Miss Kittin & The Hacker / Ostbahnhof
Σα λίγο να ξεθάρρεψα τον τελευταίο μήνα, εκεί που ανέβαζα ένα, max δύο, τσααακ κατάφερα και ανέβασα πέντε τραγουδάκια. Σε πρώτη ανάγνωση ίσως είναι ο Κρόνος που εξουσιάζει το ζώδιο μου τώρα, αλλά επειδή για ζώδια ξέρω ότι και για την παραγωγή καδμίου, δηλαδή τίποτα, θα σταματήσω εδώ και δε θα αναφέρω τίποτα παραπάνω, μέχρι να ενημερωθώ έγκυρα. Πάντως έμαθα χθες ότι έχω τον Κρόνο στον οίκο μου, και θα στρογγυλοκαθίσει μέχρι τέλη του '26, ότι κι' αν σημαίνει αυτό.
Αλλάζουμε θέμα και από τ' αγαπημένα μας ψαράκια περνάμε σε κλαμποκαταστάσεις. Καθαρίζοντας και αποθηκεύοντας τα τραγούδια που άκουσα φέτος το καλοκαίρι αρκετά, έπεσα πάνω σε αυτό το brilliant electroclash ύμνο. Δε το άκουσα μονάχο του αρκετά, παρά μόνο συνολικά στις 5-10 ακροάσεις του πραγματικά καλού album των παιδιών. Παρ' όλα αυτά, είπα κάτσε λίγο, για άκου τι έχει να σου πει, τι λέει ο στίχος, γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον.
Προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορο, αλλά σίγουρα κάποιους θα τους εξιτάρει. Δε μπορείς όμως να μην αναγνωρίσεις τη δύναμη της περιγραφής στο κομμάτι αυτό, με το υφάκι της Miss Kittin, μιας κυριακάτικης απογευματινής εξόρμησης σε Club στο Βερολίνο, όποιο κι' αν είναι αυτό. Σίγουρα αν ήμουν 20, σίγουρα αν ήμουν Βερολίνο και σίγουρα αν ήμουν σ' αυτή τη φάση θα ταυτιζόμουν. Βέβαια, αυτά είναι για τη φαντασία μου, και για τους λίγους τυχερούς που μπορεί και να τα έζησαν.
Μ' άρεσε όμως το ατακάκι, I know the deal, I know the score, No pictures inside Ostbahnhof
Ρε σεις, λέτε ποτέ να καταφέρω να βρεθώ Βερολίνο κυριακάτικα σε κάνα techno club; Μπααα, βαριά για κάνα τσίπουρο στον Spree στο καπηλειό του Bernhard. Και πολύ μου είναι.
