Peter Nalitch & Friends / Lost And Forgotten
Άτακτες σκέψεις.
Περιττό να πω ότι ακόμα ακούω A-ha - Lifelines (πολύ Pop αυτό το μήνα), την προηγούμενη δηλαδή ανάρτηση, κάθε μέρα, κάθε πρωί, δύο-τρεις φορές γιατί είναι εξαιρετικό τραγούδι και έχω φάει κόλλημα. Ακούστε το αλήθεια αν δε το 'χετε κάνει ακόμα (τώρα βέβαια που γράφω ακούω Ουαλική Μπόσα Νόβα, αλίμονο τι άλλο).
Αυτό το τραγούδι της σημερινής ανάρτησης, ακόμα και να μην υπήρχε η σχετική παρούσα συγκυρία, κάποια στιγμή θ' ανέβαινε σίγουρα. Κι' αυτό γιατί είναι απλά πανέμορφο. Το αφιερώνω λοιπόν στον μοναδικό άνθρωπο που καταλαβαίνει την τελειότητά του και ξέρει ποιος είναι. Άλλον που να του αρέσει δεν ξέρω. Καμ του μάι μπούντουάρ.
Σε προηγούμενες αναρτήσεις μου, έχω αναφερθεί στον πόλεμο και πόσο μ' επηρεάζει. Εξέφρασα συγκεκριμένα τα αισθήματα μου εξ αρχής μ' ένα μεγάλο τεράστιο ΑΝΤΕ ΓΑ ΡΕ ΒΛΑΝΤ. Το πιστεύω μέχρι το μεδούλι μου. Μιλάμε για παρανοϊκές αδικαιολόγητες καταστάσεις. Και η αλήθεια είναι ότι είναι υπερβολικά δύσκολο μέσα στον ορυμαγδό απόψεων, γνωμών, αναλύσεων, τοποθετήσεων και συζητήσεων να καταλήξεις στην αιτία και αλήθεια του πράγματος. Και δε θα καταλήξεις. Only Time Will Tell. Και μιλάμε ότι για την παγίωση μιας "κοινής αποδεκτής άποψης" θα περάσουν άπειρα χρόνια, αφού καταγραφούν όλα τα δεδομένα και εντυπωθούν στην παγκόσμια ιστοριογραφία (βάλε καμμιά 100 χρόνια τουλάχιστον, και λίγα λέω). Και πάλι οι αλήθειες θα είναι πολλές.
Παρόλα αυτά, εμείς στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει ήδη να χωριστούμε στα δύο σχετικά στρατόπεδα. Δε χρειάζεται ανάλυση, δικαιολογείται. Επιχειρήματα άπειρα από οποιοδήποτε στρατόπεδο, περιττή και η καταγραφή τους. Κουράζει όμως πάρα πολύ αυτή η πόλωση και χάνουμε την ουσία που είναι να ξορκίσουμε αυτό το τεράστιο κακό που λέγεται πόλεμος. Να το ξορκίσουμε ρε παιδιά, αλλά όχι εις βάρος του δικαίου. Παραδώσου για να έχουμε ειρήνη. Ε όχι.
Εγώ έχω αποφασίσει από τη πρώτη μέρα και το δηλώνω. Με την Ουκρανία. Το καταγράφω γιατί το blog έχει πάρει λίγο και τη μορφή αγαπημένο μου ημερολόγιο και θα 'χει ενδιαφέρον να δω τη θέση μου μετά από ψ διάστημα αν αρχίσουν να πέφτουν οι μπόμπες.
Μουσικά όμως είμαι με τη Ρωσία. Τιμώ λοιπόν την Ρωσική τέχνη με μία ιδιαίτερη pop μπαλάντα από την Eurovision του 2010, από έναν ωραίο τυπάκο τον Peter και τους φίλους του. Δεν έκανε τίποτα τότε, αλλά εμείς οι eurofans το έχουμε ψιλά.
Πες τα ρε Peter όπως ξέρεις εσύ· εσύ που στο παγωμένο Όσλο ζέστανες τις καρδιές μας. Άντε για να ξεκινάμε σιγά σιγά και φέτος. Life goes on.
