Nelson Ferreira / Entre As Hortensias
Περιττό να σας πω πόσο μουδιασμένος είμαι ακόμα μ' αυτό που έχει συμβεί. Είναι αδύνατο ν' ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο, και το δράμα που εκτυλίσσετε μπροστά μας με όλες τις πιθανές προεκτάσεις που μπορεί αυτό να λάβει μ' έχει τρομάξει, αποσυντονίσει και τσατίσει.
Δηλαδή κοίτα τώρα από μαλακίες (ποιος την έχει πιο μεγάλη - τη "σφαίρα επιρροής") να μπλέξουμε άσχημα γενικά. Και να σκοτώνεται και κόσμος έτσι. Δυστυχώς όμως είναι και αυτό μέσα στη ζωή και όπως λένε και οι σοφοί, είναι στην ανθρώπινη φύση. Ναι είναι στην ανθρώπινη φύση, αλλά ειλικρινά δηλαδή, υπάρχει κάποια χαραμάδα γενικής ελπίδας σε κάποιο έστω επίπεδο;
Γράψε για τα λουλούδια! μου λένε τώρα στο viber, αυτά που ανθίζουν, Μάο κι' έτσι. Άντε ας γράψω και κάτι θετικό που άκουσα αυτές τις μέρες μιας και μιλάμε για λουλούδια· ξαναμπήκε αυτό το λουλούδι στη φυλακή. Θυμηθείτε μια τσατισμένη ανάρτηση εδώ.
Και επειδή παρ' όλη την ανησυχία μου και τη σύγχυσή μου δε θέλω να σταματήσω τις αναρτήσεις, μπορεί από τώρα απλά και μόνο να πετάω τραγούδια έτσι για το γενικό καλό. Χωρίς πολλά πολλά. Ακόμα κι' αυτό με βοηθάει.
Σήμερα όμως, θυμήθηκα αυτό το τραγούδι, ένα ακόμα από τα άγνωστα. Τραγούδι του 1958, Βραζιλιάνικο Waltz από τον Nelson Ferreira τον συνθέτη, όχι τον ποδοσφαιριστή/τεχνικό σύμβουλο/προπονητή/σκάουτερ του Ατρόμητου/Λαμίας/Παναιτωλικού/Απόλλωνα. Το όνομα κάτι μπορεί να σας λέει. Παίζει να πέρασε ένα φεγγάρι από τα γήπεδα. Πολλά υποσχόμενος, δε έδειξε όμως αυτό που περίμενε η ομάδα (τον έφαγαν τα μπουζούκια κοινώς). Προσοχή χαβά κάνω - Το πρόσωπο είναι φανταστικό. Φανταστικό όπως και το σενάριο της ταινίας Bacurau που ακούγεται αυτό το τραγούδι.
Δε μπορώ να πω ότι τρελάθηκα με την ταινία, αλλά ομολογώ ότι το σενάριο της είναι πολύ κοντά με τη τωρινή πραγματικότητα. Σ' ένα χωριό στα βάθη της Βραζιλίας, ένα ωραίο πρωί κάποιοι τύποι με πάρα πολλά όπλα, κάνουν ντου και σκοτώνουν αδιακρίτως έτσι για το fun της υπόθεσης. Οι κάτοικοι του, παντελώς ετερόκλητοι, συνασπίζονται και μαντέψτε τι γίνεται στο τέλος. Η σφαγή του Δράμαλη.
Άντε ρε παιδιά, κλείνω γιατί δεν είμαι στα καλά μου. Καλά μυαλά, όπως είχα πει κάποτε. Άντε να δούμε. Α, και καλό μήνα.
