The Raveonettes / Recharge & Revolt

Λοιπόν μάγκες τα λόγια δε βγαίνουν πλέον, δε μου έρχεται τίποτα, οπότε γράφω ένα κλασσικό ακατάσχετο, έτσι, γιατί. Ζω τον ορισμό του writers block και αυτό είναι οριστικό και μέχρι νεοτέρας. Θα μου πείτε, κι' αν δεν έχεις πάθει block, μας τα έχεις κάνει τρυφερά κόκκινα κερασάκια κάθε λίγο και λιγάκι· τάχα μου δε μπορώ να γράψω, μπου-χου και τα λοιπά.

Τώρα όμως είναι αλλιώς. Έχουμε αλλαγή συνθηκών, γενικές μεταβολές, alternative καταστάσεις, επαυξημένες υποχρεώσεις, διαφορετικά commute, άλλη καθημερινότητα, ανελέητη κούραση - πιο γλυκιά πάντως - είναι anyways πολύ πολύ dif.

Και γι' αυτό, επειδή ο χοροχρόνος μου έχει μεταβληθεί τελείως, η καθημερινότητα μου είναι άλλη, γι' αυτό και δε βγαίνει τίποτα, ακόμα και όταν υπάρχει χρόνος και διάθεση, είμαι βασικά τόσο χαμένος στις σκέψεις μου που δε σώνω και δε στρώνω. Μουσικά δε, ακούω ότι να 'ναι, όπου να 'ναι. Και πάνω στη κάψα μου να "κολλήσω" με κάτι καταφέρνω και τα μπερδεύω τόσο που δε καταλήγω πουθενά (ας πούμε πριν από λίγο άκουγα αυτό που είναι κομματάρα μεν, εκτός πλαισίου δε).

Θα τη βρω όμως την άκρη, μου έχω τυφλή εμπιστοσύνη. 

Ας πούμε σήμερα θα κατέβω κάτω για κάνα δυο-τρία ποτάκια/μπυρίτσες (κανείς παρέα? Νικ?), αύριο θα ανέβω πάνω αν έχει καιρό (Μαντ?), θα δω πιο καθαρά τα πράγματα, κάτι θα γίνει.

Και εκεί τελικά που γράφω την ανάρτηση, τελειώνει το τραγούδι που αρχικά είχα επιλέξει ν' ανεβάσω και μπαίνει αυτό. Και ταιριάζει τέλεια. Και πιο καθαρά δε θα μπορούσα να το πω. Και παρ' ότι οι Δανοί φίλοι μας εδώ μιλούν για έναν απίστευτο έρωτα, μια μεγάλη καψούρα, εγώ μένω σε δυο μικρά στιχάκια, γιατί αυτά έχουν σημασία τώρα:

Ι Recharge & Revolt.
My time has come.

Τραγουδάρα. Έπος.