Τρύπες / Ακούω την αγάπη
Για όσους με ξέρουν από παλιά, ξέρουν ότι η σχέση μου με το ελληνικό ροκ, είναι καθαρά τουριστική, ισχνή, επιδερμική. Αξιοπρεπέστατος ήχος και πολύ καλές παραγωγές, άξιοι, φοβεροί μουσικοί, μόνο που για μένα όλο το πακέτο, τότε, ήτανε βασανιστήριο. Σε αρκετά δε ελληνικά ροκ τραγούδια, ακόμα είναι.
Επειδή ήμουν πάντα λίγο "φλούφλης", και τότε τα "κακά παιδιά" ακούγανε ροκ, Τρύπες, Μωρά και Σπαθιά, Κρίνα, Ρεύματα και Παύλο (έτσι τα λέγανε οι έτσι), όλα αυτά τα είχα απωθήσει, δε μπορούσα να τ' ανεχθώ. Ήμουνα και στην ηλεκτρονική μου τότε φάση (synthesizer hits - είχα synth τρομάρα μου, έγραφα και μουσική - αν τα βρω θα τ' ανεβάσω, τρομάρα σας).
Τώρα μεταξύ μας, το ελληνικό ροκ, έχει κλάψα, έχει δράμα, έχει γκρίνια, έχει μίρλα, έχει ουρανούς, έχει βροχές, δέντρα, σκοτάδια, καταχνιά, μίσος, αυγές, αλήθειες, πάθη, λάθη, εισαγωγές, μεγάλες εισαγωγές, κιθάρες που κάνουν γκράουνγκ και κρατάει κάνα πεντάλεπτο και μετά από πίσω μπαίνει και μιά άλλη που κάνει γκράουνγκ - κι' αυτή πέντε λεπτά - και τέτοια που εμένα πραγματικά ρε παιδιά δε με πολυπείθουν. Βέβαια παραδέχομαι ότι δεν έχω ακούσει σχεδόν τίποτα πέρα από μερικά εμβληματικά, και εννοείται προφανώς έχω και πολυαγαπημένα. Ακούω με χαρά Σιδηρόπουλο και Αγγελάκα. Μέχρι εκεί. Επίσης λατρεύω και αυτά τα παιδιά που έχουν εξελίξει πολύ τον ήχο (άλλη φασούλα, φρέσκια).
Οπότε βάζω αγαπημένο, ωραίο μπεσαλίδικο με στίχο φοβερό. Είχα πολύ καιρό να τ' ακούσω και το καταχάρηκα πρόσφατα σε καλογυρισμένη ελληνική σειρά που παίζεται το Σάββατο. Ναι δε βγήκα το Σάββατο, βγαίνω Τετάρτες είμαι Χίπις, ακούω την αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου. Peace.
Επειδή θα 'σκαγα αν' δε το 'λεγα, έχω γράψει και ένα κουπλεδάκι για ελληνικό ροκ τραγούδι (αμέ τι νομίζετε), το οποίο ίσως έκανα χαζομάρα που δε το δούλεψα λίγο παραπάνω.
Πάμε να πιούμε ενά τσιγάρο
Πάμε να πιούμε ενά τσιγάρο
Κάτω απ' τις γέφυρες περνάνε τα τρένα
Και φεύγω μαζί σου και χάνομαι (ούα)
~
Ρε, μήπως να παρατήσω τη Τραπεζική και να πιάσω τη ρητορική, ωραία τα λέω· λέω εγώ.
