Calibro 35 / Il Tempo Che Non Ho Vissuto

Δευτέρα βράδυ, 9.42, 4η ημέρα καραντίνας, μούτσος log 2.

Βαριέμαι και πεινάω. Γράφω λοιπόν για να ξεχάσω την πείνα μου και να γεμίσω την ώρα μου. Ένα τελευταίο πιθανότατα κείμενο στη διάρκεια της καραντίνας και τέλος.

Και καλά αυτό το διάστημα θα άκουγα μουσική και θα ξεχώριζα φωτογραφίες, και αυτό και εκείνο, και τελικά το μόνο που έχω κάνει είναι να ιδρώνω σαν το βόδι και να βλέπω απαράδεκτους στο repeat. Ξεκίνησα μεθ' ορμής ακαθέκτου, αλλά τελικά παραιτήθηκα χωρίς πολλά πολλά, μπήκα σε slacking mode, το οποίο αν δεν είχα τις τύψεις - που έχω - θα ήταν ευεργετικό. Χαζομάρα μου που αγχώνομαι που δεν κάνω τίποτα, ούτως η άλλως σε λίγες μέρες θ' αγχώνομαι που δε θα προλαβαίνω να κάνω τίποτα. 

Allora, abandon all hope, γράψε, και πέσε για ύπνο. 

Οι περισσότεροι ήδη γνωρίζετε πως ήμουν στην Ιταλία στις Δολομιτικές Άλπεις για trekking. Μαγική εκδρομή, η πρώτη μου στην ουσία διάσχιση βουνού - μη φανταστείτε ντε και τι - ίσως περπάτησα το 1/1000 των διαδρομών του πανέμορφου αυτού συμπλέγματος βουνών και οροσειρών. Για τους λάτρεις της στατιστικής (για μένα δηλαδή), περπάτησα περίπου 60χλμ, 25χλμ ανηφόρα, 30χλμ κατηφόρα και 5χλμ ίσα, με μέση ταχύτητα πεεεερίπου 3χλμ/ώρα.  Το χαμηλότερο υψόμετρο ήταν 842μ και το υψηλότερο 2511μ. (τα γράφω για να τα θυμάμαι..)

Φυσικά δε πήγα μόνος μου! Παρέα καλή, πολύ καλή, εξαιρετικοί συνοδοιπόροι όλοι τους, παιδιά αστέρια. Δε γνωριζόμασταν, αλλά μία τέτοια εμπειρία πάντα σε δένει. Μπορεί να χαθούμε, να μη βρεθούμε ποτέ, αλλά για μένα αυτοί οι συνοδοιπόροι θα είναι πάντα στη καρδιά μου, όπως πριν από τρία και κάτι χρόνια κατά την ανάβασή στο Μύτικα, τότε που μπήκε το μικρόβιο του βουνού για τα καλά στη ζωή μου, τότε που κατάλαβα και συνειδητοποίησα ότι με πάνε τα βουνά. 

Θυμάμαι τότε, έγραψα την πρώτη ανάρτηση στην οποία εξωτερίκευσα τα αισθήματά μου (δημόσια στο fb), κάτι τελείως ξένο για μένα. Οι κοντινοί μου είχαν την απορία, καλά εσύ πως έγραψες, πως ανέβασες τέτοια ρομαντικά; Έλα ντε, είπα, μου βγήκε. Όπως μου βγήκε και σήμερα.

Και πάνω λοιπόν στην ίδια φόρμα (ίσως λιγότερο ρομαντικά τώρα - δικό μου - εσωτερικό θέμα), Γιώργο, Κική, Αθηνά, Χρύσα, Ανθή, Κατερίνα, Στάθη, Φωτεινή, Γιώργο και Πάνο σας ευχαριστώ από καρδιάς για την κοινή αυτή μας ιστορία. Με νοσταλγία πάντα θα επανέρχονται στις σκέψεις μου αυτές οι ημέρες που ζήσαμε. Ευχαριστώ και τον Edi (Edi Mille Grazie!) αν μας διαβάζεις (που σιγά να μην). Μεγάλη μορφή ο Edi..

Τέλος, αφού λοιπόν κοτζάμ Ιταλία δεν ακούσαμε ένα Ιταλικό τραγούδι, παρά μόνο κάτι αυτονομιστικές ladin μελωδίες (άλλη φορά αυτά), αφιερώνω ένα αγαπημένο μου Ιταλικό τραγούδι, σχετικά σύγχρονο (όχι δηλαδή τα παπάκια που είναι ΤΟ αγαπημένο μου), το οποίο όπως και όλα τα τραγούδια μη γραμμένα στην Ελληνική/Αγγλική, δε καταλαβαίνω Χριστό (ντιπ). Είναι όμως συμπαθητικό, και από τα λίγα που χτύπησα στη Google, κάτι λέει για τον χρόνο που έζησα/δεν έζησα/δεν ξέρω. Οι Ιταλομαθείς, ορίστε πεδίο δόξης λαμπρό. Και ξαναδιαβάζοντας την πρώτη μου ανάρτηση δε μπορώ να μη παραθέσω το τσιτάτο που ταιριάζει και με αυτή τη περίσταση.

Η ζωή είναι μικρή. Να τη ζήσουμε, ο καθένας με το μέτρο του. 

Και κάπως έτσι, πέρασαν δύο ωρίτσες, δρόσισε, και είμαι ταμάμ για ύπνο. Καλό βράδυ!

Charles Bradley / I'll Slip Away

Σάββατο πρωί, 9.46. 2η ημέρα καραντίνας, μούτσος log. 

Θετικός COVID και εγώ, παρ' ότι ενδόμυχα πίστευα ότι θα τη πηδούσα (συνδυασμός γονιδίων και κατανάλωσης γράπας/χίπουρου και λοιπών ιοκτόνων αλκοολούχων σκευασμάτων)*, αλλά ας όψεται το περνάω και 'γω.

Τούτη την ώρα λοιπόν όπως λέει και ο σύντροφος, συνειδητοποιώ ότι έχει ιστορία ακόμα για μένα η δουλειά γιατί θεωρητικά επιστρέφω στην κοινωνία στις 28/06, οπότε περιμένετε με, μη φύγετε.

Χωρίς να θέλω να εκνευρίσω κανέναν και ταπεινά, με ειλικρινή συγκατάβαση και κατανόηση των δυσκολιών που μπορεί η απουσία μου να προκαλεί στους κοντινούς μου, προέκυψε άπλετος χρόνος για αναρτήσεις, μουσικούλες, φωτογραφίες, ταινιούλες, βιβλιαράκια, junkfoodakia, browsing, slacking και άλλες "ευχάριστες ασχολίες".

Και πάλι τονίζω, δε θέλω να εκνευρίσω κανέναν και ταπεινά, με ειλικρινή συγκατάβαση και κατανόηση των δυσκολιών που μπορεί η απουσία μου να προκαλεί στους κοντινούς μου, έτυχε να συμβεί. Δε το επέλεξα, κόλλησα.

Συνεπώς, ο γέγονε, γέγονε, shit happens, ουδέν κακόν αμιγές καλού, αποφάσισα να κάνω δουλίτσα εδώ στην καραντίνα μου και ευτυχώς έχω πολύ ωραίες μουσικές μαζί μου, και ωραίες φωτογραφίες, οπότε κάτι θα βγει στο επόμενο διάστημα. Ίδωμεν. Καλή μου καραντίνα και ανάρρωση εύχομαι.

Και αφού τελείωσα με την εισαγωγή, πρέπει να βρω και τραγούδι που να κουμπώνει σήμερα πρωί 10.36 που τελειώνω το κείμενο. Είναι Σάββατο, έχει ζέστη, δε θέλει κανονικά τέτοια, αλλά τέτοιο θα βάλω γιατί τα σπάει. Εξαιρετική soul διασκευή (πάτα εδώ τώρα), που είχα καιρό ν' ακούσω, μέσα από την δεξαμενή των 2000+/21GB τραγουδιών που έχω στο κινητό μου (αρνητής cloud). Ο Bradley ήταν (μας έφυγε) μεγάλος αδερφός (με το συγκλονιστικό παρωνύμιο "Screaming Eagle Of Soul"), o Rodriguez, πατέρας**. Απορώ πως δεν είχα αναρτήσει από αυτούς ακόμα στο blog. Απορώ με μένα, Απορώ.

Α, by the way, καλά είμαι μέχρι στιγμής, λίγο σκαντζάρει ο λαιμός.

Enjoy for now. There's more to come. Ελπίζω να μη κουράσω.

* Δε στέκει ιατρικά το ξέρω, πες το συγγραφικό εύρημα και καλά.
** To be continued

The Cranberries / Dreams (John Manning ''This Ones For Duff'' Remix)

Κανονικά θ' ανέβαζα αύριο, λόγω τις απίστευτης κούρασης που έχω σήμερα, αλλά για να το παίξω "τα κάνω όλα" και παράλληλα postάρω, θα κάνω την υπέρβαση. Και για να δείτε προκοπή - και προς θεού - μη με ματιάζετε, σήμερα· συμμάζεψα στο χωριό (πολλά chores), επέστρεψα στην πόλη, πότισα τα λουλούδια, έβαλα τη Μαριγούλα μπρος (αυτό κι' αν με κούρασε). συγύρισα στο σπίτι, μαγείρεψα για αύριο (σπετζοφάι), τάισα τη μικρή, έκανα τα μποτέ της μεγάλης, κάνω την ανάρτηση και παράλληλα ετοιμάζω και τα πράγματα για ένα ταξιδάκι αναψυχής. Οπότε επειδή θα αναψυχθώ σύντομα (με τη καλή έννοια - όχι τη μόνιμη), δε περιγράφω άλλο.

Το τραγούδι που αναρτώ θα ξενίσει, γιατί δε συνηθίζω να ακούω τέτοια, είναι πολύ happy electronica για μένα, melodic techno το λένε κάπως, πάρα πολύ τσίζι, αλλά μ' έπιασε η νοσταλγία για τα παλιά, και επειδή από Cranberries αυτό ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι, βάζω αυτό το remix, ελπίζοντας ν' αρέσει και σε άλλους εκεί έξω. Το ανακάλυψα προχθές και είναι συμβατό με το πλαίσιο "τραγούδια ανοιχτού παραθύρου". Μου έκανε πολύ καλή εντύπωση γιατί ναι μεν είναι πάν-απλό στη σύλληψή του αλλά σου βγαίνει ότι ο remixer έβαλε μεράκι, το καταλαβαίνεις από τις λούπες και τα samples που έχει επιλέξει, συν τα κουνήματα στη κονσόλα. Όλα στο remix είναι γνωστά και προαποφασισμένα, αλλά νομίζω είναι τίμιο και αξίζει μία ανάρτηση. Εμένα μ' άρεσε, η κόρη μου το βρήκε βαρετό (δε μιλάει μπαμπά;) και αν ακούσετε μόνο τα πρώτα 3 λεπτά δε θα σας κακίσω, πάντως το σπάσιμο γίνεται στο 4:40. Και ναι, είναι όπως το φαντάζεστε! Χλιαρό! Σε κάνα κλαμπάκι όμως με ένταση, φωτάκια, κοκτεϊλάκια, και κάνα καλό DJ να παίζει με τα EQ, θα πάει καλά.

Δε θα 'λεγα όχι τελικά σε κάνα κλαμπάκι εφέτο. Άντε να δούμε θα αξιωθούμε;

Καλή ακρόαση λοιπόν! Επόμενη αργεί, γιατί θα λείψω επίσημα 6 ημέρες, τώρα βάλε με τα καράβια/κτελ/αραμπάδες 8. Φιλιά! τα λέμε τέλη Ιούνη με το καλό. Περαστικά στους πονεμένους!

Johnny Osbourne / In Your Eyes

Αν δεν κάτσεις να κατεβάσεις και ν' ακούσεις, θα μείνεις στα ίδια και στα ίδια. Όχι ότι ψάχνω τίποτα καινούργια (αυτό είναι του '82), γενικά σκάβω από δω κι' από κει.

Το τραγούδι έπεσε πάνω μου λίγες μέρες πριν από καθαρή κολοφαρδία, ίδιο τίτλο με ένα άλλο που έψαχνα. Και με το που βάζω να παίξει το mp3, σκάει αυτός ο ύμνος. Έκτοτε στο repeat, μέχρι και σήμερα που λέω φτάνει, πάμε γι' άλλα, αλλά ανέβασέ το για reference, αφού καλά πέρασες τόσες μέρες μ' αυτό.

Το είχα ξανακούσει άλλη μία φορά στη ζωή μου, θυμάμαι σε νησί, δε θυμάμαι σε πιο, από κάποιο μερακλή DJ. Και τότε δεν είχαμε shazam, και μάλλον κάποια δουλεία θα είχα, αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να μη πάω να ρωτήσω τι και πως. Δε ντρέπομαι εγώ σ' αυτά. Δύο τινά. Η θα ήμουν κάπως ή θα ήμουν αλλιώς.

Τώρα που καλοκαίριασε λοιπόν και ήρθε -το καλοκαίρι- (πριν από λίγο έκανε και μια βαρβάτη ωραία πλούσια καλοκαιρινή μπόρα), είναι καιρός για βραδινά μπανάκια, άστρα, καλαμπόκια, χαϊδέματα, αγγίγματα, πειράγματα, ζουμπίγματα, έρωτες και όπως λέει και ο θείος μου ο Γιάννης από την Τζαμάικα (πρέπει να πάω να τον δω κάποια στιγμή, για κείνο το παραθαλάσσιο χωραφάκι στο Μοντέγκο), In my dreams I can feel you touching me, touching me, rushing me, squeezing me, teasing me, pleasing me, thrilling me, killing me with your love..

Ο θείος Γιάννης ξέρει (και έχει πει κι' άλλα ωραία πράματα, όπως αυτό).
Καλό Μήνα και Καλό Καλοκαίρι!

p.s. στο τέλος του καλοκαιριού θα κάνω καταμέτρηση πόσες φορές έχω γράψει τις εποχές του χρόνου για ένα μίνι γκάλοπ. Guess the winner...

p.s. 2 εσείς που γουστάρετε, άστε το να παίζει έχει και το dub στο καπάκι.