Η αλήθεια είναι ότι όλα ξεκινάνε από το καιρό! (plus διάθεση). Αν δεν έκανε αυτον τον ήλιο (plus διάθεση), δε θα ξεκουβαλούσα να αναρτήσω. Φανταστική ηλιόλουστη ημέρα σήμερα, και η αίσθηση του πρώτου εσωτερικού καύσωνα στο αμάξι σε συνδυασμό με το πρώτο τραγουδι στο shuffle, με παρακίνησαν.
Ένα πανέμορφο soul τραγούδι διανθισμένο με ψήγματα early disco (χωρίς να το ξέρει) και funk. Τίποτα το εξαιρετικό, αλλά εξαιρετικό για τη στιγμή.
Όπως φτιάχνεται ο καθένας. Άλλος με Κωνσταντίνο, άλλος με Jimmy. Σε κάθε περίπτωση ο ήλιος μας φτιάχνει όλους! Αφιερωμένο!
Κάποτε ένας καλός συνάδελφος και φίλος πριν από αρκετό διάστημα μου είχε πει μια καλή ατάκα*· την θυμάμαι ακόμα έντονα, και σήμερα τη ξανά-μνημόνευσα. Αυτός ξέρει.
Επίσης κάποτε ένας επίσης καλός φίλος μου είχε πει κι' αυτός ένα καλό τσιτάτο, και αυτός ξέρει.
Μου επιτρέπετε να μην αναφερθώ παραπάνω, προστατεύουμε κόσμο εδώ, δε δίνουμε ποτέ τους φίλους μας, man's honor.
Έτσι λοιπόν σήμερα Δευτέρα που συνήθως μοιρολογώ - και ήταν κακά τα ψέματα μία Δευτέρα για μοιρολόι - εγώ σήμερα έχω και Touch και Feeling. Και είμαι καλά. Οπότε λέως ας είναι, ας αδράξω τη μέρα! Αύριο μπορεί να έχω ψυχολογία αμοιβάδας, σήμερα όμως είμαι πραγματικά καλά, και αυτό βγαίνει προς τα έξω, ε Φυτ;
Έτσι λοιπόν γρήγορα και με τον ελάχιστο παραπάνω πρόλογο, σας βάζω το πρώτο τραγούδι που έπαιξε στο shuffle του αυτοκινήτου με το που κίνησα να βγω στο δρόμο για την επιστροφή στο χωριό. Τι γαμάτη στιγμή! Κοελίστικη!
Ένα φανταστικό mashαπάκι, remixάκι, τέλος πάντων ένα τόσο χαρούμενο γκρούβι χορευτικό τραγουδάκι για να πάει πάρα πολύ καλά η εβδομάδα** Ανυπέρβλητη Nina Simone σε ένα υπέροχο τραγούδι, που τα λέει όλα.
Δεν έχω τίποτα, έχω τη ζωή μου (σε ελεύθερη μετάφραση). Λίγο με το συκώτι ένα θεματάκι, αλλά θα το ξεπεράσουμε 😋. Α και κάτι εξετάσεις που περιμένω. Κατά τ' άλλα καλά!
* Όχι, δεν είναι το "τι ξέρουν τ' άλογα από λεμονάδα" ** Τώρα αν μαμηθεί το σύμπαν στο μεσοδιάστημα, θα σας ενημερώσω. Κάτι μου λέει όμως ότι θα πάει καλά
Λοιπόν μάγκες τα λόγια δε βγαίνουν πλέον, δε μου έρχεται τίποτα, οπότε γράφω ένα κλασσικό ακατάσχετο, έτσι, γιατί. Ζω τον ορισμό του writers block και αυτό είναι οριστικό και μέχρι νεοτέρας. Θα μου πείτε, κι' αν δεν έχεις πάθει block, μας τα έχεις κάνει τρυφερά κόκκινα κερασάκια κάθε λίγο και λιγάκι· τάχα μου δε μπορώ να γράψω, μπου-χου και τα λοιπά.
Τώρα όμως είναι αλλιώς. Έχουμε αλλαγή συνθηκών, γενικές μεταβολές, alternative καταστάσεις, επαυξημένες υποχρεώσεις, διαφορετικά commute, άλλη καθημερινότητα, ανελέητη κούραση - πιο γλυκιά πάντως - είναι anyways πολύ πολύ dif.
Και γι' αυτό, επειδή ο χοροχρόνος μου έχει μεταβληθεί τελείως, η καθημερινότητα μου είναι άλλη, γι' αυτό και δε βγαίνει τίποτα, ακόμα και όταν υπάρχει χρόνος και διάθεση, είμαι βασικά τόσο χαμένος στις σκέψεις μου που δε σώνω και δε στρώνω. Μουσικά δε, ακούω ότι να 'ναι, όπου να 'ναι. Και πάνω στη κάψα μου να "κολλήσω" με κάτι καταφέρνω και τα μπερδεύω τόσο που δε καταλήγω πουθενά (ας πούμε πριν από λίγο άκουγα αυτό που είναι κομματάρα μεν, εκτός πλαισίου δε).
Θα τη βρω όμως την άκρη, μου έχω τυφλή εμπιστοσύνη.
Ας πούμε σήμερα θα κατέβω κάτω για κάνα δυο-τρία ποτάκια/μπυρίτσες (κανείς παρέα? Νικ?), αύριο θα ανέβω πάνω αν έχει καιρό (Μαντ?), θα δω πιο καθαρά τα πράγματα, κάτι θα γίνει.
Και εκεί τελικά που γράφω την ανάρτηση, τελειώνει το τραγούδι που αρχικά είχα επιλέξει ν' ανεβάσω και μπαίνει αυτό. Και ταιριάζει τέλεια. Και πιο καθαρά δε θα μπορούσα να το πω. Και παρ' ότι οι Δανοί φίλοι μας εδώ μιλούν για έναν απίστευτο έρωτα, μια μεγάλη καψούρα, εγώ μένω σε δυο μικρά στιχάκια, γιατί αυτά έχουν σημασία τώρα:
Κάτι περίεργο γίνεται τώρα εδώ πέρα και όλο και κάποιος/α/ο με διαβάζει/ανακαλύπτει στα ξεκούδουνα που και που. Μπαίνω στα στατιστικά του blog και όλο και βλέπω κάποια χαζοκίνηση, παρ' ότι σπάνια πλέον γράφω. Και χαίρομαι εγώ τώρα, είναι ανθρώπινο, να πούμε ότι κάτι αφήσαμε και 'μεις στο σύμπαν πέρα από χαρούμενες καλημερίτσες, coctail και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις στους τοίχους/νήματα/ρολά και άλλα τέτοια ευφάνταστα μπαρμπαλίκια των σόσιαλ. Όχι ότι και αυτό που κάνω δεν είναι στην ουσία μια αντίστοιχη κατάσταση, ένας τρόπος να βγαίνω και εγώ εφήμερα από την αφάνεια όπως τόσοι γύρω μου. Απλά "επειδή-και-καλά-είμαι-γαμώ" έχω σαν πρόσχημα τη μουσική και έτσι λίγο μετριάζεται η φάση (κάποια στιγμή είχα δει ένα γαμάτο στο facebook που έλεγε ένα καλό τσιτάτο για τους άντρες που ανεβάζουν μουσική - πολύ καλό - αν το εντοπίσω θα το βγάλω, μιλάμε για χοντρή ξεφτίλα). Και τι λοιπόν μ' αυτό; Τι σημαίνει να ποστάρομαι; Μακάριοι ή όχι αυτοί που τα κατήργησαν ή απέχουν
Θα αφήσω αυτό εδώ το διαμαντάκι που δεν έχω δύο ώρες που ανακάλυψα έτσι για το αντέτ εδώ και για να γράψει τρεις αναρτήσεις αυτό τον μήνα. Να πω δεν έχω να πω, λέω εγώ τώρα. Έχω, αλλά θα τα κρατήσω. Από την εξαιρετική ανεξάρτητη δισκογραφική Νέα Υόρκης Names You Can Trust που έχω ξαναβάλει κομματάρα να εδώ (πάλι μέσα στο καλοκαίρι, έχει τη σημασία του), πολύ λάτιν και πολύ soul, από τον πολύ καλό 80χρονο φίλο μου τον Ραλφ από τον Παναμά. Πέρσι πριν ακριβώς ένα χρόνο βγήκε, φέτος το ανακάλυψα (καλός χρόνος, συνήθως μου παίρνει μια 20ετία), είναι so καλοκαιρινό, so φρέσκο και τόσο μα τόσο ταιριαστό με τη φάση ντάλα mid-summer κι' ετς. Αν ήμουν και 20 θα ταν ακόμα καλύτερα. Καλό βράδυ Σαββάτου! Εγώ θα βγω. p.s. εντωμεταξύ ψάρωσα με το συγκρότημα που ακομπανιάρει με το όνομα Means Of Production και τώρα που τα γράφω κατεβάζω, θα σας πω τι και πως σε άλλη ανάρτηση, τα discogs λένε Avantgarde, άει να δούμε.
Η πολύ φίλη μου κουτσή Μαρία και ένας φίλος της, ο Γκαβοθόδωρας, γράψανε σήμερα για την Blue Monday, τη μελαγχολική Δευτέρα, πρώτη Δευτέρα του χρόνου όπου έχουν τελειώσει οι γιορτές, τα πανηγύρια και θεωρητικά ο καθείς μας (εκτός από τους πελούσιους) επιστρέφει στο πάγκο του. Οκ, θα γράψω και 'γω, ταυτίζομαι. Αφορμή έψαχνα βέβαια να ανεβάσω τίποτα επειδή δε θέλω να εγκαταλείψω το άθλημα. Δε θα πω ότι μελαγχόλησα σήμερα (αν και με τραβήξανε απότομα από τις μπύρες μου* και αυτό πάντα μου αφήνει μια πικρία), μελαγχόλησα όμως χθες, προχθές, παραπροχθές. Την πέρασα τη φρίκη μου τις δύο πρώτες εβδομάδες του έτους, όπου για κάποιο αδιανόητο λόγο πίστευα ότι μαγικά θ' αλλάξουν όλα στη δουλειά και δε θα χω τα ίδια χαζά από τους ίδιους χαζούς. Χαζαμάρα; προσμονή; ευσεβής πόθος; αχαλίνωτη φαντασία; Τι περίμενες..; Φυσικά και πάντα και παντού και εις τον αιώνα τον άπαντα θα επικρατούν οι χαζοί, τα έχουμε πει τα έχουμε ξαναγράψει. Έσκυψα λοιπόν ταπεινά το κεφάλι στον εαυτό μου και είπα ένα
