Chico Buarque / Construção

Καλησπέρα Καλησπέρα που λέει και ο συνονόματος συμπαθής κατ' εμέ Σταύρος. Καλησπέρα λοιπόν και καλό μήνα να πούμε στα κοντά προσθέτω. Εμείς οι Σταύρηδες μεταξύ μας έχουμε ένα κύκλο κατανόησης, μία αμοιβαία συμπάθεια, κάτι που δε βρίσκεις π.χ. στους Γιάννηδες. Ήθελα να το πω αυτό.  

Δικαιολογίες για την αποχή έχω πολλές και πραγματικές, λέω όμως να μην απολογούμαι κάθε φορά. Μόνο όμως για το credit της υπόθεσης, ένα format (πιθανότατα το διακοσιοστό και σίγουρα όχι το τελευταίο της ζωής μου) το έκανα, έτσι για να μπει καλά ο Χρόνος. Ξανά-μανά Windows (με άδεια παρακαλώ), ξανα-μανά ένα πλήθος προγραμμάτων και ρυθμίσεων για να είμαι up 'n' runnin όπως το θέλω εγώ (μιλάμε για πολύ τάξη), ξανά βάσεις, μανά σεταρίσματα. Όσο και να το κάνεις μια βδομάδα την πήρε.

Βέβαια και format που τον έκανα, μιλάμε πλέον για έναν γέρικο ντορή, 15 ετών υπολογιστή, τα έφαγε τα ψωμιά του, με όσα μπιρμπίλια* η ηλικία του του επιτρέπει, 8gb μνήμη και SSD σκληρούς. Πάλι καλά να λες που βγήκαν και αυτοί και κάπως μαζεύτηκε το πράγμα, με πήγε μια 5ετία παραπάνω. Anyway, φέτος είναι η χρονιά του για απόσυρση, θα ενημερωθείτε σε κάθε περίπτωση (άλλη μια συγκλονιστική πληροφορία, θα την βγάλω στα social). 

Έτσι ξεκίνησε η χρονιά με συμμαζέματα και επιδιορθώσεις.

Πάει λοιπόν και ο πρώτος μήνας, βγήκε. Με το θέμα το καυτό τι κάνουμε, εκεί πονάω πολύ και όχι μόνο εγώ, κόσμος πολύς μαζί μου. Είναι δύσκολα παιδιά τα πράγματα. 20 χρόνια στο customer service, αφήνουνε χαρακιές. Τι χαρακιές, χαράδρες στην καρδιά, χάσματα στο μυαλό. Δε μπορώ να γίνω πιο παραστατικός, ελπίζω να καταλαβαινόμαστε. Τι να πεις, βιβλία ολόκληρα μπορούν να γραφτούν για τον κλάδο και την εξυπηρέτηση πελατείας αυτές τις εποχές. Και η αλήθεια είναι ότι η παρανοϊκή εποχή μας γεννάει παρανοϊκές καταστάσεις. Και αυτό ζούμε. Καθημερινά. Σκεφτείτε μόνο με τα τεχνολογικά άλματα πόσο διαφορετικό κόσμο εξυπηρετούμε μέσα στη μέρα. Εγώ που αρέσκομαι στα χαρακτηριστικά των γενεών, σήμερα εξυπηρέτησα από 80+ μέχρι 20-, που σημαίνει επικοινωνιακός χαμαιλέοντας. Τι να λέμε, Back To Future and from the Future Τo Back στο repeat, π.χ. Καλημέρα σας κα. Ψ, να έχετε μία όμορφη εβδομάδα, να εδώ να σας ενημερώσω το βιβλιάριο - α δεν έχετε τα γυαλιά σας - α θα τα δείτε σπίτι - με το παιδί, μέχρι Yo man, θέλεις POS, peace, βάλε τζίφρα στο pad (αυτό κάνει και rhyme**), και ξανά, χάσατε το χαρτάκι με το PIN που έχετε στο πορτοφόλι σας (αχ κύριε Χ, σας είπα μη το έχετε μαζί με τη κάρτα σας), να σας το ξαναδώσω βεβαίως βεβαίως μην ανησυχείτε όχι θα το αλλάξουμε και δε θα βγάλει κανείς με τη κάρτα σας, αφού την έχετε έτσι δεν είναι; α τη χάσατε και αυτή, Φανταστικά!

Και έτσι πάει το πράμα, ανελέητα συνεχόμενα και επαναληπτικά βασανιστικά. Παραιτήσου ρε μπαγλαμά αν έχεις κότσια και πάψε, θα έλεγε ένας. Δε ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή ανταπαντώ. Στη τελική μπορεί να δουλεύω σα τον υπολογιστή μου, μέχρι τα βαθιά γεράματα, όσο παίρνω μπιρμπίλια θα δουλεύω.

Και αφού γύρισα τελικά σπίτι, μάζεψα την όποια ικμάδα και ενεργητικότητα μου απέμεινε, και μιας και το άκουσα προχθές στη γνωστή ώρα της κατάθλιψης (Κυριακή/6μμ~8μμ) λέω δε γράφεις για τον αγαπημένο σου Βραζιλιάνικο ύμνο, το φοβερό και τρομερό Construcao του Chico Buarque;

Δε περιγράφεται απλά, και δε μπορώ να το περιγράψω, πόσο μάλλον να το εξηγήσω. Ένα συγκλονιστικό τραγούδι (με απίστευτη ενορχήστρωση) κοινωνικής κριτικής; πολιτικής διαμαρτυρίας; εργασιακής αποξένωσης; Μία απ' όλα αυτά και ίσως και πιο βαθιά νοήματα. Οι Πορτογαλομαθείς ή ακόμα καλύτερα οι της Πορτογαλικής φιλολογίας (με ειδίκευση στη Βραζιλιάνικη γλωσσολογία), κάντε ένα βήμα μπροστά, μη ντρέπεστε. 

Το τραγούδι περιγράφει κάποιες στιγμές από τη ζωή και εν τέλει το θάνατο ενός εργάτη στις οικοδομές της Βραζιλίας. Πραγματικά μαγικό τραγούδι, μιλάει με ποιητική φόρμα στις καρδιές όλων των εργατώνε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, Θήτα για σένα.

Ποιητική φόρμα; Δε τα γράφω έτσι, έτσι το καταλαβαίνω εγώ (και ο Κουτσογιαννόπουλος). Διάβασα για το τρόπο που γράφτηκε/κατασκευάστηκε στην ουσία το τραγούδι (ο ίδιος ο τίτλος του είναι κατασκευή, χελόου), χωρίζεται σε 3/4 κομμάτια, κάθε κομμάτι έχει 14/17 στίχους, κάθε στίχος τελειώνει με λέξη προπαροξύτονη***, και κάνει και άλλα λεκτικά, αλλά εγώ μέχρι εκεί στο προπαροξύτονο, δε πάει παραπάνω, ας αναλάβει κάποιος άλλος.

Δε χρειάζεται να κουβαλάς μπετά για να ταυτιστείς, ούτε να πέσεις απ' τη σκαλωσιά. Πιστέψτε με, και στη Τράπεζα μπορείς να δεις τα μυαλά σου χυμένα. Enough όμως.

Απλά το καλύτερο Βραζιλιάνικο τραγούδι ever.

p.s. Γραμματικά-Φιλολογικά δε το 'χω (έλα, δε το καταλάβαμε), αλλά στα σεταρίσματα PC τα σπάω, να ξέρετε, κάνω construcao με κλειστά μάτια, custom build και τέτοια. Έχω κρυφές τις χάρες.

* μπιρμπίλια / περιφερειακά / hardware
** το δίνω royalty-free αν θέλει κανείς να ραπάρει.
*** Α ρε μάνα, άμα με διαβάζεις, ξέρω συγκινήθηκες, εγώ είμαι ο Γιος σου!

Broadcast / Long Was The Year

Η πολύ φίλη μου κουτσή Μαρία και ένας φίλος της, ο Γκαβοθόδωρας, γράψανε σήμερα για την Blue Monday, τη μελαγχολική Δευτέρα, πρώτη Δευτέρα του χρόνου όπου έχουν τελειώσει οι γιορτές, τα πανηγύρια και θεωρητικά ο καθείς μας (εκτός από τους πελούσιους) επιστρέφει στο πάγκο του. Οκ, θα γράψω και 'γω, ταυτίζομαι. 

Αφορμή έψαχνα βέβαια να ανεβάσω τίποτα επειδή δε θέλω να εγκαταλείψω το άθλημα. Δε θα πω ότι μελαγχόλησα σήμερα (αν και με τραβήξανε απότομα από τις μπύρες μου* και αυτό πάντα μου αφήνει μια πικρία), μελαγχόλησα όμως χθες, προχθές, παραπροχθές. Την πέρασα τη φρίκη μου τις δύο πρώτες εβδομάδες του έτους, όπου για κάποιο αδιανόητο λόγο πίστευα ότι μαγικά θ' αλλάξουν όλα στη δουλειά και δε θα χω τα ίδια χαζά από τους ίδιους χαζούς. Χαζαμάρα; προσμονή; ευσεβής πόθος; αχαλίνωτη φαντασία; Τι περίμενες..; Φυσικά και πάντα και παντού και εις τον αιώνα τον άπαντα θα επικρατούν οι χαζοί, τα έχουμε πει τα έχουμε ξαναγράψει. Έσκυψα λοιπόν ταπεινά το κεφάλι στον εαυτό μου και είπα ένα τεράστιο ας είναι, συνέχισε τη μοναχική, κουραστική και ατέρμονη διαδρομή προς τη σύνταξη. Θα έρθει άσπρη μέρα και για μας, και το εφάπαξ/αποζημίωση/εθελουσία/λαχείο.

Και επειδή τελικά προβλέπονται για ακόμα μια φορά άπειρες μαύρες μέρες και ένα long year, όπως και πέρυσι (που κι' αν δεν ήταν long year), ξεκινάω χαλαρά (όπως ανέφερα και εδώ στα new years resolution του blog), να ανεβάζω ωραία και τίμια μουσική, που ελπίζω να αγγίξουν κάποιους εκεί έξω, και να σπάσουν λίγο τη μελαγχολία της καθημερινότητας. Να στύβεται λίγο το μυαλό από πράγματα που έχουν έστω κάποια ουσία και μπορεί ν' αφήσουν και τίποτα.

Ένα αγαπημένο τραγούδι από τους αγαπημένους μου Broadcast, που τους μελετάω καιρό τώρα και που κι αυτοί κι' αν μελαγχόλησαν όταν πέθανε η φοβερή lead singer τους, Trish Keenan, ένα εξαιρετικό μουσικό πλάσμα. Αγαπημένο συγκρότημα από τα παλιά, λίγο indie, λίγο electronica, λίγο εξπεριμεντάλ, λίγο ιδιαίτεροι.

Για να μη το παραμελαγχολήσουμε αλλά και να τελειώσει το ακατάσχετο, εδώ να αναφέρω ότι το τραγούδι είναι live εκτέλεση που παίχτηκε κάπου το 2000 στο Παρίσι και ηχογραφήθηκε σε μία βραδιά ραδιοφώνου. Μετά από ψαχτήρι, ανακάλυψα και αυτές εδώ τις ηχογραφήσεις του σταθμού και γενικά θέλει ψάξιμο καλό, φαίνεται πολύ promising η φάση. Αυτή η ηχογράφηση είναι απλά διαμάντι και αξίζει κάθε άκουσμα. Αν είστε fan των Broadcast και δεν έχετε ακούσει ακόμα το live, εγκληματείτε. 

Εδώ μπορείτε να κατεβάσετε όλο το άλμπουμ, από ένα σούπερ ψαγμένο blog το aquarium drunkard με σούπερ ψαγμένες μουσικές. Και 'γω από εδώ το τσίμπησα, πριν από 6 χρονάκια. 

* Καλά καθόμασταν, που πάτε μωρέ; γυρίστε πίσω.

DJ Shadow / Napalm Brain - Scatter Brain

Probably το πιο επιδραστικό τραγούδι του πιο επιδραστικού άλμπουμ της ζωής μου είναι αυτο. End Of Story.

Δυσκολεύτηκα πολύ να γράψω την ανάρτηση γιατί τη στιγμή που έγραφα τις γραμμές αυτές κουνιόμουν σαν τρελός στο ρυθμό του τραγουδιού, αλλά και των τραγουδιών που σαμπλαρίστηκαν. Και όσοι γνωρίζετε το τραγούδι καταλαβαίνεται πως πάει το πράγμα, όσοι προσπαθείτε να δείτε που πάει το πράγμα, υπομονή.

Ο μεγάλος μου αδερφός εδώ κάνει σπουδή στο sampling, αυτή είναι η τέχνη του δηλαδή. Μιλάμε για απίστευτου επιπέδου δουλειά. Τότε ο DJ Shadow (Joshua Paul Davis) ήταν μόλις 24 ετών (εγώ 18) και με το πρώτο του άλμπουμ Endtroducing..... τα έσπασε όλα, μάζεψε τη μπουγάδα, γυάλισε τα ασημικά με brasso και όποιες άλλες boomer αναχρονιστικές εκφράσεις σας κατέβουν.

Το album θεωρείται από τα καλύτερα ηλεκτρονικά/χορευτικά όλων των εποχών, μια αναζήτηση στο διαδίκτυο θα σας πείσει. Δεν υφίσταται debate φυσικά, κάθε επόμενο album και λιγότερο καλύτερο, έχει και αυτός την κατάρα του opus, του πρώτου άλμπουμ του αξεπέραστου. Για να καταλάβετε στον last.fm, πρώτο album σε ακούσματα το αυτό με 820χ περίπου και δεύτερο το δεύτερο του, The Private Press, (το οποίο δεν είναι κακό, έχει μέσα το πανέμορφο Six Days), με 370χ ακούσματα. Χάος. Μετά έχει και άλλο χάος, κάποια άλμπουμ του δεν ακούγονται καν, αυτό όμως δεν υπάρχει.

Τώρα γιατί αυτό και γιατί τώρα. Τώρα, γιατί το ακούω με μανία το τελευταίο τρίμηνο τέρμα στο αμάξι και καραγουστάρω ξανά τρελά. Είναι 9 λεπτά πάνω κάτω, τόσα όσα χρειάζομαι να μπω και να βγω στην εθνική οδό (daily commute). Είχα καιρό να ακούσω το τραγούδι, κλασσικά έπεσε στο shuffle, δεν υπήρχε περίπτωση να μη ξανακολλήσω. Επ' ευκαιρίας ξανάκουσα και το album - απλά τέλειο.

Επιχειρώ μία μικρή alpha ανάλυση που κάπου μπορεί να βγάλει (μπααα, απλά απαρίθμηση samples κάνω, από ανοιχτές πηγές). 

Ξεκινάει με έναν διάλογο από ταινία. ΟΚ, έχει ξαναγίνει, ας είναι. Μπαίνει όμως ένας εξαιρετικός (μπαφ) ρυθμός (τσιμπημένο από εδώ Joann Garrett / Walk On By) και ένα μπάσο (από εδώ Fantastic Epics / Fun and Funk Part II).
Τα δυο τους, ντραμς και μπάσο, δένουν απίστευτα αρμονικά. Σε φτιάχνει σιγά σιγά, σου κάνει buildup, μέχρι που μετά κόβεται κάπως απότομα, πετάει ένα "When the bomb's activated and mutilated the leg and arms...", που ούτε ξέρω από που το samplaρε*, ούτε τι πάει να πει, αλλά το λέει. Μετά επανέρχεται αλλά πιο altered, το beat κάμνει τσαλίμια, ο ρυθμός μπερδεύεται (πάντα όμως στα 4/4), πετάγεται ένα riff κιθάρας από τα πολύ καλά, τσιμπημένο από εδώ**. Αρχίζουν τα earie vocals, φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει τώρα.

Κάπου στο 4.30 μεταλλάσσονται όλα. Δύο snare παίζουν στερεοφωνικά στα αυτιά μου, μία υπόκωφη μπότα βαράει ρυθμικά, μπαίνει και ένα τύμπανο που κάνει και αυτό τα στερεοφωνικά του***. Ο ρυθμός πιο γρήγορος. Μετά κι' άλλο τύμπανο. Και κάπου στο 5.50 σε πετάει έναν συγκλονιστικό Drum & Bass ρυθμό που κάνει το κεφάλι (το δικό μου τουλάχιστον) να πάει πέρα δώθε. Εξοργιστικά τέλειο για μένα και δε περιγράφω άλλο. Είδατε παράκρουση και πάλι; Έτσι θα πάει και φέτος.

Θα μου πείτε σιγά ρε bro, σιγά το τραγούδι, γιατί είναι επιδραστικό δηλαδής; Και αποκρίνομαι. Σε 9 λεπτά κατάφερε και με εισήγαγε σε όλους τους βασικούς ρυθμούς των ειδών μουσικής που αγαπώ τα τελευταία 25 χρόνια. Μέχρι τότες άκουγα pop και house, και αυτή είναι η επίδραση του σε μένα. Funk, Soul, Dub, Beats, Breaks, Hip-Hop, Drum & Bass, Rock, όλα μέσα.

Καλή Χρονιά! Σόρρυ για τη καθυστέρηση έκανα διάφορα bits 'n' pieces, 'δω και 'κει.

Τι τραγουδάρα Θε μου! Τι έκανε το παλικάρι.

* το βρήκα, το τσίμπησε από εδώ Top Priority - Let The Homocides Begin. Τίμια funk ραπιά.
** Εδώ ακούμε Στράους με φανκ. Ότι να 'ναι, όσω ζω μαθαίνω. The Daly-Wilson Big Band / Space Oddysey
*** Αν τα ακούσεις με ακουστικά έχεις φύγει απλά.