Iron Maiden / Run To The Hills

Alone at last (έστω και για λίγο)..

Παρασκευούλα μεσημέρι τώρα που γράφω, έξω τηγανίζεται το σύμπαν, στο αυτοκίνητο έγραφε 39c στις 11:00:00, οπότε όλοι καταλαβαίνουμε πως θα το πάει σήμερα. Ευτυχώς στο τσαρδί μου στο Λιτόχωρο έχει μια σχετική δροσιά και έτσι μπορώ να κάτσω να γράψω.

Πάει και αυτό.. (εδώ υγράθηκαν τα μάτια μου, true).
Τελείωσαν οι προγραμματισμένες διακοπές, τελείωσαν οι δυο βδομάδες άδειας και τη Δευτέρα επιστροφή στο μαντρί για μουγκανητά και όλα τα σχετικά. Ξέρω θα είναι υπερδύσκολο (μη πω αδύνατο, είναι bit unprofessional), αλλά τουλάχιστον θα έχει air-condition. Α και δε θέλω γυφτιές, θα το βάλετε στους 18c, πλερώνω εγώ-κρατήστε τα απ' το μισθό μου, σιγά πόσο θα κάψει (μόνο 400 μέτρα είναι το κατάστημα). 

Δε λέγαμε, τώρα θα πούμε συνοπτικά τι και πως. Και πάλι βουνά φέτος, πάλι μια ταλαιπωρία. Έτσι μου φαίνεται θα πηγαίνει το πράμα από δω και μπρος*.  Κάποτε ένας περαστικός τυπάς στα βουνά μου είπε κουράζουμε το κορμί για να ξεκουράζουμε το πνεύμα και το κράτησα· ένα καλό τσιτάτο. Το χρησιμοποιώ που και που και η αλήθεια είναι ότι δίνει πνεύμα (που δε μου λείπει, αλλά σίγουρα προσθέτει 😋). 

Trekking λοιπόν και φέτος (να εδώ τα περσινά), ένα γεμάτο 6ήμερο με πολλές εικόνες, καταστάσεις, φάσεις κ.α. Δεν ήμουν ζεστός να πάω εξ αρχής.. Τις τελευταίες δε μέρες με τα χίλια ζόρια (ετοιμάστηκα τελευταία στιγμή, έπιασα και τον εαυτό μου να καταστρώνω δικαιολογίες, ρήξη, διάστρεμμα, κοξάκι κ.α.),  αλλά τελικά επικράτησε ο παραλογισμός μέσα μου και είπα fuck it. Πονάνε ρε τα παλικάρια; Δε μπορείς ρε χλεχλέ να κάνεις 120χλμ; Άντε ρε φλούφλι, κουνήσου και τελικά κουνήθηκα. And boy it was hard...

Δύσκολο να περιγράψεις τη ζωή σου στα βουνά σε μη βουνίσιους.. Λίγοι θα καταλάβουν την ευχαρίστηση που πέρνεις ως άνθρωπος μέσα από τη καθημερινή, ανελέητη καταπόνηση. Πολλά τα χιλιόμετρα, καυτός ο ήλιος, άπειρες οι πέτρες, αρκετές οι γλίστρες, αγκάθια να σε τρυπάνε παντού, μπουμπούρια να σου ρουφάνε το είναι σου, αστραπές να ταράζουν την ύπαρξή σου και βροχή μέχρι να μουσκέψει η ψυχή σου (το άλλο δε το λέω Γρηγόρη, είναι σόκιν). Και όλα αυτά γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί έτσι πρέπει, γιατί αυτά μένουν. Γιατί ακόμα και σήμερα ένα χρόνο μετά (και για πολλά ακόμα), σκέφτομαι τη μαγική διάσχιση πέρσι στους Δολομίτες, και ήδη σήμερα, μια βδομάδα σχεδόν μετά την φετινή μου διάσχιση στη Θράκη, αναπολώ και νοσταλγώ τις στιγμές που έζησα με όλα τα παιδιά, τα συντρόφια τα νταβάριτς της διάσχισης.. 

Χωρίς να πω κάτι παραπάνω, ένα τεράστιο ευχαριστώ για την παρέα και τη συντροφικότητα των συνοδοιπόρων μου. Για μια ακόμα χρονιά, ευτυχισμένος, πιο πλούσιος, γεμάτος εμπειρίες αλλά και γνώσεις! Όλοι με τη λόξα μας, αλλά όλοι Άνθρωποι σωστοί, που ο καθένας μας για τους λόγους του, αποφάσισε και τόλμησε αυτή την πορεία. Επιτρέψτε μου λίγο ονομαστικά να αναφερθώ.. Gerti, Helga και Λεωνίδα, Γερμανική τελειότητα, ακούραστοι, Γιώργο fit extreme, εμείς πηγαίναμε εσύ γυρνούσες, Κωνσταντίνε, Χριστόδουλε, Σταυρούλα, ήθος, ευγένεια απεριόριστη, Νεκταρία και Μαρία κορίτσια τσι Κρήτης (που μου μάθατε ότι το καλύτερο φαράγγι στον κόσμο είναι το Κουρταλιότικο, θα έρθω), Μάρκο man power με το γαμπρό, με το καλό!, Κώστα αγέρωχη σκούπα (ξέρω χρωστάω πολλά 5€) που μας καθησύχαζες όταν χρειαζόταν, Νικόλα τιτανοτεράστιε που μου έμαθες απαγορευμένες γνώσεις (προλαβαίνω δε προλαβαίνω τον μπάρμπα), άσε που διέγνωσες και το σύνδρομό μου**, Nοτιοελλαδίτες ταβάριτς Γρηγόρη και Βαγγέλη (ότι και να πω είναι λίγο - βασικά είστε απερίγραπτοι - , Γρηγόρη εσένα θα σε πάρω τηλ όταν πάω στον εκατομμυριούχο), Μαράκι καρδιά τεράστια (η εικόνα σου με τη πετσέτα μ' έχει στοιχειώσει 😂) και last but not least, Βασίλη, Γιάννα, Στέργιο και Σερπαντίνα a.k.a. Οικογένεια Γεωργιάδη, τι να πώ. Respect.

Γιάννα, σ΄ευχαριστώ που μου γνώρισες την παραδοσιακή Θρακική φιλοξενία (ένα ποτήρι νερό σου ζητήσαμε!!! 😂😂😂)

Βασίλη, για σένα κρατώ την αγνή αμόλυντη απίστευτη αγάπη σου για τη Metal (αυτό ήταν μια αποκάλυψη αλήθεια), για τα βουνά δε το συζητάω, έχω ντοκουμέντα, που τα απειλείς 😂😂😂).. Seriously, έχω δει κολλημένους με βουνά, αλλά εσύ φίλε μου είσαι άλλη στόφα.. Οπότε.. τι πιο λογικό να σου αφιερώσω αυτό το old school τραγούδι. Τώρα λόφοι, βουνά, νταξ το νόημα είναι το ίδιο. Ξέρω μωρέ, Maiden ξενέρωτοι, χλεχλέδες (ωραίo μαλλί όμως ο Bruce, θα μου πήγαινε), αλλού είναι η φάση, ίσως εδώ***, αλλά για εμάς τους χλεχέδες, λίγο Maiden, σε μικρές δόσεις αρκεί. Αφήνουμε τους στίχους με τους Ινδιάνους και τους λευκούς που σφάζονται και τα λοιπά, κάνουμε το λόφο βουνό, και κρατάμε την ουσία. Run to the Hills, Run for your Life. Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω.

* θα δείξει, πέρασε βζινγκ μια σκέψη all-inclusive adults only απ' το μυαλό μου για του χρόνου.

** Ναι κύριοι πιθανό Tourette, θα πάω να ψαχτώ, που ξέρετε μπορεί και να με βγάλουν σε πρόωρη.

*** Βασίλη να ξέρεις, εγώ άκουσα πέντε-έξι από δαύτους κι' αυτό μ' άρεσε πιο πολύ. Έπος. Πολλά γυρίσματα, groovy, μελωδικό. Το κατέβασα τα σπάει.