Hitomi Tohyama / Rainy Driver
Σήμερα ταξιδεύουμε με το μυαλό στην Άπω Ανατολή. Βαθιά ραδιοφωνική φωνή, εκφωνεί:
Ακούτε Ράδιο "Αγάπη Κιμόνο", το ραδιόφωνο των επιτυχιώνε, στους εκατόν τρεις κόμμα επτά, παίζοντας retro 80's αγαπημένες επιτυχίες από το στούντιο μας στο κέντρο του Τόκιο. Το επόμενο τραγούδι αφιερώνει η Μιτσίκο σ' αυτό τ' αγόρι με τα μάτια τα μελιά. "Χιτόρι Τοχιάμα", στο τραγούδι "Βροχερός Αναβάτης" από το δίσκο "Πε με Πένυ".
Σ' ένα υποθετικό, παράλληλο σύμπαν μπορεί να τ' αφιέρωναν και σε μένα.. Γιατί δηλαδή, εμένα δε μπορεί να μ' αγαπήσει Γιαπωνέζα; Τα δε μάτια μου το καλοκαίρι -που ήρθε επιτέλους-, ανοίγουν λίγο προς το μελί. Αλήθεια*.
Το τραγούδι το ανακάλυψα πολύ πρόσφατα και έχω κολλήσει πολύ άσχημα, μαζί με τη κόρη μου. Θα το ξεπεράσουμε, αλλά τώρα το γουστάρουμε τρελά. Έχει feeling. Μόνο feeling Δημήτριε, εσύ που ξέρεις.
Βάλ' το στ' αγαπημένα μου!, με προστάζει. Αν είδατε δυο χαζά στην Εθνική οδό στη Πιερία αυτές τις μέρες να τραγουδάνε γιαπωνέζικη slow boogie mellow J-pop του 80', εμείς ήμασταν, ποιοι άλλοι. Δε σας λέω τι λέει ο στίχος είναι βαθιά προσωπικό. Ειδικά στο δεύτερο κουπλέ που λέει, ο μο ι χα ντορου τα οα σου τεεεεεε.....
Είναι από αυτά τα πολύ ωραία τα καλοκαιρινά, ή μάλλον αυτά τα νοσταλγικά τέλος καλοκαιριού, που τελειώνοντας οι διακοπές χωρίζουν τα παιδιά. Φανταστείτε λίγο την εικόνα. Δύο νέοι, σε παραθαλάσσιο-μπαράκι - μπαμπού κι' έτσι, τέλη καλοκαιριού με χαμηλά φώτα και ντισκομπάλα χορεύουν αγκαλιασμένοι στους ρυθμούς του τραγουδιού, ανταλλάσσοντας όρκους αιώνιας πίστης. Ένα πράμα σα ντέρτι ντάνσινγκ με καράτε κίντ (πρέπει να κόψω το Mega Channel, δε με παίρνει άλλο, πολύ νοσταλγία).
Μιτσίκο και 'γω σ' αγάπησα, θα σε περιμένω για πάντα. Δώρα don't bother, δεν υπάρχει Γιαπωνέζα, όλα ήταν στο μυαλό (μου/σου).
*Κοροϊδεύετε όσο θέλετε, αλλά μικρός μικρός, δε θυμάμαι ηλικία (late εφηβεία, early manhood) μια κοπέλα (μου;) προσπαθούσε να με πείσει ότι έχω όντως μάτια μελιά. Η καημένη πρέπει να μ' αγάπησε. Δε μπορώ να θυμηθώ ποια και πότε, αλλά νιώθω ότι έχω κάτσει μπροστά σε καθρέφτη μαζί της και κοιταζόμουν έντονα μέχρι τελικά να καταλήξω ότι τα μάτια μου είναι πιο καστανά κι' απ' το βένγκε. Αχ αυτά τα μάτια μου, όνειρο και αποθυμιά.
