Mildlife / The Magnificent Moon

Μεγάλη η διακοπή το ξέρω. Δύσκολη η επαναφορά το γνωρίζω. Τι την προκάλεσε; Τίποτα και τα πάντα. Σίγουρα η διάθεση, σίγουρα μια τάση απομονωτισμού. It's a get-away of (every)thing και είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Σε φίλους μου που καταλαβαίνουν, έχω εξηγήσει κάποια πράγματα, στο ευρύ κοινό ίσως κάνω pass. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Απλά θα γράφω/ανεβάζω πιο σπάνια. 

Γιατί σήμερα; Καθαρά για λόγους τάξης. Δεν ήθελα να γράφει Οκτώβριος μηδέν/nil/zip/nada, και ακόμα ευτυχώς προλαβαίνω. Και όπως και να 'χει, Οκτώβριο ξεκίνησα τα πρώτα μου γραπτά εδώ μέσα, κρίμα να τα σταματήσω Οκτώβριο. Και κάτι με το φεγγάρι που μας πέρασε και βρήκα αφορμή.

Πριν καμιά δεκαριά μέρες ήμουν ταξιδάκι στη κεντρική Ευρώπη, Bratislava. Ωραία πόλη, οργανωμένη, μαζεμένη, καθαρή, καταπράσινη, μου 'βγαλε μια ανεμελιά, φοιτητικού τύπου. Όμορφες εικόνες και στιγμές. Μία από αυτές, το φεγγάρι που έβλεπα κάθε βράδι στον ουρανό και έλεγα από μέσα μου, boy oh boy, αυτό θα γεμίσει ωραία. Και όντως, 27-28-29, χθες-προχθές έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να θαυμάζω το γεμάτο φεγγάρι του Οκτώβρη. Φάση θα μου πείτε· ρομαντική; μελαγχολική; φάση γενική; Δε ξέρω, ακόμα το επεξεργάζομαι. Deep down όμως κάτι μου βγαίνει σε αποκάλυψη για τον εαυτό μου αυτό το μήνα που μαζεύτηκα. Κάτι, κάπως, θα το οργανώσω λίγο μέσα μου και αν είναι ανακοινώσιμο θα το ανακοινώσω. Θα δούμε.

Η ανάρτηση αποφασίστηκε σήμερα μεν, όπου ακόμα και στις 7:30 το πρωί που πήγαινα στη δουλειά, το φεγγάρι ήταν "να" μετά συγχωρήσεως εκεί ψηλά, αλλά μεγάλωσε κάπου μεταξύ προηγούμενης Δευτέρας (όπου περπατώντας στη Bratislava το πρωί, έζησα μεγαλειώδεις στιγμές προσωπικού videoclip) και χθεσινής Κυριακής στο αυτοκίνητο (μετά από ένα γερό ματς επιβολής με την κόρη μου - βασικά μαλώναμε για μουσική - βάλε αυτό - βάλε το άλλο - επιβλήθηκα να ξέρετε με αυτό το τραγούδι). Anyway, αποφασίστηκε κάπως.

Μαγευτικό τραγούδι, μεγαλειώδες γεμάτο φεγγάρι, ή αλλίως The Magnificent Moon από τους νέους Αστραλούς φίλους μου Mildlife (εδώ οι παλιοί) (που ξεκίνησα πρόσφατα να κατεβάζω και ν' ακούω τη μικρή δισκογραφία τους, παρ' ότι το τραγούδι το έχω πάνω από τρία χρόνια στη συλλογή μου).

Δύσκολο τραγούδι, δε το λες και εύπεπτο (9 λεπτά είναι αυτά), θέλει να έχεις διάθεση να το ακούσεις, να δεις που το πάει, να μη το θεωρήσεις μία επανάληψη, γιατί δεν είναι. Τύπου πολλά είδη μαζί, κλαίει το Moog, Synth, Jazz-Funk, Disco και άλλα που δε τα πιάνω αλλά υπάρχουν. Αν ήμουν Free Jazz χορευτής θα το χόρευα στην επιτροπή, αν έκανα καλλιτεχνικό πατινάζ θα το διάλεγα στο ελεύθερο πρόγραμμα, τώρα απλά κουνάω κεφάλι πόδια στο σκαμπό. Το νιώθω όμως. Το ακούω χρόνια και όλο λέω, τώρα θα το ανεβάσω, αύριο θα το ανεβάσω, κάποτε θα το ανεβάσω. Ήρθε η ώρα του λοιπόν. Γιόμισε και αυτό. Γιομίσαμε γενικά. 

You're born, then you die

There might be reasons why

Then again, who cares?

Could all be in my head?