Calibro 35 / Il Tempo Che Non Ho Vissuto

Δευτέρα βράδυ, 9.42, 4η ημέρα καραντίνας, μούτσος log 2.

Βαριέμαι και πεινάω. Γράφω λοιπόν για να ξεχάσω την πείνα μου και να γεμίσω την ώρα μου. Ένα τελευταίο πιθανότατα κείμενο στη διάρκεια της καραντίνας και τέλος.

Και καλά αυτό το διάστημα θα άκουγα μουσική και θα ξεχώριζα φωτογραφίες, και αυτό και εκείνο, και τελικά το μόνο που έχω κάνει είναι να ιδρώνω σαν το βόδι και να βλέπω απαράδεκτους στο repeat. Ξεκίνησα μεθ' ορμής ακαθέκτου, αλλά τελικά παραιτήθηκα χωρίς πολλά πολλά, μπήκα σε slacking mode, το οποίο αν δεν είχα τις τύψεις - που έχω - θα ήταν ευεργετικό. Χαζομάρα μου που αγχώνομαι που δεν κάνω τίποτα, ούτως η άλλως σε λίγες μέρες θ' αγχώνομαι που δε θα προλαβαίνω να κάνω τίποτα. 

Allora, abandon all hope, γράψε, και πέσε για ύπνο. 

Οι περισσότεροι ήδη γνωρίζετε πως ήμουν στην Ιταλία στις Δολομιτικές Άλπεις για trekking. Μαγική εκδρομή, η πρώτη μου στην ουσία διάσχιση βουνού - μη φανταστείτε ντε και τι - ίσως περπάτησα το 1/1000 των διαδρομών του πανέμορφου αυτού συμπλέγματος βουνών και οροσειρών. Για τους λάτρεις της στατιστικής (για μένα δηλαδή), περπάτησα περίπου 60χλμ, 25χλμ ανηφόρα, 30χλμ κατηφόρα και 5χλμ ίσα, με μέση ταχύτητα πεεεερίπου 3χλμ/ώρα.  Το χαμηλότερο υψόμετρο ήταν 842μ και το υψηλότερο 2511μ. (τα γράφω για να τα θυμάμαι..)

Φυσικά δε πήγα μόνος μου! Παρέα καλή, πολύ καλή, εξαιρετικοί συνοδοιπόροι όλοι τους, παιδιά αστέρια. Δε γνωριζόμασταν, αλλά μία τέτοια εμπειρία πάντα σε δένει. Μπορεί να χαθούμε, να μη βρεθούμε ποτέ, αλλά για μένα αυτοί οι συνοδοιπόροι θα είναι πάντα στη καρδιά μου, όπως πριν από τρία και κάτι χρόνια κατά την ανάβασή στο Μύτικα, τότε που μπήκε το μικρόβιο του βουνού για τα καλά στη ζωή μου, τότε που κατάλαβα και συνειδητοποίησα ότι με πάνε τα βουνά. 

Θυμάμαι τότε, έγραψα την πρώτη ανάρτηση στην οποία εξωτερίκευσα τα αισθήματά μου (δημόσια στο fb), κάτι τελείως ξένο για μένα. Οι κοντινοί μου είχαν την απορία, καλά εσύ πως έγραψες, πως ανέβασες τέτοια ρομαντικά; Έλα ντε, είπα, μου βγήκε. Όπως μου βγήκε και σήμερα.

Και πάνω λοιπόν στην ίδια φόρμα (ίσως λιγότερο ρομαντικά τώρα - δικό μου - εσωτερικό θέμα), Γιώργο, Κική, Αθηνά, Χρύσα, Ανθή, Κατερίνα, Στάθη, Φωτεινή, Γιώργο και Πάνο σας ευχαριστώ από καρδιάς για την κοινή αυτή μας ιστορία. Με νοσταλγία πάντα θα επανέρχονται στις σκέψεις μου αυτές οι ημέρες που ζήσαμε. Ευχαριστώ και τον Edi (Edi Mille Grazie!) αν μας διαβάζεις (που σιγά να μην). Μεγάλη μορφή ο Edi..

Τέλος, αφού λοιπόν κοτζάμ Ιταλία δεν ακούσαμε ένα Ιταλικό τραγούδι, παρά μόνο κάτι αυτονομιστικές ladin μελωδίες (άλλη φορά αυτά), αφιερώνω ένα αγαπημένο μου Ιταλικό τραγούδι, σχετικά σύγχρονο (όχι δηλαδή τα παπάκια που είναι ΤΟ αγαπημένο μου), το οποίο όπως και όλα τα τραγούδια μη γραμμένα στην Ελληνική/Αγγλική, δε καταλαβαίνω Χριστό (ντιπ). Είναι όμως συμπαθητικό, και από τα λίγα που χτύπησα στη Google, κάτι λέει για τον χρόνο που έζησα/δεν έζησα/δεν ξέρω. Οι Ιταλομαθείς, ορίστε πεδίο δόξης λαμπρό. Και ξαναδιαβάζοντας την πρώτη μου ανάρτηση δε μπορώ να μη παραθέσω το τσιτάτο που ταιριάζει και με αυτή τη περίσταση.

Η ζωή είναι μικρή. Να τη ζήσουμε, ο καθένας με το μέτρο του. 

Και κάπως έτσι, πέρασαν δύο ωρίτσες, δρόσισε, και είμαι ταμάμ για ύπνο. Καλό βράδυ!