Les Hommes / Il Peccatore

Τελευταία ανάρτηση της χρονιάς, 43η και τελευταία για φέτος, όσα και τα χρόνια μου! (τελείως τυχαίο αλήθεια). 

Θα μιλήσω λίγο παραπάνω για μένα, επιτρέπεται.

Δε το περίμενα ότι θα καταφέρω να συγκεντρωθώ σε κάτι με τέτοια διάρκεια αλλά και τέτοια έκθεση. Ξενίζει, αλλά τρεις μήνες να βγαίνω και να μιλάω για τον εαυτό μου και άλλα, is not me. Μάλλον θα φταίει ότι μεγαλώνοντας αποκτώ χαρακτηριστικά του ωροσκόπου μου. Ε αυτό θα είναι. 

Από μικρός, με ότι καταπιανόμουν, με ότι είχα ασχοληθεί, πάντα ήμουν καλός, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν είχα διάρκεια. Τα παρατούσα πάντα, πολλές φορές στην αρχή, πολλές στη μέση, τις περισσότερες φορές όταν θα έπρεπε να δώσω το κάτι παραπάνω. Αυτοί που με γνωρίζουν καλά το ξέρουν. Αναβλητικός και Τελειομανής. Killer Combination. 

Παρατηρώ όμως και αυτό μ' αρέσει ότι πλέον έχω αρχίζει και συγχωρώ την ατέλεια μου (τι δικιά μου μόνο beware οι κοντινοί), κινώ και ποιο γρήγορα, δε τα "παστώνω" πλέον τα πράγματα που λέει και μια φίλη. Δε ξέρω πως και τι, απλά λέω. It's a new thing and I like it.

Τρεις λοιπόν μήνες ψυχοθεραπευτικής εξωτερίκευσης με αφορμή τη μουσική! Το χάρηκα πολύ, καλό μου έκανε, έμαθα αρκετά, βγήκα νομίζω ποιο δυνατός. Άσε που αν τα 'σκαγα σε ψυχ μείον 43Χ60€=2.580,00€! (Γύφτο! ε γύφτο! - αυτό το βάζω, είναι επίκαιρο. Να τα πούμε; Πείτε τα να δούμε τι θα καταλάβετε - Οι τύποι δεν υπήρχαν). * 

Ευχαριστώ όλους όσους με διάβασαν, αυτούς που με σχολίασαν, τους φίλους, τους τυχαίους, τους γνωστούς. Υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα συνεχίσω.

Αποχαιρετώ τη χρονιά, μ' ένα μαγικά νοσταλγικό αγαπημένο μου τραγούδι, από αυτά που με το μυαλό σου γυρνάς όλα τα προσωπικά σου βιντεοκλίπ. Παρ' όλο που δε το άκουσα σχεδόν καθόλου φέτος, με συντροφεύει τις τελευταίες δύο μελαγχολικές εβδομάδες των εορτών. Το έχω ξεχωρίσει από την πρώτη μέρα που αποφάσισα να φτιάξω το blog και περίμενα τη στιγμή. Ελπίζω λοιπόν να σας αρέσει! Καλή Χρονιά σε όλους, Υγεία, να τελειώνουμε επιτέλους μ' αυτό το χτικιό, και πραγματικά πραγματικά εύχομαι όλοι να πραγματώσουμε τους πόθους μας.

Ο τίτλος του: Il Peccatore / Ο Αμαρτωλός (και αυτό τυχαίο αλήθεια).

* UPD 2024! Η AlterEgoMedia του κ. Μαρινάκη, θεώρησε σωστό να μας κόψει και αυτή τη χαρά, να δούμε 15δ απαράδεκτους στο YouTube. Μιλάμε για συγκλονιστική απώλεια εσόδων από πνευματικά, θα πέσουν έξω τα καράβια του. Άει.

Karen Dalton / Something On Your Mind

Κάποιες φορές πρέπει να πιέζω τον εαυτό μου να γράψει και ν' ανεβάσει, γιατί καλά με πήγαινε στη ψυχοθεραπεία μου, με βοηθούσε. Αυτό θα κάνω τώρα.

Είναι καιρός τέτοιος που δε μου βγαίνουν εύκολα κείμενο-λογάκια, παρ' ότι έχω υπέροχα τραγούδια για ανάρτηση. Είναι οι γιορτές, με μελαγχολούν αφάνταστα, πάντα συνέβαινε αυτό, από μικρός. 

Μικρός όμως ήταν αλλιώς, έλεγες θα βγω, θα αυτό, θα εκείνο, θα το άλλο. Κι' ας μην έκανες τίποτα. Τώρα; 

'Οταν μεγαλώνεις και οι επιλογές σου φθίνουν (πεθερά ή μάνα), κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι μάλλον φθίνεις και συ. Ξέρω ξέρω δε με πήραν τα χρόνια, από υγεία Praise Jah, το ζάχαρο καλό, εξετάσεις τσεκ οκ, χοληστερίνη λίγο τσιμπημένη (ο πρώτος ή ο τελευταίος;), SGOT-SGPT εξαιρετικές για τα μέτρα μου, αλλά και πάλι όσο να κάνεις, μεγάλωσα. Κι' αυτό με θλίβει.

Οπότε αφιερώνω αυτό το μελαγχολικό διαμάντι στην αφεντιά μου, γιατί ξέρω ότι κάτι με τρώει, κάτι έχω στο μυαλό μου, και ξέρω επίσης - όπως λέει και η Karen - Well, you know, you can't make it without ever even trying. Κι' έχω πολλά στο μυαλό μου να προσπαθήσω. Και θα προσπαθήσω.

Can / Little Star Of Bethlehem

Season Greetings! True Χριστουγεννιάτικο.

Little Simz / Venom

Old vs. New. Which Side Are Thou.

Το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα. Τι ακούω και που δίνω έμφαση.

Ψάχνω παλιά, ψάχνω καινούργια; Και τι γίνεται με την μουσική άγνοια που με διακατέχει. Θα γίνω καλά;
Που επικεντρώνομαι, σε νέους καλλιτέχνες ή σε παλιούς; Και τι ακούω, ακούω από δω κι' από 'κει η κατεβάζω άλμπουμ; Κατεβάζω φακέλους ατόμων στο Soulseek ή ψάχνομαι στο Last.fm ή μήπως ακούω mixάκια σε τίποτα mixcloud ή soundcloud ή συλλογές. Η μήπως πρέπει να εγγραφώ στο Spotify και στο Youtube και όπου με πάει ο αλγόριθμος. Η να δω τίποτα δισκάδικα τίποτα δισκογραφικές να δω τι βγαίνει, η μήπως να παρακολουθώ τίποτα διαδικτυακά ραδιόφωνα, ή άλλα blog ή να διαβάζω κριτικές και τέτοια. Η απλά να 'χω ανοιχτά τ' αυτιά μου παντού κι' ότι ήχους πιάσω. 

Ο φακ. Είναι δύσκολα τα πράγματα.

Μακάριοι αυτοί που' ακούν Κλατς FM, το ραδιόφωνο των επιτυχιώνε. Τώρα θ' άκουγα Αργυρό Τραπ και θα χαν λυθεί όλα. (Άκου τραγούδι, Τελικα σε θέλω, - Τι είναι ρε μλκ Αργυρέ η Αγάπη, σουβλάκι -  έλεος, και 'γω Τελικά πείνασα μου ήρθε μια λιγούρα, θα φάω).

Καινούργια ανακάλυψη αστέρι Ράπερ (Little Simz) από το Νησί (2019), έβγαλε και καινούργιο τώρα και πρέπει ν' ακούσω κι' αυτό. Θέλει χρόνο.

Wire / Lowdown

Old vs. New. Which Side Are Thou. 

Το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα. Τι ακούω και που δίνω έμφαση.

Ψάχνω παλιά, ψάχνω καινούργια; Και τι γίνεται με την μουσική άγνοια που με διακατέχει. Θα γίνω καλά;
Που επικεντρώνομαι, σε νέους καλλιτέχνες ή σε παλιούς; Και τι ακούω, ακούω από δω κι' από 'κει η κατεβάζω άλμπουμ; Κατεβάζω φακέλους ατόμων στο Soulseek ή ψάχνομαι στο Last.fm ή μήπως ακούω mixάκια σε τίποτα mixcloud ή soundcloud ή συλλογές. Η μήπως πρέπει να εγγραφώ στο Spotify και στο Youtube και όπου με πάει ο αλγόριθμος. Η να δω τίποτα δισκάδικα τίποτα δισκογραφικές να δω τι βγαίνει, η μήπως να παρακολουθώ τίποτα διαδικτυακά ραδιόφωνα, ή άλλα blog ή να διαβάζω κριτικές και τέτοια. Η απλά να 'χω ανοιχτά τ' αυτιά μου παντού κι' ότι ήχους πιάσω. 

Ο φακ. Είναι δύσκολα τα πράγματα.

Μακάριοι αυτοί που' ακούν Κλατς FM, το ραδιόφωνο των επιτυχιώνε. Τώρα θ' άκουγα Αργυρό Τραπ και θα χαν λυθεί όλα. (Άκου τραγούδι, Τελικα σε θέλω, - Τι είναι ρε μλκ Αργυρέ η Αγάπη, σουβλάκι -  έλεος, και 'γω Τελικά πείνασα μου ήρθε μια λιγούρα, θα φάω).

Καινούργια ανακάλυψη εμβληματικό Post-Punk συγκρότημα (Wire) που είχα άγνοια (1977). Είναι δυνατόν; Έχουν βγάλει καμμιά δεκαριά άλμπουμ και πρέπει ν' ακούσω. Θέλει χρόνο

Τρύπες / Ακούω την αγάπη

Για όσους με ξέρουν από παλιά, ξέρουν ότι η σχέση μου με το ελληνικό ροκ, είναι καθαρά τουριστική, ισχνή, επιδερμική. Αξιοπρεπέστατος ήχος και πολύ καλές παραγωγές, άξιοι, φοβεροί μουσικοί, μόνο που για μένα όλο το πακέτο, τότε, ήτανε βασανιστήριο. Σε αρκετά δε ελληνικά ροκ τραγούδια, ακόμα είναι.

Επειδή ήμουν πάντα λίγο "φλούφλης", και τότε τα "κακά παιδιά" ακούγανε ροκ, Τρύπες, Μωρά και Σπαθιά, Κρίνα, Ρεύματα και Παύλο (έτσι τα λέγανε οι έτσι), όλα αυτά τα είχα απωθήσει, δε μπορούσα να τ' ανεχθώ. Ήμουνα και στην ηλεκτρονική μου τότε φάση (synthesizer hits - είχα synth τρομάρα μου, έγραφα και μουσική - αν τα βρω θα τ' ανεβάσω, τρομάρα σας).

Τώρα μεταξύ μας, το ελληνικό ροκ, έχει κλάψα, έχει δράμα, έχει γκρίνια, έχει μίρλα, έχει ουρανούς, έχει βροχές, δέντρα, σκοτάδια, καταχνιά, μίσος, αυγές, αλήθειες, πάθη, λάθη, εισαγωγές, μεγάλες εισαγωγές, κιθάρες που κάνουν γκράουνγκ και κρατάει κάνα πεντάλεπτο και μετά από πίσω μπαίνει και μιά άλλη που κάνει γκράουνγκ - κι' αυτή πέντε λεπτά - και τέτοια που εμένα πραγματικά ρε παιδιά δε με πολυπείθουν. Βέβαια παραδέχομαι ότι δεν έχω ακούσει σχεδόν τίποτα πέρα από μερικά εμβληματικά, και εννοείται προφανώς έχω και πολυαγαπημένα. Ακούω με χαρά Σιδηρόπουλο και Αγγελάκα. Μέχρι εκεί. Επίσης λατρεύω και αυτά τα παιδιά που έχουν εξελίξει πολύ τον ήχο (άλλη φασούλα, φρέσκια). 

Οπότε βάζω αγαπημένο, ωραίο μπεσαλίδικο με στίχο φοβερό. Είχα πολύ καιρό να τ' ακούσω και το καταχάρηκα πρόσφατα σε καλογυρισμένη ελληνική σειρά που παίζεται το Σάββατο. Ναι δε βγήκα το Σάββατο, βγαίνω Τετάρτες είμαι Χίπις, ακούω την αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου. Peace.

Επειδή θα 'σκαγα αν' δε το 'λεγα, έχω γράψει και ένα κουπλεδάκι για ελληνικό ροκ τραγούδι (αμέ τι νομίζετε), το οποίο ίσως έκανα χαζομάρα που δε το δούλεψα λίγο παραπάνω.

Φωνή τύπου Αγγελάκα.. 

Εισαγωγή τύπου Αδρεναλίνη..

Ρυθμός τύπου Ramones και Tempo Μωρά στη Φωτιά..

~

Πάμε να πιούμε ενά τσιγάρο

Πάμε να πιούμε ενά τσιγάρο

Κάτω απ' τις γέφυρες περνάνε τα τρένα

Και φεύγω μαζί σου και χάνομαι (ούα) 

~

Ρε, μήπως να παρατήσω τη Τραπεζική και να πιάσω τη ρητορική, ωραία τα λέω· λέω εγώ.

Musical Youth / The Youth Of Today

Άλλο ένα θα μου επιτρέψετε! Είναι από τις ευχάριστες Κυριακές, έγινε δουλίτσα δηλαδή, υπάρχει ησυχία και καλή διάθεση. Όλα καλά!

Βάζω εδώ αυτό το απίστευτα χαρούμενο τραγούδι, από μία παιδική/εφηβική μπάντα τους Musical Youth!.

Αρχές δεκαετίας του ογδόντα, Αγγλία - Birmingham, πεντέ παιδιά Αγγλάκια-Τζαμαϊκανάκια με πολύ ορμή σκάσαν μύτη και φτιάξαν εξαιρετική Reggae Pop μουσική. Όχι πολλά αλλά καλά. Καλή φάση. Αν σας ενδιαφέρει η (πικρή δυστυχώς) ιστορία τους δείτε εδώ.

Fun Fact: Οι πρώτοι μαύροι καλλιτέχνες που προβλήθηκαν στο MTV, πριν ακόμα και από τον Michael Jackson.

*Δυστυχώς ότι καλό σπάνια κρατάει. Όπως σωστά φαντάζεστε, ένας ψόφια solo καριέρα, ένας στα δύσκολα, ένας τρελάθηκε, ένας στο χώμα και ένας στη φυλακή. Αλλά ας μείνουμε στα καλά. Δείτε εδώ φασούλα.

Gunter Kallmann Choir / Daydream

Πρωινό Κυριακής με λαμπρό ήλιο - επιτέλους - και να βάλουμε κάτι feelgood αλλά με μία δόση μελαγχολίας λόγω και της φύσης (μου). 

Τραγούδι, από τις περιπτώσεις που η διασκευή ξεπερνάει την αρχική εκτέλεση. Ποιο δυνατή, καλύτερη παραγωγή και άλλη αίσθηση. Η χορωδία δίνει τόνο επικό. Εννοείτε ότι το τραγούδι είναι ξεπατικομένο από Τσαϊκόφσκι / Λίμνη των κύκνων.

Σας παραθέτω την αρχική εκτέλεση και ψηφίζω Χορωδία Gunter Kallmann. Γιατί ο Gunter ξέρει. Μη τους ψάξετε και πολύ τίποτα το ιδιαίτερο, χορωδιακή Γερμανική μπάντα των 70's που κάνει διασκευές και τραγουδά και χριστουγεννιάτικα. Mια και είναι τις εποχής - Χριστούγεννα στο Mega με την Νατάσσα Θεοδωρίδου ούπσι, Χριστούγεννα στο Mega με τους Gunter Kallmann Choir εδώ.

 

Σας βάζω όμως και το original για την σύγκριση, αλλά και τη φοβερή "η θεία μου η χίπισσα" αισθητική του. Καλές Γιορτές!

  

Nicole Willis & Umo Jazz Orchestra / Still Got A Way To Fall

Γρήγορα, γρήγορα ανεβάζω τρελό βρώμικο τραγουδάκι για να μη μου φύγει. Πως το' χα ξεχάσει τόσο καιρό. 

Κάποτε κάποιος κάπου είχε πεί ότι το ποιο σημαντικό πράγμα στο τραγούδι είναι ο στίχος, τα λογάκια.
Κι' αν μιλάνε και σου λένε πράματα τότε it hits the spot. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Το τραγούδι αυτό έχει για μένα υπέροχο στίχο, υπόδειγμα μαύρης ποίησης. Ο δε ρυθμός του στάζει άβλα (ακούστε το σπάσιμο μεταξύ 1:50~2:10)

And we still got a way to fall, before we are forgiven.

Είχα ακούσει το αλμπουμ παλιά, αλλά το χα ξεχάσει σε κάποια sectors του σκληρού δίσκου (έλεος τι γράφω), τελικά σ' ένα Random/Shuffle που με βάρεσε έπεσα σ' αυτό και λέω όπα. Δω είμαστε.

Τίμια κυρία της soul μουσικής σκηνής με άπειρες συνεργασίες και μεγάλη δισκογραφία, με μια εξαιρετική μπάντα ασόν Φινλανδία φτιάξανε αυτό το ρυθμικό διαμάντι. Hope you like. Καλό ΣΚ.

C.C.S. / Sunrise

Αυτό το μήνα θα αναρτώ πιο σπάνια, έχουμε και business to attend to, είναι κ' οι γιορτές και όλα τα σχετικά. 

Βράδυ κουτσοτρίτης λοιπόν, σπίτι όλη μέρα με άδεια, υπέρτατο slacking - τρισμέγιστο λιώσιμο σήμερα.  Αύριο δουλίτσα και ποιος πάει. Το χω ξαναπεί - και θα συνεχίσω να το λέω φυσικά. Όσο έχω φωνή θα μου το φωνάζω.

Anyway, αυτή η τραγουδάρα, έχει ένα από τα συγκλονιστικότερα απλά κουπλεδάκια. Λέει ο φιλος, περιγράφει μια τυπική μέρα - και στην αυγή - sunrise - σου πετάει το παρακάτω:

I've got a long day to live

Don't know if I'll make it but I'll try

Not to cry

Πόσες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να το σιγοτραγουδά. Έτσι όπως με βλέπω, μάλλον και αύριο.

Άγνωστο το συγκρότημα σε μένα, αλλά με ωραίο πιασάρικο τίτλο / C.C.S. - Collective Consciousness Society / (Λέσχη Συλλογικής Συνείδησης - 70s γαρ!)

Μπροστάρης της φάσης είναι αυτός ο κύριος, Alexis Korner, ο οποίος από τα λίγα που διάβασα πρέπει να ήταν μορφή. Όποιος θέλει τσεκάρει. Peace και καλό βόλι.

Pixies / Debaser

Ξέρετε τι είναι debaser; Κάποιοι μπορεί αλλά εγώ που είμαι βλάχαρος πεταμένος που να ξέρω. Το έψαξα λοιπόν.

Debaser που λέτε είναι αυτός ή αυτό το οποίο μειώνει/εκφυλίζει/διαβάλει κάτι. π.χ. θα μπορούσε να είναι το μισο-σχισμένο αυτοκόλλητο που δε ξεκολλάει πάνω σ' ένα αντικείμενο (έχω θεματάκι μ' αυτό ρωτήστε τους πελάτες που εξυπηρετώ για περισσότερα) ή θα μπορούσε να είναι αυτός που γαμάει τη συζήτηση. 

Σκεφτόμουνα λοιπόν τι να σημαίνει, γιατί μέρες τώρα θέλω ν' ανεβάσω αυτή τη κομματάρα και δε ξέρω τι στο διάολο θέλει να πει. 

Pixies - Debaser λοιπόν, από αυτά που σε ξεσηκώνουν τα πρωϊνά, και σου κάνουν τη ζωούλα λίγο ποιο εύκολη/όμορφη. Τα "Πρωϊνά Ανεβαστικά Τραγούδια" - ΠΑΤ (είναι αυτά που σου κάνουν πατ-πατ στη πλατούλα  \/ πάει το 'χασα \/)  για μένα είναι ολόκληρη επιστήμη. Nα πάρτε άλλο ένα / Μάλαμας - Θίασος / κάποια στιγμή θα σας πω μια μικρή ιστορία γι' αυτό.

Αυτά τα τραγούδια λοιπόν μου δίνουν κουράγιο, ειδικά τις μέρες που πραγματικά πρέπει να μ' απειλήσεις με κατάρες για να πάω στη δουλειά. Η γυναίκα μου λόγου χάρη με χτυπάει εκεί που πονώ. Σήκω, τσακίσου αν θες τα ταξίδια σου, τα gadgets σου, τα ποτάκια σου, τα λούσα σου - ναι είμαι υλιστής - άσε που χάλασε το κινητό και πρέπει να τα σκάσω (πατ-πατ πλατούλα). 

Άρα είδατε, μόλις τώρα ήμουν Debaser. Αυτός που γαμάει τη συζήτηση. Συνειδητά. 

p.s. Φοβερό όλο το άλμπουμ. Από τα επιδραστικά. (πατ-πατ πλατούλα).