Αυτά τα δύο Τζαμαϊκανά τυπάκια, πέρα από αυτήν την πολύ καλή διασκευή εδώ που δόξα το θεό τιμήσαμε στην Ελλάδα (ποιος δε το χόρεψε καλοκαίρι πριν/μετά από αυτό), είχανε βγάλει και αυτό το riddimάκι.
Το βάζω καθαρά για να ξορκίσω αυτό που δε θέλω ούτε καν να σκέφτομαι, αλλά πάντα φοβάμαι ότι δε θ' αποφύγουμε στη γενιά μας. Γιατί πάντα λέω από μέσα μου, παραείχαμε ευημερία εδώ στην Ευρώπη, ε του πούστη, δε θα σφαχτούμε και ‘μεις λίγο; Γι' αυτό προσοχή, τι λέτε, πως το λέτε, που τεντώνεστε και που τη βάζετε για να μη μας ρίξει νούκια ο Βλαντ. Άντε Γα Ρε Βλαντ.
Ξεκίνησα να γράφω εχθές αυτή την ανάρτηση, την παράτησα, έλεγα να μη μπλέξω πολιτική, κοινωνία, πεποιθήσεις μου σ’ αυτό, ας το αφήσω αγνό, κυρίως χιουμοριστικό και καυστικό με τη πάρτη μου. Όμως κάποια πράγματα δε μπορείς να τα παραβλέπεις, να κάνεις πως δεν υπάρχουν. Και στην αδικία, πρέπει να αντιτασσόμαστε πάντα. Αυτή είναι και η υπεύθυνη στάση.
Οπότε, ξανά με κάθε εσωτερική μου παρόρμηση, ΑΝΤΕ ΓΑ ΡΕ ΒΛΑΝΤ, μαλάκα που θα μας ρίξεις και πυρηνικά. Παπάρι.
Σήμερα έχει γενέθλια η κόρη μιας φίλης μου! Χρόνια της Πολλά!
Κάθισα λοιπόν στον υπολογιστή και δεν μπορώ να πιαστώ από πουθενά και περιμένω την έμπνευση να με χτυπήσει. Όλα είναι αχταρμάς, δεν μπορώ ν αρχίσω και να καταλήξω έστω οπουδήποτε. Για τραγούδι δε, έχω βάλει στο repeat μια λίστα που δουλεύω για μελλοντικές αναρτήσεις και ότι μου κολλήσει καλά το ανεβάζω. Έτσι γράφουν και οι "μεγάλοι", γράψε, και για το τίτλο βλέπουμε. Ας ξεκινήσω όμως κάπως από τα σημερινά ερεθίσματα που μου έδωσε το metaverse μου (γιατί δε παίζει να είναι πραγματικότητα αυτά που ζω).
Από το πρωί σήμερα όλοι βαλτοί για να με ξεμωράνουν. Αμπχάζιοι αυτονομιστές, Τσετσένοι ομογενείς, Παλαίμαχοι της εκπαιδευτικής, Ψυχολαλά παρατρεχάμενοι, όλοι κάτι να πουν, όλοι κάτι έχουν να γκρινιάζουν. Δίκαιο, άδικο δε κρίνω. Γιατί σε μένα δε καταλαβαίνω, (Εεε φίλε, γιατί εσύ είσαι Τραπεζίτης). Άντε το δέχομαι, πείτε τα στον Τραπεζίτη* αφού θέλετε.
Είχε κι' άλλα, κι' άλλα κι' άλλα αλλά για λόγους GDPR δε μπορώ ν' αναφερθώ. Τελειώνοντας λοιπόν αυτή η μαγική μέρα κάθομαι κι' αναρωτιέμαι, καίγομαι και σιγολιώνω, βαδίζω και παραμιλώ κ.α. πως να ναι άραγε, εκεί έξω στη φύση.. Ελεύθερος.. Χωρίς ανθρώπους... Λιαντίνης φάση...
Πως είναι να καλλιεργείς τη γη, όταν τσαπίζεις∙ κλαίει;
Πως είναι να σπας πέτρες; όταν τις χτυπάς∙ σκούζουν;
Πως είναι να σαλαγάς τα πρόβατα, όταν τ' αρμέγεις∙ σου γκρινιάζουν;
Πως να 'ναι
Ξέρω, ξέρω, το καταλαβαίνω, παίρνω τα vibes από τον κόσμο, αλλά είμαι ταπεινός.
Οπότε αφιερώνω στην πάρτη μου και σε όποιον άλλο νιώθει/με νιώθει αυτό τον ύμνο. Κλείνω γιατί πρέπει να φύγω, χτυπάνε από την Πρόνοια (Έλα ψέματα πάω για μπύρα). Και αν πρέπει να σας μείνει κάτι από την ανάρτηση, γιατί πρόκειται περί ακατάσχετης μπουρδολογίας κρατήστε τουλάχιστον το παρακάτω:
*Τραπεζίτης: Ο κατέχων θέση σε Δ.Σ. τραπεζών με σημαντική συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο τους. Περιγράφω εμένα δηλαδή, απλά εργάζομαι ως τραπεζικός στην καθημερινότητά μου για να πιάνω τον παλμό της αγοράς. Έτσι είναι ο σωστός ο businessman. Μη ξεχνάτε το 'χω σπουδάσει το αντικείμενο.
Έγραψα ένα κειμενάκι το πρωί για την περίοδο των καρναβαλιών, αλλά τελικά το έσβησα γιατί συνειδητοποίησα ότι είμαι πολύ γκρινιάρης. Το ένα δε μ' αρέσει, το άλλο είναι χαζό, το τρίτο είναι βλακεία κ.ο.κ. Πω ρε φίλε τη γκρίνιας που είμαι. Δεν έχουν άδικο οι φίλοι μου τελικά.
Οπότε, τα σβήνω όλα και μένω μόνο με τη μουσική, ένα πανέμορφο τραγούδι, αγαπημένο από παλιά στη αγαπημένη μου μουσικά γλώσσα, τα Πορτογαλικά.
Η γκρίνια πάντως για να το πω γιατί θα σκάσω είναι για την γενική ποιότητα της μουσικής που ακούγεται την καρναβαλική περίοδο παντού. Χειρότερα από Χριστούγεννα. Δηλαδή πρέπει ντε και καλά να είναι μια χαρούμενη ηλίθια βλακεία; Υπάρχουν τόσο ωραία χαρούμενα κεφάτα τραγουδάκια (όχι αυτό που έβαλα δε το λες κεφάτο, αλλά ρε φίλε τουλάχιστον έχει πιότητα).
Οπότε σας αφήνω μ' αυτό, ελπίζω να σας αρέσει που είμαι σίγουρος ότι θα. Πες όχι στο φασισμό του μακαρένα-σάμπαντιτζαμέ-μπαμπολέιο-τσετσίτο-τσοτσολόκο-κολοτερορίτα-αβάντι-ρασπουτίν-αχερεχέ-παπάκια, Μπορείς.
Miriam Makeba, το αηδόνι της Νοτίου Αφρικής σε μία από τις 640 γνωστές καταγεγραμμένες εκτελέσεις αυτής της εξαιρετικής σύνθεσης. Καλό Βράδι Σαββάτου, κι' αν είστε τυχεροί σήμερα, σας εύχομαι όπως λέει και το τραγούδι να έρθει η αγάπη στο δρόμο σας, αυτή τη μέρα του Καρναβαλιού.
Αυτό το μεσημέρι, Τετάρτη, Φεβρουάριος, σύννεφα, σου βγάζει μια γενική σπαρίλα. Όχι ότι φημίζεται για κάτι άλλο ο Φεβρουάριος δηλαδή. Ηλίθια μέρα, χωρίς να έχει να σου δώσει τίποτα. Και πιθανότατα δε θα σου δώσει τίποτα. Κάτι τέτοιες μέρες είναι που λες άντε γρήγορα γρήγορα και ύπνο στις 8 να τελειώνουμε. Τώρα θα μου πεις που το ξες, άλλος μπορεί να κερδίσει το τζόκερ, ή να γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του. Δεκτό. It's Called Life.
Οπότε μεγάλη χαρά, το random στο κινητό μου, που μπαίνοντας στο αμάξι για την επιστροφή στη σπηλιά μου, μ' έβγαλε σε αυτό το εξαιρετικό downtempo πανάγνωστο τραγούδι που ανακάλυψα σ' ένα (ηλεκτρονικό πάντα) δισκάδικο πριν κάνα δίχρονο. Εμένα αυτό μου έδωσε η μέρα και μου φτάνει (έχει κι' άλλα, αλλά είναι χώσιμο αφήστε το).
Τέσσερα λεπτά αγνού bliss future jazzιας, με επιρροές από Serge Gainsbourg, John Barry και ένα περιτύλιγμα Broadcast. Ελπίζω να σας αρέσει. Τους προαναφερόμενους, μες το 2022 θα τους πιάσουμε.
Επειδή είμαι πρακτικό μυαλό και δε χρειάζεται πολύς κόπος, καθαρίζω τις δύο σημαντικές "παγκόσμιες ημέρες" αυτού του μήνα σε μία ανάρτηση. 13/2 σήμερα, παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου (αν σας φαίνεται περίεργη, την Πέμπτη 10/2 ήταν παγκόσμια ημέρα όσπριων - του χρόνου θυμίστε μου να κάνω ανάρτηση για το αγαπημένο μου όσπριο το φασόλι), και φυσική την ανυπέρβλητη μοναδική, ζουζουνιέλα, ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου αύριο με το καλό. Την κάνω λοιπόν από σήμερα γιατί αύριο είναι Δευτέρα και Δευτέρες σέρνομαι.
Το θέμα ορίζεται σήμερα ως τραγούδια ερωτευμένων που άκουγα στο ραδιόφωνο. Λέω άκουγα γιατί πλέον σπάνια ακούω, αν και λάθος μου. Έχουμε όμως ανθρώπους να μας ενημερώνουν για το τι παίζει στο ραδιόφωνο.
Τώρα το τραγουδάκι αυτό δε το λές "το ντε και καλά" αγαπημένο ζουζουνιελίστικο, υπάρχουν σαφώς ανώτερα απλά κούμπωσε με τι μέρα. Και έχει και ωραία ιστορία η επαν-ανακάλυψή του.
Ως πρακτικό μυαλό και υπέρτατος μαζώχτρας (it runs in the family Irene), εννοείται δεν έχω πετάξει ούτε μία κασέτα, τίποτα. Για CD δε το συζητώ, είναι όλα πλέον flacαρισμένα στο σκληρό μου, και φυσικά, σε βαλίτσες στο πατρικό μου. Με τις κασέτες δεν είχα ασχοληθεί, αλλά βρήκα ένα παλιό walkman παρατημένο το οποίο ακόμα παίζει (30 και ετών - α ρε δε τα φτιάχνουν όπως παλιά). Το σύνδεσα λοιπόν με δύο επίσης παμπάλαια ηχειάκια (20 και ετών) και είπα, κάνε μια δοκιμή σιγά σιγά, παίρνε δύο δύο τις κασέτες από το πατρικό σου και άκου και τσίμπα αυτά που άκουγες παλιά για ιστορικούς/λαογραφικούς λόγους.
Έτσι λοιπόν με τη πρώτη κασέτα που βάζω στο walkman τσουπ ο φίλος ο Stevie B. Σιγά βέβαια μη θυμόμουνα πως τον λένε, ας είναι καλά το Shazam (τεραστίων διαστάσεων εφεύρεση/υπηρεσία). Μπικοοοοζ αιιιι λοοοοοοβ γιοοουυυ μι χαμμπ μπιμπι ντισιι.. Ο 'τι συγκινήθηκα, συγκινήθηκα είναι η αλήθεια. Κάποτε πριν 33 χρόνια δηλαδή, στα 11 μου, καρφωμένος σ' ένα ραδιοκασσετόφωνο πάτησα το REC και έγραψα αυτό το τραγουδάκι. Εκείνη την εποχή αυτό το τραγούδι μπορεί να το παίζανε στο ραδιόφωνο 100 φορές την ημέρα κυριολεκτικά.
Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία, ο καημένος ο Stevie B ήταν μέσα σε μια κασέτα 33 χρόνια και βγήκε στην επιφάνεια μόλις πέρσι, όταν μου 'ρθε η κολοπιλάλα ν' ασχοληθώ και με τις κασέτες μου. Κακά τα ψέματα όμως, τα παράτησα, παρα-είναι δύσκολο project, πολλές οι κασέτες, αλλά έχει ενδιαφέρον. Ίσως μελλοντικά. Ίσως στη σύνταξη. Τώρα απλό blogging.
Χρόνια πολλά στους ακροατές, τα πηνία και τους ερωτευμένους. Χρόνια Πολλά Ραδιόφωνο, Χρόνια Πολλά Άγιε Βαλεντίνε (nailed it. 2 in 1)
Και αφού θα μείνω που θα μείνω ξάγρυπνος σήμερα, ανεβάζω και άλλη μπιτάτη ανάρτηση από πολύ καλό φίλο! Τέταρτος που γράφει στο blog και με χαροποιεί πάρα πολύ. Πολύ καλός φίλος, χρόνια αδερφός μπρατίμι, πιο χορευτικός, πιο μπιτάκιας, αλλά με καλή αίσθηση μουσικης και διάλεξε τραγούδι που, ακόμα και σήμερα μετά από 20+ χρόνια, κάθε που πέφτει στο αυτί μου, ανεβάζω τέρμα ένταση και θυμάμαι κάποια αντίστοιχη στιγμή που σίγουρα και 'γω θα το χω χορέψει σε κάποιο club. Δεν είναι τυχαίο που το έχω στην playlist μου με τίτλο "The Fuckin 90s" Enjoy! Χαουζιά από τις λίγες!
Δε θέλω να σας τη σπάσω με κάτι διαφορετικό*.
Και ξαφνικά Boom στα μουσικά μου αυτιά !!!
1999, κοπάνα από την πόλη των σπουδών μου τη Λάρισα μόνο και μόνο για να βρεθώ στο περιβόητο City Groove στην Αθήνα για να ζήσω από κοντά τα μεγάλα πάρτι του που έκανε ο τεράστιος George Siras. Χαμένος μέσα στην πολυκοσμία να μ' έχουν τυφλώσει οι ντισκομπάλες και τα φωτορυθμικά, πίνοντας τότε Ursus Redbull αν θυμάμαι καλά έπεσε αυτή η μουσική βόμβα στα αυτιά μου. Κι αν το έχω χορέψει και αν έχω λιώσει τα παπούτσια μου…. Θεσσαλονίκη (Decadance) – Μύκονος ηλιοβασίλεμα, ανατολή του ηλίου στο super paradise - Ιος …
Ξεσκονίζοντας τα μουσικά μου αρχεία το βρίσκω ψηλά στις Playlists μου. 22 Χρόνια μετά συνεχίζω να το ακούω και να μου θυμίζει πόσο διαφορετικό ήταν το πραγματικό clubbing τότε. AYTA.
Δε θέλω να κάνω άλλο κατάχρηση στο blog του Mate μου sliapis**
Ήπια ένα τσαγάκι προ λίγου, από αυτά τα καινούργια τα neo-boho-organic-μοντέρνα, το οποίο εγώ το αγόρασα και καλά για χαλαρωτικό τύπου, να ηρεμήσουμε, να γλαρώσουμε λίγο και να μας πάρει γλυκά ο ύπνος, να κοιμηθούμε γρήγορα γρήγορα, να πάμε αύριο δουλειά, να σχολάσουμε και ουφ. Προσοχή τσαγάκι είπα.
Tσαγάκι-κουβερτούλα-ένα καλό βιβλίο-μια γάτα στα πόδια, you get the point.
Η επωνυμία του τσαγιού "Night Time - A dreamy bed of oatflower, lavender & limeflower". Θα το βρείτε στα σούπερ, δε κάνω διαφήμιση, δεν είμαι επηρεαστής, αλλά αν γίνω θα τους τω πω να μου τα σκάσουν. Ρε παιδιά εσείς τι καταλαβαίνετε; Night Time - Dreamy Bed. Ότι κατάλαβα και ‘γω, ότι το πίνεις και κοιμάσαι. Αμ δε.
Αδέρφια μου, μου τα ‘σκασε. Έτσι λέγαμε τότε όταν μου τα 'σκαγε αυτό που δε πρέπει να πω και είμασταν κάνα διήμερο ξύπνιοι. Ρε 'σεις τι βάζουν μέσα; Εντωμεταξύ τα 'θελε ο ποπός μου γιατι την ξανάπαθα μ' αυτό, αλλά λέω έλα τυχαίο θα είναι κάτι θα μ' απασχολεί, και αν θυμάμαι καλά με πήγε τρεις-τέσσερις το βράδι. Οπότε ξέρω τι με περιμένει αύριο.
Αφού δε με πιάνει λοιπόν ο ύπνος και χτυπιέμαι σα το χταπόδι, μήπως να βάλω μουσικούλα που πραγματικά με κάνει να χτυπιέμαι κυριολεκτικά σα το χταπόδι;
Το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ μου είδος μουσικής (για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου), με μύησε ο αδερφός Μανώλης και του χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη γι' αυτό. Οι βάσεις είχαν τεθεί όμως από Κούβελα-MTV-Party Zone. Δε ξέρω πόσοι και πόσο θα αντέχατε αυτή τη μουσική, αλλά εγώ για ένα πεντάωρο τέτοιο παρτάκι είμαι πάντα έσω έτοιμος. Όποτε, οπουδήποτε με οποιονδήποτε. Μόνο που δεν γίνονται φασούλες πλέον εδώ Βόρεια Ελλάδα (όσοι άκουγαν είτε παντρεύτηκαν/μαζεύτηκαν ή έχουν discokily) και οι ελάχιστοι που έχουν απομείνει είναι Αθήνα (εκεί κάτι παίζει απ' ότι πιάνει τ΄αυτί μου). Βασικά εδώ στο χωριό μας, άτομα που ακούνε Drum & Bass ή Jungle, ξέρω εμένα, τον αδερφό και ένα παιδί από το στρατό που δε θυμάμαι τ' όνομά του, αλλά το έχω πετύχει σε κάνα-δυο πάρτι παλιά. Αυτοί. Α και ο νονός που πήγαμε σε Drum & Bass παρτάκι Αθήνα και μάλλον του άρεσε. Στην Ελλάδα άντε να 'μαστε βαριά καμιά 15χ; Αυθαίρετο νούμερο. Αίσθηση.
Δεν υπάρχει η ενέργεια αυτής της μουσικής, και κάποια στιγμή σίγουρα θα γράψω περισσότερα. Σας αφήνω τώρα μ' έναν ύμνο. Άλφα-βήτα Drum & Bass. Λόλα να ένα μήλο Drum & Bass. Θα ξεκινήσουμε από τα απλά τ' ατμοσφαιρικά και κάποια στιγμή θα περάσουμε και στα άλλα. Trust me, έχει ψωμί. Καλό βράδυ - ή μάλλον - καλό μου ξημέρωμα. Night Time, Dreamy Bed.
Είναι πολλά που γίνονται, μπορεί να γίνουν ή πρέπει να γίνουν αυτό το διάστημα και έχω μείνει πίσω σε αναρτήσεις. Έχω και ένα γενικό μπλοκάρισμα έκφρασης αυτή την περίοδο αλλά αυτό το ξεπερνάμε. Δε προλαβαίνω πάντως να κάτσω ν' ακούσω μουσική. Είτε ζούσα Λόνδρα/Παρίσι/ΝιουΓιορκ/Αμστερνταμ, είτε ζω Κατερίνη/Αρωνά/Στουπί, από τις 7 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ για όλους, και μετά τις 9 για μένα και όσο αντέξω (συνήθως μέχρι 10~11 tops, και πολύ λέω).
Ελπίζω αυτό ν' αλλάξει, και θ' αλλάξει γιατί το λένε τ' άστρα. Αλήθεια, φέτος είναι η χρονιά μου.
Χωρίς πολλά πολλά και με μία λεπτή γραμμούλα ειρωνείας (για κανέναν), αφιερώνω αυτό την καλή διασκευή στους αραβόφωνες φίλους μου (που δεν έχω κανένα) - ή μάλλον - μπορεί να έχω μία γνωστή. Τέλος πάντων το πέτυχα σ' ένα random, είχα καιρό να το ακούσω, το τραγούδι παίχτηκε/γράφτηκε για το soundtrack της ταινίας American Hustle που θυμάμαι για πολύ καλή και το soundtrack της είναι εξαιρετικό συνολικά (εδώ).
Εκτέλεση του White Rabbit, πασίγνωστου τραγουδιού των Jefferson Airplane, που κι 'αυτό με τη σειρά του είναι διασκευή του ιδίου τραγουδιού των Great Society, που φυσικά δεν ήξερα, αλλά ακούγοντας και τα δύο, λέω ρε συ κάτσε, η ίδια τραγουδάει; Ναι, η ίδια τραγουδάει και ευτυχώς υπάρχει η wikipedia και μαθαίνουμε άσχετες χαζές πληροφορίες. Ξέρω, ξέρω πολλές φορές γράφει και ππς. Για τ' απλά όμως είναι μια χαρά.
Εγώ εδώ βάζω το Αράβικο, το βρίσκω πολύ τίμιο, παρ' όλη την ερμηνεία της Grace Slick στο αυθεντικό που στοιχειώνει. Feed Your Head. Άντε και με την ευκαιρία ας ακούσω και το album (Surrealistic Pillow), μ' άρεσε ο τίτλος του. Καλό βράδυ και υπομονή. Το ξέρω είναι Τρίτη.
Είχα σκοπό ν' αναρτήσω άλλο τραγούδι, κάτι είχα στο μυαλό μου, αλλά change of plans, μας κέρδισε ο γεράκος. Το κρατώ λοιπόν για επόμενη ανάρτηση.
Γηρατειά. Είναι κρίμα και άδικο.
Δυστυχώς οι ηλικιωμένοι δεν είναι το φόρτε μου. Οι ανήμποροι δε ακόμα περισσότερο. Με τσακίζουν και με φοβίζουν. Αντιλαμβάνομαι ότι το γήρας πλησιάζει και ότι, εντάξει, όχι άμεσα αλλά κάποτε (φτου φτου σκόρδα) θα γίνω και 'γω ένας γεράκος. Ελπίζω κοτσονάτος και όχι ημίνεκρος. Γι' αυτό και παίρνω από τώρα τα βουνά (να γίνω fit), τέρμα οι σφολιάτες (αργός θάνατος), κόβω και το τσιγάρο (ξανασταμάτησα δις/δε κόβεται αυτό) και είπα με το καλό τώρα στη σύνταξη, αν έρθει η άτιμη και όσο αντέξουμε. Περιμένω βέβαια πως και πως να ξαναρχίσω μαλμποράκι/καμελάκι/πρινσάκι/καρελιάκι-κασετινάκι/βανελάκι/ολντχολμπορνάκι/καπνουδάκι και αχ Παναϊαμ ότι άλλο μπορούμε να καπνίσουμε. Για τις σφολιάτες, *στηκα. Ίδωμεν. Μεγάλη μπουκιά φάε και πρόσεχε μη σου κάτσει.
Οι βαθιά ηλικιωμένοι λοιπόν, είναι δύσκολοι, σα μικρά παιδιά αλλά με άποψη, δεν ακούνε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ή και αν ακούν, ακούν αυτό που θέλουν και γενικά μαρτύριο η όλη φάση. Η δε διαχείρισή τους επαγγελματικά ακόμα ποιο ιδιαίτερη, δε ξέρεις την ιστορία τους, τι κουβαλά ο καθένας πάνω του. Και προς θεού, ένα πράγμα δε θέλουν. Να τους μαλώνεις.
Έναν τέτοιο γεράκο εξυπηρέτησα σήμερα, και πιάστηκε λίγο η καρδιά μου. Χάρηκα όμως τη διαύγεια του και αυτά που μου είπε (δε μπορώ να τα μεταφέρω, καταλαβαίνετε). Χάρηκα επίσης και τον τρόπο που τον εξυπηρέτησα και που εγω προσμένω κάποιος άλλος Λιάπης να μ' εξυπηρετήσει κάποτε..
Πολλά πράγματα κατακλύζουν την σκέψη μου από τότε, το εγώ, τη σχέση μου με τους γονείς μου, την οικογένειά μου, το ευρύτερο σόι μου και την όλη φάση. Πως θα μαι; Που θα μαι; Τι θα μαι; Γιατί θα μαι; Jesus, kill it.
Μου φούντωσε όμως πάλι και πρέπει να κατευνάσω το φόβο αυτό. Αυτό θα γίνει μ' αυτό το τραγουδάκι των πολυαγαπημένων μου Pulp. Άκουσα αυτό το τραγούδι στα είκοσι μου, τότε που όλα αυτά ήταν εκτός πλαισίου. Μου εντυπώθηκε ο στίχος, και θέλω να τον ακολουθώ πάντα, σα συμβουλή. Τότε ο Jarvis ήταν τριαντατεσσάρων χρονών και τον είχε πιάσει κάτι αντίστοιχο.
Τραγούδι από τον, για μένα και για πολλούς, τελειότερο άλμπουμ τους, This Is Hardcore, το οποίο έχει και αυτή τη τραγουδάρα (το αγαπημένο μου), πολύ πιο καλό αλλά δε κολλάει με τη φάση. Θα γίνει όμως κι' αυτό ανάρτηση. Επιλέχθηκε.
Κάτι περίεργο γίνεται τώρα εδώ πέρα και όλο και κάποιος/α/ο με διαβάζει/ανακαλύπτει στα ξεκούδουνα που και που. Μπαίνω στα στατιστικά του blog και όλο και βλέπω κάποια χαζοκίνηση, παρ' ότι σπάνια πλέον γράφω. Και χαίρομαι εγώ τώρα, είναι ανθρώπινο, να πούμε ότι κάτι αφήσαμε και 'μεις στο σύμπαν πέρα από χαρούμενες καλημερίτσες, coctail και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις στους τοίχους/νήματα/ρολά και άλλα τέτοια ευφάνταστα μπαρμπαλίκια των σόσιαλ. Όχι ότι και αυτό που κάνω δεν είναι στην ουσία μια αντίστοιχη κατάσταση, ένας τρόπος να βγαίνω και εγώ εφήμερα από την αφάνεια όπως τόσοι γύρω μου. Απλά "επειδή-και-καλά-είμαι-γαμώ" έχω σαν πρόσχημα τη μουσική και έτσι λίγο μετριάζεται η φάση (κάποια στιγμή είχα δει ένα γαμάτο στο facebook που έλεγε ένα καλό τσιτάτο για τους άντρες που ανεβάζουν μουσική - πολύ καλό - αν το εντοπίσω θα το βγάλω, μιλάμε για χοντρή ξεφτίλα). Και τι λοιπόν μ' αυτό; Τι σημαίνει να ποστάρομαι; Μακάριοι ή όχι αυτοί που τα κατήργησαν ή απέχουν
Θα αφήσω αυτό εδώ το διαμαντάκι που δεν έχω δύο ώρες που ανακάλυψα έτσι για το αντέτ εδώ και για να γράψει τρεις αναρτήσεις αυτό τον μήνα. Να πω δεν έχω να πω, λέω εγώ τώρα. Έχω, αλλά θα τα κρατήσω. Από την εξαιρετική ανεξάρτητη δισκογραφική Νέα Υόρκης Names You Can Trust που έχω ξαναβάλει κομματάρα να εδώ (πάλι μέσα στο καλοκαίρι, έχει τη σημασία του), πολύ λάτιν και πολύ soul, από τον πολύ καλό 80χρονο φίλο μου τον Ραλφ από τον Παναμά. Πέρσι πριν ακριβώς ένα χρόνο βγήκε, φέτος το ανακάλυψα (καλός χρόνος, συνήθως μου παίρνει μια 20ετία), είναι so καλοκαιρινό, so φρέσκο και τόσο μα τόσο ταιριαστό με τη φάση ντάλα mid-summer κι' ετς. Αν ήμουν και 20 θα ταν ακόμα καλύτερα. Καλό βράδυ Σαββάτου! Εγώ θα βγω. p.s. εντωμεταξύ ψάρωσα με το συγκρότημα που ακομπανιάρει με το όνομα Means Of Production και τώρα που τα γράφω κατεβάζω, θα σας πω τι και πως σε άλλη ανάρτηση, τα discogs λένε Avantgarde, άει να δούμε.
Η πολύ φίλη μου κουτσή Μαρία και ένας φίλος της, ο Γκαβοθόδωρας, γράψανε σήμερα για την Blue Monday, τη μελαγχολική Δευτέρα, πρώτη Δευτέρα του χρόνου όπου έχουν τελειώσει οι γιορτές, τα πανηγύρια και θεωρητικά ο καθείς μας (εκτός από τους πελούσιους) επιστρέφει στο πάγκο του. Οκ, θα γράψω και 'γω, ταυτίζομαι. Αφορμή έψαχνα βέβαια να ανεβάσω τίποτα επειδή δε θέλω να εγκαταλείψω το άθλημα. Δε θα πω ότι μελαγχόλησα σήμερα (αν και με τραβήξανε απότομα από τις μπύρες μου* και αυτό πάντα μου αφήνει μια πικρία), μελαγχόλησα όμως χθες, προχθές, παραπροχθές. Την πέρασα τη φρίκη μου τις δύο πρώτες εβδομάδες του έτους, όπου για κάποιο αδιανόητο λόγο πίστευα ότι μαγικά θ' αλλάξουν όλα στη δουλειά και δε θα χω τα ίδια χαζά από τους ίδιους χαζούς. Χαζαμάρα; προσμονή; ευσεβής πόθος; αχαλίνωτη φαντασία; Τι περίμενες..; Φυσικά και πάντα και παντού και εις τον αιώνα τον άπαντα θα επικρατούν οι χαζοί, τα έχουμε πει τα έχουμε ξαναγράψει. Έσκυψα λοιπόν ταπεινά το κεφάλι στον εαυτό μου και είπα ένα
