Duke Ellington & John Coltrane / In A Sentimental Mood

Two is not enough, three is fare enough. Δύο αναρτήσεις δεν είναι αρκετές, τρεις τις λες και φτάνουν. Φτάνουν για αυτόν το μήνα ο οποίος ήταν από τους γεμάτους.

Κουράστηκα, είχα θέματα αρκετά, πέρασα καλά, ένιωσα διακοπές και θυμήθηκα ότι εμείς οι τυχεροί τύποι που κάνουμε διακοπές σαιζόν (οπως πριν από λίγα χρόνια σε σκηνή με φερμουάρ και τώρα φέτος αναβαθμίσμένοι lv2 upgrated με τοίχους γύρω γύρω και κλειδί κλειδένιο), κουραζόμαστε πάντα περισσότερο. Μου έμεινε το χούι από μικρός και δε γίνεται να μη πηγαινοέρχομαι στη Πιέρια πάνω κάτω τα καλοκαίρια. Από μικρός με Σούλα και Μάκη (Βίκυ σπάνια) στα ευχάριστα βάσανα. History repeating. 

Και σήμερα όπως ενημέρωσα προλίγου (τρεις με ρώτησαν, μαζί με τη γυναίκα μου τέσσερις - μα τόσο βγαίνω πχια;) δεν έχει έξοδο λόγω ελαφράς ψυχολογικής κούρασης και δεδομένης σωματικής κόπωσης Παρασκευης. Και αναρτώ αυτό που τόσο ταιριάζει για τώρα για μένα, παρότι όλοι γύρω μου μπορεί να είναι σε φάση 'χόρεψε και σπάστα όλα τούτη τη βραδιά' καθώς ήρθε επιτέλους η άδεια τους. 

Εγώ moodάρω sentimental με την αφεντιά μου, στο νέο μου κοκούν τσαΐρι στο χωριό, στη σούπερ μπαλκοναρα μου με το ποτάκι μου, τα άστρα μου και τις κουνουπαρες μου, προγραμματίζοντας τα όνειρα μου για την άδεια που δεν αργεί. 

Καλό ΠΣΚ σε όλους. Πιείτε και σεις για μένα ένα ακόμα, και αν ρωτήσει κάνεις, πείτε του από βδομάδα. By the way, μιλάμε για τραγούδαρα.