Nina Simone / I Shall Be Released

Μαζεύοντας το κορμάκι μου από χθες (παραδόξως είμαι αρκετά καλά με δεδομένο το ξενύχτι και το αλκοόλ - μαθαίνει ο οργανισμός), θέλω να ευχαριστήσω τα παιδιά στο RED, άλλα και όσους μου είπαν δυο τρία καλά λογάκια για τη μουσική που έπαιξα. Συγχωρέστε με αν σας είπα τίποτα ακατάλυπτα, δεν το έχω πολύ με το τρίπτυχο επικοινωνία-νύχτα-αλκοόλ.

Εμείς οι παντελώς ερασιτέχνες τύποι το έχουμε πολύ ανάγκη αυτό το πράγμα. Όχι ότι θα γίνουμε ποτέ pro ή οτιδήποτε άλλο, απλά it feeds our ego (δε το λες κακό). Αυτό που μόνο πραγματικά ήθελα και τελικά κατάφερα, είναι ν' ακούσω επιτέλους έξω αυτά που μ' αρέσει να ακούσω, με το ποτάκι μου στο μπαράκι μου. Και τι πιο ευχάριστο να σου δίνεται η δυνατότητα αυτή στη χάση και στη φέξη, όποτε σου 'ρθει να το παίξεις DJ και το ζητήσεις. Θενκς Σίσυ, Τάσο. 

Δε ξέρω αν θα ξαναπαίξω (ε ναι μωρέ θα ξαναπαίξω), θα δείξει, έχει αρχίσει και με χαλάει αρκετά πλέον η διαδικασία. Ξεκινάω με τρελή ορμή πάντα, λέω θέλω να παίξω yey! Μέσα σε 2 ημέρες έχω βγάλει όλα τα τραγούδια που θα χρειαστώ, ετοιμάζω playlists στα γρήγορα, τρελαίνομαι πορώνομαι, λέω πω πω πόσο γαμάτος είσαι και τι μουσικάρες είναι αυτές γαμώ, και την ημέρα που είναι να παίξω ΚΟΚΟΜΠΛΟΚΟ. Άγχος, στρες, άρνηση, λες και θα κάνω εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στον Παπανδρέου. Σώπα ρε χαλβά, μουσική παίζεις, κουμπάκια πατάς (τα γράφω για να τα διαβάσω την επόμενη φορά που θα παίξω, μπας και γλυτώσουμε λίγο άγχος).

Θυμάμαι στα 22~23 μου που και καλά πάλι έκανα τον DJ για κάνα χρόνο και κάτι (και πάλι μόνο στο RED) με πόσο arrogance αντιμετώπιζα τη φάση, σε στυλ, παιδιά αυτά είναι τα τραγούδια, 1200 όλα κι' όλα, να εδώ τα CD (είχε σιντιέρα το μαγαζί) που μόλις έκαψα από κατεβασμένα mp3 στο Πανεπιστήμιο (ευτυχώς είχαμε οπτική ίνα τότε, κατέβαιναν σφαίρα, κατευθείαν μετατροπή σε wav και κάψιμο στο recorder), λεωφορείο από Θεσσαλονίκη βραδινό και τσουπ RED και μουσική. Τι στο διάολο συνέβη αυτά τα χρόνια που πέρασαν γαμώτο και έχω πάθει αυτή τη νίλα και τρώω τiς φρίκες μου, Τι. Φάπες ζωής μάλλον.

Τέλος καλό όμως, όλα καλά. Βγήκε η νύχτα χθες, πέρασα πολύ καλά, το ευχαριστήθηκα, και από αυτά που άκουσα, μάλλον πέρασαν καλά και οι θαμώνες. Σ' αυτό το σημείο ένα τεράστιο ευχαριστώ στο Γιώργο, γιατί χωρίς αυτόν δε θα έπαιζε τίποτα, youtube θ' ακούγαμε. Η μαλακία με αυτά τα πράγματα είναι ότι πρέπει να είσαι up with the times (και να σκας και φράγκα) γιατί θέλει εξοπλισμό. Και για μια ακόμα (3η) φορά, κατάφερα να μπλοκάρω κονσόλες, μίκτες, ενισχυτές, PC και προγράμματα. Πως το καταφέρνω αυτό δε μπορώ να καταλάβω.

Anyways, Παρασκευούλα σήμερα, κλείνω, ας μη βγω, σας αφήνω με ένα που έπαιξα εχθές και έπιασα τον εαυτό μου να το σιγοτραγουδάει, γιατί κάτι μου είπε. Αγαπημένη, μοναδική Nina, σε ένα πανέμορφο τραγούδι του Bob Dylan.

I see my light come shining

From the west down to the east

Any day now any day now

I shall be released