Carwyn Ellis & Rio 18 with BBC National Orchestra of Wales / Olá!

Θυμάστε που πριν κάνα μήνα (εδώ) που σας έλεγα ότι ακούω Ουαλική Μπόσα Νόβα; Ε ναι, ακούω, δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι που την χορεύω, κάπως έτσι (χωρίς τον πρόλογο). 

Περίμενα να μεγαλώσει μέσα μου πριν το αναρτήσω. Έχω κάνα τρίμηνο που τους ανακάλυψα και το ακούω, αλλά δεν ήθελα να το βάλω ακόμα, φοβόμουνα ότι δε θα 'χει διάρκεια - για μένα, αλλά τελικά άκουσμα με άκουσμα it grows. And it grows well. Με τις καραντίνες που φάγαμε, ακόμα και τα Ουαλικά συνηθίζονται. 

Είναι λίγο περίεργο τραγούδι, αρκετά εξωραϊσμένο/εξευρωπαϊσμένο τύπου Βραζιλιάνικο και βάλε και την ορχήστρα, τα βιολιά, τα κόρνα συν τα άλλα είναι λίγο κάπως. Ίσως σαν το τραγούδι που θ' άκουγες στο background σε μια ταινία του James Bond, την ώρα που θα έμπαινε σε κάποιο μπαρ στη Βραζιλία και θα παράγγελνε, το ποτό του μέγα χορηγού της ταινίας. Ίσως.

Τώρα πάνω σ' αυτά προσθέτεις και τα Ουαλικά που ακούγονται κάτι σαν επίκληση στον Μπεχεμόθ, τον ακόλουθο του σκότους, ε αντιλαμβάνεστε τον προβληματισμό μου. Όμως το συμπαθώ μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ. Και επειδή σπούδασα στην Αγγλία άρα ξέρω και τη γλώσσα (είχα γείτονα Ουαλό), σε ελεύθερη μετάφραση το τραγούδι λέει Πάμε κάπου μακριά, κάπου εξωτικά, στους Τροπικούς με Καρναβάλι, νιώσε το ρυθμό και τέτοια.

Είναι πολύ feel-good ανεβαστικό και εχθές στις επτά και κάτι, πουρνό πουρνό μπαίνοντας στ' αμάξι, ήταν το πρώτο random που άκουσα-κόλλησα και  αποφασίστηκε. Ασχέτως βέβαια αν η μέρα χθες εξελίχθηκε μπιχ. Δε πειράζει όμως, σήμερα έχω άδεια και αυτή τι στιγμή σας γράφω πολύ χαλαρά με κούπα καφέ πρωινή στο σπιτάκι μου χωρίς ίχνος άλλης ανθρώπινης ύπαρξης στα 50 μέτρα. Μεγάλη υπόθεση ο τοίχος και οι κλειστές πόρτες. C'est la vie, Ολά, Ολά, Ολά. Άντε γεια, Άντε γεια, Άντε γα. Πρέπει να κλείσω τώρα, έχω γύρισμα.

Α και Τόλη, αν βρεις αυτό το όργανο που παίζει στην αρχή και χωράει σε καμιά βαλίτσα, κάνε καλά.  Έστω και σε μαγνητάκι. Τουλάχιστον ρώτα πως το λένε, να ξέρουμε.