Εκεί που λες, μα-ναι-βέβαια-φυσικά-εννοείται τους ξέρω τους Ikebe Shakedown, τίμιο συγκρότημα, ωραίο instrumental funk, ούτε τύποι-τύπισσες να τσιρίζουν, μόνο μπάσο, ντραμς, κιθάρα, χάλκινα ωραία πνευστά, και μπόνγκο και λοιπά παραφερνάλια συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις ακούσει τελικά τίποτα.
Τέσσερα ρε, τέσσερα άλμπουμ ρε άχρηστε και συ' έχεις ακούσει μόνο πέντε τραγούδια. Δε το λέω εγώ το λέει το last.fm.
Οπότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις τώρα. Κατέβασμα και άκουσμα. Κάτι θα ξέρει κι' αυτή η καψερή η Matina Sous Peau που έκανε και αυτή τη φοβερή mash-up-ια. Καλή Funk Εβδομάδα λοιπόν μου εύχομαι.
Επειδή ταιριάζει με τη χθεσινή ανάρτηση και σήμερα είναι της Αγίας Κατερίνης, αναρτώ τραγουδάρα από αγαπημένη Kathy της καρδιάς μου, γιατί εγώ δεν απαρνιέμαι τις ρίζες μου.
Χρόνια Πολλά Kathy Sledge!
Στην τρυφερή ηλικά των 17~19 ήμουν 90% House (Progressive, Chicago, Garage, Deep, Tribal, Tech, απλή κι' ενισχυμένη) και 10% όλα τ' άλλα.
House, παλιακή, καθαρή, Αμερικάνικη, Soulful, Garage πείτε την όπως θέλετε ρεμιξαρισμένη από Θεούλη Roger Sanchez. Αφιερωμένο στον πολύ καλό φίλο που είδα μετά από καιρό, με τον οποίο περάσαμε κι' από Ministry Of Sound, γιατί εμείς που λέτε ξεβλαχέψαμε νωρίς! (Διαβάζαμε ΚΛΙΚ από παλιά, αμέ).
Αυτή η ξεκάρφωτη, ξεκούδουνη αργία που έχουμε στον τόπο μου (Ναι σωστά στη Κατερίνη αετόπουλά μου), 25η Νοεμβρίου, πιο άσχετη κι' από το άσχετο, είναι λουκούμι για να βγάλεις το Νοέμβρη. Τα τελευταία χρόνια κουμπώνει και με Black Friday (κοίτα να δείς τι άλλο θα σκεφτούν), και Ω! 25η Νοέμβρη, η ημέρα απόβασης των Κατερινιωτών στη Θεσσαλονίκη για χαβά και ψώνια. Τότε που νιώθουμε σαν την Ελένη Μενεγάκη σε αποκλειστικό φωτορεπορτάζ στην Γλυφάδα.
Γιατί τι είναι η Θεσσαλονίκη αδέρφια μου, αν όχι η Γλυφάδα της Κατερίνης. Μαγαζά έχει, Παραλία έχει, Καφέ έχει και Bαρκούλες έχει. Είμαι άδικος; Και πολύ της είναι. 40 λεπτά.
Enough of That Shit. Σήμερα θα αναφερθώ στο αγαπημένο μου Disco τραγούδι, για μένα το τελειώτερο τραγούδι του Dan Hartman, άρτιο τεχνικά, μουσικά, feeling, ενορχήστρωση, τα πάντα όλα. Δέκα περίπου λεπτά απίστευτης μουσικής απόλαυσης (αν σ' αρέσει η Disco). Και να μη σ' αρέσει, θα σ' αρέσει.
Ξεκινάνε που λέτε οι τυπάδες και γράφουν. Τις πηγές δεν τις αναφέρω,
είναι όλες ανοιχτές. Όποιος θέλει ψάχνεται. Το τραγούδι το έγραψε ο Dan. Ενορχήστρωση και Διεύθυνση ο κ. Norman Harris (Δεν τον ήξερα, τον
έμαθα – υπεύθυνος για σημαντικές τραγουδάρες και κύριος εγκέφαλος του “PhillySound”, ήχου Funk/Soulτης Φιλαδέλφειας
με έμφαση σε ενορχηστρώσεις με πνευστά και έγχορδα). Τραγουδούν ο ίδιος ο Danκαι
η ντίβα της DiscoLoleatta Holloway, ενώ διάφοροι πολλοί γνωστοί τύποι (που εγώ δεν τους ξέρω αλλά
λένε ότι είναι μορφές), συμπληρώνουν το καρέ. Έχει πολύ ενδιαφέρον η ιστορία του πως γράφηκε το τραγούδι. Δείτε εδώ.
Παράκληση! Βάλτε το δυνατά σε Stereo. Strong Enough To Walk On Through The Night!
Το παρακάτω link, θα το βάλω τιμής ένεκεν στους Take That (ωγαία αγόγια ά ρε 90s! αισθητική), καθώς πρώτα άκουσα από αυτούς το τραγούδι και μετά από τον Dan. Στη μουσική πολλές φορές ξεκινάς με τις διασκευές και μετά καταλήγεις στο original. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν κ' οι διασκευές και μαθαίνουμε και καμμιά μουσική παραπάνω.
Γελάμε με τη γυναίκα μου καμμιά φορά, της λέω θα γίνω Χριστιανός Βαπτιστής, άσε τα χαζά μου λέει, αλλά εγώ το εννοώ. Ας έμενα σε τίποτα Tennessee, τίποτα Mississippi και θα σου 'λεγα γω. Πρώτο στασίδι στην One Lord Tennessee Baptist Church. Πρώτο στασίδι, εγώ κι' ο πόνος μου.
Κατά βάση είμαι άθεος (μη πω βλάσφημος) αλλά μ' αρέσει πάρα πολύ η λαογραφική και ιστορική διάσταση του Χριστιανισμού και των δογμάτων του. Εικόνες, εκκλησίες, προσκύνηματα, μοναστήρια, τάφοι, θυμιάματα, τάματα, ψαλμωδίες και άλλα τέτοια, the more the merrier. Άρα θεωρητικά θα πρεπε να με υπερκαλυμμένος ως Έλληνας Ορθόδοξος, αλλά κάτι δε μου κάθεται καλά. Κι' αυτό είναι η μουσική. Δεν έχω κάτι με τον Βυζαντινό ήχο της Εκκλησίας, αλλά φίλε μου Gospel δεν είναι.
Τι είναι Gospel; Μαύρη μουσική κατά κύριο λόγο - Rhythm & Blues, που υμνεί τον Θεό. Απλά.
Μπορούμε να την έχουμε στις εκκλησίες μας ρωτώ; Χλομό, απαντώ.
Κάποτε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είπε ελάτε όπως είστε· οκ να έρθουμε, αλλά μπορούμε να κάνουμε κάτι με τη μουσική; Στη τελική ας δοκιμάσουμε και κάτι διαφορετικό. Πως είναι αυτό εδώ (πάτα με ρε Αθεόφοβε) έ το αντίθετο!
Τέσπα, πάλι ξέφυγα, παλι χάθηκα. Γιατί έγραψα όλα αυτά· γιατί έτσι, γιατί μόλις παρακολούθησα στην ERTFLIX (όχι για πολύ ακόμα) ένα ντοκιμαντέρ που είχα βάλει στο μάτι καιρό τώρα, από τότε που άκουσα το Amazing Grace της Aretha Franklin. Αλμπουμάρα, πέρασα ένα καλοκαίρι μ' ακούστικα στα αυτιά να κραυγάζω Οh Sweet Jesus, Oh Sweet Lordah! Ευτυχως δε με μάζεψαν (τότε) και έτσι μπορείτε να απολαμβάνετε 'τ ακατάληπτα μου (τώρα).
Ακούστε λοιπόν το παρακάτω διαμάντι και θα καταλάβετε γιατί τα Χριστιανικά μου αδέρφια χτυπιούνται μέσα στην Εκκλησία.
P. S. ΔΕ ΘΕΛΩ POLITICORREKTΗΛΕΣ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ. ΔΕΝ ΕΘΙΞΑ ΚΑΝΕΝΑΝ. We 're here for the music.
Fun Fact: Στην ηχογράφηφηση είχε σκάσει μύτη και ο Jagger (0.41)
Πριν καμιά δεκαριά χρόνια βγήκε αυτή η remixάρα. Εγώ αγαπώ Bjork από πολύ μικρός, νομίζω ότι για κάνα φεγγάρι ήμουν και ερωτευμένος μαζί της (σίγουρα εποχή Post 1995).
Την έχω αφήσει τα τελευταία χρόνια στις δουλείες της, όμως πάντα ήταν πρωτοπορία στον ήχο. Συνεργασίες φοβερές και παραγωγές σούπερ. Το κεφάλαιο Bjork πάντως θα το πιάσουμε λογικά και μελλοντικά. Είναι Love Her Or Hate Her.
Τώρα με αφορμή τη σύλληψη (!?) (πιάσαν οι αλήτες τον Omar) του Omar Souleyman (άκου εκεί τρομοκράτης, ποιος να το πιστέψει. Δεν είχε δώσει κανένα δικαίωμα), αναρτώ αυτό το αγαπημένο. Δε θυμάμαι που το άκουσα πρώτη φορά, αλλά έχω την αίσθηση ότι το τσίμπησα από αδερφό Τόλη.
Enjoy. p.s. Πόσο μα πόσο πόσο, θέλω ακούσει εισαγωγή Ελληνικό Πανηγύρι στην Άνω Χρουχρίτσα Λεμπενών το τραγούδι, να σηκωθεί όλο το χωριό και μόλις μπει ο Omar, να γράψω αντιδράσεις. Εννοείται θα ήμουν και γω πίστα/πλατεία. Καλό σκηνικό για ταινία. Τόλη, this is for you.
Εγώ δε ξέρω γρι Γαλλικά εκτός από το "Κι φραπ αλλ' ά πορτ!" και ότι άλλο κατάφερα να μάθω από αυτό το έπος. Ζεράρ, μεσιέ Χαλακατεβακίς - Ότι νομίζετε. *
Τα γαλλικά τραγούδια όμως στο σκληρό μου έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα Πορτογαλικά (δες εδώ προηγούμενη ανάρτηση), και κοντεύουν να φτάσουν τα Ισπανικά (δύσκολο μεν αλλά). Πρόσφατα ανακάλυψα φρέσκο ωραίο αλμπουμ, από ωραία μπάντα και παλαιό γνώριμο. Η Αλήθεια είναι ότι οι Γάλλοι κάνουν εξαιρετικές δουλείες. Θα μπούμε και σ' αυτά σιγά σιγά.
* UPD 2024! Η AlterEgoMedia του κ. Μαρινάκη, θεώρησε σωστό να μας κόψει και αυτή τη χαρά, να δούμε 15δ απαράδεκτους στο YouTube. Μιλάμε για συγκλονιστική απώλεια εσόδων από πνευματικά, θα πέσουν έξω τα καράβια του. Άει.
Σήμερα το παιδάκι έπαιξε, ξαναθυμήθηκε πως είναι να ψάχνεις πράγματα, να τρως τα μούτρα σου, να σου χτυπάει ο κώδικας και να ταράζεται το είναι σου. Αλλά και να καταφέρνεις χαζοπράματα, τόσο σημαντικά για σένα!
Να δείτε, αριστερά στο blog, έβαλα τρία κουμπάκια! Και σε μια σελίδα μέσα έπαιξα λίγο παραπάνω! Και έκανα και δύο σχέδια! Και δούλεψα HTML, και Adobe Illustrator και λίγο EXCEL!
Σούπερ, μάθαμε κάτι και σήμερα..
(Αν και κανονικά θα 'πρεπε να μάθω πότε θεωρείτε επαρκής η διασπορά των μετοχών του εκδότη στο κοινό, για την εισαγωγή τους στη Γενική Κατηγορία Διαπραγμάτευσης - Ειλικρινά στριφογυρίζω στα σεντόνια μου - Θα σκάσω αν δε το μάθω - Το 'μαθα - Όταν οι μετοχές που πρόκειται να εισαχθούν είναι κατανεμημένες στο ευρύ κοινό σε ποσοστό τουλάχιστον 25% του συνόλου των μετοχών της ίδιας κατηγορίας και, ειδικότερα, κατανέμονται σε τουλάχιστον 300 πρόσωπα, από τα οποία κανένα δε κατέχει ποσοστό μεγαλύτερο ή ίσο του 5% του συνόλου των μετοχών των οποίων ζητείται η εισαγωγή - Τι δε καταλαβαίνεις!)
Μη μου δίνετε σημασία, γράφω εξετάσεις, τι λέγαμε; Θυμήθηκα λοιπόν τα φοιτητικά μου, τότε που η @#μημένη η oracle δεν έτρεχε με τίποτα, ξενύχτια, τσιγάρα, καφέδες και κάπου εκεί μαγικά στις πέντε έξι ξέρω 'γώ το πρωί ΕΤΡΕΧΕ! Oh sweet Jesus, Oh sweet Lord, Quelle Achèvement!
Κάπως έτσι λοιπόν νιώθω και τώρα, ξημερώματα μιας Κυριακής Νοέμβρη, διορθώνοντας το blog, ακούγωντας deja-vu Thievery, σε σχετικά νέα ορχηστρική version του Lebanese Blonde, τραγούδι από ένα άλμπουμ που εκείνη την επόχή, πριν 20 και χρόνια είχα πραγματικά λιώσει, όταν φοιτητής τότε, μάθαινα να μαθαίνω (τι ωραία που το είχε θέσει ένας καθηγητής) - όπως κάνω τώρα.
Για τους Thievery δε γράφω εννοείται τίποτα, τους ξέρει και η μάνα μου. Μ' άρεσε πάντως που βγάλαν αυτό το αλμπουμάκι, σα να μεγαλώνουμε μαζί.
Κάποια στιγμή έπρεπε να σας μιλήσω και για την Δεσποινίδα Sharon Jones. Το καθυστέρησα πάρα πολύ, άργησα, απαράδεκτος, μιλάμε για ιερό τέρας Soul/Funk μουσικής την οποία εγώ προσωπικά την έχω παρεάκι για καφέ μαζί με την κα. Aretha, Etta, Diana και τη κα. Nina μας φυσικά (πως είστε κα. Νίνα μας). Κάθε βδομάδα με κάποια θα τα λέω σίγουρα. Μπορεί και μ' όλες.
Κάποιοι την είπαν: Too Fat, Too Black, Too Short και Too Old. Και γω τώρα ακούω τα άπαντά της και έχω φάει κοκομπλόκο τι να βάλω. Τι συζητάμε..
Κλασσική περίπτωση τεράστιου ανθρώπου, καλλιτέχνη ταπεινού και εργατικού. Η καλλιτεχνική της αξία και η ΦΩΝΑΡΑ της αναγνωρίστηκε στα πενήντα της. Πεθανε τον Νοέμβριο του 2016 σε ηλικία εξήντα ετών.
Αμερικάνικος νότος, φτώχεια (Augusta, Georgia - συντοπίτισσα του James Brown), εκκλησία, Gospel, Soul, Funk. Αφού έκανε ότι δουλειές μπορείτε να φανταστείτε, τραγουδούσε σε γάμους/βαφτίσια, μέχρι που κάποια στιγμή το 2000 την εντόπισαν οι Dap-Kings, έγινε η φασούλα και κάνανε το χαμούλη.
Επειδή δεν υπάρχει περίπτωση ν' αποφασίσω εγώ τη θα βάλω, κοιτάω τον λογαριασμό μου στο Last.fm, να δω τελικά ποιο έχω ακούσει περισσότερο. Αυτό και παίζει.
Αφού όμως είμαι και πλεονέκτης, θα βάλω και λινκάκια για τα πρώτα πέντε-έξι τραγουδάκια (στη λίστα μου).
Καταλαβαίνω ότι αν ακούς Soul/Funk δεν υπάρχει περίπτωση να μη τη γνωρίζεις. Αν όμως ακούσατε τα τραγούδια πρώτη φορά και σας έκαναν κάποιο κλικ, πραγματικά τσεκάρετέ την. Μπορείτε να ξεκινήσετε από εδώ. Ντοκυμαντερά για τη ζωή της και τον αγώνα της με το θεριό. RIP Miss Sharon Jones! και σεις ρε μπαγάσες Dap-Kings άντε κουνηθείτε.
Σήμερα είμαι τόσο πεσμένος που δε με παίρνει να πέσω κι' άλλο. Eπιχειρώ λοιπόν ανέβασμα με τραγούδι γιούχου και πίτσα. Δοκιμασμένη συνταγή, γιατί να μη ξαναπετύχει;
Λατρεύω βραζιλιάνικη μουσική, Μπόσες Νόβες, Σάμπες και τέτοια ή άλλιως και MPB που λένε (Musica Popular Brasileira). Ψάχνω, ακούω, ανακαλύπτω βραζιλιάνικα και μ' αρέσει απίστευτα η μουσική τους, ειδικά της δεκαετίας του 70.
Το τραγούδι αυτό, χωρίς φυσικά να έχω ιδέα τη λέει, το ανακάλυψα πριν κάνα δίχρονο δε ξέρω και γω πως και είπα, ΟΚ κάποια στιγμή πρέπει να το ανεβάσεις. Είναι τόσο χαρούμενο, τόσο Τρίο Ατενέ (ίδια μουσική φόρμα) που νομίζεις ότι θα σκάσει η Βουγιουκλάκη με τη καπελαδούρα της και το Μπούμπι.
Anyway, ψάχνωντας πριν ανεβάσω, είδα ότι έχει και πραγματικά ωραίο στίχο. (Τι πρέπει να κάνεις για να κρατήσεις έναν άνδρα!) Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να εξασκήσω τα Πορτογαλικά μου; Ας δώ λίγο Γύπα Φερνάντο. Μπόα Νόιτσε!
Τώρα που κλείνω λοιπόν την ανάρτηση και τ' άκουσα καμιά δεκαριά φορές, δε μπορείτε να φανταστείτε! Άλλος άνθρωπος.
Α ρε μουσική μόνο εσύ θα μας σώσεις. Αν' ερθει κι' η πίτσα..
Το αφιερώνω στην ανεπανάληπτη, αγαπημένη μου φίλη Αναστασία και στο φίλο Άρη που απέκτησαν χθες μία κόρη, κούκλα, επαναστάτρια! Να την αγαπάτε, να τη δείτε ευτυχισμένη!
Νομίζω πως ταιριάζει γάντι. Να της το τραγουδάτε λοιπόν!
"Να το πιάσουμε από την αρχή. Στη δουλειά ήμουν όταν το πρωτοάκουσα*. High δεν ήμουνα, μάλλον low θα έλεγα. Το τι φορούσα δεν το θυμάμαι, αλλά δεν πειράζει. Κουτσομπολίστικα ούτε. Τι αισθάνθηκα; Σίγουρα έκπληξη (τουλάχιστον). Το σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Θεωρώ ότι ώρα είναι το ιστολόγιο αυτό να παρουσιάσει και ένα ελληνικό τραγούδι**. Και ποιος αξίζει την τιμή να κάνει την αρχή εκτός από τον Στελλάρα; Ο μακράν δημοφιλέστερος ever Έλλην τραγουδιστής αξίζει αυτή την τιμή, θεωρώ. Ναι, αλλά προσοχή. Δεν έχει κανένα νόημα να αναρτηθούν τραγούδια όπως το "υπάρχω", το "αγριολούλουδο" ή ακόμη κι αυτή η "Ζιγκουάλα", για να αναφέρω λίγες από τις όντως τεράστιες και πολυάριθμες επιτυχίες του καλλιτέχνη. Το ύφος του blog επιτάσσει την ανάρτηση "εναλλακτικότερων" ερμηνιών του όπως το "Ουίσκι, τζιν και Φρούμελ". Ένα τραγούδι που σίγουρα δεν έχει ακουστεί όσο του αρμόζει, αφού θα έλεγα ότι δεν συνάδει ιδιαίτερα με την εικόνα που οι περισσότεροι έχουμε για τον Καζαντζίδη. Θα έλεγα όμως ότι είναι και μία ευχάριστη αλλαγή από τα γνωστά (αλλά χιλιοπαιγμένα) τραγούδια που τον καθιέρωσαν. Ας ανοίξουμε λοιπόν όλοι τα ηχεία μας στη διαπασών για να το απολαύσουμε, παρέα με ένα ποτήρι ουίσκυ, ή τζιν (και τσίπουρο να βρείτε, πάλι γίνεται). Αν βρει κανείς Φρούμελ, να φέρει να δοκιμάσουμε κι εμείς που δεν το ξέρουμε."
* Σημείωση Editor: Ναι αλλά ποιος στο τραγουδούσε γλυκό μου αγόρι;
** Σημείωση Editor: Έχω παρουσίασει ντε, δε με παρακολουθείς! (δες εδώ)
Κοίτα να δεις που σε πάει το μυαλό. Σήμερα σ' ένα πραγματικά ενδιαφέρον σεμινάριο (ναι και η τραπεζική βγάζει γούστα), μιλήσαμε για τις γενιές των ανθρώπων και πως τους προσεγγίζουμε, πως τους εξυπηρετούμε, ενσυναίσθηση, μπουρου μπουρου μπου, και τέλος πάντων φαντάζεστε.
Αλλού θέλω να καταλήξω. Ανήκω στη γενιά Χ (1965-1980).
Η γενιά Χ θεωρείται η "Τυχερή Γενιά" TRUE Οι γονείς των ανθρώπων αυτών ήταν λιγότερο καταπιεστικοί TRUE Οι περισσότερες μητέρες τους είχαν βγει στην αγορά εργασίας TRUE Η πρώτη γενιά που επηρεάζεται από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές TRUE Ανεξάρτητοι και Δυναμικοί TRUE DAT Κυνικοί και Δύσπιστοι TRUE DAT TOO Άνετοι στην Αλλαγή, Ευέλικτοι και Εφευρετικοί NAI ΚΑΙ Σ' ΑΥΤΟ
Επίσης ακούγαμε και κάτι τέτοια, τουλάχιστον οι όψιμοι της γενιάς. Μη μου πείτε, κάποιος θα το χει χορέψει κι' αυτό. Εγώ σίγουρα πάντως. Προσπαθώ μόνο να θυμηθώ το που. Αδύνατον.. βλέπετε η γενιά μου είχε κι 'αλλα..
Αυτό το μήνα έτσι όπως το κόβω μάλλον θα τα λέμε πιο ηλεκτρονικά.
Και πολύ καλά θα κάνω γιατί εγώ ηλεκτρονικός ξεκίνησα κι' ηλεκτρονικός θα πωθάνω, και πάντα θα ψάχνω να βρίσκω ωραία ηλεκτρονική μουσική να γεμίσω το μυαλό μου.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι το album των Primal Scream - Screamadelica, παρ' ότι το έβλεπα σε άπειρες σιντοθήκες φίλων μου (σε βαθμό 'ντάξει ρε φίλε τοοοόσο καλοί;), άργησα πάρα πάρα πολύ να τ' ακούσω (ξέρω ντροπή), ενώ το κατέβασα μόλις προχθές (ξέρω έγκλημα) με αφορμή τα 30 (!) χρόνια από την κυκλοφορία του.
Με τέτοιο λαμπρό ήλιο σήμερα πως να μη σου' ρθει αυτό το τραγούδι.. Ένα αγαπημένο μου τραγούδι, εξαιρετική παραγωγή από δύο ντόπιους αδερφούς μου (μουσικά εννοώ), τους Liebe. Δε ξέρω αν τα παιδιά είναι ακόμα ενεργά, αλλά μακάρι να βγάζουν πάντα τέτοια ωραία πράματα. Ο Dim Zach σίγουρα βγάζει και σίγουρα έχετε χορέψει με τα remix του. Κάνει πολύ καλή δουλίτσα.
Κλέβω κι' από το site τους ωραία περιγραφή!
A Greek electropop duo comprising George Begas and Dimos Zachariadis hailing from the Hellenic art capital Thessaloniki
Τραγούδι που ανακάλυψα πριν κάποια χρόνια στο δρόμο για το camping, νότια Πιερία, the land of the Gods. Και κει που πήγαινα, ανοιχτό παράθυρο, φορτωμένο αμάξι, τζιτζίκια, ζέστη, ραδιόφωνο, αδιάφορα τραγούδια, σκάει και αυτό. Πιάνω τον εαυτό μου ν' αρχίζει να κουνάει ο όμος (πάντα από κει ξεκινάει το κορμάκι μου), μετά δάκτυλα, πόδια, και τέλος κεφάλι.
Για μένα όταν κουνάει κεφάλι, πάει να πει αγάπησα τραγούδι.
Μες την απλότητα του, ένα κλασικό feelgood house μπιτάκι, στα όρια του balearic, με δανεισμένο αγαπημένο bassline. Τόσο δεμένο και τόσο ευχάριστο.
Τώρα θα μου πεις, ρε μεγάλε, 1η Νοέμβρη, αυτό είναι καλοκαιρινό. Σώπα ρε, βγες έξω και δες ήλιο. Άλλο αν το βράδυ ψήσουμε κάστανα στο τζάκι. Σημασία έχει το μενταλιτέ. Και σήμερα είναι καλοκαίρι.
Κάτι περίεργο γίνεται τώρα εδώ πέρα και όλο και κάποιος/α/ο με διαβάζει/ανακαλύπτει στα ξεκούδουνα που και που. Μπαίνω στα στατιστικά του blog και όλο και βλέπω κάποια χαζοκίνηση, παρ' ότι σπάνια πλέον γράφω. Και χαίρομαι εγώ τώρα, είναι ανθρώπινο, να πούμε ότι κάτι αφήσαμε και 'μεις στο σύμπαν πέρα από χαρούμενες καλημερίτσες, coctail και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις στους τοίχους/νήματα/ρολά και άλλα τέτοια ευφάνταστα μπαρμπαλίκια των σόσιαλ. Όχι ότι και αυτό που κάνω δεν είναι στην ουσία μια αντίστοιχη κατάσταση, ένας τρόπος να βγαίνω και εγώ εφήμερα από την αφάνεια όπως τόσοι γύρω μου. Απλά "επειδή-και-καλά-είμαι-γαμώ" έχω σαν πρόσχημα τη μουσική και έτσι λίγο μετριάζεται η φάση (κάποια στιγμή είχα δει ένα γαμάτο στο facebook που έλεγε ένα καλό τσιτάτο για τους άντρες που ανεβάζουν μουσική - πολύ καλό - αν το εντοπίσω θα το βγάλω, μιλάμε για χοντρή ξεφτίλα). Και τι λοιπόν μ' αυτό; Τι σημαίνει να ποστάρομαι; Μακάριοι ή όχι αυτοί που τα κατήργησαν ή απέχουν
Θα αφήσω αυτό εδώ το διαμαντάκι που δεν έχω δύο ώρες που ανακάλυψα έτσι για το αντέτ εδώ και για να γράψει τρεις αναρτήσεις αυτό τον μήνα. Να πω δεν έχω να πω, λέω εγώ τώρα. Έχω, αλλά θα τα κρατήσω. Από την εξαιρετική ανεξάρτητη δισκογραφική Νέα Υόρκης Names You Can Trust που έχω ξαναβάλει κομματάρα να εδώ (πάλι μέσα στο καλοκαίρι, έχει τη σημασία του), πολύ λάτιν και πολύ soul, από τον πολύ καλό 80χρονο φίλο μου τον Ραλφ από τον Παναμά. Πέρσι πριν ακριβώς ένα χρόνο βγήκε, φέτος το ανακάλυψα (καλός χρόνος, συνήθως μου παίρνει μια 20ετία), είναι so καλοκαιρινό, so φρέσκο και τόσο μα τόσο ταιριαστό με τη φάση ντάλα mid-summer κι' ετς. Αν ήμουν και 20 θα ταν ακόμα καλύτερα. Καλό βράδυ Σαββάτου! Εγώ θα βγω. p.s. εντωμεταξύ ψάρωσα με το συγκρότημα που ακομπανιάρει με το όνομα Means Of Production και τώρα που τα γράφω κατεβάζω, θα σας πω τι και πως σε άλλη ανάρτηση, τα discogs λένε Avantgarde, άει να δούμε.
Η πολύ φίλη μου κουτσή Μαρία και ένας φίλος της, ο Γκαβοθόδωρας, γράψανε σήμερα για την Blue Monday, τη μελαγχολική Δευτέρα, πρώτη Δευτέρα του χρόνου όπου έχουν τελειώσει οι γιορτές, τα πανηγύρια και θεωρητικά ο καθείς μας (εκτός από τους πελούσιους) επιστρέφει στο πάγκο του. Οκ, θα γράψω και 'γω, ταυτίζομαι. Αφορμή έψαχνα βέβαια να ανεβάσω τίποτα επειδή δε θέλω να εγκαταλείψω το άθλημα. Δε θα πω ότι μελαγχόλησα σήμερα (αν και με τραβήξανε απότομα από τις μπύρες μου* και αυτό πάντα μου αφήνει μια πικρία), μελαγχόλησα όμως χθες, προχθές, παραπροχθές. Την πέρασα τη φρίκη μου τις δύο πρώτες εβδομάδες του έτους, όπου για κάποιο αδιανόητο λόγο πίστευα ότι μαγικά θ' αλλάξουν όλα στη δουλειά και δε θα χω τα ίδια χαζά από τους ίδιους χαζούς. Χαζαμάρα; προσμονή; ευσεβής πόθος; αχαλίνωτη φαντασία; Τι περίμενες..; Φυσικά και πάντα και παντού και εις τον αιώνα τον άπαντα θα επικρατούν οι χαζοί, τα έχουμε πει τα έχουμε ξαναγράψει. Έσκυψα λοιπόν ταπεινά το κεφάλι στον εαυτό μου και είπα ένα
