Τάκης Μπίνης & Στέλλα Χασκίλ / Καρδιά παραπονιάρα

Η πολύ άδεια τρώει τον αφέντη. Λιώνει το κορμάκι μου από καναπέ σε καναπέ. Η ρούχλα τρέχει από το μπατζάκι μου και αυτή τη στιγμή που γράφω, ζέχνω από την απραξία, οπότε μπανάκι μανάκι και ύπνο.

Βέβαια αυτό ήταν και το ζητούμενο αυτής της μεγάλης άδειας που έβαλα μέσα Νοεμβρίου. Δηλαδή, ζήτησα και πήρα μπόλικες μερούλες χωρίς να έχω κανονίσει τίποτα, για να κάνω το τίποτα. Και κάνοντας το τίποτα αναγκάζεσαι και σκέφτεσαι και εκεί είναι που σε πιάνουν τα παράπονα και τα καρδιακά. Τώρα νιώθω έτσι. Αύριο ποιος ξέρει;

Ποια λύπη σε βαραίνει (έλα ντε ποια)

βαριά κι αφόρητη (όπως τα λες)

καρδιά παραπονιάρα (γάμησε τα)

κι' απαρηγόρητη (ισχύει)

Σ’ αυτόν τον ψεύτη κόσμο (μεγάλες αλήθειες)

τον τόσο άπονο (true dat too)

Καρδιά γιατί να λειώνεις (και 'γω το ίδιο της λέω)

με το παράπονο (και να 'ταν μόνο παράπονο)

Ποιος σ’ έχει αδικήσει (η μοίρα;)

και σε ξεγέλασε (η ζωή;)

μίλησε καρδιά μου (άντε ρε καρδιά μίλα)

και χαμογέλασε (έλα σκάσε μας κι' ένα χαμογελάκι, μαλάκα νταουνιάρη)

Γι' αυτό λοιπόν, ποτέ ξανά άδεια, μόνο εξυψωτική εργασία (από Δευτέρα όμως, γιατί κάτι θα κάνω το ΠΠΣ, καλά να είμαστε, god willing, φτου φτου). Άντε ρε, σε καλό να μας βγει, ελπίζω.