Το πλοκάμι του καρχαρία / Μη μιλάς

Editors Note, Parental Advisory, Explicit Lyrics και ότι άλλο νομίζετε.

Ότι δε μ’ εκφράζει ναι, δε μ’ εκφράζει, αλλά παραδέχομαι ότι έχω και εγώ στο σκληρό μου άλμπουμ από Πλοκάμι. Και ναι το έχω ακούσει και κάνα δυο φορές. Και ότι το έχω στο σκληρό μου πάει να πει ότι έχει περάσει τα δικά μου μουσικά standards. Συνεπώς το αναρτώ. Βέβαια ο φίλος ήθελε να βάλω άλλο (από τ' από κάτω), αλλά μετά από ενά μικρό πετσόκομμα κατέληξα στο παρακάτω. Είναι το ποιο correct τους (αλήθεια).

True κουβέντα:

Ε: Με ποιο τραγούδι  να συνοδέψω το κείμενο;
Φ: «*τσες και *δια»

Ε: Νομίζω θα βάλω το «Μη μιλάς», το ποιο light.

Φ: Χαχα, χέστη…

Ε: I am the Editor! Αν θες πάρε τη *τσα μου και τ’ *δια μου και πάνε σ’ άλλο blog.

Έτσι κλείνονται οι δουλείες φίλοι μου. Ανάρτηση λοιπόν από δεύτερο πελατάκι!

“Κάποια από τις προηγούμενες μέρες έτρωγα χταπόδι κονσέρβα, μέρες που είναι. Μου ’ρθε στο μυαλό αυτό το απίστευτο συγκρότημα, το πλοκάμι του καρχαρία (ή απλά το πλοκάμι, για αυτούς που βαριούνται να γράφουν πολλά). Λέω, για κάτσε ρε συ να ακούσω λίγο ξανά. Ως τότε είχα ακούσει λίγα άσματα του πλοκαμιού, όπως τα πασίγνωστα «Ο ήλιος καίει», «Ντιρινίνι», «Μη μιλάς» και το θεϊκό «Το τραγούδι του μπάζου». Αποφάσισα να ψάξω λίγο περισσότερο και τελικά αποκαλύφθηκε μπροστά μου ο παράδεισος! Θησαυρός ηχητικός… Τις υπόλοιπες μέρες ο εγκέφαλός μου βάλλονταν τακτικά από τους ήχους του αγαπητού στους περισσότερους μαλακίου. Σαν μικρό παιδί που ανακαλύπτει κουτί με χαμένα παιχνίδια, δεχόμουν δόσεις ντοπαμίνης απ’ ό,τι και αν άκουγα από αυτούς. Αποκάλυψιc!

Ο πλοκάμης (πρόκειται για έναν βασικά) λοιπόν είναι πολύ ταλαντούχο άτομο. Μπορεί τα τραγούδια του να περιέχουν άπειρες βωμολοχίες, αλλά ο τύπος ηχητικά είναι ιδιοφυία. Οι εναλλαγές στους ρυθμούς καταπληκτικές! Φωνητικά χαλαρά και hard core παρέα. Μηνύματα απλά, βγαλμένα απ’ τη ζωή: «Είμαστε καλύτερα χωρίς ναρκωτικά, πιες μπάφο, πιες μπάφο», «μη μιλάς όταν μασάς, ειδικά αν είναι κιμάς», «Ω έλατο, ω έλατο, εμένα μ’ αρέσει το πεύκο». Δυστυχώς εξαφανίστηκε από το μουσικό στερέωμα. Πάντως πιστεύω ότι με ό,τι μουσική και αν καταπιανόταν θα ήταν επιτυχία.

Είναι λίγες οι φορές στη ζωή μου που έχω χαρεί τόσο με μία ανακάλυψη μουσική. Μερικά από τα νέα άσματα που προστέθηκαν στο φλοιό του εγκεφάλου μου είναι τα: «Αηκεγ I Miss You», «Chicken Lover», «Τζώνυ το μπρατσόνι», «Ακόμα μια κ», «Θα σου *σο το κεφάλη», «Μεγάλο το όνομά του», «Για μια μερίδα πιλάφι» « Σάκης φουσκωτός» και το υπέρτατο «*τσες και *δια». Ειδικά το τελευταίο το έχω ερωτευτεί! Κρίμα που κρατάει μόνον 1+55. Υπάρχει βέβαια και το repeat (επανάληψις), το οποίο στην περίπτωσή, βοηθάει πολύ.

Συγκροτήματα “masturbation metal”, όπως κάποιοι τα αποκαλούν, έχω ακούσει πολλά. “Kafrillion”, “N-Carkade”, “Anorimoi”, “Metalira” και τώρα «Το πλοκάμι». Όλα είναι απίστευτα. Προς το παρόν θα τρώω χταπόδι πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Σε όποιον δεν αρέσουν τα βρισίδια, ε να!”

* Τα * *γω τα *λα για το κοι* κα*. Ευχαρι* *λη!