The Olympians & Πασχάλης / Τώρα που έφυγε ο Αλέξης

Ξεκίνησα να γράφω χθες το βράδι για την επικείμενη άδεια μου και η αλήθεια είναι ότι έσπαγα το κεφάλι μου, πιο τραγούδι θα συνόδευε την ανάρτηση. Ειλικρινά, είχα φάει τεράστιο κόλλημα, δε με πήγαινε τίποτα, block τρελό. 

Είναι όλα αχταρμάς μέσα μου αυτή την περίοδο, κάνω πράγματα που μισοθέλω να κάνω, πάω διακοπές εκεί που μισοθέλω να πάω, ψήφισα ΝΔ που μισοήθελα να ψηφίσω (what da fuck ειλικρινά δλδ), γενικά δεν είμαι στα καλά μου, δεν έχω και πολύ διάθεση και αυτό μπορεί να μη βγαίνει προς τα έξω, σίγουρα όμως μέσα μου (η διάθεση) κάνει Ολυμπιακό Σλάλομ. 

Anyways, τα παραπάνω πάνω κάτω (και ειδικά η ψήφος μου) δηλώνει εμφατικά ότι χρειάζομαι ένα ρεκτιφτιέ γενικό, αλλά πραγματικά αυτό το διάστημα δεν έχω καμία διάθεση ν' ασχοληθώ σοβαρά με τον εαυτό μου (δεν είμαστε για τέτοια καλοκαιριάτικα) οπότε το αφήνω και όπου βγει. Άγνωστες οι μέρες που έρχονται, καινούργιες. Είπαμε, μόνο μη μας γράψουν οι εφημερίδες.

Και έσκασε έτσι στα ξαφνικά η είδηση. Ήμουν στη δουλειά και παγώσαμε όλοι στο ΠΑΣΟΚ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ*. Για μια στιγμή αφήσαμε όλοι τα ποντίκια μας απ' το χέρι. Ήταν σοκ. Μετά τα ξαναπιάσαμε.

Μία είναι η είδηση σήμερα και μου άνοιξε νέους ορίζοντες στη μουσική μου περιπλάνηση. Και επειδή δε θέλω να τον αφήσω παραπονεμένο, γιατί είναι bro και κάποια στιγμή τον πίστεψα (η ελπίδα έρχεται/ερχόταν/δε σταμάτησε τελικά), βάζω αυτό εδώ παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, έτσι για να θυμόμαστε την ημέρα. Δε θα μπορούσα να κάνω και διαφορετικά, είχα ήδη αφιερώσει στον Γιώργο της καρδιάς μας (τότε που είχα βάλει υποψηφιότητα για το κίνημα, ξανά), το δικό του, σήμερα αφιερώνω στον bro το δικό του, δε μπορώ να τον αφήσω παραπονεμένο.

Αδερφέ Αλέξη ήδη λείπεις. Πασχάλη τεράστιε τα είχες πει 50 χρόνια πριν. Α και δεν είναι κακό τραγούδι.

* ΠΑΣΟΚ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: σέκτα/γκρουπούσκουλο εκλεκτών συναδέλφων.

Boddhi Satva & Sifa feat. LOV / Fading To Silence

Το καλοκαίρι έρχεται και χωρίς να έχω κάνει πολλά πλάνα, πάνω κάτω ξέρω που θα με βρει. Σίγουρα στα βουνά, σίγουρα στα λαγκάδια, σίγουρα στη παραλία (με ακουστικά, φραπέ, βιβλίο και λοιπά, να κάνω κατακόρυφο στη θάλασσα, που μ' αρέσει και δε ντρέπομαι), σίγουρα σε κάνα μπαράκι, σίγουρα από δω, σίγουρα και από 'κει. Τέλος πάντων δε σας νοιάζει τι θα κάνω το καλοκαίρι, αφήστε να τα κάνω εγώ και τα συζητάμε από Σεπτέμβρη. Το βασικό είναι να μη με γράψουν οι εφημερίδες, και όλα τ' άλλα τα βρίσκουμε.

Καλωσορίζω λοιπόν το καλοκαίρι μουσικά με ένα εξαιρετικό dance τραγούδι. Αλλάζω κατηγορία και νιώθω τώρα πολύ dance και house, όπως τα χρόνια τα παλιά. Τέρμα τα funk, τα soul, οι αφρικάνικες μπόσες νόβες και τα λοιπά κλαψιάρικα για κάνα τρίμηνο. Τώρα μόνο dance με feeling (έτσι θέλω να πιστεύω, φημίζομαι εξάλλου για τη σταθερότητά μου).

 

Ακριβώς ένα χρόνο και μία μέρα πριν εδώ, είχα πει μακάρι να αξιωθώ να πάω σε κάνα κλαμπάκι, να χορέψω λίγο. Πέρυσι δε τα κατάφερα (το Dark Sun δε πιάνεται, δεν είναι κλαμπ, είναι κάτι άλλο), αλλά το προηγούμενο μήνα praise be da Lord, κατάφερα και βρέθηκα σ' ένα εξαιρετικό Jungle Party μ' έναν εξαιρετικό DJ (DJ Aries), και μάλιστα κοντά εδώ, στη Θεσσαλονίκη. Αυτό ήταν και το happy hour του έτους για μένα. Δε θ' αναφερθώ σ' αυτό τώρα, το μόνο που μπορώ να πω ότι εγώ και ένας ακόμα 45χρονος junglist αδερφός (big respect aye αν διαβάζεις man) βάλαμε τα γυαλιά στους νεολαίους. Κάποια στιγμή όταν νιώσω έτοιμος, θα παίξει στο blog τζανγκλιά φοβερή και τρομερή τα πάντα όλα, αλλά, άλλος είναι ο ήχος τώρα.

Έχω δεν έχω μια βδομάδα που ακολουθώ στο Instagram τη δισκογραφική Defected Records* και έχω πάθει νοσταλγικό σοκ. Θυμήθηκα τη house μου εποχή, και πεθύμησα να πάω και σ' ένα house party (άντε ας αξιωθώ και σ' αυτό, έστω και του χρόνου). Είχα παρατήσει συνειδητά τη house, χαζομάρα μου, και ξεκίνησα σιγά σιγά να το διορθώνω. Κάθομαι και ξεψαχνίζω ένα ένα τα posts/reels/stories πως τα λένε αυτά και να shazαmάρω ότι μου κάθεται καλό στο αυτί. Στα γρήγορα βρέθηκα να έχω κατεβασμένες καμιά πενηνταριά νέες άγνωστες τρομερές χαουζιές τις οποίες αυτό το διάστημα ακούω φανατικά στο repeat. Δε περίμενα τη δυναμική και το ρεύμα που έχει η dance/house σκηνή αυτή τη στιγμή στο κόσμο. Και πόσο επίσης έχει εξελιχθεί ο ήχος και οι παραγωγές. Φάση House λοιπόν και ταιριάζει τόσο μα τόσο με το καλοκαίρι αυτό. 

Αφήνω εδώ μια περσινή εξαιρετική παραγωγή που πρόσφατα ανακάλυψα μέσα από τα reels από τον φίλο μου Boddhi από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία (της Αφρικής), και παράλληλα ψάχνω και για τίποτα καινούργιο. Αν βρω κάτι εξίσου καλό θα επανέλθω.

* Defected Records, πως να μην την αγαπάς με τέτοιο όνομα. Με joy ανακάλυψα ότι έχω αγορασμένη, σε CD single, την πρώτη κυκλοφορία της εταιρείας, το κλασσικό remix των Full Intention του What You Need των Powerhouse. Κλασσικός house ήχος 25ετίας. Τι χορό έχω ρίξει με αυτό σ' ένα κλάμπ στο Sunderland... Δε θυμάμαι το κλαμπ όμως. Ραμ, αυτό μωρέ μετά τη γέφυρα το μεγάλο που ανέβαινες τις σκάλες. Πως το λέγαν;

Spiritualized / The Straight And The Narrow

Κυρίες και Κύριοι, όχι, δεν επιπλέουμε στο διάστημα (χαχα παίζω εγώ τώρα).

Τύπου λέφτερο πλέον (κανείς δεν είναι απόλυτα λέφτερος είπαμε εδώ, κατά maslow), αλλά τέλος πάντων any how, any place, any time, λέφτερος, ως μόνος υπεύθυνος για τη μοίρα μου. Αυτό είναι πολύ δυνατό συναίσθημα. Το Φ το βάζω για έμφαση, είναι Καζαντζακικό.

Ναι προκλήθηκε αναστάτωση, ναι διαταράχθηκαν σύμπαντα και καταστάσεις, σε όλα ναι, αλλά όπως έχω βαρεθεί να λέω, να μου λένε, και ν' ακούω, η ζωή στη τελική είναι μία (τόσο μπανάλ, μα τόσο αλήθεια).
Δε πιστεύω σε μετεμψυχώσεις και τέτοια, άσε που για να γελάσουμε λίγο από τον έως σήμερα ενάρετο βίο μου (παπασταύρος για τους φίλους στην ενορία - που δεν έχω), πιθανότατα θα έκανα καμ-μπάκ (μη το πατήσετε πλιζ, πείτε ότι το έβαλε η google αυτόματα, ΑΙ κι' έτσι) ως άγγελος Κυρίου (Χριστέ μου τι γράφω, blasphemy) και θα ήταν ξενέρωτη η φάση.

---

Κρατάω αυτούσια όλα τα παραπάνω παρ' ότι γράφτηκαν παραπροχθές σε μία άλλη, πιο "fun" φάση. Σήμερα είναι αλλιώς. Σήμερα κλάψαμε και λίγο.

---

Πλέον το blog θα έρθει σε δεύτερη μοίρα. Δε μπορώ να μαζευτώ με τίποτα, οι σκέψεις είναι διαφορετικές, οι καταστάσεις άλλες, οι χρόνοι ελάχιστοι, παρόλο που για τον εαυτό μου περισσεύουν δύο-τρεις ώρες παραπάνω στη μέρα. Τώρα είναι διαφορετικά, ο πόνος είναι διαφορετικός.

Πριν όμως γίνουν διαφορετικά τα πράγματα, τότε που όλα ακόμα δεν είχαν καθαρίσει και δεν είχαν μπει στις βάσεις τους, τότε που οι αμφιβολίες ήταν τεράστιες, τα θέλω σιωπηρά και η αλήθεια μου κρυφή, ένα τραγούδι μου έδινε με το στίχο του και την γλύκα του τη δύναμη να keep on, να προσπαθώ και εγώ να βρω το δρόμο στη τελική σ' αυτή το πράμα που λέγεται ζωή. Γιατί το πρόβλημα με τη στενή ευθεία είναι ότι συνέχεια γλιστράς στο πλάι*

Ένα τραγούδι που μιλάει στο είναι μου, αφιερωμένο με αγάπη από εμένα σε εμένα. Κλείνει ένας κύκλος και τον αποχαιρετώ με αυτό. Πρέπει να γίνει.

* The trouble with the straight and the narrow Is its so thin, I keep sliding off to the side (Jason Pierce)

p.s. Δε το πιστεύω ότι σε μια ανάρτηση χώρεσα Spiritualized, Άντζελα και Monty Pythons. Να το δούμε αυτό.