Amanaz / Sunday Morning
Δύσκολα βγαίνουν πλέον τα ρημάδια.
Κυριακή πρωί τώρα που σας γράφω, για λίγες μέρες με ανταπόκριση από Κατερίνη, και είναι από αυτές τις ευλογημένες Κυριακές που δεν έχεις να κάνεις απολύτως τίποτα, δεν ελπίζεις σε τίποτα, δε περιμένει κανείς από εσένα τίποτα, και είσαι απλά ελεύθερος to be. Να λιώσεις, να slackάρεις όσο σε παίρνει. Εσύ, το βρακί σου και η μουσική σου.
Τέτοιες Κυριακές συμβαίνουν σπάνια, praise be όμως τις έχω ζήσει (και θέλω να συνεχίσω να τις ζω μέχρι τα βαθιά γεράματα) και συνήθως είναι αυτές που το προηγούμενο βράδι έχεις τεντώσει/ξεχειλώσει και διάφορά άλλα.
Κατεβασμένα παντζούρια, κλειστή τηλεόραση, καμία διάσπαση, τα χαρακτηριστικά της ημέρας. Μουσικούλα στο stereo, καφεδάκι στο πλάι. Έτσι θέλω να το πάω σήμερα, έτσι θέλω να είναι.
Το κλείνω εδώ για να απολαύσω την ημέρα, μ' ένα υπέροχο τραγούδι που το έχω ακούσει πάμπολλες φορές και πάντα με ηρεμεί και με χαλαρώνει, ειδικά τέτοιες στιγμές. Ήθελα να το ανεβάσω καιρό τώρα, μου βγήκε αυτό το απλό short.
Τραγούδι από τη μακρινή Ζάμπια, από ένα συγκρότημα που ηχογράφησε ένα και μόνο άλμπουμ. Σήμερα, 50 χρόνια μετά, θεωρείται τουλάχιστον από τους fan τους, ένα από τα εμβληματικά Zamrock άλμπουμ της εποχής του. Δεν έχω να σας δώσω περισσότερες πληροφορίες - είπαμε σε ανταπόκριση, τα data στο Λιτόχωρο, για τα βασικά όμως εδώ. Ο μύθος λέει ότι οι Amanaz (πέντε νοματαίοι δηλαδή) σηκώθηκαν ένα πρωί, ταξίδεψαν από τη Λουζάκα στη Κινγκόλα (κοντά είναι, Αθήνα - Λιτοχωράκι περίπου, να εδώ), έγραψαν το δίσκο το 1973 και τον κυκλοφόρησαν το 1975, τοπικά εκεί μπιζμπιζέ. Μετά ήρθε κάποιος δυτικός, το άκουσε, καραγούσταρε, κλασσικά, re-issue, τα γνωστά..
Be well all.
