. Τόσο γλύκας, ρομαντικός και νοσταλγικός. Άχουτο.
I wish I lived my life free and easier, I'm on my way to a new Bohemia.
