Μία Soul/Funk τραγουδάρα για τον αποχαιρετισμό του χειμώνα και το καλωσόρισμα της άνοιξης (λέμε τώρα γιατί παίζει αύριο να τραγουδάμε Φουρέιρα, 40C Λιώνει Το Κορμί, και μεθαύριο Ρέι Τσάρλς, Baby, It's Cold Outside).
Επιτέλους φεύγει το Q1, και πάμε για Q2 όπου όπως έχω ενημερώσει τους κοντινούς μου πάμε για άλλα.
Η Μούσα μου δε για σήμερα (η σημερινή μου γιατί εμπνέομαι από πολλές και μη το πάρετε στραβά), κατάφερε να με προβοκάρει για να προχωρήσω σε ανάρτηση. Δε θα ΄γραφα, αλλά.
Μία δυνατή *αβλο-σόουλ-φανκιά, που αν δεν υπήρχε το shazam πιθανότατα θα το έχανα και άρα δε θα μπορούσα να περιγράψω τόσο ωραία και απλά το πως νιώθω για τον εμαυτό μου (που λέει και ο αδελφός μου ο Βασίλης Μεσολογγίτης, Ο καλύτερος φίλος του εμαυτού σου είναι ο εμαυτός σου)
Αφιερωμένο λοιπόν, για όλους εσάς εκεί έξω που λατρεύετε τη πάρτη σας. Και μιας και το 'φερε η κουβέντα: Αυτό που βλέπεις, αυτό και παίρνεις.
Σήμερα λοιπόν, ένας αχταρμάς αγαπημένων τραγουδιών, για κορμάκια που λιώνουν ή κρυόνουν από κρύο ή από ηρωϊνη, πασπαλισμένα με μία δόση εγωιστικής αυταρέσκειας. Καλά είμαι αλήθεια σας λέω (μη πάρετε μες το βράδυ, κοιμόμαστε, αύριο).
Άντε να τελειώνουμε και μ' αυτόν το μήνα.. Δύσκολος, απαιτητικός, αλλά άφησε πράγματα. Και άφησε πράγματα που θ' ανοίξουν νέους ορίζοντες.
Ξεχωρίζω δύο ευχάριστες καταστάσεις, μία που ολοκληρώνεται και μία που αποφασίστηκε. Και τα δύο θα λειτουργήσουν λυτρωτικά πιστεύω και ελπίζω. Χωρίς να καρφωθώ, είναι ένα ακόμα λιθαράκι ολοκλήρωσης της πυραμίδας της γνωστής (του Maslow ντε). Πάμε καλά - θέλουμε κι' άλλο, θέλει πολύ δουλειά και τύχη, αλλά έχω πίστη στον εαυτό μου. Τώρα για την τύχη, ότι κάτσει.
Που την θυμήθηκα τώρα την πυραμίδα του Maslow; Έλα ντε, τι να λέμε, σύντομα μόνο. Πρωτοετής φοιτητής στην Αγγλία (Σούλα + Μάκης + ΠΑΣΟΚ = Σπουδές στην Αγγλία), ντιπ χαϊβάνι, με Αγγλικά MTV και λίγο Κουντουρά, πήγα και γω όπως 1000+ Έλληνες καραβιά να σπουδάσω στο Σάντερναλντ. Διοίκηση φευ. Αλίμονο, γεννήθηκα να διοικώ.
Τον Μάσλοου τότε τον είχαμε ευαγγέλιο. Μάσλοου χάι μπάι άιν ντάιν...., Μάσλοου νιιιντς ις δε ντιμπιντιάσιον...., Δε Μάσλοου πίραμιντ ις ιντίντ α ντιν ντιντ μπιτ. Καταλάβατε περίπου το κόνσεπτ. Πρώτο έτος με το ζόρι παράγγελνα χάμπουργκερ* απ' τα Burger King**, θα καταλάβαινα εγώ τι λέει ο Μάσλοου. Με τα χρόνια κατάλαβα. Συμπαθητική θεωρία, πολύ κατανοητή - λαϊκή, αρκετά ξεπερασμένη στην academia, αλλά σε φάση ανάγκες/πωλήσεις/bonus είναι λουκουμάκι, οπότε εμείς που διοικούμε (εδώ κάπου ακούγεται ένα καμτσίκι) την έχουμε ψηλά.
Έγραψα λοιπόν και για σήμερα τις αρλούμπες μου. Το χάρηκα. Θα χαρώ όμως ακόμα περισσότερο αν σας κεντρίσει το ενδιαφέρον κάτι από τα σημερινά. Αν ναι, θα καλύψει τις κοινωνικές μου ανάγκες εκτίμησης κατά Maslow (εγωιστικές ανάγκες), και αυτό είναι καλό. Βοηθήστε το πτωχό.
Τώρα όμως θέλει και τραγούδι. Δεν υπάρχει καμία συνάρτηση με την ανάρτηση, βάζω ένα παντελώς άσχετο, το οποίο μου 'χει κολλήσει αρκετά τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Θα πέσουμε λίγο, αλλά είναι πραγματικά πολύ ωραίο τραγούδι. Ακούστε το. Και για να επιχειρήσω και μία σύνθεση, καλύπτει τις αισθητικές μου ανάγκες. There Lad. Bloodless for now.
* True Story ** Double Whopper. Γαργαλάνε τα γάγγλια, μόνο που τα σκέφτομαι.
Γυρνώντας από την δουλειά σήμερα (και την λέω δουλειά - δεν την εξωραϊζω), θυμήθηκα ότι για κάποιο απροσδιόριστο λόγο έλεγα σε προηγούμενες αναρτήσεις, παραμονή αργίας ΜΟΝΟ DISCO. Και μου ξανάρθε σήμερα, και λέω στο αγαπημένο μου μουσικό πρόγραμμα βιβλιοθήκης, πέτα μου τυχαία μία disco τραγουδάρα να χαρώ εγώ. Μου πέταξε one-off ένα Afro-boogie διαμάντι του 1982. Αυτό το παλικάρι έβγαλε αυτό το φοβερό EP.
Και παναγία μου αν χάρηκα. Μεγάλη η Χάρη σου και σε γιορτάζουμε και αύριο, και είναι και woman empowerment τραγούδι, Shine The Ladies, και έχει και όλα τα σχετικά. Και λέει και σε κάποιο σημείο, A woman should respect a man, A man should respect a woman. It makes the relationship so beautiful. Και πολλά άλλα. Έψαξα να βρω στίχους αλλά δε τα κατάφερα, αν ενδιαφέρεται κανείς τους καταγράφει, τα λέει καθαρά. Χαρούμενο, χαρμόσυνο, ευχάριστο, ανεβαστικό, μπιτάτο, γκρουβάτο. Afro. Τι να λέμε τώρα. Το κουνάς το κεφάλι σου στο μπαρ άνετα, και οι πιο τολμηροί και το κορμί τους.
Καλό ΠΠΣΚ για τους τυχερούς (ξύνεστε όλη μέρα και κάθεστε, σας ξέρουμε) και καλή αργία αύριο και ξεκούραση στους λοιπούς. Χρόνια Πολλά!
Αυτό το διάστημα, ασχολούμαι με συγκεκριμένα πεζά πράγματα τα οποία απορροφούν όποια ενέργεια και διάθεση μπορεί να απομένει για αναρτήσεις και σκέψεις. Κι' αν αυτές έρχονται είναι τελείως άτακτες και άτσαλες όπως θα δείτε παρακάτω. Γι' αυτό και έχω μείνει πίσω αρκετά, κόλλησα δηλαδή στις 70 αναρτήσεις (δεν είναι και λίγες όμως). Παραδέχομαι ότι υπάρχει πρόβλημα, αλλά πάρτε τώρα την 71η.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλαίσιο ανάρτησης, ή μάλλον έχω ένα κρυφό και πολύ εσωτερικό δικό μου, θα αναρτήσω κάτι που εμένα αυτό το διάστημα μ' αρέσει αρκετά, ταιριάζει, και πιστεύω ότι θ' αρέσει. Πρόσφατη ανακάλυψη, κάνα χρόνο έχει που κυκλοφόρησε.
Το μόνο που μπορώ να πω πάντως για τη συγκεκριμένη περίοδο-φάση της ζωής μου είναι ότι γίνεται δουλίτσα back-office η οποία ελπίζω να παράξει απτά αποτελέσματα μέσα στο έτος (στοχοθεσία-στοχοπροσήλωση-αποτέλεσμα) και πιθανότατα σύντομα (Ακούτε τις καμπάνες; Ακούω να λες). Και το μόνο που χρειάζομαι όπως λέει και το τραγούδι είναι ένας ήλιος να τρυπώσει απ' το παράθυρο, να μπει εδώ μέσα να στεγνώσει ό,τι άχαρο, δηλαδή χρειάζομαι ζέστη και διάθεση. Και ένα ταξίδι καλό. There, I've said it. Ήρθε η ώρα μου.
Nalyssa Green, εξαιρετική Ελληνίδα καλλιτέχνις της επόμενης από εμένα γενιάς, άτομα που χρειάζονται για ν' ανανεώνουν τους ήχους της ελληνικής μουσικής σκηνής. Την πάω με τα χίλια από τότε με τα καλαμάκια, ασχέτως αν πλέον, μετά από πολλά ακούσματα των μουσικών της, έχω καταλήξει στο ότι είναι ίσως το πιο αδύναμο κομμάτι της (για μένα). Πάντως πιο ωραία περιγραφή έμετου δε θα ξανακούσετε. Τι κρίμα να έχω μεγαλώσει και να καταλαβαίνω πότε ξεφεύγει η φάση, και το κόβω. Αν είχε γραφεί νωρίτερα είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή αυτούς τους στίχους θα ψέλλιζα μετά.. Χικ!, Χικ!, μπρουαρρρ... Να δει το φως της νύχτας, τα σκοτάδια της κοιλιάς μου.... καλό φίλοι μου, καλό.
Σόρρυ αν σας ανακάτεψα. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου, μου βγήκε. Κρατήστε τουλάχιστον αυτό το τραγούδι από την ανάρτηση. Καλός στίχος, φοβερά synth. Φύγαμε για Ταξίδι (έστω κι' αστρικό).
Περιττό να πω ότι ακόμα ακούω A-ha - Lifelines (πολύ Pop αυτό το μήνα), την προηγούμενη δηλαδή ανάρτηση, κάθε μέρα, κάθε πρωί, δύο-τρεις φορές γιατί είναι εξαιρετικό τραγούδι και έχω φάει κόλλημα. Ακούστε το αλήθεια αν δε το 'χετε κάνει ακόμα (τώρα βέβαια που γράφω ακούω Ουαλική Μπόσα Νόβα, αλίμονο τι άλλο).
Αυτό το τραγούδι της σημερινής ανάρτησης, ακόμα και να μην υπήρχε η σχετική παρούσα συγκυρία, κάποια στιγμή θ' ανέβαινε σίγουρα. Κι' αυτό γιατί είναι απλά πανέμορφο. Το αφιερώνω λοιπόν στον μοναδικό άνθρωπο που καταλαβαίνει την τελειότητά του και ξέρει ποιος είναι. Άλλον που να του αρέσει δεν ξέρω. Καμ του μάι μπούντουάρ.
Σε προηγούμενες αναρτήσεις μου, έχω αναφερθεί στον πόλεμο και πόσο μ' επηρεάζει. Εξέφρασα συγκεκριμένα τα αισθήματα μου εξ αρχής μ' ένα μεγάλο τεράστιο ΑΝΤΕ ΓΑ ΡΕ ΒΛΑΝΤ. Το πιστεύω μέχρι το μεδούλι μου. Μιλάμε για παρανοϊκές αδικαιολόγητες καταστάσεις. Και η αλήθεια είναι ότι είναι υπερβολικά δύσκολο μέσα στον ορυμαγδό απόψεων, γνωμών, αναλύσεων, τοποθετήσεων και συζητήσεων να καταλήξεις στην αιτία και αλήθεια του πράγματος. Και δε θα καταλήξεις. Only Time Will Tell. Και μιλάμε ότι για την παγίωση μιας "κοινής αποδεκτής άποψης" θα περάσουν άπειρα χρόνια, αφού καταγραφούν όλα τα δεδομένα και εντυπωθούν στην παγκόσμια ιστοριογραφία (βάλε καμμιά 100 χρόνια τουλάχιστον, και λίγα λέω). Και πάλι οι αλήθειες θα είναι πολλές.
Παρόλα αυτά, εμείς στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει ήδη να χωριστούμε στα δύο σχετικά στρατόπεδα. Δε χρειάζεται ανάλυση, δικαιολογείται. Επιχειρήματα άπειρα από οποιοδήποτε στρατόπεδο, περιττή και η καταγραφή τους. Κουράζει όμως πάρα πολύ αυτή η πόλωση και χάνουμε την ουσία που είναι να ξορκίσουμε αυτό το τεράστιο κακό που λέγεται πόλεμος. Να το ξορκίσουμε ρε παιδιά, αλλά όχι εις βάρος του δικαίου. Παραδώσου για να έχουμε ειρήνη. Ε όχι.
Εγώ έχω αποφασίσει από τη πρώτη μέρα και το δηλώνω. Με την Ουκρανία. Το καταγράφω γιατί το blog έχει πάρει λίγο και τη μορφή αγαπημένο μου ημερολόγιο και θα 'χει ενδιαφέρον να δω τη θέση μου μετά από ψ διάστημα αν αρχίσουν να πέφτουν οι μπόμπες.
Μουσικά όμως είμαι με τη Ρωσία. Τιμώ λοιπόν την Ρωσική τέχνη με μία ιδιαίτερη pop μπαλάντα από την Eurovision του 2010, από έναν ωραίο τυπάκο τον Peter και τους φίλους του. Δεν έκανε τίποτα τότε, αλλά εμείς οι eurofans το έχουμε ψιλά.
Πες τα ρε Peter όπως ξέρεις εσύ· εσύ που στο παγωμένο Όσλο ζέστανες τις καρδιές μας. Άντε για να ξεκινάμε σιγά σιγά και φέτος. Life goes on.
Aνεβάζω σήμερα A-ha τώρα που είμαι ζεστός, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση ν' ανεβάσω αλλιώς ποτέ. Δε πιστεύω να νομίζετε ότι κάθομαι και λέω, ά, για να βάλω ένα από A-ha να μερακλώσουμε. Μπα.
Εχθές ήταν slacking/TV/κουβέρτα night με ΕΡΤ2, και αν μη τι άλλο πέρασα εξαιρετικά και το ξενύχτησα κιόλας, μαύρη νύχτα μ' έπιασε, μία με πήγε. Για Παρασκευή χωρίς αλκοόλ, άθλος.
Από ταινία είδα το The Wife (αυτή που έγραφε τα βιβλία του Νομπελίστα άντρα της, μου φάνηκε disturbing η ιδέα), και από ντοκιμαντέρ A-ha The Movie. Καλή βραδιά τη λες, κάτι μου άφησε.
Κάθομαι λοιπόν τώρα στον υπολογιστή και τσεκάρω να δω τι έχω από A-ha. Λίγα πράγματα, δε περίμενα και πολλά (στο πατρικό μου έχω κι' ένα δίσκο), αλλά πραγματικά αυτά τα πέντε μικρά διαμαντάκια, είναι μια πολύτιμη - τίμια συνεισφορά τους στην παγκόσμια Pop μουσική σκηνή.
Πέντε τραγούδια έχω - Πέντε συνδέσμους βάζω:
Take On Me (σε γάμους άμα είσαι τέντα είναι τέλειο - τσεκαρισμένο)
Ακόμα τώρα που γράφω δεν έχω καταλήξει ποιό θ' αναρτήσω είμαι μεταξύ δύο, Lifelines και The Living Daylights. Θα δούμε που θα πάει. Εγώ πάντως σας έβαλα όλα τα links, αφού είπαμε - πρώτη και τελευταία.
Το ντοκιμαντέρ είναι συμπαθητικό, χωρίς κάποια διάθεση ωραιοποίησης των καταστάσεων της καριέρας τους. Αυτό που δε γνώρισα και μου έκανε εντύπωση είναι το πάθος τους για τη μουσική. Μέχρι και χθες νόμιζα ότι έιναι τίποτα κατασκευασμένοι, διαλεχτά παιδιά από παραγωγούς και δισκογραφικές για να κάνουν πάταγο. Κι' όμως, ξεκίνησαν από το Όσλο για Λονδίνο νέοι, για να πετύχουν έχοντας πίστη στον εαυτό τους (είναι ταλεντάρες και ο Morten έχει απίστευτη φωνή) και το γεγονός ότι ακόμα και αν τις περισσότερες φορές δεν αντέχει ο ένας τον άλλο, καταλαβαίνουν ότι αυτό που έχουν κατακτήσει το έχουν κατακτήσει από κοινού και το διαχειρίζονται επαγγελματικά. Συνειδητοποιημένοι βιοποριστές μέσα από τη μουσική τους, αλλά με αξιοπρέπεια. Εδώ κάνω μία παύση. Απευθύνομαι σε αυτούς (και είναι πολλοί) που αυτό το διάστημα, μπορεί ν' αντιμετωπίζουν θέματα στην εργασία τους με συναδέλφους και καταστάσεις. Κάντε ένα διάλειμμα, βγείτε απ' το κάδρο και δείτε ψυχρά το τι και πως πρέπει να γίνει to get the job done. Το λέω και για μένα. Το λέω και για άλλους. Μη τρώτε τις ψυχές σας. Να οι Α-ha, 37 χρόνια μαζί (most of the times), όπου να ναι βγαίνουν στη σύνταξη, 3 χρόνια ακόμα και θα βάλουν και το στρατό, σε 1 βγαίνουν με πλήρη.
Ξέφυγα και επανέρχομαι λοιπόν και κλείνω στους A-ha με το τελευταία γεγονός που μ' έκανε πραγματικά εντύπωση. Είναι κάτοχοι του ρεκόρ Guinness ως η μπάντα με τα περισσότερα κομμένα (πληρωμένα) εισιτήρια παγκοσμίως σε συναυλία. 198.000 εισιτήρια στις 26/01/1991 στο Ρίο της Βραζιλίας. Εδώ η συναυλία. Για το χαβά της υπόθεσης στο ίδιο φεστιβάλ με αυτούς τους headliners (Guns N' Roses, Prince και George Michael) είχαν κοπεί περίπου 60.000 εισιτήρια τη φορά. Είδες οι A-ha; Αχά!
Και κει που είχα καταλήξει στο Living Daylights, τελικά έβαλα Lifelines γιατί μου βγάζει καλύτερη μελαγχολία (και καλύτερο video). Μπράβο τους. Ωραία Popια.
Τόσα πολλά τραγούδια να διαλέξω και ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Εφαρμόζω λοιπόν δόγμα γράψε και θα 'ρθει.
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα πολύ ν' ανεβάσω από το πρωί, χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Θέλω όμως σήμερα ν 'ανεβάσω κάτι καλό. Όπως έχετε ήδη καταλάβει με τρώνε και τα ρούχα μου και γενικά δεν είμαι και στα ισορροπημένα μου, αυτή τη περίοδο. Η Άση μπορεί να μας το εξηγήσει και με χάρτες. Πολλοί πλανήτες στη ζωή, μαύρα μαντάτα στη ψυχή (πρόστυχα πλάσματα - δε το πα).
Αυτό το διάστημα και ειδικά τώρα τον Μάρτιο, εκνευρίζομαι εύκολα, βρίζω ασταμάτητα, εκφράζομαι ακατάληπτα. Για να το αντιλαμβάνομαι κ' εγώ, φαντάσου πόσο μάλλον οι τριγύρω μου. Τους ζητώ συγνώμη λοιπόν μέσα από το blog. Αλλά ρε παιδιά κάντε και σεις κάτι, δηλαδή πρέπει να μ' εκνευρίζετε τόσο; Όπως λέει και μια καλή μου φίλη, Μπορείτε σας παρακαλώ να ανοιγοκλείνετε τα βλέφαρά σας πιο σιγά, ΠΑΛΙΟΜαΛΚεΣ; Με ενοχλείτε.
Και για να τελειώνουμε με τα ασήμαντα και να πάμε στα σημαντικά το τραγούδι που επιλέγω σήμερα είναι αυτό. Το ξέρουν και οι πέτρες οι κυλιόμενες - ουχί οι απλές (κρυάδες), όχι όμως σ' αυτήν την πολύ καλή διαφορετική διασκευή. Οι Undisputed Truth, είναι φτιαχτό συγκρότημα - δηλαδή ένας μουσικός παραγωγός μάζεψε κόσμο και έφτιαξε συγκρότημα και τους έβαλε να παίζουν. Παίξανε όμως καλά και κυρίως έκαναν ωραίες διασκευές. Τους ανακάλυψα μέσα από ένα best of που κατέβασα το περασμένο Νοέμβριο (είναι καλό, εσείς που έχω καταλάβει από τα like ποιοι είστε, πατήστε εδώ).
Η ιστορία έχει ότι ο παραγωγός τους, Norman Whitfield, μορφή της Motown και της Funk/Soul της τότε εποχής ήταν παραγωγός και των Temptation. Οι Temptation είναι αυτοί που είπαν αυτό και αυτό και άπειρα άλλα (Οι Temptation είναι κεφάλαιο, δεν είναι όμως της παρούσης). Όπως βλέπετε υπάρχει μια απόσταση μεταξύ των δύο τραγουδιών. Το ένα είναι γούτσου-γούτου αγαπησιάρικο το άλλο είναι μην-έρθω-εκεί-θα-γίνει-σαματάς. Κάποιοι λοιπόν, δεν πολυείδαν με πολύ καλό μάτι την αλλαγή στον ήχο τους και είπαν στον παραγωγό, ως εδώ! Όχι άλλους πειραματισμούς με τους Temptations.
Του την είπαν λοιπόν του Norman. Και επειδή εγώ και ο Norman είμαστε just like that και δε γουστάρουμε να μας την λένε, έτσι κι' αυτός έφτιαξε μια άλλη μπάντα για να δοκιμάζει ήχους και παραγωγές. Αυτοί ήταν οι Undisputed Truth. και γι' αυτό οι πολλές διασκευές. Ήταν η test μπάντα που έβαλε την ψυχεδέλια στη Soul και Funk. Και αυτό είναι κάτι.
Τώρα μη φανταστείτε ότι έκανα καμμιά έρευνα και ντε και τι κι' αμάν, ξεπατίκωσα από έναν αδερφό blogger κάποια πράγματα, ψάχνοντας περισσότερο γι' αυτούς. Όμως ακόμα και αν δεν είναι απολύτως αληθή, εμένα με καλύπτουν μια χαρά με την παρούσα ανάρτηση η οποία θέλω να κλείσει έτσι, με τον εκπληκτικό στίχο του Dylan (ο οποίος έχει κι' αυτός μια άλλη ιστορία που επίσης δεν είναι της παρούσης - γκομενάκι φάση).
How does it feel, how does it feel?
To be without a home
Like a complete unknown, like a rolling stone..
Και αν κάποιοι στεναχωρήθηκαν επειδή δε το έβαλα από Dylan, τότε ξύδι.
Εχθές ανέβασα μία ανάρτηση από πολύ καλή νέα μου φίλη, καλό μυαλό, τίμιο παιδί, μπέσα.
Το θέμα είναι τώρα ότι πρέπει ν' απαντήσω στην πρόκληση ν' αναρτήσω και 'γω ένα τραγούδι μελοποιημένο, ένα ποίημα στην ουσία γιατί θίχθηκε η υπόστασή μου, ταράχτηκε το είναι μου, αν έστω και κάποιος υπονοήσει ότι εγώ και ο εγωμανής εαυτός μου δεν ακούω ποίηση και ακούω μόνο παρτάλια.
Η πρώτη μου επαφή με τη μελοποιημένη ποίηση (αν εξαιρέσεις Το Άξιον Εστί που είχαμε λιώσει στα σχολεία τότε - the ΠΑΣΟΚ times) έχει ως εξής: Το 1996~97 κάποια στιγμή, φοιτητής στην Αγγλία κατέβηκα για λίγες μέρες στο Λονδίνο μαζί με φίλο για να επισκεφθούμε φίλο (νομίζω αν θυμάμαι καλά). Αλλάνισμα από το πρωί μέχρι το βράδυ και γενικά μια πάρα πολύ ευχάριστη ανάμνηση. Εκείνη την εποχή ήμουν στην ηλεκτρονική μου φάση και ψιλοσνόμπαρα την Ελληνική Μουσική.
Τα πρωϊνά όμως δε μπορώ να ξεχάσω, μέσα στη γκρίζα μουντίλα του Λονδίνου, να ξυπνάμε και να πίνουμε τον καφέ μας ακούγοντας το άλμπουμ της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και του Δημήτρη Παπαδημητρίου "Τραγούδια για τους μήνες" το οποίο με συντροφεύει ακόμα και τώρα, 25+ χρόνια μετά την κυκλοφορία του.
Χωρίς να είναι οι αγαπημένοι μου Έλληνες καλλιτέχνες, νομίζω ότι μουσικά αυτό που κατάφεραν σ' αυτό το άλμουμ είναι στέρεο, απτό, κατανοητό και λαϊκό τόσο, ώστε να μου κινήσουν το ενδιαφέρον και να ψαχτώ και να δω, ποια είναι η Πολυδούρη, ποιος είναι ο Ελύτης, ποιος είναι ο Γκανάς και τι είναι αυτό το πράμα που λέγεται ποίηση τέλος πάντων. Μπορώ να το κατανοήσω; Αρκετά. Μου αφήνει κάτι; Πολλά.
Τότε το αγαπημένου μου τραγούδι ήταν το "Πάμε ξανά στα θαύματα" του Μιχάλη Γκανά. Τώρα είναι το "Παράπονο" του Οδυσσέα Ελύτη. Τότε ήμουν 18 χρονών, σήμερα κλείνω τα 44.
Πόσο συγκλονιστική είναι η ζωή και πως την αντιλαμβάνεσαι στο χρόνο. Γι' αυτό και πρέπει να τη σεβόμαστε.
Χαίρομαι λοιπόν που μέσα από το blog μπορώ να μοιράζομαι και να εκφράζομαι ελεύθερα αυτούς τους δύσκολους καιρούς.. Ότι καλύτερο έχω κάνει για τη πάρτη μου τα τελευταία χρόνια.. Λυτρωτικό.. Μου εύχομαι χρόνια πολλά και φτου μου. Να με χαίρονται οι δικοί μου, να τους χαίρομαι και 'γω. Μοναδικέ τιτανοτεράστιε απίστευτ' εαυτέ μου, χρόνια σου πολλά! Σε λατρεύω!
Επόμενη ανάρτηση από το ημιμόνιμο μέλος του blog. Μπλέξαμε όμως γιατί ενώ γράφει καλά, ακούει χάλιο που θα 'λεγε και η κόρη μου, γενικά ακούει κάτι ακατάληπτα ανώτατής εμβαθύνσεως άσματα, βασικά ακούει μελοποιημένη ποίηση (αχ παναϊαμ μου δε μπορώ).
Της εξήγησα γλυκά ότι δεν είναι αυτή η μουσική μου φύση. Δηλαδή σας φαίνομαι εγώ για τύπος που ακούει τέτοια μελοποιημένα; Πιστεύετε δηλαδή ότι όταν ακούω ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ρίγη συγκίνησης και σπασμοί τραντάζουν το κορμί μου; ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ! Σας παρακαλώ αυτά τα άσματα είναι τελείως έξω από την αισθητική μου (Τη δική μου, εσείς κάντε ότι θέλετε). Αλλά για να μη λέτε, θεέ μου τι γκαούδι είναι αυτό, θα σας βάλω και γω κάποια στιγμή μελωποιημένα, για να δείτε. Στην επόμενη ανάρτηση.
Με βαριά καρδιά δυστυχώς (λέμε τώρα) αναγκάζομαι να εφαρμόσω για δεύτερη φορά προληπτική λογοκρισία γιατί πολύ απλά δε μ' αρέσει το τραγούδι (που αρχικά διάλεξε η αναρτησοσιάζουσα). Το κείμενο όμως το αφήνω άθικτό. Και ας είναι ένθεη ευχολογία. Enjoy
Tags: 1η Μαρτίου, Ευδοκία, ζεϊμπέκικο, λουλούδια, όπλα, πόλεμος, Μπελογιάννης
Δεν το είχα καθόλου σκοπό να γράψω αυτές τις μέρες αλλά λίγο μια προτροπή/παρότρυνση με έκανε να πιάσω τελικά το στυλό (πληκτρολόγιο, οθόνη αφής, γουατεβα)
Τα tags των ημερών πολλά και θα προσπαθήσω πολύ για να τα βάλω σε σειρά αλλά ελπίζω να τα καταφέρω.
Λοιπόν 1η Μαρτίου* σήμερα και η Αγία μας Εκκλησία τιμά τη μνήμη της Αγίας Ευδοκίας. Πρώτο αντανακλαστικό να ανεβάσω το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας και να το χαρίσω στη συνάδελφο τη Ζεϊμπέκη. Τρε μπαναλ όμως και πήγα παρακάτω.
Επόμενο tag τα λουλούδια. Πολύς ντόρος έχει γίνει με την περίφημη φράση που αποδίδεται στον Μαο (όποιος ρωτήσει ποιον Μαο, είναι σε λάθος blog) "Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν" **. Λίγο που το έψαξα έχει μια κάπως διφορούμενη έννοια, οπότε θα κρατήσω αυτό που διάβασα αυτές τις μέρες και μου άρεσε πολύ.
"Τα λουλούδια ανθίζουν επειδή έτσι είναι η φύση τους. Όχι επειδή τα θαυμάζουν οι άνθρωποι!..."
Γιατί όπλα και πόλεμος και τα σχετικά; Μα γιατί άλλο; Λόγω της επικαιρότητας! Και επειδή ένας φίλος*** έφαγε κόλλημα και δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Είμαι βέβαιη ότι θα το ξεπεράσει. Ανέβασε ήδη ένα τραγούδι για τον απευκταίο τρίτο παγκόσμιο.
Και δείτε τώρα πώς κολλάνε τα λουλούδια με τα όπλα. Ένας γρήγορος θα έλεγε "το βρήκα! Guns n roses!" Και αμέσως θα ανέβαζε ένα τραγούδι του εν λόγω συγκροτήματος. Εγώ όμως δεν αρκέστηκα σε αυτό και το έψαξα λίγο περισσότερο.. βρήκα λοιπόν αυτό. Φωτογραφία του μεγάλου -λεει, εγώ φυσικά δεν τον ήξερα- γάλλου φωτορεπόρτερ Μαρκ Ριμπού, δημιουργού φωτογραφιών που έμειναν στην Ιστορία όπως “το κορίτσι με το λουλούδι” μπροστά σε αμερικανούς στρατιώτες στη διάρκεια πορείας εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ.
Και, επειδή τώρα αυτό το blog έχει ανέβει σε άλλο επίπεδο, δείτε πώς συνδέονται η 1η Μαρτίου, τα λουλούδια, τα όπλα και... ο Μπελογιάννης!
Μα πώς αλλιώς; Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που δε γνωρίζει τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο και την ιστορία του (είπαμε όποιος δεν, βρίσκεται σε λάθος blog ή είναι κάτω των -ποσο να πούμε; άντε- 20 ετών). Δε νομίζω ότι χρειάζεται να είναι κανείς κομμουνιστής για να εκτιμήσει τον Μπελογιάννη ως προσωπικότητα. Ο ίδιος ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων είχε ταχθεί υπέρ του Μπελογιάννη αναφέροντας πως: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή». Η ιστορία του δε ενέπνευσε παγκοσμίως πλήθος καλλιτεχνών (πίνακες, ποιήματα, τραγούδια). (Όποιος δεν έχει δει την ταινία ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο, θα τον προετρεπα να το κάνει.)
1η Μαρτίου λοιπόν ήταν η ημερομηνία της δίκης στην οποία ο Μπελογιάννης και οι συν αυτώ καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Έτσι λοιπόν συμπληρώθηκε το παζλ. Εύχομαι να σας άρεσε το ταξίδι.
Και επειδή έχουμε πει ότι σε αυτό το blog κινούμαστε εναλλακτικά, δεν ανεβάζω τραγούδι για τον Μπελογιάννη αλλά αυτό. Έχει και άνοιξη και άνθος, άρα κολλάει. Δεν πειράζει που δεν έχει όπλα και πολέμους. Καλύτερα! Διαφωνεί κανείς;
ΥΓ Εκ περισσού αλλά ας το πούμε γιατί ποτέ δεν ξέρεις, σε καμία περίπτωση αυτή η ανάρτηση δεν είχε πολιτική χροιά! Ένα ακόμη καλλιτεχνικό ταξίδι ήταν!..
Τα ξαναλέμε...
Last Thoughts από τον Editor. Όπως έχω πει αρκετές φορές, πρέπει να μ' αρέσει το τραγούδι. Και το τραγούδι που διάλεξα, των Talking Heads, Νothing but flowers, νομίζω θ' αρέσει και στην αναρτησοσιάζουσα (τι έγραψα θεέ μου, συγχωρέστε με) και ίσως και να ταιριάζει λίγο με την ζωή στη Γη, πολλά χρόνια μετά από σήμερα, αν γίνει το απευκταίο. Γιατί όπως (είπε/δεν είπε) ο Άλμπερτ, "Δεν ξέρω με τι όπλα θα γίνει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά ο Τέταρτος θα γίνει με κλαδιά και πέτρες".
Σόρρυ για τη λογοκρισία, it's not me, αλλά μουσικά πέφτει χατζάρα. Πλούσια ανάρτηση όμως, και τα link του και τα τέτοια του, δεν έχετε παράπονο...
* Το κείμενο γράφτηκε 1η Μαρτίου ** Αυτό κάνω - Στάση Ζωής *** Εγώ είμαι αυτός
Περιττό να σας πω πόσο μουδιασμένος είμαι ακόμα μ' αυτό που έχει συμβεί. Είναι αδύνατο ν' ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο, και το δράμα που εκτυλίσσετε μπροστά μας με όλες τις πιθανές προεκτάσεις που μπορεί αυτό να λάβει μ' έχει τρομάξει, αποσυντονίσει και τσατίσει.
Δηλαδή κοίτα τώρα από μαλακίες (ποιος την έχει πιο μεγάλη - τη "σφαίρα επιρροής") να μπλέξουμε άσχημα γενικά. Και να σκοτώνεται και κόσμος έτσι. Δυστυχώς όμως είναι και αυτό μέσα στη ζωή και όπως λένε και οι σοφοί, είναι στην ανθρώπινη φύση. Ναι είναι στην ανθρώπινη φύση, αλλά ειλικρινά δηλαδή, υπάρχει κάποια χαραμάδα γενικής ελπίδας σε κάποιο έστω επίπεδο;
Γράψε για τα λουλούδια! μου λένε τώρα στο viber, αυτά που ανθίζουν, Μάο κι' έτσι. Άντε ας γράψω και κάτι θετικό που άκουσα αυτές τις μέρες μιας και μιλάμε για λουλούδια· ξαναμπήκε αυτό το λουλούδι στη φυλακή. Θυμηθείτε μια τσατισμένη ανάρτηση εδώ.
Και επειδή παρ' όλη την ανησυχία μου και τη σύγχυσή μου δε θέλω να σταματήσω τις αναρτήσεις, μπορεί από τώρα απλά και μόνο να πετάω τραγούδια έτσι για το γενικό καλό. Χωρίς πολλά πολλά. Ακόμα κι' αυτό με βοηθάει.
Σήμερα όμως, θυμήθηκα αυτό το τραγούδι, ένα ακόμα από τα άγνωστα. Τραγούδι του 1958, Βραζιλιάνικο Waltz από τον Nelson Ferreira τον συνθέτη, όχι τον ποδοσφαιριστή/τεχνικό σύμβουλο/προπονητή/σκάουτερ του Ατρόμητου/Λαμίας/Παναιτωλικού/Απόλλωνα. Το όνομα κάτι μπορεί να σας λέει. Παίζει να πέρασε ένα φεγγάρι από τα γήπεδα. Πολλά υποσχόμενος, δε έδειξε όμως αυτό που περίμενε η ομάδα (τον έφαγαν τα μπουζούκια κοινώς). Προσοχή χαβά κάνω - Το πρόσωπο είναι φανταστικό. Φανταστικό όπως και το σενάριο της ταινίας Bacurau που ακούγεται αυτό το τραγούδι.
Δε μπορώ να πω ότι τρελάθηκα με την ταινία, αλλά ομολογώ ότι το σενάριο της είναι πολύ κοντά με τη τωρινή πραγματικότητα. Σ' ένα χωριό στα βάθη της Βραζιλίας, ένα ωραίο πρωί κάποιοι τύποι με πάρα πολλά όπλα, κάνουν ντου και σκοτώνουν αδιακρίτως έτσι για το fun της υπόθεσης. Οι κάτοικοι του, παντελώς ετερόκλητοι, συνασπίζονται και μαντέψτε τι γίνεται στο τέλος. Η σφαγή του Δράμαλη.
Άντε ρε παιδιά, κλείνω γιατί δεν είμαι στα καλά μου. Καλά μυαλά, όπως είχα πει κάποτε. Άντε να δούμε. Α, και καλό μήνα.
Κάτι περίεργο γίνεται τώρα εδώ πέρα και όλο και κάποιος/α/ο με διαβάζει/ανακαλύπτει στα ξεκούδουνα που και που. Μπαίνω στα στατιστικά του blog και όλο και βλέπω κάποια χαζοκίνηση, παρ' ότι σπάνια πλέον γράφω. Και χαίρομαι εγώ τώρα, είναι ανθρώπινο, να πούμε ότι κάτι αφήσαμε και 'μεις στο σύμπαν πέρα από χαρούμενες καλημερίτσες, coctail και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις στους τοίχους/νήματα/ρολά και άλλα τέτοια ευφάνταστα μπαρμπαλίκια των σόσιαλ. Όχι ότι και αυτό που κάνω δεν είναι στην ουσία μια αντίστοιχη κατάσταση, ένας τρόπος να βγαίνω και εγώ εφήμερα από την αφάνεια όπως τόσοι γύρω μου. Απλά "επειδή-και-καλά-είμαι-γαμώ" έχω σαν πρόσχημα τη μουσική και έτσι λίγο μετριάζεται η φάση (κάποια στιγμή είχα δει ένα γαμάτο στο facebook που έλεγε ένα καλό τσιτάτο για τους άντρες που ανεβάζουν μουσική - πολύ καλό - αν το εντοπίσω θα το βγάλω, μιλάμε για χοντρή ξεφτίλα). Και τι λοιπόν μ' αυτό; Τι σημαίνει να ποστάρομαι; Μακάριοι ή όχι αυτοί που τα κατήργησαν ή απέχουν
Θα αφήσω αυτό εδώ το διαμαντάκι που δεν έχω δύο ώρες που ανακάλυψα έτσι για το αντέτ εδώ και για να γράψει τρεις αναρτήσεις αυτό τον μήνα. Να πω δεν έχω να πω, λέω εγώ τώρα. Έχω, αλλά θα τα κρατήσω. Από την εξαιρετική ανεξάρτητη δισκογραφική Νέα Υόρκης Names You Can Trust που έχω ξαναβάλει κομματάρα να εδώ (πάλι μέσα στο καλοκαίρι, έχει τη σημασία του), πολύ λάτιν και πολύ soul, από τον πολύ καλό 80χρονο φίλο μου τον Ραλφ από τον Παναμά. Πέρσι πριν ακριβώς ένα χρόνο βγήκε, φέτος το ανακάλυψα (καλός χρόνος, συνήθως μου παίρνει μια 20ετία), είναι so καλοκαιρινό, so φρέσκο και τόσο μα τόσο ταιριαστό με τη φάση ντάλα mid-summer κι' ετς. Αν ήμουν και 20 θα ταν ακόμα καλύτερα. Καλό βράδυ Σαββάτου! Εγώ θα βγω. p.s. εντωμεταξύ ψάρωσα με το συγκρότημα που ακομπανιάρει με το όνομα Means Of Production και τώρα που τα γράφω κατεβάζω, θα σας πω τι και πως σε άλλη ανάρτηση, τα discogs λένε Avantgarde, άει να δούμε.
Η πολύ φίλη μου κουτσή Μαρία και ένας φίλος της, ο Γκαβοθόδωρας, γράψανε σήμερα για την Blue Monday, τη μελαγχολική Δευτέρα, πρώτη Δευτέρα του χρόνου όπου έχουν τελειώσει οι γιορτές, τα πανηγύρια και θεωρητικά ο καθείς μας (εκτός από τους πελούσιους) επιστρέφει στο πάγκο του. Οκ, θα γράψω και 'γω, ταυτίζομαι. Αφορμή έψαχνα βέβαια να ανεβάσω τίποτα επειδή δε θέλω να εγκαταλείψω το άθλημα. Δε θα πω ότι μελαγχόλησα σήμερα (αν και με τραβήξανε απότομα από τις μπύρες μου* και αυτό πάντα μου αφήνει μια πικρία), μελαγχόλησα όμως χθες, προχθές, παραπροχθές. Την πέρασα τη φρίκη μου τις δύο πρώτες εβδομάδες του έτους, όπου για κάποιο αδιανόητο λόγο πίστευα ότι μαγικά θ' αλλάξουν όλα στη δουλειά και δε θα χω τα ίδια χαζά από τους ίδιους χαζούς. Χαζαμάρα; προσμονή; ευσεβής πόθος; αχαλίνωτη φαντασία; Τι περίμενες..; Φυσικά και πάντα και παντού και εις τον αιώνα τον άπαντα θα επικρατούν οι χαζοί, τα έχουμε πει τα έχουμε ξαναγράψει. Έσκυψα λοιπόν ταπεινά το κεφάλι στον εαυτό μου και είπα ένα
