Bonobo / Kong

Αυτή τη φορά θα πρωτοτυπήσω, θα γράψω τα απολύτως απαραίτητα, no more pipes. Είναι μία φάση τώρα που ότι λέω και ότι κάνω παρεξηγείται τελείως* οπότε, λιτά σταράτα.

Ο Μπονόμπος πέρα από ένα χαριτωμένο είδος χιμπατζή, είναι και πολύ φίλος μου (νοητά), μου κάνει συντροφιά από τα φοιτητικά μου χρόνια, ένας ωραίος ηλεκτρονικός τύπος, κατά κόσμο Simon Green, ξεκίνησε trip-hop, συνεχίζει σε up-tempo beats και έτσι. Σειρά μου ηλικιακά. Ψάχνoντας λίγο είδα ότι έχω όλα του τα άλμπουμ, εκτός από το τελευταίο του 2022, που αυτή τη στιγμή που γράφω κατέβηκε, το περπατάω άμεσα (με το που κλείνω την ανάρτηση, ακουστικά, δρόμο, Bonobo - Fragments).

Αγαπημένος και ξεχασμένος εδώ και πολύ καιρό μέχρι και σήμερα, που για καλή μου τύχη στο random στο αμάξι ακούστηκε αυτή η φοβερή τραγουδάρα ακριβώς τη στιγμή που έβγαινα από το Λιτόχωρο για Πλάκα (από τον Αντάρτη για τους γνώστες, μαθαίνω ξέρετε..), και μου έσκασε το μπάσο την ώρα που εμφανίστηκε η θάλασσα μπροστά μου. Εγώ αυτά τα timed εγκεφαλικά πολύ τα εκτιμώ, μου δίνουν δύναμη, ανοίγουν ορίζοντες. Έτσι λοιπόν αποφασίστηκε το σημερινό τραγούδι.

Μεσοκαλόκαιρο στο περίπου σήμερα, τέλη Ιούλη, για κάποιους αρχίζει, για κάποιους τελειώνει. Για μένα απλά αλλάζει. Κάνω μία επανεκκίνηση, και ξεκινάω από την αρχή. Αυτή τη φορά θα το πάρω λίγο διαφορετικά, πιο χαλαρά. Έχω χρόνο εξάλλου, νέο παιδί είμαι. Ανασκοπήσεις/Ενδοσκοπήσεις άλλη φορά, τώρα σιωπή, περπάτημα και μουσική.

Reboot λοιπόν με ένα αγαπημένο ξεχασμένο τραγούδι που έχει το τρόπο του να με φτιάχνει και να μ' ανεβάζει. Προσπαθήστε να απομονώσετε στο αυτί σας κάθε ξεχωριστό όργανο/ήχο (με αποκορύφωμα το bass line) αυτού του τραγουδιού και θα καταλάβετε. Σπουδή ήχου/παραγωγής. 

Καλό δεύτερο set καλοκαιριού σε όλους. Αν μου 'ρθει τίποτα, επανέρχομαι.

* Τα έγραψα λίγο πάνω κάτω στη προηγούμενη ανάρτηση, δε την ανέβασα στα σόσιαλ τελικά, θα εξηγηθώ κάποια στιγμή.

Asian Dub Foundation feat. Sinead O'Connor / 1000 mirrors

Γρήγορη ανάρτηση αποχαιρετισμού.

Είχα πλάνα, προσχέδια, memos, μικρογραπτά να γράψω για τη φάση μου τώρα, αλλά δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον, τα ίδια Παντελάκι μου τα ίδια Παντελή μου. Άσε που πλέον αποφάσισα να το ράψω, μουγκαφόν, δεν έχει νόημα, μπλε λέω, μπεζ καταλαβαίνουν, tomatoe tomato potatoe potato, νύχτα εγώ μέρα αλλού και γενικά ανεπικοινώνητη η φάση. Τι να λέμε τώρα, από τα πιο απλά, ένα εκκαθαριστικό ζητάω, E3 μου στέλνουν, ταυτότητα ζητάω, έχω το δίπλωμα οδήγησης μα γιατί δε σου κάνει αυτό και ούτο καθ' εξής. Που να πάμε και στα πιο σύνθετα. Προχθές εκεί που τα 'πινα με κάποιον κολλητό μου (γεννημένο Ιχθύ, δε ξέρω αν έχει σημασία αυτό) τα ίδια λέγαμε. Fatal Communication Error. Παντού και για τα πάντα.

Και κάπως έτσι σε πιάνει και αναρωτιέσαι, ρε φίλε Yoruba μιλάω, γιατί δε με καταλαβαίνει κανείς; Τι στο τέτοιο τελικά, θα με τρελάνετε όλοι; Θα με χαζέψετε; Έχω ευαίσθητη κράση και δεν είμαι για πολλά τέτοια. Και επειδή η ψυχική υγεία τελικά απ' όσο καταλαβαίνω εύκολα χαλάει δύσκολα φτιάχνει, δε παίρνεις δηλαδή αντιβίωση και περνάει (ελπίζω να περάσει αυτό που έχω τώρα καλό μου vibramicin), να εδώ ένα πονεμένο πλάσμα που έφυγε γιατί απλά την χάζεψαν. Μια λόξα βέβαια προϋπήρχε (εδώ ταυτίζομαι, ελαφρά πάντα). 

Κρίμα, στεναχωρήθηκα, φωνάρα και μορφή, Την αποχαιρετώ εδώ, έφυγε κι' αυτή, την πήρε η κάτω βόλτα. Νταξ, τα έκανε όλα και τις τα κάναν όλα, ότι υπήρχε, σε ένα περιβάλλον δύσκολο. Μία εξαιρετική φωνή με καθηλωτικές ερμηνείες σε όλα της τα τραγούδια. Κάποτε ήμουν και ερωτευμένος μαζί της, μ' αρέσουν οι μινιόν μαζεμένες γυναίκες με ξυρισμένο μαλλί (αυτό το συζητάμε άλλη φορά). Εδώ σε μία συνεργασία με αγαπημένη μου μπάντα που τα σπάει πάντα. RIP Sinead.

Προσέχετε ρε παιδιά, προσέχετε, τα μυαλά μας πονάνε καθημερινά, δεν αξίζει.

Iron Maiden / Run To The Hills

Alone at last (έστω και για λίγο)..

Παρασκευούλα μεσημέρι τώρα που γράφω, έξω τηγανίζεται το σύμπαν, στο αυτοκίνητο έγραφε 39c στις 11:00:00, οπότε όλοι καταλαβαίνουμε πως θα το πάει σήμερα. Ευτυχώς στο τσαρδί μου στο Λιτόχωρο έχει μια σχετική δροσιά και έτσι μπορώ να κάτσω να γράψω.

Πάει και αυτό.. (εδώ υγράθηκαν τα μάτια μου, true).
Τελείωσαν οι προγραμματισμένες διακοπές, τελείωσαν οι δυο βδομάδες άδειας και τη Δευτέρα επιστροφή στο μαντρί για μουγκανητά και όλα τα σχετικά. Ξέρω θα είναι υπερδύσκολο (μη πω αδύνατο, είναι bit unprofessional), αλλά τουλάχιστον θα έχει air-condition. Α και δε θέλω γυφτιές, θα το βάλετε στους 18c, πλερώνω εγώ-κρατήστε τα απ' το μισθό μου, σιγά πόσο θα κάψει (μόνο 400 μέτρα είναι το κατάστημα). 

Δε λέγαμε, τώρα θα πούμε συνοπτικά τι και πως. Και πάλι βουνά φέτος, πάλι μια ταλαιπωρία. Έτσι μου φαίνεται θα πηγαίνει το πράμα από δω και μπρος*.  Κάποτε ένας περαστικός τυπάς στα βουνά μου είπε κουράζουμε το κορμί για να ξεκουράζουμε το πνεύμα και το κράτησα· ένα καλό τσιτάτο. Το χρησιμοποιώ που και που και η αλήθεια είναι ότι δίνει πνεύμα (που δε μου λείπει, αλλά σίγουρα προσθέτει 😋). 

Trekking λοιπόν και φέτος (να εδώ τα περσινά), ένα γεμάτο 6ήμερο με πολλές εικόνες, καταστάσεις, φάσεις κ.α. Δεν ήμουν ζεστός να πάω εξ αρχής.. Τις τελευταίες δε μέρες με τα χίλια ζόρια (ετοιμάστηκα τελευταία στιγμή, έπιασα και τον εαυτό μου να καταστρώνω δικαιολογίες, ρήξη, διάστρεμμα, κοξάκι κ.α.),  αλλά τελικά επικράτησε ο παραλογισμός μέσα μου και είπα fuck it. Πονάνε ρε τα παλικάρια; Δε μπορείς ρε χλεχλέ να κάνεις 120χλμ; Άντε ρε φλούφλι, κουνήσου και τελικά κουνήθηκα. And boy it was hard...

Δύσκολο να περιγράψεις τη ζωή σου στα βουνά σε μη βουνίσιους.. Λίγοι θα καταλάβουν την ευχαρίστηση που πέρνεις ως άνθρωπος μέσα από τη καθημερινή, ανελέητη καταπόνηση. Πολλά τα χιλιόμετρα, καυτός ο ήλιος, άπειρες οι πέτρες, αρκετές οι γλίστρες, αγκάθια να σε τρυπάνε παντού, μπουμπούρια να σου ρουφάνε το είναι σου, αστραπές να ταράζουν την ύπαρξή σου και βροχή μέχρι να μουσκέψει η ψυχή σου (το άλλο δε το λέω Γρηγόρη, είναι σόκιν). Και όλα αυτά γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί έτσι πρέπει, γιατί αυτά μένουν. Γιατί ακόμα και σήμερα ένα χρόνο μετά (και για πολλά ακόμα), σκέφτομαι τη μαγική διάσχιση πέρσι στους Δολομίτες, και ήδη σήμερα, μια βδομάδα σχεδόν μετά την φετινή μου διάσχιση στη Θράκη, αναπολώ και νοσταλγώ τις στιγμές που έζησα με όλα τα παιδιά, τα συντρόφια τα νταβάριτς της διάσχισης.. 

Χωρίς να πω κάτι παραπάνω, ένα τεράστιο ευχαριστώ για την παρέα και τη συντροφικότητα των συνοδοιπόρων μου. Για μια ακόμα χρονιά, ευτυχισμένος, πιο πλούσιος, γεμάτος εμπειρίες αλλά και γνώσεις! Όλοι με τη λόξα μας, αλλά όλοι Άνθρωποι σωστοί, που ο καθένας μας για τους λόγους του, αποφάσισε και τόλμησε αυτή την πορεία. Επιτρέψτε μου λίγο ονομαστικά να αναφερθώ.. Gerti, Helga και Λεωνίδα, Γερμανική τελειότητα, ακούραστοι, Γιώργο fit extreme, εμείς πηγαίναμε εσύ γυρνούσες, Κωνσταντίνε, Χριστόδουλε, Σταυρούλα, ήθος, ευγένεια απεριόριστη, Νεκταρία και Μαρία κορίτσια τσι Κρήτης (που μου μάθατε ότι το καλύτερο φαράγγι στον κόσμο είναι το Κουρταλιότικο, θα έρθω), Μάρκο man power με το γαμπρό, με το καλό!, Κώστα αγέρωχη σκούπα (ξέρω χρωστάω πολλά 5€) που μας καθησύχαζες όταν χρειαζόταν, Νικόλα τιτανοτεράστιε που μου έμαθες απαγορευμένες γνώσεις (προλαβαίνω δε προλαβαίνω τον μπάρμπα), άσε που διέγνωσες και το σύνδρομό μου**, Nοτιοελλαδίτες ταβάριτς Γρηγόρη και Βαγγέλη (ότι και να πω είναι λίγο - βασικά είστε απερίγραπτοι - , Γρηγόρη εσένα θα σε πάρω τηλ όταν πάω στον εκατομμυριούχο), Μαράκι καρδιά τεράστια (η εικόνα σου με τη πετσέτα μ' έχει στοιχειώσει 😂) και last but not least, Βασίλη, Γιάννα, Στέργιο και Σερπαντίνα a.k.a. Οικογένεια Γεωργιάδη, τι να πώ. Respect.

Γιάννα, σ΄ευχαριστώ που μου γνώρισες την παραδοσιακή Θρακική φιλοξενία (ένα ποτήρι νερό σου ζητήσαμε!!! 😂😂😂)

Βασίλη, για σένα κρατώ την αγνή αμόλυντη απίστευτη αγάπη σου για τη Metal (αυτό ήταν μια αποκάλυψη αλήθεια), για τα βουνά δε το συζητάω, έχω ντοκουμέντα, που τα απειλείς 😂😂😂).. Seriously, έχω δει κολλημένους με βουνά, αλλά εσύ φίλε μου είσαι άλλη στόφα.. Οπότε.. τι πιο λογικό να σου αφιερώσω αυτό το old school τραγούδι. Τώρα λόφοι, βουνά, νταξ το νόημα είναι το ίδιο. Ξέρω μωρέ, Maiden ξενέρωτοι, χλεχλέδες (ωραίo μαλλί όμως ο Bruce, θα μου πήγαινε), αλλού είναι η φάση, ίσως εδώ***, αλλά για εμάς τους χλεχέδες, λίγο Maiden, σε μικρές δόσεις αρκεί. Αφήνουμε τους στίχους με τους Ινδιάνους και τους λευκούς που σφάζονται και τα λοιπά, κάνουμε το λόφο βουνό, και κρατάμε την ουσία. Run to the Hills, Run for your Life. Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω.

* θα δείξει, πέρασε βζινγκ μια σκέψη all-inclusive adults only απ' το μυαλό μου για του χρόνου.

** Ναι κύριοι πιθανό Tourette, θα πάω να ψαχτώ, που ξέρετε μπορεί και να με βγάλουν σε πρόωρη.

*** Βασίλη να ξέρεις, εγώ άκουσα πέντε-έξι από δαύτους κι' αυτό μ' άρεσε πιο πολύ. Έπος. Πολλά γυρίσματα, groovy, μελωδικό. Το κατέβασα τα σπάει.