Cocteau Twins / Iceblink Luck

Σήμερα είναι μια καλή ημέρα και είμαι χαρούμενος. Αρχίζουν πλέον να κλείνουν θέματα, να μπαίνουν πράγματα εκεί που πρέπει να μπουν και επιτέλους μπορώ να πω ότι επανέρχομαι. Αργά αλλά σταθερά τα πράγματα θα στρώσουν. There is no other way.

Εχθές ξεκίνησα και έγραψα κάποιες γραμμές, σήμερα έσβησα και πρόσθεσα κάποια πράγματα, τέλος πάντων λέω ότι ξεμπλοκάρω αργά, αλλά σταθερά. Παράλληλα μπαίνει και η άνοιξη και τα λουλούδια θ΄ ανθίζουν και τα αγόρια θα σφυρίζουν (όσα τέλος πάντων ακόμα επιμένουν να  σφυρίζουν - κοινωνικό σχόλιο εδώ), όποτε όσοι διαβάζετε το blog γνωρίζετε ότι τώρα που μπαίνει η άνοιξη κάτι γίνεται με μένα.

Μουσικά όμως, παραμένω ακόμα πολύ πεσμένος. Δεν ακούω με την ίδια ζέση και διάρκεια πλέον μουσική, δεν έχω ακούσει κάτι αρκετά καλό που να με συγκινήσει πρόσφατα*, ελάχιστα πράγματα και πολύ αποσπασματικά. Από είδη μουσικής επιλέγω  ότι να 'ναι, με μόνη ίσως κοινή συνισταμένη να είναι το τραγούδι 'κάπως' χαρούμενο. Πολλά δράματα έχω αυτή τη περίοδο και δεν είναι για να ακούμε καταθλιπτικά. Για να καταλάβετε τα δράματα μέχρι και ολόκληρο το Γουάκα-Γουάκα της Σακίρα άκουσα χωρίς καν να το κλείσω σε 15δ όπως θα έκανα στα κανονικά μου. Ούτε καν τον ήχο. Τέτοια δράματα δηλαδή.

Και επειδή το blog είναι μουσικό κατά κύριο λόγο και ψυχοτραλαλά κατά δεύτερο, χωρίς να πω οτιδήποτε άλλο παρουσιάζω το τραγούδι για το οποίο τα άκουσα για τα καλά από τη κόρη μου στο αμάξι 1. γιατί το άλλαξα και 2. γιατί το σταμάτησα (φτάσαμε σπίτι και πάρκαρα). Έλα ρε μπαμπά μη το αλλάζεις/κλείνεις. Ξανά βάλ' το ΤώΡα!

Παιδί μου, κόρη μου. So Proud. Ο μπαμπάς ακούει Σακίρα (νταξ μάλλον χάζευε Σακίρα**), και η Αθανασία ακούει Elizabeth Fraser.

Ένα τραγούδι που ανάρτησε ο πολύ καλός Τζες/Αδερφός στα social και μου θύμησε τι φανταστικό συγκρότημα και τι ωραίο ήχο έβγαζαν εδώ τα παιδιά. Το κατέβασα γιατί νόμιζα ότι δε το είχα, βασικά δε το θυμόμουν καν. Είχα να ακούσω Cocteau Twins χρόνια ολόκληρα, αλλά ψάχνοντας τελικά βρήκα τέσσερα άλμπουμ τους στο σκληρό, κατεβασμένα τη περίοδο 2000~2004, άρα Θεσσαλονίκη υποθέτω μάλλον· κάπου πάει το μυαλό μου ποιος μου τους έμαθε. Τον ευχαριστώ.

I' m seeming to be lit, alive

I’m happy again, calmer, calm in time

* Ψέματα, μ' έχει συγκινήσει αυτό εδώ. Φοβερό dancehall, ψάχνω ομάδα για βιντεάκι tiktok. Όποιος ψήνεται dm. Μεταξύ μας. Τραπεζικό απόρρητο.

** νταξ, Κολομβιανές.

Menahan Street Band / Tired Of Fighting

Αυτές τις μέρες (βάλε δυο μήνες τώρα) έχω αποσυρθεί συνειδητά στον εαυτό μου for bits & pieces. Μπορώ να πω για γενικό ρεκτιφιέ ή ένα καλό refurbishment. Δε χρειάζεται κάτι παραπάνω, μόνο θα μου επιτρέψετε την παύση αυτή. Χρειάζεται και είναι απαραίτητη. 

Συνειδητά λοιπόν πολύ πιο αραιές αναρτήσεις, λιγότερα λόγια, ίσως μπορεί ν' ανεβάζω μόνο τραγούδια no comment φάση. Εξάλου δε πολυακούω μουσική τώρα και δεν έχω τις προσλαμβάνουσες εκείνες και τη διάθεση να μοιραστώ. Γιατί αυτό εκάνα εδώ, μοιράζομουν τον πόνο μου με κόσμο και ήταν λυτρωτικό. Τώρα είναι η σειρά της Ψυχ (ας πρόσεχε).

Be Well All. ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΙ μην αρχίσετε τα τηλέφωνα!

Κάτι πάρα πολύ όμορφο που αν δε το ξέρετε ακούστε το. Ένα αγαπημένο τραγούδι από την αγαπημένη μου μπάντα της αγαπημένης μου δισκογραφικής  - Daptone Records - πιο soul πεθαίνεις. Μόνο η Soul θα με σώσει τώρα.

Ραντεβού στα Γουναράδικα, εαυτέ μου. Θα ξαναβρεθούμε.