NOV22 / Strange November Days
Ο Νοέμβριος με βρήκε λίγο καλύτερα, αλλά στο τέλος του με μπέρδεψε παραπάνω, κοινώς για ένα ακόμα μήνα κουλουβάχατα. Η μουσική δε που άκουσα πάνω κάτω στις ίδιες διαδρομές ανακαλύψεων (λίγο ροκ, λίγο soul, λίγο jazz, λίγο ότι να ναι), θα τα πούμε παρακάτω.
Συνεχίζοντας από τον Οκτώβρη, είχα ανολοκλήρωτο το άκουσμα όλων των άλμπουμ των Mystic Braves, κάτι που τελείωσα μέσα στο Νοέμβρη με το Days Of Yesteryear από το 2015 (το άφησα τελευταίο). Για μένα ένα πόντο πιο κάτω από το Desert Island που κρατήθηκε στο σκληρό τον Οκτώβριο, αλλά τίμιο και αυτό με τις ωραίες κιθαριές του και μελωδίες του. Αγαπημένο (το ακούω, τώρα που γράφω) το νο2, No Trash. Έχει καλό feeling και ακούγεται όλο με ευχαρίστηση. Για αμάξι, ανοιχτά παράθυρα ή ακόμα καλύτερα cambriο (που να το βρούμε), κολλάει. Τώρα που το σκέφτομαι, θα πήγαινε ακόμα καλύτερα σε ανοιχτό τζιπάκι στη παραλία γιατί surfίζει αρκετά.
Mystic Braves - Days Of Yesteryear / Psychedelic Rock, Indie Rock, Surf, 2015
Αρχές αρχές του μήνα, τσίμπησε το αυτάκι μου και αυτή τη
πρωτοπορία και καλά (tnx Aris) το οποίο ενώ δεν ακούγεται μεν, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο
πρέπει να υπάρχει στο σκληρό μου, π.χ. εκεί που παίζω μουσική λέμε τώρα
σε κάποιο γάμο έρθει το μπατζανάκη της νύφης και ζητήσει Pan Daijing, τι να του πω, δεν
έχω; Δε λέει. Seriously τώρα, είναι κάτι διαφορετικό που αξίζει ν' ακουστεί
μια-δυο-τρεις φορές. Εγώ το άκουσα τέσσερις, και δεν έχει αγαπημένο γιατί στην ουσία είναι ένα έργο σε τέσσερα μέρη, μία όπερα σε παραγγελία της Tate Gallery. Μιλάμε για πολύ νόημα δικέ μου.
Pan Daijing - Tissues / Experimental, Opera, Contemporary, 2022
Γράφοντας το κείμενο, συνειδητοποιώ ότι, ότι καινούργιο άκουσα αυτό το μήνα το άκουσα στις πολύ αρχές του και επιβεβαίωσα την αποθήκευσή του στο μουσικό μου κατάλογο σ' ένα ωραίο road trip που είχα στα μέσα του μήνα. Οδήγησα μακριά στα βουνά για να συναντήσω φίλο, να περπατήσω και ο! τι περίεργο, να πιώ και να χαλαρώσω. Όποτε ώρες ολόκληρες στο αμάξι, άκουσα τα παρακάτω ωραία πραγματάκια, ξεκινώντας από αυτό εδώ το συμπαθητικό τουρλουμπούκι άλμπουμ (διασκευές και original) από τον James Brown, το οποίο έχει μια περίεργη ιστορία στη κυκλοφορία του. Και ναι ο ήχος του είναι κυρίως Rhythm & Blues και όχι ο συνηθισμένος τραχύς funk ήχος του JB. Και αυτό το κάνει διπλά ωραίο. Ωραία συλλογή που ξεχωρίζω τo Come Rain Or Come Shine, αλλά και άλλες καλές στιγμές.
James Brown - Sings Out Of Sight / Rhythm & Blues, Soul, Funk, 1964
Συνεχίζοντας στην Εθνική, εκεί στις σήραγγες Πλαταμώνα και Τεμπών μου βγήκε η soul καψούρα μέσα μου και το γύρισα, άκουσα αυτό το γλυκό μικρό αλμπουμάκι από φρέσκο τύπο σχετικά, κλασσικό neo-soul της ανατολικής ακτής, με το χαρακτηριστικό latin percusion. Απλό, ήσυχο, ωραίο. Αγαπημένο το Poor Boy, που φυσικά ταυτίζομαι. Επίσης αγαπημένο και το Rose Gold, όπου είναι και το πρώτο τραγούδι τους που άκουσα και μπήκα στο τριπάκι να τους κατεβάσω. Allegria Y Tristeza, δηλαδή χαρμολύπη.
Jason Joshua & The Beholders - Allegria Y Tristeza / Soul, Funk, 2020
Αφήνοντας πίσω την Ε.Ο. και την Λάρισα που από βλακεία μου πίστευα ότι θα έμπαινα, θα πάρκαρα χαλαρά και θα έκανα βόλτες (ναι καλά - μαύρο χάος), βγήκα εκεί στους πίσω δρόμους για Καρδίτσα, λίμνη Πλαστήρα, λίγο rural Θεσσαλία και φαντάστηκα ότι θα κολλούσε το παρακάτω instrumental άλμπουμ. Και ναι του πήγε πάρα πάρα πολύ, ειδικά στο σημείο που άρχισαν να φαίνονται μακριά τα βουνά των Αγράφων. Ωραίο άλμπουμ πραγματικά, γιατί πολλές φορές δε θέλει λογάκια παρά μόνο μουσική. Τίμια συνεργασία από τον Μαυροβούνιο Janko Nilovic (παλιά καραβάνα, η δουλειά του - κυρίως library - έχει σαμπλαριστεί άπειρες φορές), ενώ οι Soul Surfers, Funk/Soul μπάντα από τη Ρωσία, μας έχει δώσει ωραία δείγματα όπως εδώ, εδώ και εδώ. Σλαβική συνεννόηση.
Τσεκάρετε το γκρουβάτο sweet path (νο3) με την ωραία ενορχήστρωση και τις αχνές φωνές.
Janko Nilovic & The Soul Surfers - Maze Of Sounds / Soul, Funk, Instrumental 2020
Αφήνοντας πίσω μου την Καρδίτσα, οδήγησα σε μια μαγική διαδρομή στα βουνά των Αγράφων με κατεύθυνση το Καρπενήσι. Τα μέρη απίστευτα και πανέμορφα, τόσο που σκέφτομαι κάποια στιγμή να ανεβάσω φωτογραφίες από αυτό το ταξίδι. Θα δείξει. Αν βαρεθώ, θα γίνει και αυτό. Έπιασα λίγο πιο κλασσικά πράγματα με αφορμή και την ανάρτησή μου εδώ. Παιδιά δε ντρέπομαι που δε ξέρω πολλά πράγματα για πάρα πολλά εμβληματικά συγκροτήματα. Ποτέ δεν ήμουν κολλημένος με ένα είδος, δεν έχω γνώσεις ειδικές, και ότι πιάσει τ' αυτί μου που λέω. Σε κάθε περίπτωση στη μουσική η ημιμάθεια είναι καλύτερη της αμάθειας. Κάτι θα τσιμπήσεις από οπουδήποτε. Έτσι και δω. Απλά ήρθε η ώρα ν' ακούσω Sisters Of Mercy που δεν είχα ακούσει ποτέ ολοκληρωμένα και φυσικά κάποια μου άρεσαν (δεν άκουσα μόνο αυτό το άλμπουμ, αυτό κράτησα), κάποια όχι και σε κάποια έμεινα μαλάκας με τη δύναμη του τραγουδιού. Έτσι λοιπόν με αυτούς του τύπους ψηφίζω με τα δύο χέρια This Corrosion. Πρέπει να το έβαλα repeat καμμιά δεκαριά φορές εκεί ψηλά. Ωραία εικόνα που έμεινε: ομίχλη, αμάξι, ανοιχτό παράθυρο, Sisters Of Mercy - This Corrosion, βοσκός, πρόβατα, νεύμα. Αυτά πρέπει να διδάσκονται σε σχολές κινηματογράφου.
The Sisters Of Mercy - A Slight Case Of Overbombing (Greatest Hits Volume One) / Goth Rock, Alternative Rock, 1993
Το τελευταίο album των Arctic Monkeys, The Car, ακούστηκε κι' αυτό πρώτη φορά πάνω στα βουνά. Και ήμουν σε αμάξι. Και έβρεχε. Και είχε και ομίχλη. Και ήταν ωραία.
Είχα διαβάσει μία κακή κριτική για το album και με επηρέασε κάπως. Μεταξύ μας, ποτέ δε κατάλαβα γιατί θα πρέπει να διαβάζουμε κριτικές για τη μουσική (υπάρχουν βέβαια κριτικές και κριτικές). Μεγάλη κουβέντα, ίσως δεν ακούγεται καλά έτσι όπως το λέω και ίσως κάνω κάποιο post διευκρινιστικό. Παίζει. Σε κάθε περίπτωση εμένα μου άρεσε αρκετά, είναι στο ύφος του Tranquility Base Hotel + Casino (εδώ το αγαπημένο μου), που είχα λατρέψει και στην ουσία ήταν και το album με το οποίο γνώρισα την μπάντα. Don't care about what they say. Ωραίες ενορχηστρώσεις, περίεργοι στίχοι, ωραίο σαν σύνολο. Δε το πετάς.
Είχα διαβάσει μία κακή κριτική για το album και με επηρέασε κάπως. Μεταξύ μας, ποτέ δε κατάλαβα γιατί θα πρέπει να διαβάζουμε κριτικές για τη μουσική (υπάρχουν βέβαια κριτικές και κριτικές). Μεγάλη κουβέντα, ίσως δεν ακούγεται καλά έτσι όπως το λέω και ίσως κάνω κάποιο post διευκρινιστικό. Παίζει. Σε κάθε περίπτωση εμένα μου άρεσε αρκετά, είναι στο ύφος του Tranquility Base Hotel + Casino (εδώ το αγαπημένο μου), που είχα λατρέψει και στην ουσία ήταν και το album με το οποίο γνώρισα την μπάντα. Don't care about what they say. Ωραίες ενορχηστρώσεις, περίεργοι στίχοι, ωραίο σαν σύνολο. Δε το πετάς.
Arctic Monkeys - The Car / Alternative Rock, Indie Rock, Glam, 2022
Και ήρθε και η ώρα του τελευταίου άλμπουμ. Τελικά κάτι ακούσαμε αυτό το μήνα, αλλά τώρα που γράφω το post, 8 Δεκέμβρη δε βλέπω χαΐρι για τον επόμενο μήνα. Δε πειράζει, ότι είναι θα βγει. Δεν έχουμε και καμμιά υποχρέωση ν' ακούσουμε μουσική στη τελική.
Αυτό το άλμπουμ, που το έχω θαμμένο για χρόνια στο σκληρό μου (γενικά στο σκληρό, όχι δηλαδή καταχωρημένο στη βιβλιοθήκη), έπρεπε κάποια στιγμή να το ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος στην ολότητά του, όπως γράφτηκε ρε αδερφέ. Τα τραγούδια του τα έχω ακούσει όλα, σε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά. Και μαντέψτε πως μου ήρθε να το ξεθάψω... Από μία κριτική που διάβασα (το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Suede). Άντε ρε βλάκα Λιάπη, δε θες και κριτικές. Αγαπημένο το Black Or Blue, με την οπερετική του ερμηνεία.
Suede - Dog Man Star / Alternative Rock, Indie Rock, Glam, 1994
Τελικά εγώ λίγα θα έγραφα σ' αυτές τις αναρτήσεις με τις μουσικές που άκουσα κάθε μήνα, πάλι μ' έπιασε η πάρλα μου και ξεφεύγω. Screw It.
