Ελευθερία Αρβανιτάκη & Δημήτρης Παπαδημητρίου / Το παράπονο
Εχθές ανέβασα μία ανάρτηση από πολύ καλή νέα μου φίλη, καλό μυαλό, τίμιο παιδί, μπέσα.
Το θέμα είναι τώρα ότι πρέπει ν' απαντήσω στην πρόκληση ν' αναρτήσω και 'γω ένα τραγούδι μελοποιημένο, ένα ποίημα στην ουσία γιατί θίχθηκε η υπόστασή μου, ταράχτηκε το είναι μου, αν έστω και κάποιος υπονοήσει ότι εγώ και ο εγωμανής εαυτός μου δεν ακούω ποίηση και ακούω μόνο παρτάλια.
Η πρώτη μου επαφή με τη μελοποιημένη ποίηση (αν εξαιρέσεις Το Άξιον Εστί που είχαμε λιώσει στα σχολεία τότε - the ΠΑΣΟΚ times) έχει ως εξής: Το 1996~97 κάποια στιγμή, φοιτητής στην Αγγλία κατέβηκα για λίγες μέρες στο Λονδίνο μαζί με φίλο για να επισκεφθούμε φίλο (νομίζω αν θυμάμαι καλά). Αλλάνισμα από το πρωί μέχρι το βράδυ και γενικά μια πάρα πολύ ευχάριστη ανάμνηση. Εκείνη την εποχή ήμουν στην ηλεκτρονική μου φάση και ψιλοσνόμπαρα την Ελληνική Μουσική.
Τα πρωϊνά όμως δε μπορώ να ξεχάσω, μέσα στη γκρίζα μουντίλα του Λονδίνου, να ξυπνάμε και να πίνουμε τον καφέ μας ακούγοντας το άλμπουμ της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και του Δημήτρη Παπαδημητρίου "Τραγούδια για τους μήνες" το οποίο με συντροφεύει ακόμα και τώρα, 25+ χρόνια μετά την κυκλοφορία του.
Χωρίς να είναι οι αγαπημένοι μου Έλληνες καλλιτέχνες, νομίζω ότι μουσικά αυτό που κατάφεραν σ' αυτό το άλμουμ είναι στέρεο, απτό, κατανοητό και λαϊκό τόσο, ώστε να μου κινήσουν το ενδιαφέρον και να ψαχτώ και να δω, ποια είναι η Πολυδούρη, ποιος είναι ο Ελύτης, ποιος είναι ο Γκανάς και τι είναι αυτό το πράμα που λέγεται ποίηση τέλος πάντων. Μπορώ να το κατανοήσω; Αρκετά. Μου αφήνει κάτι; Πολλά.
Τότε το αγαπημένου μου τραγούδι ήταν το "Πάμε ξανά στα θαύματα" του Μιχάλη Γκανά. Τώρα είναι το "Παράπονο" του Οδυσσέα Ελύτη. Τότε ήμουν 18 χρονών, σήμερα κλείνω τα 44.
Πόσο συγκλονιστική είναι η ζωή και πως την αντιλαμβάνεσαι στο χρόνο. Γι' αυτό και πρέπει να τη σεβόμαστε.
Στα 18 μου ο στίχος είχε:
Στα 44 έχει:
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
Χαίρομαι λοιπόν που μέσα από το blog μπορώ να μοιράζομαι και να εκφράζομαι ελεύθερα αυτούς τους δύσκολους καιρούς.. Ότι καλύτερο έχω κάνει για τη πάρτη μου τα τελευταία χρόνια.. Λυτρωτικό.. Μου εύχομαι χρόνια πολλά και φτου μου. Να με χαίρονται οι δικοί μου, να τους χαίρομαι και 'γω. Μοναδικέ τιτανοτεράστιε απίστευτ' εαυτέ μου, χρόνια σου πολλά! Σε λατρεύω!
