Να βάλουμε ένα παλιό αγαπημένο, από τα πολλά που έχω με την κυρία Δώρα, AKA μανταμίτσα με τις πέρλες.
Θυμάσαι τότε που στο σιγοτραγουδούσα; Σιγά να μην! Αφού ήσουν κομμάτια! Εγώ όμως θυμάμαι που στο τραγουδούσα με την άψογη Αραβο-Αλγερινή μου προφορά.
Χρόνια μας πολλά Darl! Σ' ευχαριστώ που καταλαβαίνεις τις ανάγκες μου (να σαν αυτή που συζητήσαμε το πρωϊ π.χ.). Και εγω όμως κύριος με K, δεν υπάρχει άλλος σαν και μένα. Να τα λέμε αυτά (ftoymou). Τα άλλα από κοντά. Yes We Can!
Αγαπημένο μας τραγούδι από την ανέμελη εποχή, τότε που έφαγα τον Παπά, στην Αθήνα. Αν θυμάμαι καλά το ακούγαμε κάποιες μικρές ώρες κάπου ή στο Γκάζι ή πλατεία Θεάτρου ξέρω γω.. Ωραία Χρόνια!
Μία από τις πολλές μαγικές εκτελέσεις του ανυπέρβλητου Histoire D'un Amour, το οποίο έχει πει μοναδικά η φιλενάδα μου η Dalida.
Και τώρα πρέπει να κλείσω, πάω να τις πάρω το δώρο που της έταξα τόσο καιρό (φίλτρο νερού)... Του χρόνου, καλά να μαστε πιο πολλά λογάκια, πιο μεγάλη επέτειος, πιο μεγάλο δώρο...
Μια ανάρτηση για το αγαπημένο μου 'νομίζω, αν και δεν έχω αγαπημένα' * συγκρότημα της τελευταίας δεκαετίας.
Εκεί που είχα παραιτηθεί πάνω κάτω από την ιδέα να έχω αγαπημένο rock συγκρότημα τα τελευταία χρόνια 'γιατί νόμιζα ότι την προηγούμενη δεκαετία ήταν οι Spiritualized' ** και την προ-προηγούμενη δεκαετία σίγουρα δεν άκουγα rock, άκουσα, δε θυμάμαι και 'γω που, τα ξαδέρφια από την Αυστραλία. Έτσι τα νιώθω, σόι απ' τη πλευρά της γυναίκας μου (γιατί τα δικά μου είναι ήδη γαμάτα).
Η Αστραλία (πάντα χωρίς Υ γι' αυτούς που ξέρουν) είναι μια ήπειρος που μας έχει δώσει πολλά και θα μας δίνει πάντα. Παραστρατημένοι Ευρωπαίοι, Λεύτεροι ανθρώποι. Τους πάω. Όποτε έχω συναντήσει Αστραλό, κάτι σκιρτήζει μέσα μου, και πάντα αποδεικνύονται γαμώ τα παιδιά.
Τα παιδιά λοιπόν από την Αστραλία σε λίγες μέρες θα είναι Αθήνα και πολύ στεναχωριέμαι που δε θα είμαι εγώ εκεί. Εκεί που πρέπει. Εκεί που πρέπει να είμαι κανονικά. Που θυμάσαι Σταύρο όταν ανακοινώθηκαν που είπες κλείνω αύριο εισιτήρια. Αλλά ξέρεις εσύ και ξέρουν πολλοί τα άλλα σχέδια σου. Και ξέρεις ότι έχεις κάνει έναν τίμιο συμβιβασμό, μπεσαλίδικο, αν και βαθιά βαθιά μέσα σου επίσης ξέρεις ότι αν σου δινόταν η ευκαιρία θα είχες διακτινιστεί εκεί. Δε θα πω τίποτα παραπάνω γιατί όσο το σκαλίζω τόσο πολύ πονάει. Ας είναι. Θα ξανάρθουν.
Θα προσπαθήσω να περιγράψω κάπως, δε ξέρω αν θα το μεταφέρω σωστά (πιθανότατα όχι), αλλά somehow in a very peculiar way, νιώθω ότι η όλη μουσική τους με τις εξάρσεις, αλλαγές και διαφορετικότητες στον ήχο τους από album σε album, φέρνουν λίγο την ψυχοσύνθεσή μου. Υπάρχουν τραγούδια χαρούμενα, υπάρχουν μελαγχολικά, υπάρχουν γρήγορα, υπάρχουν πολύ γρήγορα, καφρίλες, μπαλαντοειδή, ψυχεδελικά, που τζαζοφέρνουν, που φανκοδείχνουν, μεταλοπιάνουν, και ένα απίστευτο συνοθύλευμα ήχων και φασαρίας που νιώθω it's me. Δε καταλήγω πουθενά, απλά καταγράφω random thoughts.
Έρευνες, bio, link και τέτοια δε βάζω, όποιος θέλει ψάχνει-βρίσκει. Χωρίς λοιπόν να είναι αυτό το αγαπημένο μου τραγούδι (γιατί είναι αυτό το επικό όργιο), νιώθω αυτές τις μέρες μια έντονη χαλαρουίτα (καλή), σα να παίρνω το κλαρινέτο μου και να σας αποχαιρετώ. Και γι' αυτό και παίζει αυτό.
Να ξέρετε από τον προσεχή Ιούνη θ' ανεβάζω μόνο τραγούδια ανοιχτού παράθυρου.
* Επιβεβαιωμένο από το εργοστάσιο, μου το πε και ο Last.fm 1. Χατζιδάκις, 2. κα. Nina, 3. Τα ξαδέρφια από την Αστραλία. ** Και μη βγεί κανείς και πει οι Spiritualized δεν είναι rock, γιατί και ο ΠΑΟΚ δεν είχε ομάδα φέτος.
Σήμερα ταξιδεύουμε με το μυαλό στην Άπω Ανατολή. Βαθιά ραδιοφωνική φωνή, εκφωνεί:
Ακούτε Ράδιο "Αγάπη Κιμόνο", το ραδιόφωνο των επιτυχιώνε, στους εκατόν τρεις κόμμα επτά, παίζοντας retro 80's αγαπημένες επιτυχίες από το στούντιο μας στο κέντρο του Τόκιο. Το επόμενο τραγούδι αφιερώνει η Μιτσίκο σ' αυτό τ' αγόρι με τα μάτια τα μελιά. "Χιτόρι Τοχιάμα", στο τραγούδι "Βροχερός Αναβάτης" από το δίσκο "Πε με Πένυ".
Σ' ένα υποθετικό, παράλληλο σύμπαν μπορεί να τ' αφιέρωναν και σε μένα.. Γιατί δηλαδή, εμένα δε μπορεί να μ' αγαπήσει Γιαπωνέζα; Τα δε μάτια μου το καλοκαίρι -που ήρθε επιτέλους-, ανοίγουν λίγο προς το μελί. Αλήθεια*.
Το τραγούδι το ανακάλυψα πολύ πρόσφατα και έχω κολλήσει πολύ άσχημα, μαζί με τη κόρη μου. Θα το ξεπεράσουμε, αλλά τώρα το γουστάρουμε τρελά. Έχει feeling. Μόνο feeling Δημήτριε, εσύ που ξέρεις.
Βάλ' το στ' αγαπημένα μου!, με προστάζει. Αν είδατε δυο χαζά στην Εθνική οδό στη Πιερία αυτές τις μέρες να τραγουδάνε γιαπωνέζικη slow boogie mellow J-pop του 80', εμείς ήμασταν, ποιοι άλλοι. Δε σας λέω τι λέει ο στίχος είναι βαθιά προσωπικό. Ειδικά στο δεύτερο κουπλέ που λέει, ο μο ι χα ντορου τα οα σου τεεεεεε.....
Είναι από αυτά τα πολύ ωραία τα καλοκαιρινά, ή μάλλον αυτά τα νοσταλγικά τέλος καλοκαιριού, που τελειώνοντας οι διακοπές χωρίζουν τα παιδιά. Φανταστείτε λίγο την εικόνα. Δύο νέοι, σε παραθαλάσσιο-μπαράκι - μπαμπού κι' έτσι, τέλη καλοκαιριού με χαμηλά φώτα και ντισκομπάλα χορεύουν αγκαλιασμένοι στους ρυθμούς του τραγουδιού, ανταλλάσσοντας όρκους αιώνιας πίστης. Ένα πράμα σα ντέρτι ντάνσινγκ με καράτε κίντ (πρέπει να κόψω το Mega Channel, δε με παίρνει άλλο, πολύ νοσταλγία).
Μιτσίκο και 'γω σ' αγάπησα, θα σε περιμένω για πάντα. Δώρα don't bother, δεν υπάρχει Γιαπωνέζα, όλα ήταν στο μυαλό (μου/σου).
*Κοροϊδεύετε όσο θέλετε, αλλά μικρός μικρός, δε θυμάμαι ηλικία (late εφηβεία, early manhood) μια κοπέλα (μου;) προσπαθούσε να με πείσει ότι έχω όντως μάτια μελιά. Η καημένη πρέπει να μ' αγάπησε. Δε μπορώ να θυμηθώ ποια και πότε, αλλά νιώθω ότι έχω κάτσει μπροστά σε καθρέφτη μαζί της και κοιταζόμουν έντονα μέχρι τελικά να καταλήξω ότι τα μάτια μου είναι πιο καστανά κι' απ' το βένγκε. Αχ αυτά τα μάτια μου, όνειρο και αποθυμιά.
Δε μ' εκφράζει ο πεσιμισμός και η παραίτηση που βγάζει αυτός ο στίχος, αλλά δε μπορείς ν' αρνηθείς την ομορφιά και το ταίριασμα που γίνεται σ' αυτή τη μικρή πρόταση. Και παρ' όλο που και μένα η ρουτίνα με τσακίζει, έχω -ευτυχώς- ακόμα φιλοδοξίες. Μικρές μεν, αλλά είναι εκεί για να μου ορίζουν το δρόμο μου.
Δεν είχα πρόθεση ν' ανεβάσω τραγούδι (δεν έχω να πω πράγματα), αλλά στα σόσιαλ σήμερα γίνεται ο κακός χαμούλης με RIP Ian, Ian αυτό, Ian εκείνο, Joy division, αναρτήσεις και τέτοια, που επηρεάστηκα τόσο όσο. Οπότε αναπαύσου εν ειρήνη Ίαν και από μένα.
Δύσκολα θ' αναρτούσα τραγούδι από Joy Division, αν και μ' αρέσουν αρκετά, δεν ξέρω την ιστορία τους, ελάχιστα πράγματα και απ' ότι είδα στον λογαριασμό στο last.fm, έχω κάνει συνολικά 57 σκρομπλιές, δηλαδή ακούσματα τραγουδιών τους με πρώτο το Dead Souls (πολύ πολύ καλό). Με δεδομένο ότι μπήκα στο last.fm το 2016, πες πάνω κάτω καμμιά 100 φορές ν' άκουσα πρωτόβουλα Joy Division και καμμιά 100 ακόμα έξω στα μαγαζιά.
ΟΚ δε με λες και από τους φανατικούς και γι' αυτό και δεν πολυανοίγομαι.
Δεν θα υπάρξει όμως καλύτερη αφορμή για ν' ανεβάσω αυτή τη διασκευή την οποία ανακάλυψα πέρσι τον Οκτώβριο, την εποχή που δειλά δειλά ξεκινούσα το blog. Μία πανέμορφη διασκευή, ενός πανέμορφου τραγουδιού που πανέμορφα έχει ντύσει πολλά πολλά μπαρίσια βράδια μου.
Κάθομαι και αναρωτιέμαι τι υποσυνείδητο σκάλωμα έχω φάει, ποια νευρική σύναψη ταρακουνήθηκε, χτύπησε, πιέστηκε ή ζουλήχθηκε σήμερα και με το που μπήκα στο σπίτι μέσα στις 4 μετά τη δουλειά έβαλα χωρίς καμία απολύτως σκέψη, μηχανικά, το Μάλιστα Κύριε του Ζαμπέτα.
Η κίνηση ν' ακούσω αυτό το τραγούδι ήταν τόσο φυσική, σαν να έμπαινα το πρωί στη Τράπεζα και ν' άνοιγα τον υπολογιστή.
Δεν έδωσα και πολύ σημασία.
Τώρα που γράφω έχει πάει η ώρα 9.45, μόλις τελειώσαμε τα καθημερινά (νωρίς νωρίς σήμερα) και ήγγικεν η ώρα, κοινώς είμαι ελεύθερος ν' απολαύσω την ημέρα που απλώνεται μπροστά μου απερίσπαστος, χωρίς να μ' ενοχλεί κανείς. Ω! τι τέλεια, μία (1!) ώρα στα λιβάδια, μέχρι το σώμα να πει, ντέι ψοφάλογο ύπνο και το μυαλό σεμνά να υπακούσει.
Αλλά λέω, πριν έρθει το αναπόφευκτο, κρατήσου, αφιέρωσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου και ψάξε λίγο μέσα σου να δεις τι έχει συμβεί σήμερα και σου 'ρθε ο Ζαμπέτας μη τ' αφήσεις. Τον Ζαμπέτα εγώ δεν τον πήγαινα καθόλου και ακόμα ζορίζομαι να τον πάω. Ακόμα τον ανακαλύπτω. Όλο αυτό το Greek Man Folk Αρχέτυπο Μαγκιάς δε χωνεύεται εύκολα, και ακόμα δε μου κάθεται καλά στο στομάχι, αλλά με αφορμή αυτή τη φοβερή ερμηνεία της Μάρθας, μπήκα στη διαδικασία να τον γνωρίσω. Και ομολογώ ότι κάτι πάει να κάνει τσακ μέσα μου. Ίδωμεν
Ευκαιρία είναι λοιπόν, μιας και μου 'δωσε πάσα ο ξάδερφος μου, που κι' αυτός πριν από λίγο ώρα ανάρτησε στο fb το τραγούδι αυτό, να επιχειρήσω ν' ανακαλύψω τι με ώθησε να το ακούσω έτσι στα ξαφνικά. Στο σόι μας πάντως, το 'χουμε το μετα-ψυχοκινητικό (Μάκη σε είδα στο όνειρό μου, και 'γω Λίτσα μου και άπειρα τέτοια θυμάμαι).
Και τελικά δε θέλει πολύ σκέψη, το μυαλό έχει αλλάξει level, ένα βηματάκι πιο κοντά στη samsara, και από μόνο του σήμερα επειδή πέρασα ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΑ για μια ακόμα φορά στην καθημερινότητά μου, λέει στο κορμί:
Τώρα που τελείωσες, μπες στο αμάξι και οδήγησε στο σπίτι.
Μη ξεχάσεις να πάρεις το παιδί στις 4 από το σχολείο
Μετά, βάλε την να φάει και,
άνοιξε τον υπολογιστή, πάνε στο μουσικό σου πρόγραμμα,
5η περίοδος μουσικής, Ελληνικά, oldschool, Γιώργος Ζαμπέτας, Μάλιστα Κύριε
και κάτσε ν' ακούσεις αυτό*:
Θέλω την καρδιά να σφίξω
πέτρα πίσω μου να ρίξω
και να φύγω
μάλιστα κύριε
Μετά, μπορείς να συνεχίσεις ότι κάνεις συνήθως. Business As Usual.
* Εδώ τα credits πάνε σε αυτόν εδώ τον κύριο, που δεν τον ήξερα, αλλά τον νιώθω. "Ο Αλέξανδρος Καγιάντας δεν ήταν μέλος του καλλιτεχνικού στερεώματος, αλλά ένας εργάτης σε Γερμανικό εργοστάσιο". Έλα ρε φίλε συμπτώσεις...
Αυτή η προκοπή μου θα με φάει, τι καλό παιδί, τι άξιο παλικάρι (φτου μου, με ματιάζω συνέχεια ο μλκς γιατί είμαι και Σαββατογεννημένος). Τώρα μαζεύτηκα από το πρωί, έκανα τη τσίτα πριν από λίγο.
Πάλι ψόφιος όπως κάθε αρχή εβδομάδας με υποχρεώσεις, δουλειές και ότι άλλο έκτακτο σκεφτήκαμε το Σαββατοκύριακο (λαστιχοποτισμαλουλουδιαμπαλκονικλαδεμα). Κουραστικό το πρόγραμμα και πρέπει να το ξαναδούμε-μελετήσουμε. Ας πούμε λατρεμένη μου - λέω να ξεκινήσω μια παράδοση - την Δευτέρα και Τρίτη να μη κάνω τίποτα για να πέρνω δυνάμεις. Τις άλλες μέρες χαλαρά, Ε; Ε λατρεία; (βζιιιιιιιιιιιννννν· κάτι πετούσε/πέταξε).
Anyways αυτά είναι οικογενειακά θα τα δεις μετά, τώρα που γράφεις, κάτσε χαλάρωσε, ξεκουράσου, γράψε για το τραγούδι που άκουσες χθες. Γκρουβάτο funk, για να πάει καλά η εβδομάδα, ασχέτως αν κάποια μου ζήτησε punk (σταμάτα να είσαι φλόρος και βάλε punk, exact words). τι Funk τι Punk. Δεν ακούω και καλά τώρα τελευταία, απ την κούραση θα 'ναι.
Το random λοιπόν χθες στο αμάξι, μου έβγαλε ένα ωραίο funk/soul τραγουδάκι από μπάντα από το εξωτικό Bristol. Τίποτα το εξαιρετικό, αλλά αυτό το τραγούδι που σας βάζω μ' αρέσει πολύ για το τρόπο που γκρουβάρουν/τζαμάρουν λες και είναι σε πρόβα που τους βγήκε καλά. Τρία λεπτάκια τραγουδάκι, πεντέμιση λεπτά τζαμάρισμα. Και παίζει όντως να γράφτηκε σε ένα session γιατί έτσι μου ακούγεται ή τέλος πάντων έτσι το αντιλαμβάνομαι, δεν έχει σημασία (αν και όσο τ' ακούω τώρα καταλήγω ότι έχει mixaριστεί αρκετά, ε και).
Εχθες μετά τι δουλίτσα στο αμάξι με καλό καιρό και ανοιχτό παράθυρο ήταν βάλσαμο στη ψυχούλα μου. Τσεκ ιτ. Και αν κάτι σας έκανε η μπάντα τσεκάρετε και αυτή τη διασκευούλα, τίμια, δυνατή.
Επιμελώς παραμελημένο μου blog συγνώμη που σ' άφησα, θα το ξανακάνω.
Ανοίγει ο καιρός, ανοίγουν οι ορίζοντες, ανοίγουν τα πνευμόνια, δύσκολα κάθεσαι να γράψεις. Είναι και οι μέρες τέτοιες, είμαι στα ντάουν μου (ναι ρε για ακόμα μια φορά), μελαγχολώ προσωρινά για τεχνικούς (υπαρξιακούς) λόγους, είμαι σε αναμονή, οι κλήσεις σας θα προωθούνται γενικά (στο Κάιρο).
Και πλέον πρέπει να το πάρω απόφαση, δύσκολα θα μαζεύομαι να γράψω (και φανταστείτε τώρα είμαι πεσμένος, που να 'ρθω στα χάι μου). Συνεπώς επειδή δεν έχω και κάποια ιδιαίτερη αφορμή για ανάρτηση, αναρτώ το τραγούδι που έχω ακούσει περισσότερο τo τελευταίo μήνα. Το soundtrack της μετα-πασχαλινής μου μελαγχολίας, Rolling Stones.
Τρεις φορές την ημέρα, πρωί με το που μπαίνω στο αυτοκίνητο, μεσημέρι με του που γυρνάω από τη δουλειά και μία το βράδυ πριν κοιμηθώ. Οδηγίες γιατρού, είπαμε έχω τα blues μου. Και το άτιμο, του πάει πολύ το μεσημέρι στο αυτοκίνητο-ανοιχτό παράθυρο-φανάρι. Ναι κυρία μου εγώ είμαι, γαμώ τα παιδιά, ακούω Stones (κάντε visualize).
Η σχέση μου με τους Rolling Stones τυπική, μία καλημέρα έχουμε.
Επιλέγω να είναι τυπική, δεν είμαι και πολύ των κλασσικών, αλλά κυρίως τους αποφεύγω γιατί κάθε φορά που ακούω για πρώτη φορά άλμπουμ τους, κολλάω άσχημα. Για μήνα και βάλε, μόνο Rolling Stones παίζει και μετά τέλος. Αλλά μιλάμε για άσχημο κόλλημα, δεν ακούω τίποτα άλλο (και στεναχωριέμαι).
Στην αρχή λέω, ε ναι εντάξει, ΟΚ, classic, κολοκύθια, δε θα το κρατήσω ή θα κρατήσω ένα-δύο-τρία τραγούδια. Μετά το ξανα-ακούω, και ακούω και μετά λέω ας το ακούσω άλλη μια φορά και μετά μένει στο repeat για πάνω από μήνα. Τώρα κόλλησα με Sticky Fingers. Ψάχνοντας στο παρελθόν μου το ίδιο έπαθα και με Their Satanics Majesties Request, Beggars Banquet, Let it Bleed, Goats Head Soup και Blue And Lonesome. Και φανταστείτε ότι σήμερα στα 44 μου έχω ακούσει ολοκληρωμένα έξι (6) album. Αν πιάσω όλα τα τριάντα (30) album (έτσι λένε τα data) που οι μπαγάσες έχουν γράψει, θέλω μουμπλε-μπουμπλε δύο χρόνια και μόνο Rolling Stones, αnd I can't afford that. Άσε που μέχρι να τελειώσω εγώ την ακρόαση αυτοί θα 'χουν βγάλει κάνα δυο-τρία (2-3) ακόμα. Γι' αυτό και επιλέγω να ακούω σπαστά Rolling Stones. Τώρα Κράχτε.
Δε κουράζω άλλο, αναφέρω για δική μου καταγραφή το στίχο.
Κάτι περίεργο γίνεται τώρα εδώ πέρα και όλο και κάποιος/α/ο με διαβάζει/ανακαλύπτει στα ξεκούδουνα που και που. Μπαίνω στα στατιστικά του blog και όλο και βλέπω κάποια χαζοκίνηση, παρ' ότι σπάνια πλέον γράφω. Και χαίρομαι εγώ τώρα, είναι ανθρώπινο, να πούμε ότι κάτι αφήσαμε και 'μεις στο σύμπαν πέρα από χαρούμενες καλημερίτσες, coctail και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις στους τοίχους/νήματα/ρολά και άλλα τέτοια ευφάνταστα μπαρμπαλίκια των σόσιαλ. Όχι ότι και αυτό που κάνω δεν είναι στην ουσία μια αντίστοιχη κατάσταση, ένας τρόπος να βγαίνω και εγώ εφήμερα από την αφάνεια όπως τόσοι γύρω μου. Απλά "επειδή-και-καλά-είμαι-γαμώ" έχω σαν πρόσχημα τη μουσική και έτσι λίγο μετριάζεται η φάση (κάποια στιγμή είχα δει ένα γαμάτο στο facebook που έλεγε ένα καλό τσιτάτο για τους άντρες που ανεβάζουν μουσική - πολύ καλό - αν το εντοπίσω θα το βγάλω, μιλάμε για χοντρή ξεφτίλα). Και τι λοιπόν μ' αυτό; Τι σημαίνει να ποστάρομαι; Μακάριοι ή όχι αυτοί που τα κατήργησαν ή απέχουν
Θα αφήσω αυτό εδώ το διαμαντάκι που δεν έχω δύο ώρες που ανακάλυψα έτσι για το αντέτ εδώ και για να γράψει τρεις αναρτήσεις αυτό τον μήνα. Να πω δεν έχω να πω, λέω εγώ τώρα. Έχω, αλλά θα τα κρατήσω. Από την εξαιρετική ανεξάρτητη δισκογραφική Νέα Υόρκης Names You Can Trust που έχω ξαναβάλει κομματάρα να εδώ (πάλι μέσα στο καλοκαίρι, έχει τη σημασία του), πολύ λάτιν και πολύ soul, από τον πολύ καλό 80χρονο φίλο μου τον Ραλφ από τον Παναμά. Πέρσι πριν ακριβώς ένα χρόνο βγήκε, φέτος το ανακάλυψα (καλός χρόνος, συνήθως μου παίρνει μια 20ετία), είναι so καλοκαιρινό, so φρέσκο και τόσο μα τόσο ταιριαστό με τη φάση ντάλα mid-summer κι' ετς. Αν ήμουν και 20 θα ταν ακόμα καλύτερα. Καλό βράδυ Σαββάτου! Εγώ θα βγω. p.s. εντωμεταξύ ψάρωσα με το συγκρότημα που ακομπανιάρει με το όνομα Means Of Production και τώρα που τα γράφω κατεβάζω, θα σας πω τι και πως σε άλλη ανάρτηση, τα discogs λένε Avantgarde, άει να δούμε.
Η πολύ φίλη μου κουτσή Μαρία και ένας φίλος της, ο Γκαβοθόδωρας, γράψανε σήμερα για την Blue Monday, τη μελαγχολική Δευτέρα, πρώτη Δευτέρα του χρόνου όπου έχουν τελειώσει οι γιορτές, τα πανηγύρια και θεωρητικά ο καθείς μας (εκτός από τους πελούσιους) επιστρέφει στο πάγκο του. Οκ, θα γράψω και 'γω, ταυτίζομαι. Αφορμή έψαχνα βέβαια να ανεβάσω τίποτα επειδή δε θέλω να εγκαταλείψω το άθλημα. Δε θα πω ότι μελαγχόλησα σήμερα (αν και με τραβήξανε απότομα από τις μπύρες μου* και αυτό πάντα μου αφήνει μια πικρία), μελαγχόλησα όμως χθες, προχθές, παραπροχθές. Την πέρασα τη φρίκη μου τις δύο πρώτες εβδομάδες του έτους, όπου για κάποιο αδιανόητο λόγο πίστευα ότι μαγικά θ' αλλάξουν όλα στη δουλειά και δε θα χω τα ίδια χαζά από τους ίδιους χαζούς. Χαζαμάρα; προσμονή; ευσεβής πόθος; αχαλίνωτη φαντασία; Τι περίμενες..; Φυσικά και πάντα και παντού και εις τον αιώνα τον άπαντα θα επικρατούν οι χαζοί, τα έχουμε πει τα έχουμε ξαναγράψει. Έσκυψα λοιπόν ταπεινά το κεφάλι στον εαυτό μου και είπα ένα
