Frankie Knuckles presents Satoshi Tomiie / Tears (Classic Vocal)
Τετάρτη βράδυ, χαλαρώνω, και είναι μια καλή ευκαιρία να αναρτήσω ένα από τ' αγαπημένα μου κλασσικά house κομμάτια όλων των εποχών. Μόνο feeling που λέει και ο τζες και τίποτε άλλο. Το άκουσα αρκετά όλο το καλοκαίρι φέτος, στο αμάξι τέρμα - όσο πάει δηλαδή - με ανοιχτά τα παράθυρα, ειδικά μετά και την αναγέννησή μου φέτος ως χαουζάς - έστω ηλεκτρονικός, που το ζήσαμε κι' αυτό να το δούμε.
Πανέμορφο, ερωτικό, βαθύ, χορευτικό, με το στίχο και τα όλα του, κομπλέ δηλαδή, επτά περίπου λεπτά deep groove. Να, τέτοια τραγούδια περιμένω κάποια στιγμή να χορέψω σε κάνα club/πάρτυ αλλά δε το βλέπω. Ηλικιακά με παίρνει (θα έχω μαζί και καψαϊκίνη, λισοπαΐνη, κ.λ.π σε ίνη), clubs δεν υπάρχουν πια, η μάλλον υπάρχουν, παρέα δεν έχω, και όσο να 'ναι έχω αρχίσει και ντρέπομαι πλέον να πηγαίνω μόνος μου (σε πάρτυ φέτος με ρώτησαν, "μόνος σου είσαι", ναι ντε μόνο, ε και λίγο μου κακοφάνηκε, I'm a sad panda).
Τέσπα, ένα καλό παλιακό house παρτάκι να πετύχαινα και τι στον κόσμο. Το 'χα ζητήσει και παλαιότερα, Drum & Bass δόξα το Θεώ φέτο πήγαμε, ένα καλό House, έστω και progressive, tech, θα το πάρω.
Η ιστορία λέει ότι το τραγούδι, η μουσική δηλαδή στο σύνολο της είναι παραγωγή του 20χρονου τότε πολύ φίλου μου Satoshi, ο οποίος γνώρισε τον άρχοντα Frankie Knuckles (το προσωνύμιο του είναι Τhe Godfather Of House, καταλαβαίνετε), σε μία tour του Frankie στη Γιαπωνία. Ο Satoshi τότες έκανε μουσικές για να προμοτάρει/ανοίγει τα sets του Frankie, ο Frankie είδε potential, τον φώναξε Αμέρικα, τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε, φωνάξανε μία φοβερή μάυρη φωνή τον Robert Owens, βάλανε τα φωνητικά, και έγινε αυτό το αξεπέραστο (34 ετών) διαμάντι. Έχει φάση πλέον που περνάνε τα χρόνια και έχουμε κλασσικά χορευτικά τραγούδια, έτσι για να την σπάμε στους ροκάδες.
Enjoy, καλό υπόλοιπο βδομάδας (που εμένα μου φαίνεται ότι σα να παρακράτησε).
