Jorge Ben / Domingas

Αυτές τις μέρες ήθελα να ανεβάσω κάτι, κάτι στα γρήγορα, κάτι μελωδικό, μελαγχολικό, χωρίς όμως να γνωρίζω τι λέει και τι εννοεί. Δόξα το Θεό, ως του πεταματού δίγλωσσος έχω τη πολυτέλεια να ακούω ένα τραγούδι και να φαντάζομαι ότι μιλάει π.χ. για την εργατιά και την ξεκούραση την Κυριακή (πολλά Βραζιλιάνικα μιλάνε για την εργατιά - δε το λέω έτσι, και έχω και ένα πλάνο να βάλω την υπέρτατη Βραζιλιάνικη εργατική τραγουδάρα κάποια στιγμή), ενώ αυτό μιλάει για τον απόλυτο έρωτα για τη Κούλα/Κυριακούλα/Κυριακή (Dominga στη προκείμενη). Έτσι λοιπόν πλάθω ιστορίες στο μυαλό μου, μέχρι που κάνω μία γρήγορη μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο και καταλήγω στην αλήθεια. 

Σ' αυτό το τραγούδι λοιπόν ο φίλος μου Jorge Ben κλαίει και χτυπιέται για την κοπέλα του τη Dominga, έχει δαγκώσει λαμαρίνα, χτυπιέται στα πατώματα* είναι το άστρο της αυγής για αυτόν, η άνοιξή του (primavera για τους γνώστες), στον αγαπημένο μου γνώριμο bossa nova ρυθμό (και πάλι για τους γνώστες). 

Ένα τραγουδάκι με ωραία ενορχήστρωση και feeling. Η κιθάρα πολύ καλή, τα από πίσω εξίσου καλά και από φωνή, φωνάρα.

Ωραίος τύπος ο Jorge Ben έχει γράψει αρκετά ωραία πράματα - μπορεί να βάλουμε και άλλα στο μέλλον - εν ζωή παρακαλώ στα 83 του σήμερα και εσείς μπορείτε να λέτε άσε τα χαζά, αλλά μόλις είδα στη wiki οτι είχε τα γενέθλια του χθες!

Οπότε όλοι μαζί, ευχόμαστε να ζήσεις Μπεν Χόρχε και χρόνια πολλά. Και καλή Άνοιξη επ' ευκαιρίας. Ώ! ρε πόσο τη χρειάζομαι αυτή την Άνοιξη.

Κοφτή, λιτή, ανάρτηση του μισαώρου. Τα άλλα το λόγια τα μεγάλα, θα τα πούμε άλλες μέρες.

* Μολις συνειδητοποίησα πόσο μπάρμπας είμαι. Εδώ χρησιμοποιώ εκφράσεις τις γενιάς μου, δε ξέρω στα νέα χιπστερικά πως λένε την καψούρα - θα την εκτιμούσα μια βοήθεια εδώ - καθαρά πληροφοριακά. ΟΚ Boomer.

p.s. δείτε και αυτό το βιντεάκι σε live, μ' άρεσε

Bent / Always

Καλησπέρα σε όλους! Ναι χάθηκα, αλλά υπάρχει λόγος σοβαρός. Θεωρήστε αυτή την ανάρτηση ως άσκηση επικοινωνίας, ένα μικρό σεμινάριο μη δημιουργικής γραφής. Δεν υπάρχει υπόβαθρο για την ανάρτηση, παρά μόνο μία bittersweet νοσταλγία για τα νιάτα (μου). Αφορμή για μια ακόμα φορά το facebook και οι αναρτήσεις φίλων/γνωστών/αλγορίθμων που πετάγονται στο feed μου.

Στο μακρινό 2000 in a galaxy far far away, κάπου μεταξύ Κατερίνης, Σκοτίνας, Θεσσαλονίκης και Λάρισας, ευλογημένων τόπων που βίωσα τα φανταρικά μου νιάτα, θυμάμαι ν' ακούω αυτή την εξαιρετική μπάντα στο ντεμπούτο τους με το άλμπουμ Programmed to Love στο πολύ πολύ repeat τότε.

Τότε δεν έπαιζε πολύ αμάξι και η φάση ήταν δημόσιες συγκοινωνίες, πάνω-κάτω, πέρα-δώθε. Κατερίνη - Σκοτίνα αρκετές φορές με ΚΤΕΛ, Κατερίνη - Λάρισα το καλοκαίρι του 2001 με ωραίο τίμιο τρενάκι (σε μία γραμμή, αλλά safe & sound), με το φορητό mp3 player μου στ' αυτιά και τα περίπου 100~120 τραγούδια που χωρούσαν τότε στα CD. Ήτανε καλά τα χρόνια τότες που παίζαμε με τους βόλους.

Ένα φοβερό ντεμπούτο για τους νομίζω Νοτινγχαμινιανούς Bent από την Ανατολική Μέση Χώρα (East Midlands). Από τα αγαπημένα μου ηλεκτρονικά downtempo φάση συγκροτήματα με πολύ ωραίες επεξεργασμένες δουλειές, catchy σαμπλαρίσματα και γενικά πολύ δουλεμένος ήχος. Αγαπημένο το παρών με το πολύ ωραίο σαμπλάκι από αυτό το ημι-exotica συμπαθητικό τραγούδι από τον Norrie Paramor και την κομπανία του. 

Γι' αυτούς που θυμούνται αυτό το album είχε μέσα τα διαμάντια: A Ribbon For My Hair (τίμιο), Swollen (ύμνος - με τη φοβερή φωνή της Zoe Johnston*), αλλά για μένα αυτό είναι το πιο διαχρονικό το οποίο το πετάς σε όποιο DJ SET σου έρθει, ότι ώρα είναι, όποια μέρα παίζεις και σε όποιο κοινό. Είναι απίστευτο το groove και το feeling που βγάζει. Διαμάντι αψεγάδιαστο 23 χρόνια τώρα.

Καλό Σάββατο σε όλους, κι' αν βγείτε εύχομαι ένα ωραίο βράδυ! Σήμερα νιώθω bittersweet γκρούβι και γι' αυτό, αυτό. Όποιος DJ μου το παίξει σήμερα θα τον 'χρυσώσω (νταξ, σφηνάκια).

* Άσχετο, ακούστε και αυτό το ωραίο μπιτάκι από τους Neon Heights μαζί με τη Zoe στα φωνητικά, το πέτυχα τώρα στο σκληρό ψάχνοντας γι' αυτήν και ομολογώ το είχα ξεχάσει. Ωραίο feeling και αυτό.

Κακό Συναπάντημα / Μεγάλο αφεντικό

Σήμερα είμαι σκατά με το απίστευτο δυστύχημα που έγινε. Βάζω link εδώ γιατί θα ήθελα να υπάρχει η πληροφορία στο blog για να θυμάμαι την ημέρα. Αυτά τα πράματα δε πρέπει να γίνονται, αυτές οι ιστορίες γράφονται από τις χειρότερες πράξεις και τις χειρότερες παραλήψεις που μπορεί να γίνουν συλλογικά και ατομικά από τον άνθρωπο.

Και ενώ ατυχήματα και δυστυχήματα γίνονται και θα συνεχίζουν να γίνονται στον αιώνα των απάντα, το να χάνονται αναίτια άνθρωποι από τ' ανθρώπινα πάντα θα είναι τραγικό. It is what it is θα πουν κάποιοι. Ναι ρε φίλε, it is, αλλά δικαιολογείται;

Όχι ρε φίλε δε δικαιολογείται αυτό το πράγμα, δε μπορούμε πλέον το 2023 να λέμε έλα μωρέ η κακιά η ώρα. Δεν ήταν η κακιά η ώρα, ήταν το κακό συναπάντημα:
Κράτος, Φορείς, Δημόσιο, Υπουργεία, Εταιρίες, Πάροχοι, Σύστημα, Ρυθμιστές, Ανεξάρτητες Αρχές, Υπηρεσίες, Συντηρητές, Εργολάβοι, ΕΣΠΑ, Προμηθευτές, Μηχανοδηγοί, Εργοδηγοί, Εργαζόμενοι, Σταθμάρχες, Κλειδούχοι και Λοιποί, δεν είναι δυνατό να υπάρχει ΤΟΣΟ μαζεμένο fail που μας οδήγησε εδώ. Δε δε δε, δε μπορώ να το χωνέψω. Είναι τόσα πολλά εξοργιστικά που ακόμα και με τη βαθιά άγνοιά μου περί σιδηροδρόμων, αν αρχίζω μόνο να τ' απαριθμώ θα αποτρελαθώ τελείως. 

Και σε όλα αυτά κάποιοι "γραφικοί" φώναζαν, δε βγαίνει, δε βγαίνει, δε βγαίνει. 

Και τελικά μοιρολατρικά να λες, πάμε και όπου βγει. Εμένα αυτή η ατάκα που "ακούγεται" ότι "ακούστηκε" είναι το συγκλονιστικότερο όλων.  

Πάμε και όπου βγει λες για τη μουσική όταν κάνεις κάτι πρωτοποριακό ή λες αν θες ν' ανακαλύψεις κάποιο ανεξερεύνητο μέρος του πλανήτη, ή ένα άλλο αστρικό σύστημα, ή να δεις αστεράκια έστω και παίρνοντας ναρκωτικά. Πάμε και όπου βγει μπορείς να πεις επίσης όταν πας να την πέσεις σε κάποια στο μπαρ. Πάμε και όπου βγει το λές ακόμα και σ' ένα περίεργο μονοπάτι που θες να πάρεις κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Αλλά εκεί ρε παιδιά πας μόνος σου. Δε παίρνεις μαζί σου 40 ψυχές. 

Τώρα πως ειπώθηκε τι ειπώθηκε και από ποιον δεν έχει σημασία. Κάποια στιγμή θα μάθουμε. Σημασία έχει ότι αυτό το πάμε και όπου βγει ειδικά στα ελεγχόμενα πρέπει να το δούμε άμεσα, ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως λαός. This is a wake up call (for all, me included). Wake up. 

Και αν και τα έχει πει για τη κοιλάδα των Τεμπών ο Θανάσης και ο Σωκράτης, εμένα άλλο μου ήρθε στο μυαλό και μου καρφώθηκε. Η αναγωγή είναι λίγο θολή, αλλά σε αυτό το τραγούδι από τη τίμια στρατευμένη μπάντα Κακό Συναπάντημα, περιέχεται για μένα όλη η αλήθεια του τι συνέβη.

Φταίει το χτες ή το προχτές για το αύριο που δεν θα ρθει
Λες να φταίνε οι εποχές που τα όνειρά μας γίναν στάχτη
Μήπως φταιν πάντα οι άλλοι για το μαύρο μας χάλι
Μήπως φταίει απλά ο καιρός, ο μεθυσμένος, ο τρελός

Αλληλένδετα υπουργεία, η διαφθορά, τα νοσοκομεία
Τα καφενεία, η κυβέρνηση, οι ομάδες, οι καταχρήσεις
Το σύστημα, οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές, οι δεξιοί
Οι δειλοί, οι τρομαγμένοι, οι άρρωστοι, οι αρρωστημένοι

Οι προδότες, οι κότες, οι κλέφτες, οι ψεύτες
Στις τρώγλες στις τσόντες οι πόρνες
Οι αμαρτωλοί, το μακρύ μαλλί, το μαύρο γυαλί
Μα αυτά είσαι συ

Υποκριτή υποκριτή υποκριτή

Συγχωρέστε με για τη φόρτιση, αλλά αυτό είναι. Συλλυπητήρια στους συμπολίτες μας που έχασαν τους ανθρώπους τους.