The Parsonage / Love Will Tear Us Apart

When routine bites hard and ambitions are low

Δε μ' εκφράζει ο πεσιμισμός και η παραίτηση που βγάζει αυτός ο στίχος, αλλά δε μπορείς ν' αρνηθείς την ομορφιά και το ταίριασμα που γίνεται σ' αυτή τη μικρή πρόταση. Και παρ' όλο που και μένα η ρουτίνα με τσακίζει, έχω -ευτυχώς- ακόμα φιλοδοξίες. Μικρές μεν, αλλά είναι εκεί για να μου ορίζουν το δρόμο μου.

Δεν είχα πρόθεση ν' ανεβάσω τραγούδι (δεν έχω να πω πράγματα), αλλά στα σόσιαλ σήμερα γίνεται ο κακός χαμούλης με RIP Ian, Ian αυτό, Ian εκείνο, Joy division, αναρτήσεις και τέτοια, που επηρεάστηκα τόσο όσο. Οπότε αναπαύσου εν ειρήνη Ίαν και από μένα.

Δύσκολα θ' αναρτούσα τραγούδι από Joy Division, αν και μ' αρέσουν αρκετά, δεν ξέρω την ιστορία τους, ελάχιστα πράγματα και απ' ότι είδα στον λογαριασμό στο last.fm, έχω κάνει συνολικά 57 σκρομπλιές, δηλαδή ακούσματα τραγουδιών τους με πρώτο το Dead Souls (πολύ πολύ καλό). Με δεδομένο ότι μπήκα στο last.fm το 2016, πες πάνω κάτω καμμιά 100 φορές ν' άκουσα πρωτόβουλα Joy Division και καμμιά 100 ακόμα έξω στα μαγαζιά.

ΟΚ δε με λες και από τους φανατικούς και γι' αυτό και δεν πολυανοίγομαι.

Δεν θα υπάρξει όμως καλύτερη αφορμή για ν' ανεβάσω αυτή τη διασκευή την οποία ανακάλυψα πέρσι τον Οκτώβριο, την εποχή που δειλά δειλά ξεκινούσα το blog. Μία πανέμορφη διασκευή, ενός πανέμορφου τραγουδιού που πανέμορφα έχει ντύσει πολλά πολλά μπαρίσια βράδια μου. 

Και αυτό είναι το tribute μου στον Ian Curtis.