Ralph Weeks & The Means of Production \ Nobody Loves Me (Like You Do)

Θα αφήσω αυτό εδώ το διαμαντάκι που δεν έχω δύο ώρες που ανακάλυψα έτσι για το αντέτ εδώ και για να γράψει τρεις αναρτήσεις αυτό τον μήνα. Να πω δεν έχω να πω, λέω εγώ τώρα. Έχω, αλλά θα τα κρατήσω.

Από την εξαιρετική ανεξάρτητη δισκογραφική Νέα Υόρκης Names You Can Trust που έχω ξαναβάλει κομματάρα να εδώ (πάλι μέσα στο καλοκαίρι, έχει τη σημασία του), πολύ λάτιν και πολύ soul, από τον πολύ καλό 80χρονο φίλο μου τον Ραλφ από τον Παναμά.

Πέρσι πριν ακριβώς ένα χρόνο βγήκε, φέτος το ανακάλυψα (καλός χρόνος, συνήθως μου παίρνει μια 20ετία), είναι so καλοκαιρινό, so φρέσκο και τόσο μα τόσο ταιριαστό με τη φάση ντάλα mid-summer κι' ετς. Αν ήμουν και 20 θα ταν ακόμα καλύτερα.

Καλό βράδυ Σαββάτου! Εγώ θα βγω.

p.s. εντωμεταξύ ψάρωσα με το συγκρότημα που ακομπανιάρει με το όνομα Means Of Production και τώρα που τα γράφω κατεβάζω, θα σας πω τι και πως σε άλλη ανάρτηση, τα discogs λένε Avantgarde, άει να δούμε. 

Pet Shop Boys / A New Bohemia

Κάτι περίεργο γίνεται τώρα εδώ πέρα και όλο και κάποιος/α/ο με διαβάζει/ανακαλύπτει στα ξεκούδουνα που και που. Μπαίνω στα στατιστικά του blog και όλο και βλέπω κάποια χαζοκίνηση, παρ' ότι σπάνια πλέον γράφω.

Και χαίρομαι εγώ τώρα, είναι ανθρώπινο, να πούμε ότι κάτι αφήσαμε και 'μεις στο σύμπαν πέρα από χαρούμενες καλημερίτσες, coctail και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις στους τοίχους/νήματα/ρολά και άλλα τέτοια ευφάνταστα μπαρμπαλίκια των σόσιαλ. 

Όχι ότι και αυτό που κάνω δεν είναι στην ουσία μια αντίστοιχη κατάσταση, ένας τρόπος να βγαίνω και εγώ εφήμερα από την αφάνεια όπως τόσοι γύρω μου. Απλά "επειδή-και-καλά-είμαι-γαμώ" έχω σαν πρόσχημα τη μουσική και έτσι λίγο μετριάζεται η φάση (κάποια στιγμή είχα δει ένα γαμάτο στο facebook που έλεγε ένα καλό τσιτάτο για τους άντρες που ανεβάζουν μουσική - πολύ καλό - αν το εντοπίσω θα το βγάλω, μιλάμε για χοντρή ξεφτίλα).

Και τι λοιπόν μ' αυτό; Τι σημαίνει να ποστάρομαι; Μακάριοι ή όχι αυτοί που τα κατήργησαν ή απέχουν απ' όλα αυτά; Έχουν ή όχι νόημα; Υπάρχει κάποια μαγική εξίσωση 80% ζωή, 10% social, 10% ζωή + social; Ζούμε ή δε ζούμε μέσα από αυτό; Do they intensify (δε μπορώ να το εκφράσω στα ντόπικα, χρόνια στο αμπρόαντ) the moment με το να φέρνουμε κόσμο να χαζεύει τ' απαυτά μας και τ' αποτέτοια μας; 

Τέτοια χαζά σκέφτομαι το τελευταίο διάστημα, και άλλα ακόμα πιο χαζά, και δε καταλήγω πουθενά. Η αλήθεια είναι ότι μλκστικά δεόντως το τελευταίο διάστημα στο σπίτι, δε κουνήθηκα αυτές τις μέρες στην άδεια μου, πέρα από μια γεμάτη/γαμάτη απόδραση στον Όλυμπο που μου το χρώσταγα. Έτσι έπιασα πολλές φορές (έπιασα πολλές φορές=κάθε βράδυ) τον εαυτό μου να κάθετε στα social και να χαζεύει ορειβάτες και ορειβάτισσες/γάτες/γκόμενες/γάτες με γκόμενες/τύπους/τύπισσες/φασέους/ημιφασέους, διάσημους και ημιδιάσημους να μλκζονται αγρίως, ανακοινώνοντας παράλληλα τη φάση τους, και καλώντας με νοητά να συμμετέχω και γω στη δική τους φάση ή να κάνω και γώ αντίστοιχα τη δική μου φάση. Και όλο αυτό είναι τόσο κουραστικό. 

Βέβαια, τα χρησιμοποιώ και εγώ, ανεβάζω τις φωτό για τις οποίες είμαι περήφανος μια στις τόσες, ανεβάζω σχεδόν όλες τις αναρτήσεις μου, κάνω τα κονέ μου μέσα από κει, αλλά μέχρι εκεί. No more, no less. 

Και όλα τα παραπάνω είναι μπαρμπαδοκουβέντες. Αλλού θέλω να καταλήξω· γεροπαραξενέυω ή τουλάχιστον έτσι νιώθω τώρα και λίγο έχει αρχίσει και με παίρνει από κάτω όλο αυτό. Γι' αυτό και γκρινιάζω. Δε χάρηκα την άδεια μου γιατί παρ' ότι είχα πει ότι θα κάτσω να ξεκουραστώ, να την δω Pieria Riviera και έτσι, έβλεπα στα social τις φάσεις του κόσμου και τι να πω, ζήλευα και εκνευριζόμουνα παράλληλα. Μάλλον ποιο πολύ εκνευριζόμουνα παρά ζήλευα. Παράλληλα ήμουν κάθε μέρα στη παραλία και έχω αποκτήσει εξωτικό μαύρισμα.

Εγώ ο περήφανος, που δόξα, τα έχω κάνει τα ταξίδια μου, τις φάσεις μου, λίγα απωθημένα ή σχεδόν καθόλου. Άσχετο, Σταύρο αγόρι μου, μήπως να κόψεις λίγο τα πολλά πολλά;

Τι να πεις, κουράζω και κουράστηκα. Συγνώμη για το παραλήρημα. Όλα έχουν να κάνουν τελικά με την ηλικία μου. τα γνωστά, δε με πήραν τα χρόνια, αλλά και πάλι, όσο να 'ναι μετά τους Pulp, με χτύπησε άσχημα το middle-life (και πλέον και κάτι ψιλά) crisis. Βάλε στην εξίσωση ότι ακούω φανατικά Pet Shop Boys το τελευταίο διάστημα το τελευταίο τους άλμπουμ, ε ήρθε και έδεσε το γλυκό.

Δηλαδή τώρα εγώ ταυτίζομαι περισσότερο με ανθρώπους που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1950, παρά say (αμπρόαντ είπαμε) του 1990 ή του 2000. Τόσο γλύκας, ρομαντικός και νοσταλγικός. Άχουτο.

I wish I lived my life free and easier, I'm on my way to a new Bohemia. 

p.s. Για εσάς που ακούτε και τη μουσική (και είστε και κάποιας ηλικίας), από το καινούργιο άλμπουμ μείνετε στο πρώτο κομμάτι το Nonetheless, μη προχωρήσετε στο Furthermore, θα ξενερώσετε άγρια (πακετάκι τα promoτάρουν). 

Pulp / Happy Endings

// Το ξέκινησα την πρώτη Ιουλίου το ανεβάζω στις δεκαπέντε // So what? //

There, I've done it!

Πρώτος μήνας χωρίς ανάρτηση από τον Οκτώβριο του 2021 και ανάμεικτα (προς το πικρό) τα συναισθήματα θα έλεγα.. Δε ξέρω τι έφταιξε, τι ήταν αυτό που με πήγε πίσω, πολλά μπορεί να είναι - μπορεί και ένα μάλλον - αλλά αυτά είναι για εσωτερική μου διαχείριση και εν συνεχεία εξωτερίκευση ίσως (στο χρόνο τους).

Πρέπει να οριοθετηθεί το θέμα, να επιλυθεί και να συνεχίσω. Είπαμε εμπιστοσύνη τυφλή μου έχω, αν και τώρα τελευταία και αυτή κλονίζεται (ξεχνάω/χάνω/πετάω πράματα από δω και από κει και μετά τα ψάχνω, καίω κύτταρα άπειρα for sure· και αυτά είναι τα εμφανή, δε πιάνω τα εσωτερικά). Γενικά όχι στα καλύτερά μου. 

Πάντως για να δικαιολογηθώ που εδώ στο blog πιάνει (στη δουλειά δε πιάνει), δε προλαβαίνω. Indeed και πραγματικά, δεν υπάρχει ίχνος χρόνου, που να κάτσεις να γράψεις, με τι σθένος και κυρίως με τι μυαλό.

Anyway, αυτό είναι το context, πολλά να κάνω, συσσωρευμένη κούραση, τα εσωτερικά μου, λίγος ο χρόνος. 

Πέραν τούτου έγιναν και πραγματάκια. Αλήθεια! Επισκευές στο σπίτι (προσπαθήστε να συννενοηθείτε με πλακατζίδες και υδραυλικούς* και ελάτε να μου πείτε μετά αν έχετε χρόνο για blogging), ένα μικρό ταξιδάκι αναψυχής (ε αφού θα κατέβεις που θα κατέβεις, α δε πας και σε κάνα νησάκι εκεί κοντά;) και φυσικά η κάθοδος μου στους Pulp, που έχω αναφερθεί σχετικά. Ε όλα αυτά θέλουν το micromanagement τους, και κάπου το έχασα. Αυτά κοινώς τα ανακοινώσιμα για την απουσία μου.

Θα επανέλθω πιστεύω; Μπααααααα δε το νομίζω, βαθύχλομο το βλέπω, πόσο μάλλον τώρα που καρα-καλοκαίριασε. Δεν υπάρχει διάθεση, δεν είμαι σε φάση κυρίως. Ίσως αν χειμωνιάσει λιγο· και πάλι θα δείξει. 

Μουσικά αυτή την περίοδο είμαι στα ότι να' ναι, δεν έχω να πιαστώ από τίποτα, ακούω οτιδήποτε και κυρίως Pulp στο repeat το Underwear και το Weeds αυτές τις μέρες. Ήταν καλά, ήταν ωραία και θέλω να γράψω και γω δύο αράδες. Όλοι γράψανε εγκώ; Τώρα θα μου πεις τα γράψανε τις πρώτες μέρες, τότε που ήταν ζεστό ακόμα το πράγμα, αλλά η γνώμη είναι γνώμη και 'γω θα τη πω τώρα. 

Ωραία βραδιά, δηλαδή τη βραδιά, από το απόγευμα στις επτά περίπου μέσα στη συναυλία με φίλη καλή, χωθήκαμε και 'μεις τα χωριατάκια να ακούσουμε μουσικούλες. Τους Tramhaus δυστυχώς δε τους πρόλαβα, ήμουν κάπου στα εισιτήρια όταν άκουσα να παίζουν το τελευταίο τους τραγούδι (πολύ τίμιο), κρίμα γιατί ήθελα να τους ακούσω, αλλά άει τι να κανς'. Να 'ναι καλά τα παιδιά, να βγάλουν και κάνα δίσκο κομπλέ και εδώ είμαστε. 

Μετά η σειρά των Ride. Τώρα εγώ θα το πω και εσείς οι μουσικοτέτοιοι πείτε ότι θέτε. Εγώ δε τους ήξερα. Μάλλον τους ήξερα, αλλά δε τους ήξερα. Δηλαδή ήξερα ότι υπάρχει ένα συγκρότημα που λέγεται Ride, αλλά μέχρι εκεί. Τους άκουσα όμως αρκετά πριν κατέβω γιατί έτσι δε κατεβαίνω εγώ ξυπόλυτος, να με ρωτήσει κανείς δίπλα μου, "Θείο, ποιο είναι αυτό;" και εγώ να μη το ξέρω. Όχι, δε θα το επέτρεπα στον εαυτό μου. Και φυσικά άκουσα πολύ Ride το Μάιο και τον Ιούνιο, πααααάρα πολύ δηλαδή (όπως και Tramhaus και Pulp δηλαδή**). Κάποια στιγμή σκέφτηκα να κάνω και μια ανάρτηση, έτσι για να προετοιμάσω τη φάση, αλλά δε βγήκε. Δε πειράζει, δεν έγινε και τίποτα, μία ανάρτηση λιγότερη. Πάντως αν την έκανα τότε θα έβαζα το Monaco*** από το τελευταίο τους album, το οποίο είναι και το πρώτο album που άκουσα (ως πάντα ανάποδος). Βέβαια στη συναυλία λίγο το ξεπετάξανε. Θες έχει drumloop, θες το έχουνε λίγο για παιδικό, θες ήταν σα να τους το επέβαλε η δισκογραφική, θες είναι το ποιο αδύναμο (όπως έγραψα τελικά στ' αστεράκια) δε ξέρω μου φάνηκε λίγο κάπως. Ίσως επειδή ήταν αρχή, πρώτο τραγούδι, βάλε και τον ήλιο ντάλα, ε όλα αυτά μετράνε. Πάντως πολύ τίμιοι και μου άρεσαν πάρα πολύ. Με την σοφία όμως που απέκτησα από τη συναυλία, τώρα θα έβαζα αυτό: Dreams Burn Down, από το μακρινό 1990, σουγκειζίλα**** μέχρι θανάτου, δε τα πέρνεις τα μάτια σου από τα παπούτσια με τίποτα λέμε. Και πολύ κοπάνημα. Κλείνω εδώ, τίμιοι, πολύ καλοί.

Κ' ύστερα ήρθε ο Thom. Μεγάλη μορφή. Ειλικρινά δε ξέρω τι θα έκανα με αυτόν τον άνθρωπα, αν π.χ. πες κάναμε παρέα. Βουνό, Διακοπές, Ελεύθερο, Γκόμενες, Νταφού; Χαβαλέ; Βασικά με όλα τη μπάντα θα κάναμε παρέα, θα έπαιρνα κρέατα και θα ψήναμε στην αυλή. Ναι, σωστά αυτό θα έκανα. Μπύρες, Ρετσίνες και The Smoke. Άλλη φάση αυτό το γκρουπ μουσικά, δύσκολο να το περιγράψω. Μου άρεσαν από πριν; Όχι θα πω, Θεός φυλάξει, πολύ δουλεμένο/επιτηδευμένο για μένα, και γενικά όλο αυτό το hype εγώ δε το αγοράζω. Μου αρέσουν και τώρα; Και πάλι όχι θα πω, δε θα κάτσω να ακούσω Smile έτσι στα ξεκούδουνα. Πέρασα καλά; Ναι γαμάτα, γούσταρα πολύ, είναι μουσικοί από αλλού όλοι τους, είναι τελείως άλλο έργο. Από τέτοιους τύπους δε μπορείς να περιμένεις χλιαρότητές. Καλή φάση και μένω εδώ. Να αναφερθώ εδώ ότι κάπου εδώ αρχίσαμε να πλακώνει ντουνιάς (που ήξερε όλους του στίχους απ' έξω· Thom groupies) και λίγο πακτωθήκαμε, αλλά έτσι οι συναυλίες.

Και τέλος οι δικοί μου, ο λόγος που κατέβηκα. Και boy άξιζε every penny, όλη η φάση δηλαδή. Να αναφερθώ στα τραγούδια και στη σειρά τους; ίσως δεν έχει νόημα. Να αναφερθώ στα συναισθήματα; στη νοσταλγία; επίσης δε ξέρω αν έχει νόημα. Στη κούραση που μου βγήκε (κάπου 5+ ώρες όρθιος, μετά από ταξίδι) μεταξύ πρώτου και δεύτερου encore; Στο γεγονός ότι 20χρονοι δίπλα μου γνώριζαν όλους τους στίχους και εγώ κάποια κουπλεδάκια (που είμαι και παλπικός), το γεγονός ότι καραγουστάραμε όλοι (τουλάχιστον οι μπροστά στη σκηνή) και πιο πίσω υπήρχαν τύποι που κοιμόντουσαν/τρώγανε πίτσες/σουβλάκια/παίζαν παιχνίδια χορηγών coca-cola-hellenic-seaways-έτσι μας αρέσει;

Ένα πράγμα μου άφησε. Θα δείξει αν μετρήσει για καλό η όχι. Συνειδητοποίησα ότι μεγάλωσα my men. Το ένιωσα. Και 'γω και ο Jarvis, μας πήραν λίγο τα χρόνια. Και αν αυτός είναι σκλι μαύρο, μέσα στο βελούδινο κοστούμι του (γιατί αυτός είναι επαγγελματίας και πληρώνεται), εγώ πάλι, με μια βερμούδα και ένα φλούξους κοντό πουκαμισάκι (ερασιτέχνης που πληρώνει), τα είδα λίγο κολλη(ό)μενα. Αλλά ας μένουμε στη μουσική.

Τα έπαιξαν όλα και τα έπαιξαν καλά, όλα αυτά για τα οποία κατέβηκα αν και ένα τους ξέφυγε. Ένα που αγάπησα στην πορεία του φρεσκαρίσματος των ακουσμάτων μέχρι τη συναυλία. Ξεχασμένο αλλά τόσο καλό και περιεκτικό, από το His 'n'Hers, τo άλμπουμ, που χωριατάκι από την Κατερίνη πρωτοχώρεψα στις πίστες του Sunderland (από χωριό σε χωριό· λογικό ότι κατέληξα σε χωριό), τότε στα 18 μου. 

Happy Endings. Ευχάριστα τελειώματα.

Τελειώματα από τι; τελειώματα από που; Εδώ σε θέλω καρδιά μου. 

Αντε ας πάω για καμμιά μπύρα τώρα, άστα αυτά.

---

* Κάποια στιγμή θα το γράψω το πόνημα. Πόνημα ναι.
** The Smile, δε την πάλευα, νταξ ότι άκουσα, άκουσα αρχές του χρόνου και τ' άφησα στην άκρη.
*** Τελικά μετά από πολλά ακούσματα κατέληξα ότι είναι το ποιο αδύνατο του τελευταίου δίσκου (το έχω αυτό, κολλάω με τ' αδύναμα).
**** Ούτε καν υπήρχε ο όρος τότε, αυτά είναι επινοήσεις νεότερων γενιών

p.s. με συγκίνησαν με το κλείσιμο, Glory Days, ο ύμνος μου για καιρό τώρα