Ήρθε τελικά και η ώρα του τελευταίου (?) κειμένου για το 2022. An ultra σπεκτακιουλάρ έτος με τα πάνω του, τα κάτω του, τις καλές και άσχημες στιγμές, τις κατακτήσεις, τις υποχωρήσεις, τους συμβιβασμούς, τις ήττες, τις νίκες, τις ισοπαλίες. Ισοπαλία με το σύμπαν νομίζω ότι έφερα φέτος. Το έβλεπα, αλλά δε το έπαιξα.
Έτσι επιγραμματικά - πολύ πρόχειρα – μπορώ να περιγράψω την χρονιά που πέρασε. Δε θα μπω σε βαθιά και αναλύσεις (είπα θα μαζευτώ λίγο), αυτά τα κρατάω για την ψυχοθεραπευτριά μου. Καλή της τύχη της εύχομαι. Δεν είμαι βέβαια και ανισόρροπο, αλλά μια ταλαιπωρία, και δύο μη σου πω, θα την φάει.
Όσοι διαβάζετε τα κείμενα που συνοδεύουν τα τραγούδια, μπορείτε και καταλαβαίνετε πότε είμαι στα καλά μου και πότε στα ντάουν μου. Και κρίνοντας από το μέγεθος της ανάρτησης, αλλά και τη συχνότητα με την οποία ανεβάζω αυτή τη περίοδο, καταλαβαίνουμε όλοι ότι είμαι στα πεσμένα. Αυτό όμως δε με πτοεί και δε με ρίχνει (βασικά με ρίχνει λιγουλάκι, αλλά όχι σε βαθμό να μη μπορώ να γράψω δυο γραμμές). Έτσι λοιπόν, ήρθε σήμερα η ώρα του αποχωρισμού του 2022, μ’ ένα τραγούδι που μου καρφώθηκε στο μυαλό έτσι απλά με το που κάθισα να γράψω. Αβίαστα και χωρίς σκέψη. Και ίσως και πάλι το μυαλό μου ασυναίσθητα (το έχει ξανακάνει), σημείωσε ένα στίχο πριν από καιρό και τον έβγαλε στην επιφάνεια σήμερα, γιατί κάτι ήθελε να πει στη ψυχή μου.
Ναι. Μπορεί να μεγαλώνω, και να φθίνω, αλλά επειδή ζούμε εποχές των κρίντζι κλισέ, εγώ θα λέω ότι ωριμάζω σαν το παλιό καλό κρασί, γλυκός και καθάριος, μέχρι το κατακάθι· όπως ακριβώς τα λέει το τραγούδι. Γιατί στη τελική ήταν μια καλή χρονιά.
Δε θέλει πολλά λόγια, είναι οι γιορτές τώρα, αφήνουμε όλα αυτά που μας δυσκόλευσαν μέσα στη χρονιά πίσω, και κοιτάμε μπροστά. Ούτος η άλλος μεθαύριο θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας. It's a long way to Tipperary.
Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά σε όλους εύχομαι.
Κλείνω πιθανότατα σήμερα και τις αναρτήσεις της χρονιάς, αν και μου μένει λίγο χρόνος ακόμα, αλλά η διάθεση είναι πεσμένη (the Christmas blues). Ίσως καταφέρω να βγάλω κάποια ανάρτηση. Ίσως και όχι.
Κλείνω όμορφα λοιπόν και τον Δεκέμβριο (ανεπίσημο μήνα Ιαπωνίας τελικά όπως εξελίχθηκε) και σας αποχαιρετώ με ένα υπέροχο τραγούδι από τον Ryuichi Sakamoto, στον οποίο είχα αναφερθεί στη προηγούμενη ανάρτηση. Δε θέλω, δε μπορώ και δε θα πω άλλα, αφήνουμε τη μουσική να μιλήσει. Να είστε όλοι καλά.
Υ.Γ. Για λόγους δικαιωμάτων δε μπορώ να βάλω την εκτέλεση που θα ήθελα και είχα στο μυαλό μου, την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ. Βάζω την εκτέλεση που περιλαμβάνεται στο best of άλμπουμ 1996, με το οποίο γνώρισα λίγο καλύτερα τον Sakamoto. Τσεκάρετε το αν επιθυμείτε, αξίζει.
Με κάποιο παράδοξο τρόπο (μέσω Itsuroh Shimoda) τελικά κατάφερα και έφτασα στο τραγούδι που θέλω εδώ και πάνω από ένα χρόνο ν' αναρτήσω. θα σας περιγράψω που το πρωτοάκουσα παρακάτω, αφού κάνουμε μία μικρή παρένθεση, να ξέρουμε τι ακούμε..
Αυτοί οι τύποι, οι Yellow Magic Orchestra (ΥΜΟ), Γιαπωνέζοι στην υπηκοότητα, Σιντοϊστές στο θρήσκευμα (λέμε τώρα), είναι από αυτούς που έχουν κάνει τα άπειρα creative και δε ξέρω εγώ τι, πασίγνωστοι στο σύμπαν, λατρεμένοι από τους fan τους, αλλά ελάχιστα γνωστοί (πλην ενός) σε μένα και πολύ πιθανόν και σε αρκετούς άλλους, τουλάχιστον από το χωριό μου τον Αρωνά, για να μη πω και τη Τούμπα Αγιάννη (αν και εκεί είναι πιο prog και avantgarde, μπα θα τους ξέρουν). Δε ψήνομαι να μπω στη λογική ν' ακούσω πράγματα από αυτούς* (δε με παίρνει ο χρόνος, δε βγαίνει το πρόγραμμα), παρ' όλα αυτά κατέβασα για κάαααααπια στιγμή ν' ακούσω το πιο δημοφιλές album τους, το οποίο όλως παραδόξως σήμερα κατάφερα και το άκουσα. Εντάξει ναι όντως μιλάμε για πρωτοπορία, αλλά όχι και κάτι εντελώς διαφορετικό ή πιο δημιουργικό ας πούμε π.χ. από τη Λένα Πλάτωνος (μη με μαλώνετε, αυτή ξέρω, αυτήν εμπιστεύομαι). Το μοναδικό όμως μέλος του συγκροτήματος που γνωρίζω και εμπιστεύομαι είναι ο εξαιρετικός Ryuichi Sakamoto**, τον οποίο και λατρεύω για τις κινηματογραφικές συνθέσεις του και τις μουσικές του.
Για να μη το ξεχειλώνω, μιλάμε για ένα από τα πρώτα techno, synth, electronica συγκροτήματα που έχουν επηρεάσει άπειρους καλλιτέχνες παγκοσμίως. Ιαπωνία man, το έχουν πολύ εκεί πέρα με τα συνθεσίζερς και τη πρωτοπορία. Εδώ ένα περιεκτικό bio από την Google. Ξέρει αυτή.
Σε μια καλοκαιρινή μου εξόρμηση λοιπόν με καλό φίλο στο Βόλο, περπατάμε που λέτε εκεί στη παλιά βιομηχανική/βιοτεχνική ζώνη (κάπως τη λένε την περιοχή εκεί, δε θυμάμαι), που φυσικά τώρα είναι τίγκα στα μπαράκια και κλαμπάκια. Ψάχνουμε να βρούμε κάπου να πάμε με τζέρτζελο, γιατί ως γνωστόν ο Βόλος δεν έχει και πολύ πολύ ουμπφ (έχει όμως καλούς τεκέδες 😎, αυτά παλιά). Τελικά αχνο-ακούω στο βάθος ένα καλό beat στα 4/4 και λέω όπα κάτι παίζει, στα διακόσια μέτρα μετά τη στροφή στο στενό. Και ναι όντως έπαιζε (στα διακόσια μέτρα στη στροφή στο στενό - true story) φοβερή ηλεκτρονική μουσική, progressive house και techno, κοινώς πετύχαμε παρτάκι. Bingo!
DJ μία μικρή κοπέλα - έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον - που στο τέλος πήγα και τις έδωσα εννοείται συγχαρητήρια, γιατί δεν υπήρχε η μουσική που έπαιζε και οι αλλαγές της. Και μέσα σ' όλα αυτά τα απανωτά shazarίσματα που έκανα εκείνο το βράδυ, πέτυχα και αυτό το εξοργιστικό ηλεκτρονικό μπλιμπλίκομα, το οποίο και εγώ με τη σειρά μου έπαιξα ένα βράδι στο RED. Και μετά από κάποιο διάστημα, ανακάλυψα ότι και αυτό είναι cover, διασκευή δηλαδή ενός άλλου εξωφρενικού exotica ύμνου, του βασιλιά της exotica Martin Denny που ακούτε εδώ. Εκείνη τη βραδιά άκουσα και άλλα διαμαντάκια που ακόμα τα θυμάμαι χαρακτηριστικά. Ακούστε εδώ φοβερή χαουζιά και εδώ ρυθμικό techno.
Εκείνο το ωραίο βράδι ήπιαμε πολλά, αλλά θα μείνουμε στη μουσική. Ας μη ξεφτιλιστούμε σήμερα.
Enjoy τους φίλους μου YMΟ, και δείτε λίγο παρακάτω παρακαλώ και τον Ryuichi.
* μικρό ψεματάκι. Κατέβασα σήμερα Best Of. Έπρεπε.
** Ryuichi Sakamoto μου επιτρέπετε, τον λατρεύω για τις ρομαντικές συνθέσεις του σε ταινίες. Μόλις σήμερα ψάχνοντας, έμαθα ότι ο άνθρωπος ταλαιπωρείται από καρκίνο σε τελικό στάδιο και το μοιραίο έρχεται. Συγκινήθηκα πραγματικά, αφιερώστε λίγο χρόνο και ακούστε το ανυπέρβλητο Merry Christmas Mr. Lawrence, που ο άνθρωπος έπαιξε πολύ πρόσφατα για την ηχογράφηση της τελευταίας συναυλίας/album του, αντιλαμβάνοντας το τέλος. Praise Be Man. Praise Be.
Και για να κουράσω λίγο παραπάνω σήμερα, αυτό εννοώ ότι δε μ' αφήνουν τα παλιά ν' ακούσω καινούργια. Μη δω 1970κάτι, κάτι να πάθω ρε αδερφέ. Ακόμα και Γιαπωνέζικα, θα σκάσω αν' δε τ' ακούσω.
Και ακούστε τι ωραίο τραγούδι, τι ωραίος ρυθμός. Τώρα γιατί μου το πρότεινε η Google, αγνοώ. Ίσως γιατί πονάω;
Σε πολύ ελεύθερη μετάφραση, από αυτά που βρήκα (και συμβουλεύτηκα τρία διαφορετικά βιντεάκια) (όχι δε ρώτησα τη Μιτσίκο, δε μιλάμε πια..)
Ο κόσμος ψάχνει για κάτι και χάνει την ελπίδα του γιατί δε βρίσκει το κάτι..
Αλλά αυτό που χρειάζεται είναι ο εαυτός του..
Συνέχισε να ψάχνεις και να 'σαι σίγουρος για τη πορεία σου..
Και τελικά θ' αρχίσεις να βλέπεις ένα μέλλον και για σένα...
Χιούστον πρόβλημα, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο, nobody's hurt.
Έχω αρχίσει και κατεβάζω σα να μην υπάρχει αύριο εδώ και δύο εβδομάδες, και δεν υπάρχει περίπτωση όλη αυτή τη μουσική που κατέβασα να τη κάνω ζάφτι στα κοντά. Και η μαλακία είναι ότι θέλω να τ' ακούσω ούλα. Τίποτα να μη πέσει κάτω.
Και είναι γαμώτο μου όλα παλιά, τίποτα καινούργιο, και έτσι στεναχωριέμαι γιατί δεν έχω να αναρτήσω κάτι φρέσκο και up to date, και σκάω. Τι να κάνεις τώρα. Να αρχίσεις μόνο καινούργια, άντε πες άρχισες, αλλά κόβονται τα παλιά; Δε κόβονται.
Και πως να κοπούν, όταν στο άσχετο κατεβάζεις ένα rare funk και κολλάς, όπως τώρα με αυτό το τραγούδι από τον φίλο μου Dry Bread κατά κόσμον Cyril Ferguson από τις Μπαχάμες, που αλίμονο αν το θυμάται κι' αυτός πότε το τραγούδησε (α ναι, πότε το είπα αυτό; α ναι τότε). Και μετά ψάχνοντας, βλέπεις ότι έχει ψωμί η δουλειά και κατεβάζεις και τη Β πλευρά του 45αρίου και είναι αυτό (γουστάρεις πολύ) και μετά θες κι' άλλο και το άλλο και το παρ' άλλο και τελικά σε dt βρίσκεται με 130 πανάσχετα funk/soul/r&b/folk τραγούδια από τις Μπαχάμες, που πρέπει ν' ακούσεις, και στο τέλος να καταλήξεις να κρατήσεις αυτά τα δύο μόνο. Δηλαδή έλεος ρε.
Και τελικά, απλά συνεχίζω την πορεία μου, κατεβάζοντας και ακούγοντας ότι να 'ναι κυριολεκτικά, στον ελάχιστο χρόνο που μου απομένει μέσα στη μέρα και λειτουργώ. Τουλάχιστον, δεν αυτοσιχτιρίζομαι, όταν ανακαλύπτω κάτι πολύ παλιό ή παλιό (<2020) ή κάτι καινούργιο που παλιώνει (≥2021). Λέω ότι ήρθε η ώρα του.
Καλώς τηνε κι' ας άργησε. Το τραγούδι, από τις παιδικές μου αναμνήσεις. Ίσως το δεύτερο που αχνό-θυμάμαι στη ζωή μου.. πρώτο είναι αυτό (στιγματίστηκα). Αν θέλετε μ' ακούτε, άν θέτε όχι. Τα bold links δε τα πατάμε. Τα italics άφοβα. Τα σχόλια μου στα{μπράκετς}.Θεοδοσία flows...
"Εδώ είμαι και σε καμαρώνω. Μούργο, ε μούργο." (Υπάρχει κανείς που δεν ξέρει αυτή την ταινία; Εμείς γνωρίζουμε οικογενειακώς απ' έξω και όλες τις ατάκες. Απαντάμε πριν τον ηθοποιό. Μα πόσο γέλιο τέλος πάντων..).
Λοιπόν εγώ κατά παραγγελία δε γράφω (not). Όλα παραγγελία ήτανε - ή μήπως όχι; αλλά ας όψεται...
Πολλές γιορτές αυτή την εβδομάδα. Χρόνια πολλά στη Βαρβάρα τον Σάββα το Νίκο και τελευταία στην Άννα! Ιδίως σε αυτήν, γιατί γι' αυτήν -την κάθε Άννα- γράφτηκε αυτή η ανάρτηση..
Κι αν δεν έχουν γραφτεί τραγούδια για την Άννα! Και αυτήν του χιονιά και την άλλη με τ' αεροπλάνα not to mention but a few. Καλά, I will mention some more finally. Την παιδική μου φίλη (λέγε με "είδα την Άννα κάποτε" - Σαββόπουλος) και φυσικά την Άννα Καρένινα, την Άννα την Φρανκ και το ημερολόγιό της, τη μικρή Αννούλα και τα μακάβρια ανέκδοτά της και όποια άλλη Άννα επιθυμεί ο καθένας. Καλά, παραλιγο να ξεχάσω την ανυπέρβλητη Άννα Βίσση. Την είχα θυμηθεί όμως εδώ.
Τελικά, παρόλο που είμαι σε εύθυμο mood τελευταία -thank God! it's Christmas (spirit)!- το τραγούδι που επέλεξα το λες και πένθιμο.
Είναι όμως τέλειο! Συμφωνεί και ο editor!, έτσι δεν είναι editor; (εδώ λες υποχρεωτικά ναι) {ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΒΕΒΑΙΩΣ} (να θυμηθώ να πω στην κόρη μου να βγάλει την εισαγωγή στο βιολί. Είναι πολύ ωραία!). Γι' αυτό και κάπως έτσι κατέληξα να γράφω απόψε μετά τον αποκλεισμό της Βραζιλίας και ποιος ξέρει Αργεντινής (ακόμα δεν έληξε τώρα που γράφω, πήγε στα πέναλτι - που σόρρυ κιόλας αλλά δε με νοιάζει και μην πέσετε να με φάτε, μου φτάνουν όσα μου σούρανε οι κόρες μου!).
Λοιπόν αγαπημένος Καράλης. Αγαπημένη αισθαντική φωνή μιας άλλης εποχής. Της δικής μου.. {καλέ αγέννητη ήσουνα!}. Όχι δεν έχει πει μόνο το σπασμένο καράβι. (Το ίδιο είχα πει και για την Αρλέτα κάποτε. Ότι δηλαδή όχι· δεν έχει πει μόνο το μπαρ το ναυάγιο). Όχι δεν το είπε πρώτος ο Μπάσης (το σπασμένο καράβι εννοώ, αν και το είπε πολύ ωραία ομολογουμένως). Είπε - ο Καράλης - και τον "ιδανικό κι ανάξιο εραστή", είπε και το συμπαθητικό χαριτωμένο "αν είσαι". ("Που θες να το ξέρω;", φίλε μου, "Που θες να το ξέρω;")
Δεν έχω πολλά να γράψω*. Όποιος θέλει πατάει και τα κουμπάκια. Άντε παιδιά και Καλό Σαββατοκύριακο. Άδεια ήτανε και πέρασε. Από Δευτέρα τα κεφάλια μέσα. {άντε κουκλίτσα μου φτάνει, μια βδομάδα λείπεις, κανίτε, έλα και 'συ να εξυψωθούμε παρέα. Σε ψάχνουνε..}
* και μένα μου είπανε να γράφω λιγότερα -ένας μάλιστα μου είπε ότι πλατειάζω κιόλας! Ποια! Εγώ! Οπότε είπα να το μαζέψω λίγο...
ΥΓ1 και πάλι Χρόνια Πολλά Άννα! ΥΓ2 Τελικά η Αργεντινή πέρασε (αν και δε με νοιάζει) {εγώ βλέπω Αργεντινή - Πορτογαλία τελικό}
Παρ' ότι είχα πει θ΄ αναρτώ μόνο χαρούμενα γκρουβάτα για Δεκέμβρη, το βήμα είναι ανοιχτό για όλους. Και επειδή με συγκίνησε με την επιλογή της είπα τη φίλη μου δώσε. Καλή επιλογή. Ωραία μπαλάντα (power ballad). Πες τη μικρή να βγάλει την εισαγωγή. Και να και ένα ωραίο μεταχρονολογημένο βιντεοκλίπ του 1989. Δείτε εδώ. Θεοδοσία σ' ευχαριστώ!
Αυτό το τραγούδι μου είχε διαφύγει τελείως, παρ' ότι το συγκρότημα το αγαπώ και το γνωρίζω από την πρώτη τους δουλειά back in the dayz (βασικά είναι ένα collaboration/group φοβερών τυπάδων της Drum&Bass μουσικής σκηνής της Αγγλίας εκείνης της εποχής).
Το βάζω τώρα γιατί έχω κολλήσει αρκετά τις τελευταίες τρεις εβδομάδες που το ανακάλυψα. Τραγούδι του 1997, σε album του 1997, που για κακή μου τύχη είχε συμπεριληφθεί (σωστά μαντεύετε) στο Japan Import και όχι στην κανονική Ευρωπαϊκή κυκλοφορία του φοβερού άλμπουμ New Forms που είχε πάρει του κόσμου τα βραβεία τότε ως φοβερή πρωτοπορία. Αυτά τα Japan πολύ εκνευριστικά, για να νομίζουν οι Γιάπωνες ότι είναι ντε και τι, εμείς χάνουμε τραγούδια.
Δε βαριέσαι όμως, κάλιο αργά παρά ποτέ. Και τι να πεις για αυτό το άλμπουμ που θυμάμαι ότι το έχω λιώσει άπειρες φορές, σε άπειρες διαφορετικές καταστάσεις (το έχω αγορασμένο και πέντε-έξι φορές αντιγραμμένο σε CD ακόμα και minidisk). Θυμάμαι στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, σε κλαμπ, στις διακοπές, γενικά παντού, με πιο χαρακτηριστική φορά (που μου έχει χαραχθεί σαν εικόνα), όταν εγκαινίασα με αυτό τα πρώτα ηχεία υπολογιστή με ξεχωριστό subwoofer που είχα πάρει φοιτητής στη Θεσσαλονίκη πριν 20+ χρόνια. Τι θυμήθηκα τώρα - τι γαμάτα ηχεία (και σε καλή τιμούλα παρακαλώ). Συγνώμη κυρία Πίτσα (πες πως τη λέγαν έτσι την κυριούλα από τον κάτω όροφο) για τη φρίκη που είχες πάρει. Τραγουδάρες όλα του album και επειδή δε μπορώ να ξεχωρίσω πάρτε εδώ πράμα αποψυγμένο.
Η ανάρτηση είναι στα πλαίσια του χορευτικού, γκρουβάτου Δεκέμβρη και υποκινημένη από μία γλυκιά νοσταλγία η οποία μου ήρθε παραπαραπροχθές καθώς χόρευα Old Skool Drum&Bass σε πάρτι. Και όπως πολύ καλά καταλάβατε, ναι ήμουν ο μεγαλύτερος εκεί μέσα. Εξ ου και η νοσταλγία. Να 'ταν τα νιάτα δύο φορές (που έχω ξαναπεί) Peace.
Υπάρχουν δύο δυνατότητες να συνεχίζει το blog. Το σκέφτομαι πολύ, το δουλεύω αρκετά μέσα μου και προσπαθώ λίγο να το στρώσω. Επιγραματικά ή θα συνεχίσω με το μούρου μούρου, γκρίνια γκρίνια, ή θα το γυρίσω σε αναρτήσεις τύπου "πάμε πάμε πάμε, χαρούμενες καλημερίτσες, καλό μήνα!, joy to the world και έτσι".
Κάποιες μικροσκέψεις τις παραθέτω τώρα.
Αυτό το θέμα με τη γκρίνια μου στοίχισε· δηλαδή η αναφορά του υπερκοντινού μου ατόμου ότι βγάζω πολύ γκρίνια (προηγούμενη ανάρτηση).
Το ξέρω μωρέ, λέτε να μη το γνωρίζω; Διάβασα αυτό το διάστημα και αρκετές προηγούμενες αναρτήσεις μου και ναι είναι εμφανής η γκρίνια μου (ναι οκ εντάξει· από τις πρώτες γραμμές κάθε ανάρτησης). Το γνωρίζω και το δουλεύω. Δε μπορώ όμως να μη τα λέω. Μου είναι αδύνατο να μη τα εκφράζω. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είμαι. Και δυστυχώς ή ευτυχώς θα είμαι σε μερικούς ελάχιστους (ίσως σε αδερφούς γκρινιάριδες) ευχάριστος και σε αρκετούς δυσάρεστος. Αλλά πάντα μα πάντα θα είμαι αληθινός απέναντι στον εαυτό μου, δε μπορεί να γίνει αλλιώς.
Βλέπετε ότι η ψυχοθεραπεία μέσα από το blog συνεχίζεται, μάλλον όμως ήρθε η ώρα του professional help, γιατί δεεε τσουλάει εύκολα το πράμα.
Ασχέτως όμως της κατάληξης αυτής της φάσης, θα προσπαθώ να μην αφήσω το blog και τη ροή του. Ίσως γίνω λιγότερο εκφραστικός και πιο μαζεμένος σ' αυτά που γράφω και εκφράζω. Εντάξει καμμιά φορά θα μου βγαίνει και η μίρλα, αλλά θα προσπαθώ συνειδητά να την μαζεύω.
Από την άλλη όμως ρε παιδιά, δε βοηθάτε και σεις. Δηλαδή ρε συντρόφισσα, άδικο είχα εχθές; Τζίζους δηλαδή, και τις μπρίζες εγώ;*
Τέλος πάντων, δε μου φταίνε μόνο οι άλλοι, φταίω και εγώ και αυτό δουλεύουμε τώρα εδώ.
Αυτό το μήνα πάντως που είναι ο γιορτινός και πάνω κάτω όλοι έχουμε μια πιο festive διάθεση, θα προσπαθήσω να ανεβάσω και γω το spirit, αν όχι με τα γραπτά, τουλάχιστον με τις μουσικές που θ' αναρτώ. Θα ανεβάσω ότι μου έρθει, αλλά θα προσπαθώ να είναι γκρουβάτα, χαρούμενα και χορευτικά. Ίσως λίγο έτσι φτιάξουμε το κέφι. Kefi? What is Kefi?
Ένα ωραίο φρέσκο κεφάτο καλοκαιρινό τραγούδι από κάτι Ιταλούς χαβαλέδες τύπους που μόλις ανακάλυψα και κατεβάζω για γενικό τσεκάρισμα.. Φανταστικό, ακόμα και τώρα μέσα στο καταχείμωνο! Be Well! Καλό Μήνα! Joy To The World!
* Εννοείται ότι κοιτώντας τις μπρίζες, αυτές δε ψαρώνουν και συνδέονται μόνες τους. Τσεκαρισμένο
Κάτι περίεργο γίνεται τώρα εδώ πέρα και όλο και κάποιος/α/ο με διαβάζει/ανακαλύπτει στα ξεκούδουνα που και που. Μπαίνω στα στατιστικά του blog και όλο και βλέπω κάποια χαζοκίνηση, παρ' ότι σπάνια πλέον γράφω. Και χαίρομαι εγώ τώρα, είναι ανθρώπινο, να πούμε ότι κάτι αφήσαμε και 'μεις στο σύμπαν πέρα από χαρούμενες καλημερίτσες, coctail και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις στους τοίχους/νήματα/ρολά και άλλα τέτοια ευφάνταστα μπαρμπαλίκια των σόσιαλ. Όχι ότι και αυτό που κάνω δεν είναι στην ουσία μια αντίστοιχη κατάσταση, ένας τρόπος να βγαίνω και εγώ εφήμερα από την αφάνεια όπως τόσοι γύρω μου. Απλά "επειδή-και-καλά-είμαι-γαμώ" έχω σαν πρόσχημα τη μουσική και έτσι λίγο μετριάζεται η φάση (κάποια στιγμή είχα δει ένα γαμάτο στο facebook που έλεγε ένα καλό τσιτάτο για τους άντρες που ανεβάζουν μουσική - πολύ καλό - αν το εντοπίσω θα το βγάλω, μιλάμε για χοντρή ξεφτίλα). Και τι λοιπόν μ' αυτό; Τι σημαίνει να ποστάρομαι; Μακάριοι ή όχι αυτοί που τα κατήργησαν ή απέχουν
Θα αφήσω αυτό εδώ το διαμαντάκι που δεν έχω δύο ώρες που ανακάλυψα έτσι για το αντέτ εδώ και για να γράψει τρεις αναρτήσεις αυτό τον μήνα. Να πω δεν έχω να πω, λέω εγώ τώρα. Έχω, αλλά θα τα κρατήσω. Από την εξαιρετική ανεξάρτητη δισκογραφική Νέα Υόρκης Names You Can Trust που έχω ξαναβάλει κομματάρα να εδώ (πάλι μέσα στο καλοκαίρι, έχει τη σημασία του), πολύ λάτιν και πολύ soul, από τον πολύ καλό 80χρονο φίλο μου τον Ραλφ από τον Παναμά. Πέρσι πριν ακριβώς ένα χρόνο βγήκε, φέτος το ανακάλυψα (καλός χρόνος, συνήθως μου παίρνει μια 20ετία), είναι so καλοκαιρινό, so φρέσκο και τόσο μα τόσο ταιριαστό με τη φάση ντάλα mid-summer κι' ετς. Αν ήμουν και 20 θα ταν ακόμα καλύτερα. Καλό βράδυ Σαββάτου! Εγώ θα βγω. p.s. εντωμεταξύ ψάρωσα με το συγκρότημα που ακομπανιάρει με το όνομα Means Of Production και τώρα που τα γράφω κατεβάζω, θα σας πω τι και πως σε άλλη ανάρτηση, τα discogs λένε Avantgarde, άει να δούμε.
Η πολύ φίλη μου κουτσή Μαρία και ένας φίλος της, ο Γκαβοθόδωρας, γράψανε σήμερα για την Blue Monday, τη μελαγχολική Δευτέρα, πρώτη Δευτέρα του χρόνου όπου έχουν τελειώσει οι γιορτές, τα πανηγύρια και θεωρητικά ο καθείς μας (εκτός από τους πελούσιους) επιστρέφει στο πάγκο του. Οκ, θα γράψω και 'γω, ταυτίζομαι. Αφορμή έψαχνα βέβαια να ανεβάσω τίποτα επειδή δε θέλω να εγκαταλείψω το άθλημα. Δε θα πω ότι μελαγχόλησα σήμερα (αν και με τραβήξανε απότομα από τις μπύρες μου* και αυτό πάντα μου αφήνει μια πικρία), μελαγχόλησα όμως χθες, προχθές, παραπροχθές. Την πέρασα τη φρίκη μου τις δύο πρώτες εβδομάδες του έτους, όπου για κάποιο αδιανόητο λόγο πίστευα ότι μαγικά θ' αλλάξουν όλα στη δουλειά και δε θα χω τα ίδια χαζά από τους ίδιους χαζούς. Χαζαμάρα; προσμονή; ευσεβής πόθος; αχαλίνωτη φαντασία; Τι περίμενες..; Φυσικά και πάντα και παντού και εις τον αιώνα τον άπαντα θα επικρατούν οι χαζοί, τα έχουμε πει τα έχουμε ξαναγράψει. Έσκυψα λοιπόν ταπεινά το κεφάλι στον εαυτό μου και είπα ένα
