Κώστας Μακεδόνας / Έπεσε έρωτας
Ένα τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη, που ανακάλυψα μόλις πέρσι, έμεινα μαλάκας, και το χτύπησα στο repeat άπειρες φορές τότε, όπως και σήμερα, τώρα που γράφω το post.
Λοιπόν δικέ μου τα 'χεις μπλέξει λίγο και σε καταλαβαίνω εγώ γιατί είσαι άνθρωπος γαμώτο σου. Τώρα αν δε σε καταλαβαίνουν άλλοι, είναι θέμα άλλων (είδατε πόσο απλά είναι τα πράγματα; ερμηνευτική).
Και προφανώς ως άνθρωπος νιώθεις, έχεις αισθήματα, είσαι κάπως περίεργα και όλο αυτό λογικά σε πάει ή νομίζεις ότι σε πάει κάπου. Ναι είμαι στα δύσκολα, και ναι τώρα είναι η ώρα που λέμε μουσική βόηθα.
Και κάποιες τέτοιες ώρες/μέρες/στιγμές γυρνάς στα Ελληνικά, στη μήτρα, στη γλώσσα σου, γιατί μπορεί να έχουν πει τα πράγματα πολύ καλύτερα στα ξένα (αν και μεταξύ μας τώρα που το σκέφτομαι δε παίζει), αλλά μόνο στη γλώσσα σου μπορείς να εκφραστείς με πάθος και αυτό να μιλήσει βαθιά μέσα σου. Όσοι με ζουν τις τελευταίες μέρες ακούνε τι τραγουδώ. Φάση είναι και τη χαίρομαι Ρε!
Την τελευταία εβδομάδα έχω κολλήσει με το αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο μούρου μούρου την ομορφιά σου δε γνωρίσανε, άσχημο κόλλημα· άσε που δεν έχω και φωνή. Συνάδελφοι μου, ζητώ συγνώμη για το μαρτύριο. Τη Δευτέρα θα σας πω κάτι άλλο. Παρεμπιπτόντως, γνωρίζετε ότι το Αλίμονο δεν το πρωτοείπε ο Μητροπάνος; Σε ένα πρωινό μίνι γκάλοπ καταλήξαμε τελικά ότι δεν είμαι ο μόνος που δε το 'ξερα και η αλήθεια είναι ότι ανακουφίστηκα. Όχι όμως περισσότερο από την ανακούφιση που ένιωσα κατεβάζοντας το τραγούδι από τον αρχικό ερμηνευτή του. Γιατί για όσους με γνωρίζουν, ξέρουν ότι εμένα ο Μητροπάνος δε με πείθει καθόλου, κι' ας έχει πει πολύ ωραία πράματα. There I've said it - unpopular opinion. Τώρα επιτέλους μπορώ να έχω τη τραγουδάρα Αλίμονο στον σκληρό μου χωρίς να νιώθω τύψεις (και χωρίς το αρχικό χαζό medley που είχε κυκλοφορήσει από τον Μητροπάνο). Ακούστε το original του Κωστή Χρήστου εδώ* και περιμένω feedback και hate.
Και μετά από αυτή τη μίνι εισαγωγή καταλήγω σε άλλο λαϊκό κομμάτι, ερμηνευμένο από μία τίμια λαϊκή φωνή (not my favorite), γραμμένο από σεβαστό δημιουργό (quite favorite θα έλεγα). Το έχει η μοίρα μου τελικά αυτό το τραγούδι να το ακούω τέλη Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη. Τι πράγμα κι' αυτό. Το ανακάλυψα κυριολεκτικά πέρσι στο άσχετο (τραγούδι του 2003), από μία φανταστική εκτέλεση/ερμηνεία με Μαρίζα Ρίζου, δημιουργό Σταμάτη Κραουνάκη και μουσικούς του κουτιού, στην εκπομπή Μουσικό Κουτί που ναι μπράβο της, που και μόνο γι' αυτή την ανακάλυψη εγώ προσκυνώ και ευχαριστώ. Και αν θυμάστε, κάνω εδώ μια παραπομπή σε ανάρτηση φίλης (που μας έλλειψαν τα κείμενα της, θαρρώ), που κι' αυτή με τη σειρά της είχε κολλήσει με τραγούδι από το Μουσικό Κουτί (εδώ η ανάρτηση).
Και σήμερα, μία άλλη ευχάριστη τηλεοπτική σειρά (I like it), τα Νούμερα, του Φοίβου Δεληβοριά, με καλεσμένο τον Κραουνάκη, μου ξαναθύμισε το κόλλημα που είχα φάει με το τραγούδι και λέω, εντάξει οι καμπάνες χτυπούν, γράψε λαϊκά.
Για να μην αποσπάστε από τη μουσική, σας βάζω το link μόνο με το τραγούδι, γιατί κυκλοφορεί και το official video clip με Τζένη Μπότση που ξέρω ότι δημιουργεί θέματα (Γιάννη, το link για πάρτη σου).
Λοιπόν αυτό εδώ εγώ το αφιερώνω στους εκεί έξω ερωτευμένους. Νιώθω και καταλαβαίνω.
Καλό ΣΚ σε όλους.
* Και το είπε και πρώτος και το είπε και πιο σωστά. Respect στον Κωστή Χρήστου. Έχει πει κι' άλλα, δε τον ήξερα τον άνθρωπο.
