The Kingston Trio / It Was A Very Good Year
Ήρθε τελικά και η ώρα του τελευταίου (?) κειμένου για το 2022. An ultra σπεκτακιουλάρ έτος με τα πάνω του, τα κάτω του, τις καλές και άσχημες στιγμές, τις κατακτήσεις, τις υποχωρήσεις, τους συμβιβασμούς, τις ήττες, τις νίκες, τις ισοπαλίες. Ισοπαλία με το σύμπαν νομίζω ότι έφερα φέτος. Το έβλεπα, αλλά δε το έπαιξα.
Έτσι επιγραμματικά - πολύ πρόχειρα – μπορώ να περιγράψω την χρονιά που πέρασε. Δε θα μπω σε βαθιά και αναλύσεις (είπα θα μαζευτώ λίγο), αυτά τα κρατάω για την ψυχοθεραπευτριά μου. Καλή της τύχη της εύχομαι. Δεν είμαι βέβαια και ανισόρροπο, αλλά μια ταλαιπωρία, και δύο μη σου πω, θα την φάει.
Όσοι διαβάζετε τα κείμενα που συνοδεύουν τα τραγούδια, μπορείτε και καταλαβαίνετε πότε είμαι στα καλά μου και πότε στα ντάουν μου. Και κρίνοντας από το μέγεθος της ανάρτησης, αλλά και τη συχνότητα με την οποία ανεβάζω αυτή τη περίοδο, καταλαβαίνουμε όλοι ότι είμαι στα πεσμένα. Αυτό όμως δε με πτοεί και δε με ρίχνει (βασικά με ρίχνει λιγουλάκι, αλλά όχι σε βαθμό να μη μπορώ να γράψω δυο γραμμές). Έτσι λοιπόν, ήρθε σήμερα η ώρα του αποχωρισμού του 2022, μ’ ένα τραγούδι που μου καρφώθηκε στο μυαλό έτσι απλά με το που κάθισα να γράψω. Αβίαστα και χωρίς σκέψη. Και ίσως και πάλι το μυαλό μου ασυναίσθητα (το έχει ξανακάνει), σημείωσε ένα στίχο πριν από καιρό και τον έβγαλε στην επιφάνεια σήμερα, γιατί κάτι ήθελε να πει στη ψυχή μου.
Ναι. Μπορεί να μεγαλώνω, και να φθίνω, αλλά επειδή ζούμε εποχές των κρίντζι κλισέ, εγώ θα λέω ότι ωριμάζω σαν το παλιό καλό κρασί, γλυκός και καθάριος, μέχρι το κατακάθι· όπως ακριβώς τα λέει το τραγούδι. Γιατί στη τελική ήταν μια καλή χρονιά.
