Είχα ετοιμάσει μία δακρύβρεχτη ανάρτηση για τον αποχαιρετισμό του καλοκαιριού, τη νιώτη που φεύγει, τα πουλιά που αποδημούν, τον αποχαιρετισμό στα ποτά που δε πρόλαβα να πιω, αλλά τελικά μετά από μία ελάχιστη, ήρεμη, κριτική ματιά στον καιρό της επόμενης εβδομάδας, αποφάσισα να παρατείνω τις διακοπές μου μέχρι όποτε κρίνω. Και το πρώτο τραγούδι που μου 'ρθε στο μυαλό είναι αυτό. 90ίλα γαμώ.
Δεν είναι κλειστό το μαγαζί όπως μου ξανάπανε, αλλά δεν έχω ερεθίσματα και καταστάσεις που να με οδηγήσουν στο να γράψω. Η αλήθεια είναι ότι η σκληρή καθημερινότητα είναι η έμπνευση μου για τις περισσότερες αναρτήσεις. Τώρα, σε άδεια, απλά υπολειτουργώ. Βέβαια όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν, είμαι στις τελευταίες ημέρες της, κλείνει και αυτό το παράθυρο ρούχλας και ελαφράς αναρχίας και επανέρχομαι στο σκληρό βιοπορισμό, να βγάλουμε λεφτάκια για την επόμενη σαιζόν.
Την κατάθλιψη την βλέπω, έρχεται. Επιστρέφω την Τρίτη στη δουλειά, οπότε από Δευτέρα στις 5 το απόγευμα θ΄ αρχίσω να κοιτάω ψιλά στον ουρανό με εσωτερικούς παρακλιτικούς μονολόγους (μούρου μούρου γιατί θεέ, θέλω τζόκερ, μια πλούσια να μ΄ αγαπήσει, να βρω ένα πορτοφόλι με ένα εκατομμύριο, ξεχασμένος θείος από Αμερική χεσμένος στα φράγκα και γενικά οτιδήποτε θα μπορούσε να προσφέρει σταθερό εισόδημα χωρίς δουλειά).
Επειδή όμως δε πρόκειται να συμβεί αυτό (άθεος, δε παίζω τζόκερ, σιγά τον ομορφονιό, ποιος μαλάκας κουβαλάει εκατομμύριο σε πορτοφόλι, οι θείοι μου είναι από Αριδαία και Κατερίνη) θα συμβιβαστώ για μια ακόμα χρονιά, υποτασσόμενος ταπεινά στο κεφάλαιο για το γενικό ατομικό και οικογενειακό καλό. Τόσο απλά.
Πριν όμως επιστρέψω την Τρίτη, 23 Αυγούστου στην εργασία μου, χρωστάω ένα καλό ξενύχτι στον εαυτό μου. Και θα το επιχειρήσω σήμερα. Κανείς για παρέα; Με πουλήσαν ούλοι και όχι Αρβανιτάκη δε πάω (παρ' ότι είναι η τοπ ανάρτηση σήμερα στο blog; θα πει κάποια).
Τα βαρέθηκα όλα αυτά. Θέλω Σομαλική Ντίσκο-Μπούγκι-Ράγγα-Φανκ και ξέρω που θα τη βρω. Κανείς για λάκο;
p.s. Λίγο πριν το Post, χτύπησε το τηλέφωνο και έχω και παρεά. Αμέ. Τελικά με αγαπάει ο κόσμος. Κι' ας μη το δείχνει. Και ναι αυτό είναι παράπονο.
Κάτι περίεργο γίνεται τώρα εδώ πέρα και όλο και κάποιος/α/ο με διαβάζει/ανακαλύπτει στα ξεκούδουνα που και που. Μπαίνω στα στατιστικά του blog και όλο και βλέπω κάποια χαζοκίνηση, παρ' ότι σπάνια πλέον γράφω. Και χαίρομαι εγώ τώρα, είναι ανθρώπινο, να πούμε ότι κάτι αφήσαμε και 'μεις στο σύμπαν πέρα από χαρούμενες καλημερίτσες, coctail και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις στους τοίχους/νήματα/ρολά και άλλα τέτοια ευφάνταστα μπαρμπαλίκια των σόσιαλ. Όχι ότι και αυτό που κάνω δεν είναι στην ουσία μια αντίστοιχη κατάσταση, ένας τρόπος να βγαίνω και εγώ εφήμερα από την αφάνεια όπως τόσοι γύρω μου. Απλά "επειδή-και-καλά-είμαι-γαμώ" έχω σαν πρόσχημα τη μουσική και έτσι λίγο μετριάζεται η φάση (κάποια στιγμή είχα δει ένα γαμάτο στο facebook που έλεγε ένα καλό τσιτάτο για τους άντρες που ανεβάζουν μουσική - πολύ καλό - αν το εντοπίσω θα το βγάλω, μιλάμε για χοντρή ξεφτίλα). Και τι λοιπόν μ' αυτό; Τι σημαίνει να ποστάρομαι; Μακάριοι ή όχι αυτοί που τα κατήργησαν ή απέχουν
Θα αφήσω αυτό εδώ το διαμαντάκι που δεν έχω δύο ώρες που ανακάλυψα έτσι για το αντέτ εδώ και για να γράψει τρεις αναρτήσεις αυτό τον μήνα. Να πω δεν έχω να πω, λέω εγώ τώρα. Έχω, αλλά θα τα κρατήσω. Από την εξαιρετική ανεξάρτητη δισκογραφική Νέα Υόρκης Names You Can Trust που έχω ξαναβάλει κομματάρα να εδώ (πάλι μέσα στο καλοκαίρι, έχει τη σημασία του), πολύ λάτιν και πολύ soul, από τον πολύ καλό 80χρονο φίλο μου τον Ραλφ από τον Παναμά. Πέρσι πριν ακριβώς ένα χρόνο βγήκε, φέτος το ανακάλυψα (καλός χρόνος, συνήθως μου παίρνει μια 20ετία), είναι so καλοκαιρινό, so φρέσκο και τόσο μα τόσο ταιριαστό με τη φάση ντάλα mid-summer κι' ετς. Αν ήμουν και 20 θα ταν ακόμα καλύτερα. Καλό βράδυ Σαββάτου! Εγώ θα βγω. p.s. εντωμεταξύ ψάρωσα με το συγκρότημα που ακομπανιάρει με το όνομα Means Of Production και τώρα που τα γράφω κατεβάζω, θα σας πω τι και πως σε άλλη ανάρτηση, τα discogs λένε Avantgarde, άει να δούμε.
Η πολύ φίλη μου κουτσή Μαρία και ένας φίλος της, ο Γκαβοθόδωρας, γράψανε σήμερα για την Blue Monday, τη μελαγχολική Δευτέρα, πρώτη Δευτέρα του χρόνου όπου έχουν τελειώσει οι γιορτές, τα πανηγύρια και θεωρητικά ο καθείς μας (εκτός από τους πελούσιους) επιστρέφει στο πάγκο του. Οκ, θα γράψω και 'γω, ταυτίζομαι. Αφορμή έψαχνα βέβαια να ανεβάσω τίποτα επειδή δε θέλω να εγκαταλείψω το άθλημα. Δε θα πω ότι μελαγχόλησα σήμερα (αν και με τραβήξανε απότομα από τις μπύρες μου* και αυτό πάντα μου αφήνει μια πικρία), μελαγχόλησα όμως χθες, προχθές, παραπροχθές. Την πέρασα τη φρίκη μου τις δύο πρώτες εβδομάδες του έτους, όπου για κάποιο αδιανόητο λόγο πίστευα ότι μαγικά θ' αλλάξουν όλα στη δουλειά και δε θα χω τα ίδια χαζά από τους ίδιους χαζούς. Χαζαμάρα; προσμονή; ευσεβής πόθος; αχαλίνωτη φαντασία; Τι περίμενες..; Φυσικά και πάντα και παντού και εις τον αιώνα τον άπαντα θα επικρατούν οι χαζοί, τα έχουμε πει τα έχουμε ξαναγράψει. Έσκυψα λοιπόν ταπεινά το κεφάλι στον εαυτό μου και είπα ένα
