Phase Fatale / Human Shield

Α καλά εντάξει εγώ γιατί νόμιζα ότι έχω ν' αναρτήσω 20 ημέρες και αισθάνομαι και τύψεις δε μπορώ να καταλάβω. Τι να πεις έχω χάσει τις μέρες, amongst other things. Πάντως ένα writers block χοντρό το έχω και γι' αυτό δε θα γράψω πολλά.

Άκουσα πάρα πολλά πράγματα από φίλους, γνωστούς και συγγενείς (χωρίς να τα ζητήσω), τα οποία λίγο με πείραξαν να πω την αλήθεια με το ποιο εκνευριστικό απ' όλα να είναι το "βγάζεις μια γκρίνια μέσα από το blog", που είπε υπερκοντινός μου άνθρωπος.

Και ερωτώ κύριοι και κυρίες, δηλαδή το blog περίμενα να βγάλω γκρίνιες; Εσείς που με ξέρετε χρόνια και χρόνια ολόκληρα δε ξέρετε ότι γκρινιάζω; Και στη τελική το παρατσούκλι μου στα τρυφερά μου χρόνια "γκρινιάρης" δεν ήταν;

Τι δηλαδή, πιστεύετε ότι αλλάζει ο άνθρωπος; Δε νομίζω. Και μπορεί να μην είμαι απόλυτα απόλυτα βέβαιος γι' αυτό, αλλά χρόνο με το χρόνο μέσα απ' τη ζωή, εκεί καταλήγω. 

Και για να το κλείσουμε, δε γκρινιάζω για τη μουστάρδα που μπορεί να είναι πολύ κίτρινη (γιατί το έχω ακούσει και αυτό), αλλά για θέματα ουσίας. Και παρακαλώ αν σε κάποιον έχει κάνει εντύπωση η γκρίνια μου να το συζητήσουμε ακόμα και δημόσια στο fb, αν και να ξέρετε απλά θα με τσατίσετε περισσότερο. Με ξέρω, δε το λέω έτσι.

Και επειδή παρατσατίστηκα αυτό το διάστημα με χίλια μύρια, θα βάλω τη κατάλληλη μουσική που εξημερώνει. Παράλληλα προθερμαίνομαι για το ΠΣ που έρχεται. Τόλη χρυσό μου, Get Ready.

Για τους Industrial, συνιστάτε το κατέβασμα του τραγουδιού σε FLAC 24Khz και παίξιμο σε στερεοφωνικό τέρμα. Αν είστε κοντά και σε κάνα διακόπτη, ανοιγοκλείστε τον για ατμόσφαιρα. Peace. 

Τα λέμε Δεκέμβρη. By the way, το τραγούδι τα σπάει (νομίζω θ' αρέσει σε κάνα δυο).

Blur / Sing & There's No Other Way

Οταν σπάνε οι παραδόσεις.. 

Το αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι δεν είμαι σε φάση αυτό το διάστημα και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Ούτε ντίσκο παραμονή αργίας, ούτε έστω μία οποιαδήποτε γρήγορη, τσαπατσούλικη αναρτηση. Μάλλον δηλαδή δε βγαίνει τίποτα, γιατί ενώ έχω να πω πολλά, ειναι όλα τόσο εσωτερικά και σόκιν, που για καλό όλων μας, τα λέω με τον εαυτό μου. Ασχέτως όμως της φάσης δεν είναι κρίμα που δε παίζει τραγουδάκι; Κρίμας είναι. 

Α λοιπόν α να κατς να σκς, να κατς να πλαντάξς α βάλε κατ που μλα στη καρδιάς α. 

Και λοιπόν αποφάσισα κατι τελικά, κάτι κολλάει στη φάση μου τώρα, ψιλουπερβατικά, αλλά θέλει δύο τραγουδάκια για να περιγραφεί. Σε κάθε περίπτωση πάντως Blur, εμμένω. 

Το τρίτο πιο αγαπημένο μου brit συγκρότημα μετα τους Suede και Pulp,  της φοιτητικής μου φάσης, πολύ πολύ λατρεμένοι, μπρατίμια φάση, με πάρα πολλά αγαπημένα τραγούδια που με μεγάλωσαν κύριολεκτικα (parklife, girls & boys, universal, song 2 κ.α.), τα οποία και αν δε τα χόρεψα σε όσες μήριες φάσεις.

Γενικα πολλές φάσεις, τι να πεις.

Τελειώνω στα γρήγορα το ημιαλκοολικό μου ημιπαραλλήρημα (τσίπουρα και κουμ κουάτ να ξέρετε τα σπάνε, ταιριάζουν) και λέω. Σταύρο φίλε μου. Τι άκουσες πρόσφατα και γούσταρες; Blur Sing. Και μετά από αυτό τι παίζει στο album? There's no other way. Και πες μας τώρα, κολλάνε; αμ βέβαια κολλάνε. Και για πες μας κολλάνε μαζι; αμ' πως και ντε και τι κι' αν κολλάνε. Οπότε, κλείνω και όποιος θέλει ακούει τραγουδάρες γραμμένες 30+ χρόνια πίσω που ακόμα, κάτι έχουν να πουν. Σόρρυ αλλά there's no other way. 

Φίλοι, θα επανέλθώ. (sorry για τυχόν ορθογραφικά, είναι Λιτοχωρινή η ανάρτηση). Peace and Out. 

Τάκης Μπίνης & Στέλλα Χασκίλ / Καρδιά παραπονιάρα

Η πολύ άδεια τρώει τον αφέντη. Λιώνει το κορμάκι μου από καναπέ σε καναπέ. Η ρούχλα τρέχει από το μπατζάκι μου και αυτή τη στιγμή που γράφω, ζέχνω από την απραξία, οπότε μπανάκι μανάκι και ύπνο.

Βέβαια αυτό ήταν και το ζητούμενο αυτής της μεγάλης άδειας που έβαλα μέσα Νοεμβρίου. Δηλαδή, ζήτησα και πήρα μπόλικες μερούλες χωρίς να έχω κανονίσει τίποτα, για να κάνω το τίποτα. Και κάνοντας το τίποτα αναγκάζεσαι και σκέφτεσαι και εκεί είναι που σε πιάνουν τα παράπονα και τα καρδιακά. Τώρα νιώθω έτσι. Αύριο ποιος ξέρει;

Ποια λύπη σε βαραίνει (έλα ντε ποια)

βαριά κι αφόρητη (όπως τα λες)

καρδιά παραπονιάρα (γάμησε τα)

κι' απαρηγόρητη (ισχύει)

Σ’ αυτόν τον ψεύτη κόσμο (μεγάλες αλήθειες)

τον τόσο άπονο (true dat too)

Καρδιά γιατί να λειώνεις (και 'γω το ίδιο της λέω)

με το παράπονο (και να 'ταν μόνο παράπονο)

Ποιος σ’ έχει αδικήσει (η μοίρα;)

και σε ξεγέλασε (η ζωή;)

μίλησε καρδιά μου (άντε ρε καρδιά μίλα)

και χαμογέλασε (έλα σκάσε μας κι' ένα χαμογελάκι, μαλάκα νταουνιάρη)

Γι' αυτό λοιπόν, ποτέ ξανά άδεια, μόνο εξυψωτική εργασία (από Δευτέρα όμως, γιατί κάτι θα κάνω το ΠΠΣ, καλά να είμαστε, god willing, φτου φτου). Άντε ρε, σε καλό να μας βγει, ελπίζω.

Nina Simone / I Shall Be Released

Μαζεύοντας το κορμάκι μου από χθες (παραδόξως είμαι αρκετά καλά με δεδομένο το ξενύχτι και το αλκοόλ - μαθαίνει ο οργανισμός), θέλω να ευχαριστήσω τα παιδιά στο RED, άλλα και όσους μου είπαν δυο τρία καλά λογάκια για τη μουσική που έπαιξα. Συγχωρέστε με αν σας είπα τίποτα ακατάλυπτα, δεν το έχω πολύ με το τρίπτυχο επικοινωνία-νύχτα-αλκοόλ.

Εμείς οι παντελώς ερασιτέχνες τύποι το έχουμε πολύ ανάγκη αυτό το πράγμα. Όχι ότι θα γίνουμε ποτέ pro ή οτιδήποτε άλλο, απλά it feeds our ego (δε το λες κακό). Αυτό που μόνο πραγματικά ήθελα και τελικά κατάφερα, είναι ν' ακούσω επιτέλους έξω αυτά που μ' αρέσει να ακούσω, με το ποτάκι μου στο μπαράκι μου. Και τι πιο ευχάριστο να σου δίνεται η δυνατότητα αυτή στη χάση και στη φέξη, όποτε σου 'ρθει να το παίξεις DJ και το ζητήσεις. Θενκς Σίσυ, Τάσο. 

Δε ξέρω αν θα ξαναπαίξω (ε ναι μωρέ θα ξαναπαίξω), θα δείξει, έχει αρχίσει και με χαλάει αρκετά πλέον η διαδικασία. Ξεκινάω με τρελή ορμή πάντα, λέω θέλω να παίξω yey! Μέσα σε 2 ημέρες έχω βγάλει όλα τα τραγούδια που θα χρειαστώ, ετοιμάζω playlists στα γρήγορα, τρελαίνομαι πορώνομαι, λέω πω πω πόσο γαμάτος είσαι και τι μουσικάρες είναι αυτές γαμώ, και την ημέρα που είναι να παίξω ΚΟΚΟΜΠΛΟΚΟ. Άγχος, στρες, άρνηση, λες και θα κάνω εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στον Παπανδρέου. Σώπα ρε χαλβά, μουσική παίζεις, κουμπάκια πατάς (τα γράφω για να τα διαβάσω την επόμενη φορά που θα παίξω, μπας και γλυτώσουμε λίγο άγχος).

Θυμάμαι στα 22~23 μου που και καλά πάλι έκανα τον DJ για κάνα χρόνο και κάτι (και πάλι μόνο στο RED) με πόσο arrogance αντιμετώπιζα τη φάση, σε στυλ, παιδιά αυτά είναι τα τραγούδια, 1200 όλα κι' όλα, να εδώ τα CD (είχε σιντιέρα το μαγαζί) που μόλις έκαψα από κατεβασμένα mp3 στο Πανεπιστήμιο (ευτυχώς είχαμε οπτική ίνα τότε, κατέβαιναν σφαίρα, κατευθείαν μετατροπή σε wav και κάψιμο στο recorder), λεωφορείο από Θεσσαλονίκη βραδινό και τσουπ RED και μουσική. Τι στο διάολο συνέβη αυτά τα χρόνια που πέρασαν γαμώτο και έχω πάθει αυτή τη νίλα και τρώω τiς φρίκες μου, Τι. Φάπες ζωής μάλλον.

Τέλος καλό όμως, όλα καλά. Βγήκε η νύχτα χθες, πέρασα πολύ καλά, το ευχαριστήθηκα, και από αυτά που άκουσα, μάλλον πέρασαν καλά και οι θαμώνες. Σ' αυτό το σημείο ένα τεράστιο ευχαριστώ στο Γιώργο, γιατί χωρίς αυτόν δε θα έπαιζε τίποτα, youtube θ' ακούγαμε. Η μαλακία με αυτά τα πράγματα είναι ότι πρέπει να είσαι up with the times (και να σκας και φράγκα) γιατί θέλει εξοπλισμό. Και για μια ακόμα (3η) φορά, κατάφερα να μπλοκάρω κονσόλες, μίκτες, ενισχυτές, PC και προγράμματα. Πως το καταφέρνω αυτό δε μπορώ να καταλάβω.

Anyways, Παρασκευούλα σήμερα, κλείνω, ας μη βγω, σας αφήνω με ένα που έπαιξα εχθές και έπιασα τον εαυτό μου να το σιγοτραγουδάει, γιατί κάτι μου είπε. Αγαπημένη, μοναδική Nina, σε ένα πανέμορφο τραγούδι του Bob Dylan.

I see my light come shining

From the west down to the east

Any day now any day now

I shall be released

Altin Gün / Cicekler Ekiliyor

Με παίρνει νομίζω μια δεύτερη ανάρτηση μέσα στη μέρα, ούτως η άλλως η προηγούμενη ήταν βραδινή-του ξενύχτη.

Και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις και λανθασμένα συμπεράσματα, το θέμα δεν είναι ότι εγώ έχω πάθει έρωτα τώρα στα καλά καθούμενα, αλλά έχω πάθει μεγάλο ντέρτι και ντουβρουντζά· αυτό ισχύει. Θέλω καψούρα, θέλω λαϊκά, θέλω τσιφτετέλια. Τώρα θα 'ναι με μπουζούκι, θα 'ναι με σάζι, θα 'ναι ακουστικά, θα 'ναι ηλεκτρικά, θα 'ναι στα Ελληνικά, θα 'ναι στα Τούρκικα ποσώς μ ενδιαφέρει, το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω λίγο ακόμα καημό. Γκιουζελίμ, χάιντε χάιντε. 

Ρε μαν, φακ Κιχώτη σήμερα, δε πάμε σε εκεινό το άντεργκρουντ καραόκε;

p.s. ωραίοι τύποι αυτοί, με τραπεζάκι, μπουκάλι και γαρύφαλλα θα τα 'σπαγαν πιο πολύ. Πως τους έχασα γαμώτο, πως. Αν δε τους ξέρετε και γουστάρετε, τσεκάρετε το πρώτο τους album εδώ και έχει κι' άλλα. Και γαμώ τα γκρουπ.

Κώστας Μακεδόνας / Έπεσε έρωτας

Ένα τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη, που ανακάλυψα μόλις πέρσι, έμεινα μαλάκας, και το χτύπησα στο repeat άπειρες φορές τότε, όπως και σήμερα, τώρα που γράφω το post.

Λοιπόν δικέ μου τα 'χεις μπλέξει λίγο και σε καταλαβαίνω εγώ γιατί είσαι άνθρωπος γαμώτο σου. Τώρα αν δε σε καταλαβαίνουν άλλοι, είναι θέμα άλλων (είδατε πόσο απλά είναι τα πράγματα; ερμηνευτική). 

Και προφανώς ως άνθρωπος νιώθεις, έχεις αισθήματα, είσαι κάπως περίεργα και όλο αυτό λογικά σε πάει ή νομίζεις ότι σε πάει κάπου. Ναι είμαι στα δύσκολα, και ναι τώρα είναι η ώρα που λέμε μουσική βόηθα. 

Και κάποιες τέτοιες ώρες/μέρες/στιγμές γυρνάς στα Ελληνικά, στη μήτρα, στη γλώσσα σου, γιατί μπορεί να έχουν πει τα πράγματα πολύ καλύτερα στα ξένα (αν και μεταξύ μας τώρα που το σκέφτομαι δε παίζει), αλλά μόνο στη γλώσσα σου μπορείς να εκφραστείς με πάθος και αυτό να μιλήσει βαθιά μέσα σου. Όσοι με ζουν τις τελευταίες μέρες ακούνε τι τραγουδώ. Φάση είναι και τη χαίρομαι Ρε!

Την τελευταία εβδομάδα έχω κολλήσει με το αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο μούρου μούρου την ομορφιά σου δε γνωρίσανε, άσχημο κόλλημα· άσε που δεν έχω και φωνή. Συνάδελφοι μου, ζητώ συγνώμη για το μαρτύριο. Τη Δευτέρα θα σας πω κάτι άλλο. Παρεμπιπτόντως, γνωρίζετε ότι το Αλίμονο δεν το πρωτοείπε ο Μητροπάνος; Σε ένα πρωινό μίνι γκάλοπ καταλήξαμε τελικά ότι δεν είμαι ο μόνος που δε το 'ξερα και η αλήθεια είναι ότι ανακουφίστηκα. Όχι όμως περισσότερο από την ανακούφιση που ένιωσα κατεβάζοντας το τραγούδι από τον αρχικό ερμηνευτή του. Γιατί για όσους με γνωρίζουν, ξέρουν ότι εμένα ο Μητροπάνος δε με πείθει καθόλου, κι' ας έχει πει πολύ ωραία πράματα. There I've said it - unpopular opinion. Τώρα επιτέλους μπορώ να έχω τη τραγουδάρα Αλίμονο στον σκληρό μου χωρίς να νιώθω τύψεις (και χωρίς το αρχικό χαζό medley που είχε κυκλοφορήσει από τον Μητροπάνο). Ακούστε το original του Κωστή Χρήστου εδώ* και περιμένω feedback και hate.

Και μετά από αυτή τη μίνι εισαγωγή καταλήγω σε άλλο λαϊκό κομμάτι, ερμηνευμένο από μία τίμια λαϊκή φωνή (not my favorite), γραμμένο από σεβαστό δημιουργό (quite favorite θα έλεγα). Το έχει η μοίρα μου τελικά αυτό το τραγούδι να το ακούω τέλη Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη. Τι πράγμα κι' αυτό. Το ανακάλυψα κυριολεκτικά πέρσι στο άσχετο (τραγούδι του 2003), από μία φανταστική εκτέλεση/ερμηνεία με Μαρίζα Ρίζου, δημιουργό Σταμάτη Κραουνάκη και μουσικούς του κουτιού, στην εκπομπή Μουσικό Κουτί που ναι μπράβο της, που και μόνο γι' αυτή την ανακάλυψη εγώ προσκυνώ και ευχαριστώ. Και αν θυμάστε, κάνω εδώ μια παραπομπή σε ανάρτηση φίλης (που μας έλλειψαν τα κείμενα της, θαρρώ), που κι' αυτή με τη σειρά της είχε κολλήσει με τραγούδι από το Μουσικό Κουτί (εδώ η ανάρτηση).

Και σήμερα, μία άλλη ευχάριστη τηλεοπτική σειρά (I like it), τα Νούμερα, του Φοίβου Δεληβοριά, με καλεσμένο τον Κραουνάκη, μου ξαναθύμισε το κόλλημα που είχα φάει με το τραγούδι και λέω, εντάξει οι καμπάνες χτυπούν, γράψε λαϊκά.
Για να μην αποσπάστε από τη μουσική, σας βάζω το link μόνο με το τραγούδι, γιατί κυκλοφορεί και το official video clip με Τζένη Μπότση που ξέρω ότι δημιουργεί θέματα (Γιάννη, το link για πάρτη σου).

Λοιπόν αυτό εδώ εγώ το αφιερώνω στους εκεί έξω ερωτευμένους. Νιώθω και καταλαβαίνω.
Καλό ΣΚ σε όλους.

* Και το είπε και πρώτος και το είπε και πιο σωστά. Respect στον Κωστή Χρήστου. Έχει πει κι' άλλα, δε τον ήξερα τον άνθρωπο.