Jon Lucien / Would You Believe In Me

Μου έγινε παρατήρηση ή μάλλον σύσταση να γράφω λιγότερα. Επίσης θα βοηθούσε λέει αν ήταν και κατανοητά (συγκεκριμένα μου είπαν Λιάπη, δε σε καταλαβαίνουμε ρε 'συ, αν χρειάζεται κάποια βοήθεια reach out, εδώ είμαστε μη ταλαιπωρείσαι μόνος σου, υπάρχουν λύσεις).

Και επειδή αυτή η πληροφορία ήρθε από άτομα που I value their opinion, θα προσπαθήσω σ΄αυτή την ανάρτηση να είμαι λιτός, κοφτός, περιεκτικός.

Την Κυριακή 02/10 κλείνει για λίγες ημέρες (πάντα το κάνει για αγρανάπαυση) το αγαπημένο μου μπαράκι/τσιπουράδικο/σανατόριο τα τελευταία έτη, εκεί που αφήνω παρακαταθήκη το συκώτι και μου το προσέχουν. Εχθές πήγα το πήρα πίσω, δώσαμε τα σχετικά ραντεβού και υποσχέσεις εκεί με το team, πλήρωσα (δε νομίζω να έχω αφήσει καμιά τόνγκα, who knows), και ανανεώσαμε τους όρκους πίστης και λογικά από του Άι Δημήτρη, μεγάλη η χάρη του, θα επανέλθω.

Ένα γλυκό βράδυ του Ιουνίου, στο ετήσιο καθιερωμένο πάρτι του μαγαζιού, που ήρθε ένα γαμώ τα παιδιά DJ, ο φίλος Basso (είχα το προνόμιο και ήμουν επιφορτισμένος να του πηγαίνω τις μπύρες - άλλη ιστορία αυτή), έπαιξε αυτό το όμορφο τραγούδι που δεν το ήξερα, αλλά ακούγοντας τη φωνή του τραγουδιστή είπα μέσα στη σούρα μου "Ρε συ αυτός είναι ο Lucien, shazamάρισέ το". Και όντως αυτό έγινε, shazamάρισα (πρέπει να βρούμε μια άλλη ονομασία το shazam είναι άθλιο, ειλικρινά τώρα, ποιος το σκέφτηκε), και μου βγάζει το αυτό - Jon Lucien / Would You Believe In Me.  

Μία πολλή όμορφη χαρακτηριστική μπάσα φωνή και ένα υπέροχο uplifting smooth Soul/Funk μικρό διαμαντάκι. Καλό Χειμώνα! Είδατε αν θέλω;

Morrissey / My Life Is A Succession Of People Saying Goodbye

The story so far.. 

Αυτή είναι η εκατοστή ανάρτηση και θα μου επιτρέψετε να πω λίγα περισσότερα σήμερα. Είχα ήδη ετοιμάσει στο περίπου κείμενο και είχα καταλήξει και σε τραγούδι, αλλά κάτι δε μου κολλούσε, ήταν πολύ επετειακή. Και καλά σε συνδυασμό με μία στήλη (κουμπάκια δηλαδή) που θέλω να προσθέσω στο blog, θα ανέβαζα την εντυπωσιακή εκατοστή ανάρτηση με Grand Opening της στήλης που θα ονομάζεται The Long Reads ή The Long Plays (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων δεν έχω καταλήξει) που όπως καταλαβαίνετε θα έχει λίγο παραπάνω λογάκια (αλίμονο, καλέ δε πλατειάζει πολύ, έτυχε) σε σχέση με το τρέχον φορμά των αναρτήσεων, δηλαδή λογάκια-τραγουδάκι.

Και επειδή το θέμα είναι πολυπαραγοντικό (που αρέσκομαι να λέω όταν κάτι δε βγαίνει εύκολα) μια σειρά από ατυχή η μη γεγονότα με πήγε πίσω. Γεγονότα προβλεπόμενα όπως: έναρξη σχολικής χρονιάς, πήγαινε-έλα-φέρε-κάνε logistics, κλείσιμο Q3, βάλε σόμπα, σπάσε τσιμέντα, βάψε τοίχους τα ξέραμε και ήταν αναμενόμενα (είχα όμως υπό-υπολογίσει την ατελείωτη κούραση που φέρνουν ή μάλλον είχα ξεσυνηθίσει). Γεγονότα όμως όπως χτυπάει ο κώδικας, δε κάθεται καλά το link, εδώ αυτό ξεφεύγει στο πλάι και τέτοια, αυτά θέλουν δουλίτσα. Οπότε, επειδή το όλο στήσιμο δεν είναι αρκούντως ποιοτικό για τα δεδομένα μου και ως τελειομανής και αναβλητικός (υπάρχει σχετική ανάρτηση εδώ), αποφάσισα με βαριά καρδιά την προσωρινή αναβολή της επετειακής ανάρτησης.

Τώρα θα μου πεις, Ο bro Αλέξης είχε εγκαινιάσει ολόκληρο σταθμό στο Μετρό Θεσσαλονίκης με μουσαμά, μη κολλάς σ' αυτά δεν έχει σημασία η ουσία, βάλε το κουμπάκι, δες το αλλιώς, εφέ και έτσι, αλλά τι θα ήμουν - αν δεν ήμουν - εγώ. Οπότε, παρ' ότι με στενοχωρεί, προχωρώ στην αναβολή. Και στη τελική όσοι με ξέρουν, δεν τους είναι ξένο το μότο που συχνά χρησιμοποιώ "Μην κάνεις σήμερα κάτι που μπορείς να κάνεις αύριο καλύτερα". (το "καλύτερα" το έβαλα τώρα, γιατί το "μην κάνεις σήμερα κάτι που μπορείς να κάνεις αύριο" ακούγεται unprofessional και μας διαβάζουν και προϊστάμενοι, ύπαρχοι και ανθυποδιευθυντές). True Stavros Spirit.

Alas, ναι απογοητεύω το ξέρω, αλλά αποζημιώνω με ωραίο τραγούδι και μια μικρή παράθεση του πως έφτασα ως "εδώ γενικά".

"Εδώ γενικά" έφτασα με μία μόνιμη περιέργεια για ότι υπάρχει σε μουσική έκφραση, και μία μέθοδο που ανακαλύπτω μουσική. Το κυριότερο είναι ότι δεν υπάρχουν στεγανά, ακούω και προσπαθώ ν' ακούω τα πάντα, γιατί σ' όλα τα είδη της μουσικής θα βρεις διαμάντια. Και ναι ενώ μπερδεύω πολύ κόσμο, για μένα είναι όλα ξεκάθαρα. Ακούω μουσική που σου δημιουργεί συναίσθημα, ακόμα και αν ο ήχος είναι ένα πλιτς στο νερό.

Η δε μέθοδος για μένα αλάνθαστη, ακολούθησε άτομα/μαγαζιά/σελίδες. Να μη πω καθημερινά, να πω εβδομαδιαία μπαίνω (online) στο κύριο δισκάδικό μου (που δεν έχω αγοράσει δίσκο - γνωστός μπαταξής/δεν έχω πικαπ/δε βρίσκω βελόνα για το πικαπ· αλήθεια) και ακούω κλιπάκια από όλες τις καινούργιες κυκλοφορίες ή επανακυκλοφορίες. Μετά κατέβασμα αυτά που μου αρέσουν (είμαι ακόμα offline), μετά άκουσμα και άκουσμα και άκουσμα μέχρι να επιβεβαιώσω ότι το τραγούδι έχει το ουμπφ και αξίζει να μείνει στο σκληρό. Σε μαγαζιά δε το shazam έχει πάρει φωτιά. Παλιά πήγαινα στο DJ, αλλά γενικά πλέον το αποφεύγω εκτός αν είναι "προσεγγίσιμος/η/ο" όπως ήμουν καλή ώρα εγώ "αχέμ". Τέλος άτομα, φίλους, γνωστούς στα social, τους έχω reference και τσεκάρω γενικά τι ανεβάζουν και πως και τι. Έτσι βρίσκω πολλά.  

Και έτσι καταλήγω στο σημερινό τραγούδι που ανακάλυψα, από ανάρτηση πολύς καλής φίλης πολύ καλού μου φίλου (που γνώρισα ένα βράδυ σε μαγαζί που ακούω πολύ καλή μουσική - έχει κι' αυτό τη σημασία του). Κάτι αντίστοιχο έγινε εχθές που είδα τον αγαπημένου μου ξά να κάνει ανάρτηση αυτού του τραγουδιού, που το ήξερε προφανώς αλλά του το θύμισα με την ανάρτηση μου. 

Έτσι και γω θα τσιμπήσω από τη φίλη, από δική της ανάρτηση ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι που δεν γνώριζα την ύπαρξη του μέχρι και πριν από δύο χρόνια. Μου αρέσει πάρα πάρα πολύ, μ' εκφράζει απόλυτα και στη τελική ήρθε η ώρα του. Θεέ μου τη στίχος. Φιλιά σ' όλους τους Morrisseyκούς εκεί έξω, που είναι πολλοί το ξέρω. Ήρθε και μένα η ώρα μου ν' ακούσω. Any suggestions? (εντάξει ένα best of το άκουσα δεν είμαι και του πεταματού!) 

Μανώλης Αγγελόπουλος / Τα μαύρα μάτια σου

Περιμένοντας ένα φιλαράκι να μας γράψει κείμενο για το ανυπέρβλητο άσμα “Tι να μας πεις και ‘συ για τη ζωή σου” του τρισμέγιστου Βασιλείου Τερλέγκα (καθώς μνημονεύουμε -πάντα με τη καλή έννοια- έναν λατρεμένο γαμιστερό υπερσυνάδελφο καλή του ώρα, μακριά από μας, μη σου τύχει· που πραγματικά μια νύχτα απ’ τη ζωή του ολόκληρη η δική μας), αναπόφευκτα, μου ήρθε στο μυαλό το αγαπημένο μου και πραγματικά τρισμέγιστο, λατρεμένο, γαμιστερό και ανυπέρβλητο λαϊκό άσμα του μεγάλου Μανώλη Αγγελόπουλου. Ένα από τ' αγαπημένα μου epic λαϊκά τραγούδια (δηλαδή με αναγνωρίσιμες τύπου εισαγωγές, δες εδώ, εδώ και εδώ). 

Τα μαύρα ματιά σου λοιπόν και όχι Δώρα, η παρούσα ανάρτηση δε περιέχει κάποιο κρυφό μήνυμα προς καμία υπαρκτή μαυρομάτα που μ' έχει βάλει στο μάτι (not). Μόνο στη φαντασία σου. Και αν θυμάσαι καλά που το ακούγαμε και τη φάση, ξέρεις ότι αυτό είναι δικό σου. Πάμε!

Τα μαύρα ματιά σου λοιπόν που ανάβουν πυρκαγιές, διασκευή ενός instrumental αράβικου τραγουδιού, από τους μεγαλύτερους Άραβες καλλιτέχνες της εποχής του Abdel Halim Hafez και Mohammed Abdel Wahab που όπως πολύ καλά αντιλαμβάνεστε είχα άγνοια της ύπαρξης τους μέχρι και πριν λίγες ώρες. Γι’ αυτό όμως τα γράφω και τα ψάχνω, για να με ξεβλαχεύω. Εξακολουθητικός μέλλοντας εδώ, βλέπετε μαθαίνω· άκου εκεί μπες στη Google και γράψε «δένω χρόνοι». Τζίζας. 

Μ' έχει κολλήσει αρκετές μέρες λοιπόν αυτό το τραγούδι και έσκασε και η φάση με τον γαμιστερό υπερσυνάδελφο καλή ώρα και σκεφτόμουν τη φάση της ηχογράφησης του που κυκλοφόρησε σε δίσκο το μακρινό 1977. Δε θ’ αναφερθώ στον Αγγελόπουλο και στη ζωή του, δε γνωρίζω πολλά και στη τελική δε μ’ ενδιαφέρει ρε αδερφέ (εντάξει διάβασα λίγα κουτσομπολίστικα για τη γυναικά του την Αννούλα που δεν την ήθελε η μάνα του και άλλα τέτοια, κοίτα να δεις), αλλά για το συγκεκριμένο τραγούδι θεωρώ ότι παρότι τον κύριο όγκο της ενορχήστρωσης τον ξεπατίκωσαν από την αρχική ηχογράφηση του, οι δικοί μας το πήγαν ένα leap παραπάνω με το τσέμπαλο που αχνά ακούγεται πίσω δεξιά (στο R) της εγγραφής. Μια πραγματικά πλούσια ηχητικά ηχογράφηση και ενορχήστρωση με αρκετά όργανα (ξεχωρίζω τουλάχιστον τρία βιολιά, κοντραμπάσο, πιάνο, κιθάρες, ηλεκτρικό κιθάρες και μπάσο, μπουζούκια εννοείται και synth παρακαλώ· moog;, χώρια το τσέμπαλο) χάρμα πράμα (κυρ’ Νάκη εδώ το τσέμπαλο να το βάλω L ή R;) 

Ψιλοέψαξα λίγο στο διαδίκτυο να βρω καμμιά πληροφορία παραπάνω για την ηχογράφηση αλλά δεν είχα τύχη. Αν γνωρίζετε κάτι παραπάνω (είχα ένα θείο που δούλευε στην Pan-Vox records τότε και μούρου μούρου, πολύ μερακλής ο ενορχηστρωτής ο κυρ’ Νάκης και τ’ αφεντικό είπα φέρτε όργανα εγώ πελερώνω), πραγματικά πείτε με. 

Για μένα μια εξαιρετική διαχρονική ηχογράφηση επικών διαστάσεων και αντικειμενικά το πιο ωραίο τραγούδι του Μανώλη Αγγελόπουλου, Θεός σχωρέστον. All Hail και στη στιχουργό Μάρω Μπιζάνη. Θεός σχωρέστην.

Και 'συ γλυκιά μου μαυρομάτα, πάρε τα μυαλά μου πάρ’ τα. Α ρε ποτέ θα τα παρατήσω και θα τη παίζω (εξακολουθητικός) στιχουργός, Πότε;

Α! και το αφιερώνω στον εαυτό μου για χθες (ονομαστική εορτή). 

Α! και ευχαριστώ όλους για τις ευχές. Όλα καλά, όλα ανθηρά. Συγνώμη που δεν απάντησα στο καθένα ξεχωριστά, αυτά συμβαίνουν.

p.s. αν τ' αφήσετε να παίξει, έχει και το αλλιώτικο, το Αιγυπτιώτικο.

Holy Hive / Didn't You Say

Ως γνωστός ψυχάκιας, μεθοδικός, όπως ακριβώς στα βίντεο που μπορεί να βλέπετε στα social, τι κάνει ένας νορμάλ, τι κάνει ένας ψυχάκιας, δεν αφήνω τίποτα που να μη κατηγοριοποιήσω και να μην αποθηκεύσω στη σωστή του σειρά (στο χρόνο μου όμως, δηλαδή όποτε). Έτσι και σήμερα, σε μία δύσκολη από άποψη υγείας περίοδο που διανύω* (ναι και τα βουνά πέφτουν, που λέει και ο DJ Shadow), μιας και δε μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, κάθισα στον υπολογιστή να ξεδιαλύνω φωτογραφίες, μουσικές, να σβήσω αρχεία, να τριμάρω βίντεο και τέτοια πράματα..

Δε θυμάμαι αν έχω αναφερθεί ξανά (νομίζω ναι), στην ατάκα "βαλ' το στ' αγαπημένα μου" της κόρης μου, τραγούδια δηλαδή που κατεβάζω και ακούμε μαζί στο αμάξι, στο σπίτι, στο δρόμο και της αρέσουν. Χαίρεται ο μπαμπάς, χαίρεται και η μικρή που χαίρεται ο μπαμπάς, χαιρόμαστε γενικά σα τα χαζά, μέχρι και βιντεάκια κάνουμε... Ακόμα όμως θα μου επιτρέψετε, δε μπορώ να τ' ανεβάσω, ντρέπομαι! 

Σ΄ ένα λοιπόν τέτοιο βιντεάκι έπεσα σήμερα, γυρισμένο το Μάιο που μας πέρασε όπου τραγουδάμε αυτό το γλυκό, υπέροχο, neo soul/neo folk διαμαντάκι από μία εξαιρετική μπάντα, από αυτές που μ' αρέσουν, ψιλοάγνωστες, ψιλοsoul, ψιλοbrooklyn και τέτοια. Holy Hive, δύο αλμπουμάκια όλα κι' όλα, εδώ και δω. 'Ήσυχος ήχος, ήρεμος, ταξιδιάρικος.. Hope you like 'em

Καλή εβδομάδα σε όλους.

* δεν είμαι και του θανατά, οι κοντινοί μου με ξέρουν

The Mystery Lights / Too Many Girls

Ένα τραγουδάκι ούτε δυο λεπτά σε μία ανάρτηση ούτε δυο γραμμές που αφιερώνω στη φανταστική μου γυναίκα και κόρη.

Είναι φανταστικές, μοναδικές, αξιολάτρευτες,  αγαπητές, αξιομνημόνευτες, είναι τα κορίτσια μου που τ' αγαπώ. Θα πιάσουμε κορέους όμως, οπότε πάρτε τη Λούνα, παίρνω το Τούλη, πάρε τον έτσι, παίρνω τον γιουβέτσι* και άντε για κάνα διήμερο να ησυχάσουμε και ν' αναρρώσουμε (doctors orders)** με την ησυχία μας. Μετά ξαναβρισκόμαστε.

Εσείς με συζύγους, κόρες και λοιπά θηλυκά, ταυτιστείτε ελεύθερα.

Όσο για το συγκρότημα το ανακάλυψα πριν ένα τέταρτο και το τραγουδάκι ταιριάζει γάντι. Τίμια γκαραζιά και τα λέει απλά, μεστά, σταράτα. Σιχτίρ.

* tribute σε τρισμέγιστο επεισόδιο απαράδεκτων / ΦΡΗΚ ΑΟΥΤ

** Θα σας πω άλλη φορά.