Λάργκο / Απ' την αρχή του κόσμου

Σήμερα τα μεγάλα πνεύματα συναντιώντενε που θα 'λεγε η κουμπάρα μου η καλή.

Blue Monday με Κλαρίνα.

Ανάρτηση φίλης με πολλαπλά θέματα σαν και την αφεντιά μου όπως θα καταλάβετε και από το κείμενο παρακάτω. Την ευχαριστώ πολύ και περιμένω πολλά περισσότερα. Έχει το ουμπφ και μπορεί.
Το τραγούδι το έχω ψιλοακούσει χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία, αλλά είναι αξιοπρεπέστατο. Και είπαμε, ότι αναρτώ, πρέπει τουλάχιστον ν' αρέσει στον Editor, οπότε Approved, Certified και Endorsed.

Σήμερα θα πάμε σε κάτι πιο εναλλακτικό.

Η πιο καταθλιπτική μέρα του χρόνου λέει σήμερα, Blue Monday λέει τη λένε, και είναι ο,τι πρέπει για αυτό το τραγούδι που σκέφτομαι από μέρες.. 

Το άκουσα τυχαία πριν λίγα χρόνια στο ραδιόφωνο. (Φυσικά. Μόνο ραδιόφωνο φίλε. Ούτε πλατφόρμες, ούτε Spotify, ούτε playlist κι άλλα μπλα μπλα. Το πολύ κανένα YouTube αλλά στο χύμα.) Συμπαθητική κιθαρίτσα στην εισαγωγή, λες οκ ελληνικό ροκ, σε κρατάει να μην αλλάξεις σταθμό. Μια κιθάρα, δεύτερη κιθάρα. Σε λίγο μπαίνει κλαρίνο. Τι φάση;
Μελωδία τύπου "Χωρίς δεκάρα πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου;.." (Ψήνεσαι για τη συνέχεια; Δική σου: "...πώς θα βάλουμε στεφάνι. Στον αη Γιάννη..." ). Πριν βιαστεις να κραξεις, θυμίζω ότι το εν λόγω άσμα βγήκε τρίτο στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης το 1974 με τη φωνή της Ελένης Βιτάλη -που ξέρεις- όταν πρώτο είχε βγεί το "Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας" (ναι ναι όλο αυτό είναι ο τίτλος) του Τόνυ Βαβάτσικου -που δεν ξέρεις. "Σύντροφε μου σε άκουσα πάλι τον άνεμο να ρωτάς ποιος να ξέρει.. " Άκουσε τα και τα δύο. (φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, χρόνια πρίν το πολύ καλό στη σύγχρονη εποχή "Της Άρνης τό νερό" -Σιόλας 2006 - και το πολύ μπροστά για την εποχή του "Χωρίς εσένα" - Ευσταθία 2005)
Ναι, κάποτε έβγαιναν τέτοια τραγούδια και κέρδιζαν και διαγωνισμούς. Ήταν η εποχή του ελληνικού make love not war με λίγο από μια προτεσταντικού τύπου ένθεη ευχολογία (Ξύλινος Σταυρός -1972.)  Πολύ καλό και το "Aς κάνουμε απόψε μιαν αρχή" (1977) της Αννούλας - της Βίσση ντε. Αξεπέραστη. Άκουσε τα όλα, αν αντέχεις.

Επανέρχομαι όμως. Η εισαγωγή λοιπόν παραπέμπει στο Μανωλιό. Ηπειρώτικη ή Βαλκανική μουσική λέει κάποιος. Manu Chao (Me gustas tu)  ένας άλλος ή Γουίλι ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί, δεκα φορές πιο γρήγορα, ένας τρίτος. (Έχει ενδιαφέρον και καμια φορά και πλάκα να διαβάζεις τα σχόλια στο YouTube.)  Εν τούτοις - δηλαδη ωστόσο, παρόλαυτα - δε σε πάει να το αλλάξεις. Και δικαιωνεσαι. Στο κουπλέ το γυρίζει ο τύπος.. "έχω μια θλίψη που έρχεται απ την αρχή του κόσμου..." Ώπα. Τι λέει ο τύπος. Άρχισε η θλιμμένη φιλοσοφία του ελληνικού ροκ. Χειμώνας καιρός, ταίριαζε και με τη μελαγχολική φύση (μου), το κράτησα ως το τέλος.

Τα σχόλια στο YouTube από κάτω κράζουν την ενορχήστρωση, τη μίξη, τον ήχο, τον στίχο, τα πάντα. Εμένα μου άρεσε. Το άκουγα καιρό.

Δεν έχω ιδέα τι άλλο παίζουν οι τύποι και δεν καίγομαι να μάθω. Διάβασα όμως ότι ο ένας είναι ο γιος του Παπακωνσταντίνου. Του Θανάση. Ο Κωνσταντής. Και ότι το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει. Για να δούμε. Τα ραδιόφωνα μια φορά δεν έπαιξαν κάτι άλλο δικό τους. Οι πλατφόρμες δεν ξέρω...

ΥΓ. Το κείμενο ήταν έτοιμο από χθες. Τελευταία τροποποίηση σήμερα μετά την είδηση για την Blue Monday. Μια χαρά έδεσε.

ΥΓ. "Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο σαν μετάξι... Αυτή είναι που θα φταίει αν δε σε χωράει ο τόπος..." Δικό σου...