Sergio Mendes & Brasil '66 / Mas Que Nada

Επιτρέπεται μία γρήγορη festive, μα και βέβαια επιτρέπεται! Γιατί Samba και Αγιοβασίλης πάνε μαζί. 

Χαζεύοντας στο δίκτυο για fun facts για μία άλλη ανάρτηση που ετοιμάζω (και θα είναι έτοιμη σε τρία με τέσσερα πιθανόν πέντε τέρμινα), έπεσα πάνω σε αυτή την εκτελεσούλα του πασίγνωστου Mas Que Nada του μεγάλου Jorge Ben (που καλά θυμήθηκα είχα αναρτήσει εδώ, πάλι μια Κυριακή για την Κυριακή)· αλλά από τον Sergio Mentes και την κομπανία του (που άλλαξε πέντε έξι στη καριέρα του). Βασικά, για το κόσμο όλο και την Αμερική, αυτή ήταν η εκτέλεση που έγινε γνωστό το τραγούδι. Σε μένα πάντως το τραγούδι έγινε γνωστό από την αγαπημένη τηλεοπτική σειρά (που όλοι ξέρουμε ποια είναι), τον ορισμό του απόλυτου χιούμορ 90s. Τότε τα κάναν καλά και αυτό το τραγούδι το πρωτάκουσα σε κάποιο επεισόδιο στην αρχή αρχή, Ήταν το Μόδα 91' ήταν το Καλλιστεία 92' μου διαφεύγει, αλλά εκεί το πρωτάκουσα. Κατερίνα, τα φώτα σου αν με διαβάζεις.

Πολύ ποπ για το μπλογκ, αλλά πολύ ευχάριστο γι' αυτή τη χαλαρή Κυριακή, η οποία ακολούθησε ένα χαλαρό Σάββατο και μια σχετικώς ήσυχη Παρασκευή. Κοινώς ξεκουράστηκα αυτό το ΠΣΚ, το είχα ανάγκη και έγιναν και πραγματάκια, βγήκαν νέες δουλίτσες, ήταν γενικά ένα από τα καλά. 

Δεν έχω κάτι να πω, παρά Καλές Festive Γιορτές σε όλους. Δε δίνω τις καλές ευχές με τα φιλάκια, θα επανέλθω. 

By The Way, Αμερικάνοι. Όταν εμείς τρώγαμε πασατέμπο αυτοί έγγραφαν έγχρωμα βίντεοκλιπ.

Miss Kittin & The Hacker / Ostbahnhof

Σα λίγο να ξεθάρρεψα τον τελευταίο μήνα, εκεί που ανέβαζα ένα, max δύο, τσααακ κατάφερα και ανέβασα πέντε τραγουδάκια. Σε πρώτη ανάγνωση ίσως είναι ο Κρόνος που εξουσιάζει το ζώδιο μου τώρα, αλλά επειδή για ζώδια ξέρω ότι και για την παραγωγή καδμίου, δηλαδή τίποτα, θα σταματήσω εδώ και δε θα αναφέρω τίποτα παραπάνω, μέχρι να ενημερωθώ έγκυρα. Πάντως έμαθα χθες ότι έχω τον Κρόνο στον οίκο μου, και θα στρογγυλοκαθίσει μέχρι τέλη του '26, ότι κι' αν σημαίνει αυτό.

Αλλάζουμε θέμα και από τ' αγαπημένα μας ψαράκια περνάμε σε κλαμποκαταστάσεις. Καθαρίζοντας και αποθηκεύοντας τα τραγούδια που άκουσα φέτος το καλοκαίρι αρκετά, έπεσα πάνω σε αυτό το brilliant electroclash ύμνο. Δε το άκουσα μονάχο του αρκετά, παρά μόνο συνολικά στις 5-10 ακροάσεις του πραγματικά καλού album των παιδιών. Παρ' όλα αυτά, είπα κάτσε λίγο, για άκου τι έχει να σου πει, τι λέει ο στίχος, γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον.

Προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορο, αλλά σίγουρα κάποιους θα τους εξιτάρει. Δε μπορείς όμως να μην αναγνωρίσεις τη δύναμη της περιγραφής στο κομμάτι αυτό, με το υφάκι της Miss Kittin, μιας κυριακάτικης απογευματινής εξόρμησης σε Club στο Βερολίνο, όποιο κι' αν είναι αυτό. Σίγουρα αν ήμουν 20, σίγουρα αν ήμουν Βερολίνο και σίγουρα αν ήμουν σ' αυτή τη φάση θα ταυτιζόμουν. Βέβαια, αυτά είναι για τη φαντασία μου, και για τους λίγους τυχερούς που μπορεί και να τα έζησαν. 

Μ' άρεσε όμως το ατακάκι,  I know the deal, I know the score, No pictures inside Ostbahnhof

Ρε σεις, λέτε ποτέ να καταφέρω να βρεθώ Βερολίνο κυριακάτικα σε κάνα techno club; Μπααα, βαριά για κάνα τσίπουρο στον Spree στο καπηλειό του Bernhard. Και πολύ μου είναι.