Αρλέτα ~ Λάκης Παπαδόπουλος / Έρχεται κρύο

Είπα στη καινούργια μου φίλη, ότι δεν έχω πρόβλημα ν' ανεβάσω ότι θέλει αρκεί να μ' αρέσει. Και όποιος αλήθεια θέλει να στείλει κείμενο και μουσική ευπρόσδεκτος! Ας είναι όμως αυτό το μέτρο του blog. Να μ' αρέσει. Και το συγκεκριμένο δε το ήξερα, το άκουσα, μ' άρεσε και δε χρειάζεται καμία περαιτέρω έγκριση (έχω απορρίψει αν θυμάμαι, φίλη μου, μέχρι σήμερα, Θάνο, Ρίτα, τους Σιβηριανούς από την Καλιφόρνια, και τελευταία τον Ζακ. Καλά για το Μιχάλη δε το συζητώ, πάνω απ΄ το νεκρό και σάπιο κορμί μου). Εντάξει, εντάξει δε μου τους πρότεινες για ανάρτηση, αλλά όσο και να 'ναι να βλέπεις τους παραπάνω στο Viber ταράζεσαι.

Δε θέλω hard feelings, αλλά καταλαβαίνω ότι καταλαβαίνεις και μου το επιτρέπεις. Και σεις, μουσικοί, που απορριφθήκατε δε πειράζει, μια άλλη φορά. Άξιοι είστε, γράψτε κάτι τις προκοπής. Να, σαν το Λάκη. Για την Αρλέτα δε, καλά να είμαστε θα σας πω άλλη φορά, τότε σ' ένα μπαράκι στη Φολέγανδρο που ζητούσαμε επιτακτικά και στο repeat το 3 το 5 και το 8. Ξέρουν αυτοί.

Κείμενο και μουσική επιλογή φίλης!

Με αφορμή την κακοκαιρία "Ελπίδα" που χτύπησε τη χώρα μας (εννοείται το Twitter ξεσάλωσε με την ονοματοδοσία του φαινομένου. Χάθηκε να την πουν, ας πούμε, Εκάβη; (Είναι γνωστό ότι τα καιρικά φαινόμενα ονοματίζονται με αλφαβητική σειρά και είχαμε μείνει στο έψιλον) Μα Ελπίδα;)), με αφορμή λοιπόν την Ελπίδα, τα ραδιόφωνα -και οι λοιπές μουσικές πλατφόρμες και social φαντάζομαι- έπαιξαν πολλή μουσική για κακοκαιρίες, χιόνια, αποκλεισμούς κλπ. Παραδείγματα το αποκλεισμένος στη Σαλονίκη -κι ας μην έπεσε νιφάδα στην συμπρωτεύουσα- και Αττική οδός.

Εμένα λοιπόν μου ήρθε στο νου αυτό το τραγούδι που -αν και παλιό- ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα. Κάνα χρόνο πάνω κάτω. Ο συνθέτης ανήκει στη μουσική κατηγορία του Ροκαμπίλι. 

Ξέρεις από ροκαμπίλι; Θα ξέρεις, αλλά ας πω κι εγώ. Λοιπόν ροκαμπίλι έχουν γράψει, ας πούμε, ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Γιοκαρίνης, μη σου πω κι' ο Πανούσης και τέτοια. Που η μουσική δηλαδή μοιάζει ροκ αλλά ο στίχος είναι πιο ανάλαφρος, σχεδόν κωμικός. (Περισσότερα για ροκαμπίλι, Wikipedia).

Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η Ευλαμπία, η Τσίχλα δίχως ζάχαρη, το Κάγκελα παντού. Εν πάση περίπτωσή τις προάλλες -πέρσι- στο αγαπημένο μουσικό κουτί είχε Λάκη Παπαδόπουλο. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο λατρεμένος σύζυγος είναι φανατικός ροκαμπίλης. Απόλυτη ησυχία λοιπόν στο σπίτι να παρακολουθήσουμε την εκπομπή οικογενειακώς. (Πραγματικά δεν ξέρω πόσες φορές έχουμε δει αυτό το επεισόδιο). Αγαπημένο των παιδιών, Μπατίντα ντε Κόκο. Ουδέν σχόλιον παρακαλώ*. 

Λοιπόν σε κάποια φάση ξεκινάει εισαγωγή.. (πάλι κλαρίνο. Τι φάση;) Πρώτη φορά το άκουγα, αλλά το ερωτεύτηκα αμέσως! Αλήθεια λέω, το ριπιτ χτύπησε κόκκινο. Το ακούω και τώρα που γράφω. Υπέροχο, αισθαντικό, ατμοσφαιρικό. 

Και αυτός ο Δίσκος -ο κλαριντζής- ζωγραφίζει πάλι ρε φίλε. Αμέσως μετά ακολουθεί η επιμόρφωση από τον άντρα μου που βλέπει ότι δεν το ήξερα αλλά έχω πάθει ζημιά.

-Δεν το ήξερες; Ρωτάει ο περισπούδαστος.

-Όχι. Του λεω. Πρώτη φορά το ακούω.

-Ο Λάκης έγραψε τη μουσική, αλλά το λέει κανονικά η Αρλέτα. Μου λέει.

(Άλλη αγαπημένη, ξεχωριστό μουσικό κεφάλαιο, που ακούγαμε στα πολύ νιάτα μας. Όχι, δεν έχει πει μόνο το μπαρ το ναυάγιο. Φοιτήτρια είχα ολόκληρο δίσκο -καλά cd- με τραγούδια της.) 

Εννοείται χτυπάω απευθείας YouTube να ακούσω το αυθεντικό. Το ακούω. (σ.b. εδώ είμαστε)

Οκ. Καλό. Αλλά από τον Λάκη είναι μαγικό! (Από τις φορές που η διασκευή ξεπερνά το πρωτότυπο)**. Φταίει και η ενορχήστρωση φυσικά. Ο Δίσκος, μη σας μπερδεύει η λέξη, είναι το επίθετο του μαέστρου αυτής της εξαιρετικής ορχήστρας του Μουσικού Κουτιού (ναι της μουσικής εκπομπής της ΕΡΤ που παρουσιάζει ο Πορτοκάλογλου με τη Μόρφη και είναι αυτό που έλειπε από την ελληνική τηλεόραση. Παιδιά, συνεχίστε έτσι). Ο Δίσκος λοιπόν βάζει μπροστά το κλαρίνο και πίσω τις κιθάρες, ενώ στο πρωτότυπο το κλαρίνο φλάουτο*** είναι πίσω από αυτές, και αυτό νομίζω κάνει τη διαφορά. Το ακούω ξανά και ξανά και ξανά με την ίδια ανατριχίλα. Σας στέλνω και τα δύο!

---

* Εγώ θα σχολιάσω γιατί τέτοιος στίχος σε συνδυασμό με τη μαγική ενορχήστρωση και εκτέλεση δεν υπάρχει. Το batida de coco είναι ένα μικρό saga, και θα πρέπει να διδάσκεται σε κάποια σχολή (mixologist; λέμε τώρα). Respect σ' όλους τους συντελεστές.

** Σήμερα ταπεινά η φίλη μου παραδέχθηκε ότι το πρωτότυπο είναι πολύ καλύτερο. Το περίμενα. Χαίρομαι για λογαριασμό της και συμμερίζομαι το νεανικό ενθουσιασμό της. Παιδιά Φευ!

*** Διόρθωση κοινή συναινέσει

Lonnie Smith / Move Your Hand

Πω πωωωω... Καιρό είχα να φανκωθώ και απ' ότι μου φαίνεται μου' λειψε, αν κρίνω από το γεγονός ότι έχω κoλλήσει στην επανάληψη αυτή της φοβερής Τζαζοφανκιάς σε μία συνεχιζόμενη ένταση καλή, μέχρι που επενέβη γλυκά η λατρεμένη και χαμήλωσα. Τραγούδι σε μία κλίμακα με μία λούπα, μπαίνει, βγαίνει φωνή, σαξόφωνα, πνευστά, και άλλα, αλλά αυτό εκεί: Εννιά λεπτά αγνού Jazz-Funk.

Fuck, Εγώ Τετάρτες έβγαινα, γιατί ήμουν χίπις και τώρα κατάντησα να ακούω μουσική κάπως έτσι (τι τραγουδάρα κι' αυτό - τι μορφές, πολύ μπροστά).

Μία γρήγορη ανάρτηση για το καλό, γιατί είναι φοβερό τραγούδι και αξίζει να παιχθεί. Εσείς οι Funkheads εκεί έξω θα το εκτιμήσετε.

Υπομονή, άλλες δύο έμειναν.

Sezen Aksu / Istanbul Hatirasi

#sezenaksuyalnızdeğildir

Εχθές-προχθές άκουσα την είδηση ότι στη Τουρκία ο Ερντογάν είπε για την Sezen Aksu, ότι θα της κόψει τη γλώσσα. 

Συγκεκριμένα, είπε "Θα κόψουμε τις γλώσσες αυτών που είπαν αυτά". Βάι Βάι. Τι είπε η Sezen; Σ' ενα τραγούδι της που έγραψε πριν πέντε χρόνια (τώρα το θυμήθηκε) είπε κάτι για τους πρωτόπλαστους, τύπου "δώσε χαιρετισμους στον Αδάμ και την Εύα, αυτούς που έχουν άγνοια" ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. ΟΚ. Three Little Birds κάθονταν που θα λεγε και ο Bob.

Τελικά με τον μέγα Ταγίπαρο, θα έχουμε και περαιτέρω content creation και τον ευχαριστώ γι' αυτό. Εκεί που λέω, πάει έχω μπλοκάρει, τι γράφω τώρα κτλ, σκάει αυτή η είδηση και πέρνω έναυσμα. Μετά δηλαδή από τη φυλάκιση του Omar (πιάσαν οι αλήτες τον Omar), τώρα έχουμε και τη Sezen. Φυσικά αυτή όμως δε παίζει να την αγγίξει. Άσε τι λέει. Είναι σα να λέει ο Μητσοτάκης για την Αλεξίου (ναι αυτή την αναλογία έψαχνα δυο μέρες τώρα και μου' ρθε σήμερα η φλασιά), ότι θα της κόψει τη γλώσσα.

"Τι λόγια είναι αυτά κα. Αλεξίου, και πως εσείς μπορείτε να ορίσετε ότι η Νεφέλη, φόραγε χρυσο κουρέλι στα μαλλιά της; Ντροπή σας, Ντροπή και αίσχος που ξεστομίζετε τέτοιες ανακρίβειες". Θα έλεγε ο Κυριάκος. Φτωχή και ηλίθια αντιστοιχία αλλά αυτή μου ήρθε. Sue me. 

Sezen Aksu λοιπόν ή η Χάρις Αλεξίου της Τουρκίας (στο πιο λαικοπόπ της βέβαια), τεράστια καλλιτέχνης, τραγουδοποιός, συνθέτης, στιχουργός και ίδια λατρεία από το κοινό στις δύο χώρες.

Ξέρω ελάχιστα γι' αυτήν, αλλά το τραγούδι που αναρτώ το 'χω σε πολύ καλή θέση στη καρδιά μου ("γρι" Τούρκικα εννοείται εκτός φυσικά από το αγαπημένο "ντουγρού"), από την εξαιρετική ταινία του Fatih Akin, Crossing The Bridge, με τις φοβερές μουσικές της Πόλης που είχα αναφερθεί σε προγενέστερη ανάρτηση. Κιθάρα στο τραγούδι ο κ. Alexander Hacke*, που στην Ελλάδα τον αγαπάμε πολύ. 

Και να σας πω και ένα μυστικό; Μ' έκανε like σ' αυτή την ανάρτηση στο instagram ο Fatih Akin! Για να δούμε σ' αυτήν θα κάνει;  

* Πως έμαθα εγώ τον Alexander Hacke; Να 'ναι καλά μια φίλη που με πήγε σε συναυλία και με ξεβλάχεψε, ακόμα παθαίνω κράμπες προσπαθώντας να πω Αϊνστουρζέντεν Νόϊμπάουντεν. Που ν' αρχίσω και να τους ακούω. Κράμπες στ' αυτιά. Είναι γαμάτοι.

Μάνος Χατζιδάκις / Χορός με τη σκιά μου

Δε συνηθίζω ν' ακούω ραδιόφωνο, αλλά σήμερα το πρωϊ με το που μπήκα στ' αμάξι για τη δουλειά το άκουσα (εννοείτε στο Δεύτερο Πρόγραμμα - αν τ' ακούσετε αλλού pierce me), και θυμήθηκα ότι είχα τάξει ανάρτηση τραγουδιού του κ. Χατζιδάκι, πριν από λίγες ημέρες. Μου το θύμισαν κιόλας το πρωϊ.

Θεωρώ ότι η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι είναι ότι πιο σημαντικό έχει να επιδείξει πολιτισμικά η χώρα μας τον 20 αιώνα. Έργο ενός ατόμου, παγκόσμιο, αλλά συνάμα τόσο Ελληνικό. Δε πιστεύω ότι θα είχαν γραφεί αυτά τα τραγούδια αν ήταν π.χ. Πολυνήσιος από τα Νησιά Τουβαλού που λέει και μια φίλη. Μπα.

Προσπαθώ να βρω λέξεις να γράψω και άλλα, αλλά δεν έχει κανένα νοήμα, δεν υπάρχει δυνατότητα νοητική εγώ να κρίνω ούτε ένα μέτρο από το έργο του, και το γεγονός ότι είμαι σε θέση σήμερα το 2022, να γνωρίζω - μέτρια πάντα - ένα μέρος του, να ακούω τις συνθέσεις του, είναι για μένα ευτύχημα.

Αγαπημένα μου έργα, Το Χαμόγελο της Τζοκόντας (πρώτη επαφή με Χατζιδάκι· φαντάρος στο στρατό) - ευχαριστώ Δημήτρη, Δεπαπέντε Εσπερινοί, Αντικατοπρισμοί, Χορός με τη σκιά μου (στο repeat στην Πελοπόννησο με την δίδα Δώρα), America America και Sweet Movie (στο repeat στην Κρήτη με την κα. Δώρα) και στο μεσοδιάστημα μέχρι και σήμερα ατάκτως όλα τα κινηματογραφικά του και μη (και τ' αποκηρυγμένα ακόμα περισσότερο), Blue, Reflections, Ο Μεγάλος Ερωτικός, Καπετάν Μιχάλης, Οδός Ονείρων, Όρνιθες, Ποτέ την Κυριακή και και και....

Πρώτη ανάρτηση του Μάνου Χατζιδάκι και όχι τελευταία. Αν σας ξενίζει το βιντεάκι, επίτηδες το διάλεξα, είναι το τραγούδι παιγμένο στην αρχική τονικότητά του, ενώ οι πρόσφατες κυκλοφορίες του άλμπουμ το ανεβάζουν (μάλλον κατά ένα-δυο ημιτόνια -διορθώστε με- αν κάνω λάθος). Τόση προσοχή στην λεπτομέρεια ρε Λιάπη; Ναι ρε τόση.

Καλό ΣΚ σε όλους, να είστε καλά. Ραντεβού στα Γουναράδικα αδέρφια.  

Carole King / It's Too Late

Ένα από τα τραγούδια, μάλλον ένα sample που μ' έχει στοιχειώσει από μικρή ηλικία.

Φυσικά ούτε που το 'ξερα, το ήξερε βέβαια ο Νίκος Πατρελάκης, το σαμπλάρισε άψογα μαζί με άλλα, και έτσι πέρασε στο υποσυνείδητο μου, σε βαθμό που ξυπνάω και από κώμα. Δε συζητώ ότι όλοι γνωρίζουμε που τ' ακούγαμε και σε πια εισαγωγή. 

Και άντε επειδή διαβάζουν και νεότερα παιδιά (γιατί εγώ θα κάτσω εδώ με τη νεολαία και ξέρω τι σημαίνει κρίντζι-φλεξάρω-φεϊλάς* και διάφορα άλλα τέτοια), θα δώσω hint εδώ. Όλοι γνωρίζετε το κόλλημα μου με τη σειρά. Ξέρω όλους τους διαλόγους απ' έξω, try me.

Ένα υπέροχο τραγούδι, που δεν έχω πολλά χρόνια που ανακάλυψα, και ξαναθυμήθηκα από ανάρτηση του ξαδέρφου, που ανέβασε αυτό από το ίδιο υπέροχο αλμπουμ. Άλμπουμ που διάλεξα για να έχω μαζί μου στο τάμα μου. Θα μιλήσουμε κάποια στιγμή για το τάμα στον Άγιο Ιάκωβο, εγώ απλά το πετάω εδώ για παρακαταθήκη και ας πέσει κάτω. Enjoy.

*φεϊλάς - ψέματα, αυτό δε το 'ξερα, το διάβασα.

Λάργκο / Απ' την αρχή του κόσμου

Σήμερα τα μεγάλα πνεύματα συναντιώντενε που θα 'λεγε η κουμπάρα μου η καλή.

Blue Monday με Κλαρίνα.

Ανάρτηση φίλης με πολλαπλά θέματα σαν και την αφεντιά μου όπως θα καταλάβετε και από το κείμενο παρακάτω. Την ευχαριστώ πολύ και περιμένω πολλά περισσότερα. Έχει το ουμπφ και μπορεί.
Το τραγούδι το έχω ψιλοακούσει χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία, αλλά είναι αξιοπρεπέστατο. Και είπαμε, ότι αναρτώ, πρέπει τουλάχιστον ν' αρέσει στον Editor, οπότε Approved, Certified και Endorsed.

Σήμερα θα πάμε σε κάτι πιο εναλλακτικό.

Η πιο καταθλιπτική μέρα του χρόνου λέει σήμερα, Blue Monday λέει τη λένε, και είναι ο,τι πρέπει για αυτό το τραγούδι που σκέφτομαι από μέρες.. 

Το άκουσα τυχαία πριν λίγα χρόνια στο ραδιόφωνο. (Φυσικά. Μόνο ραδιόφωνο φίλε. Ούτε πλατφόρμες, ούτε Spotify, ούτε playlist κι άλλα μπλα μπλα. Το πολύ κανένα YouTube αλλά στο χύμα.) Συμπαθητική κιθαρίτσα στην εισαγωγή, λες οκ ελληνικό ροκ, σε κρατάει να μην αλλάξεις σταθμό. Μια κιθάρα, δεύτερη κιθάρα. Σε λίγο μπαίνει κλαρίνο. Τι φάση;
Μελωδία τύπου "Χωρίς δεκάρα πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου;.." (Ψήνεσαι για τη συνέχεια; Δική σου: "...πώς θα βάλουμε στεφάνι. Στον αη Γιάννη..." ). Πριν βιαστεις να κραξεις, θυμίζω ότι το εν λόγω άσμα βγήκε τρίτο στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης το 1974 με τη φωνή της Ελένης Βιτάλη -που ξέρεις- όταν πρώτο είχε βγεί το "Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας" (ναι ναι όλο αυτό είναι ο τίτλος) του Τόνυ Βαβάτσικου -που δεν ξέρεις. "Σύντροφε μου σε άκουσα πάλι τον άνεμο να ρωτάς ποιος να ξέρει.. " Άκουσε τα και τα δύο. (φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, χρόνια πρίν το πολύ καλό στη σύγχρονη εποχή "Της Άρνης τό νερό" -Σιόλας 2006 - και το πολύ μπροστά για την εποχή του "Χωρίς εσένα" - Ευσταθία 2005)
Ναι, κάποτε έβγαιναν τέτοια τραγούδια και κέρδιζαν και διαγωνισμούς. Ήταν η εποχή του ελληνικού make love not war με λίγο από μια προτεσταντικού τύπου ένθεη ευχολογία (Ξύλινος Σταυρός -1972.)  Πολύ καλό και το "Aς κάνουμε απόψε μιαν αρχή" (1977) της Αννούλας - της Βίσση ντε. Αξεπέραστη. Άκουσε τα όλα, αν αντέχεις.

Επανέρχομαι όμως. Η εισαγωγή λοιπόν παραπέμπει στο Μανωλιό. Ηπειρώτικη ή Βαλκανική μουσική λέει κάποιος. Manu Chao (Me gustas tu)  ένας άλλος ή Γουίλι ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί, δεκα φορές πιο γρήγορα, ένας τρίτος. (Έχει ενδιαφέρον και καμια φορά και πλάκα να διαβάζεις τα σχόλια στο YouTube.)  Εν τούτοις - δηλαδη ωστόσο, παρόλαυτα - δε σε πάει να το αλλάξεις. Και δικαιωνεσαι. Στο κουπλέ το γυρίζει ο τύπος.. "έχω μια θλίψη που έρχεται απ την αρχή του κόσμου..." Ώπα. Τι λέει ο τύπος. Άρχισε η θλιμμένη φιλοσοφία του ελληνικού ροκ. Χειμώνας καιρός, ταίριαζε και με τη μελαγχολική φύση (μου), το κράτησα ως το τέλος.

Τα σχόλια στο YouTube από κάτω κράζουν την ενορχήστρωση, τη μίξη, τον ήχο, τον στίχο, τα πάντα. Εμένα μου άρεσε. Το άκουγα καιρό.

Δεν έχω ιδέα τι άλλο παίζουν οι τύποι και δεν καίγομαι να μάθω. Διάβασα όμως ότι ο ένας είναι ο γιος του Παπακωνσταντίνου. Του Θανάση. Ο Κωνσταντής. Και ότι το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει. Για να δούμε. Τα ραδιόφωνα μια φορά δεν έπαιξαν κάτι άλλο δικό τους. Οι πλατφόρμες δεν ξέρω...

ΥΓ. Το κείμενο ήταν έτοιμο από χθες. Τελευταία τροποποίηση σήμερα μετά την είδηση για την Blue Monday. Μια χαρά έδεσε.

ΥΓ. "Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο σαν μετάξι... Αυτή είναι που θα φταίει αν δε σε χωράει ο τόπος..." Δικό σου...

Selim Sesler / Ali Pasa

Το τραγούδι αυτό, μπορεί να ξενίζει κάποιους κάπως, αλλά είναι ένας εξαιρετικός παραδοσιακός ήχος, από τους αγαπημένους μου συνδυασμούς (κλαρίνο-νταούλι) που αξίζει ν’ ακουστεί. Ένα από τ' αγαπημένα μου τραγούδια.

Ο Selim Sesler, μέγας κλαρινιτζής, μέχρι και πριν λίγες μέρες πίσω, πριν διαβάσω κάποια λίγα γι’ αυτόν, ήταν για μένα ένας Τούρκος Ρομά πανηγυρτζής που φέρνει λίγο από Βέγγο και Χριστάκη στο τούτο του, και που τον γνώρισα μέσα από τις φανταστικές ταινίες του Fatih Akin, Head On, Crossing The Bridge και Edge Of Heaven (απίθανα Soundtrack όλα τους). Αν δεν τα έχετε δει/ακούσει κάν' τε το. Πρόσφατα διαβάζοντας στη wikipedia είδα ότι έχει καταγωγή από τη Δράμα και με την ανταλλαγή του ‘23 η οικογένεια του πέρασε στην Ανατολική Θράκη. Τώρα κάτι αρχίζει να κουμπώνει.

Εγώ αυτό για Τούρκικο δε το χώ, και μου είναι πάρα πολύ οικείο σαν ήχος και ρυθμός.
Ηπειρώτικο-Μακεδονίτικο-Θρακιώτικο. Τέτοιο μου φέρνει.

Προς τι η παρανόηση όμως και τι με προβληματίζει; Τίποτα, απλώς κάποια στιγμή το μακρινό 2001 το περιοδικό Δίφωνο είχε βγάλει μια συλλογή "Τα Τραγούδια του Γείτονα - 14 Τουρκικά Παραδοσιακά Τραγούδια". Τα κατέβασα, τα άκουσα, μου άρεσαν και μικρός και γω τότε, μπερδεύτηκα, λέω ά ωραία Τούρκικα τραγούδια. Περνώντας βέβαια τα χρόνια και ακούγoντας και ακούγoντας το συγκεκριμένο, λέω ρε συ αυτό μόνο Τούρκικο δεν είναι. Τρίχες βέβαια, δεν έχει σημασία.

Οι μουσικές φόρμες και οι τρίλιες του κλαρίνου μου θυμίζουν την εποχή που μαθητής, χόρευα παραδοσιακούς χώρους κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Σάββατο στην ΕΠΜ (πάμε πάλι, γύρνα τη κασέτα, ψιλά το πόδι, ξύπνα ρε, μη σέρνεστε, κ.α.), ενώ το νταούλι με μεταφέρει καρφί στη Νάουσα (σαν πατινάδα). Άρα εγώ βιωματικά καταλαβαίνω: Παραδοσιακό τραγούδι της ευρύτερης περιοχής μας. Αν το έχετε ακούσει παιγμένο σε κάποια άλλη εκτέλεση ή με κάποιο άλλο τίτλο παρακαλώ δώστε μου ένα hint, μ' ενδιαφέρει. Ξαδέρφια ντόπια και Καρατζοβίτικα, εσείς που είστε της παραδοσιακής, βοηθήστε λίγο, εγώ νομίζω το' χω χορέψει αυτό.

Τέλος εσύ που μόνο διαβάζεις, και δεν ακούς, πάτα το το ρημάδι, δε χάνεις και τίποτα. Χάϊντε Χαϊβάν.

Ωραίος είναι πάντως, τώρα που γράφω την ανάρτηση ακούω αυτό και είναι πολύ καλό: Selim Sesler - Ο Δρόμος για την Κεσσάνη. Check it.

Arctic Monkeys / One Point Perspective

Σήμερα δε θα γράψω πολλά για την μέρα μου, παρά μόνο ότι με τσάτισαν πάρα πολύ, μόνο και μόνο για να γίνει χαβάς. Δύο πολύ κοντινοί μου έπρεπε να το παίξουν γενικοί Κοτζαμπάσηδες, τοπικοί Δερβέναγες. Το μόνο που κατάφεραν βέβαια είναι να μ' εκνευρίσουν. Δε πειράζει όμως θα ζήσω, θα αναλογιστώ τι συνέβη, θα αυτο-συγχωρεθώ (αν έσφαλα), θα τους συγχωρήσω, θα ανέβω σε καμιά κορφή το ΣΚ για διαλογισμό και θα το ξεχάσω. Brand New.

Και επειδή από τα νεύρα μου σήμερα δεν έχω πολύ συγκροτημένη σκέψη, δηλαδή όπως λέει και το τραγούδι,
Bear with me, man, I lost my train of thought, αναρτώ αυτό, που μ' είχε κολλήσει ο στίχος του στο κεφάλι ένα ολόκληρο καλοκαίρι.

Τώρα που πίεσα τον εαυτό μου να ξεκινήσει να γράφει, ασυναίσθητα - θες από το πολύ κρύο θες απ' τη πολύ τσατίλα - το μυαλό μου πήγε μόνο του στο Καλοκαίρι του '18, τότε που οικογενειακά στήσαμε φοβερή τσαντιροκατάσταση σε εξαιρετικό εξωτικό τόπο, εδώ κοντά στη Πιερία.

Γνωρίσαμε ανθρώπους ωραίους (στα δάχτυλα δηλαδή μη φανταστείτε και πολύ κόσμο - έχω και τον ανθρωποδιώχτη), περάσαμε καλά και πρωτίστως έκανα πράγματα που μ' ευχαριστούσαν. Το κυριότερο, ατελείωτες ώρες περπατήματος με μουσική να παίζει. Πεντάωρες, εξάωρες, μέχρι και δωδεκάωρες πορείες στο πουθενά, μόνος, εγώ, τα πόδια μου, το ηχειάκι μου και τ' ακουστικά μου, ν' ανεβαίνω και κατεβαίνω ραχούλες - These Where The Times! 

Ελπίζω και φέτος να καταφέρω να περπατήσω, το έχω τόσο ανάγκη.

Bear with me, man, I lost my train of thought, πάλι. Κλείνω να μη πλατειάζω, δε θα βγει πουθενά ούτος ή άλλος σήμερα, και σας αφήνω με το αγαπημένο μου τραγούδι από εκείνο το καλοκαίρι, από ένα πραγματικά περίεργα ωραίο άλμπουμ που μόλις είχε βγει, και είχα λιώσει στο repeat.

I'm dancing in my underpants / Χορεύω με το βρακί μου

I'm gonna run for government / Θα βάλω υποψηφιότητα 

I'm gonna form a covers band and all... / Και θα φτιάξω και μια μπάντα που παίζει τα πάντα...

Τι ωραία που τα λέει! Άντε καλό ΣΚ να έχουμε!

Howlin' Wolf / Spoonful

Σαν σήμερα δε πέθανε μόνο ο David Bowie, αλλά και ο Howlin' Wolf, θρυλική μορφή των Blues της σχολής του Chicago. Μέγας τραγουδιστής, κιθαρίστας και φυσαρμονιτζής (αυτός που παίζει φυσαρμόνικα μωρέ). 

Ένα πολύ πετυχημένο σχόλιο που διάβασα από έναν αδερφό στο YouTube λέει "I fell like this should be playing in any and every bar I walk into". Σε νιώθω, με ένιωσε. Στο μυαλό μου πάντα κουβαλάω τη σκηνή όπου ανοίγω την πόρτα, κάθομαι μπάρα και παίζει αυτο (κάμερα από πίσω, εγώ μπαρ, η κάμερα κάθεται σε τραπέζι πίσω αριστερά).

Και επειδή σήμερα στο Facebook θα πηξετε στον Bowie (και καλά θα κάνετε), αλλά κυρίως επειδή είμαι ανάποδο πλάσμα, σας βάζω το αγαπημένο μου του αδερφού Γουλφ. Enjoy, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε. 

* Δεν ήρθε ακόμα η ώρα του Bowie

Το πλοκάμι του καρχαρία / Μη μιλάς

Editors Note, Parental Advisory, Explicit Lyrics και ότι άλλο νομίζετε.

Ότι δε μ’ εκφράζει ναι, δε μ’ εκφράζει, αλλά παραδέχομαι ότι έχω και εγώ στο σκληρό μου άλμπουμ από Πλοκάμι. Και ναι το έχω ακούσει και κάνα δυο φορές. Και ότι το έχω στο σκληρό μου πάει να πει ότι έχει περάσει τα δικά μου μουσικά standards. Συνεπώς το αναρτώ. Βέβαια ο φίλος ήθελε να βάλω άλλο (από τ' από κάτω), αλλά μετά από ενά μικρό πετσόκομμα κατέληξα στο παρακάτω. Είναι το ποιο correct τους (αλήθεια).

True κουβέντα:

Ε: Με ποιο τραγούδι  να συνοδέψω το κείμενο;
Φ: «*τσες και *δια»

Ε: Νομίζω θα βάλω το «Μη μιλάς», το ποιο light.

Φ: Χαχα, χέστη…

Ε: I am the Editor! Αν θες πάρε τη *τσα μου και τ’ *δια μου και πάνε σ’ άλλο blog.

Έτσι κλείνονται οι δουλείες φίλοι μου. Ανάρτηση λοιπόν από δεύτερο πελατάκι!

“Κάποια από τις προηγούμενες μέρες έτρωγα χταπόδι κονσέρβα, μέρες που είναι. Μου ’ρθε στο μυαλό αυτό το απίστευτο συγκρότημα, το πλοκάμι του καρχαρία (ή απλά το πλοκάμι, για αυτούς που βαριούνται να γράφουν πολλά). Λέω, για κάτσε ρε συ να ακούσω λίγο ξανά. Ως τότε είχα ακούσει λίγα άσματα του πλοκαμιού, όπως τα πασίγνωστα «Ο ήλιος καίει», «Ντιρινίνι», «Μη μιλάς» και το θεϊκό «Το τραγούδι του μπάζου». Αποφάσισα να ψάξω λίγο περισσότερο και τελικά αποκαλύφθηκε μπροστά μου ο παράδεισος! Θησαυρός ηχητικός… Τις υπόλοιπες μέρες ο εγκέφαλός μου βάλλονταν τακτικά από τους ήχους του αγαπητού στους περισσότερους μαλακίου. Σαν μικρό παιδί που ανακαλύπτει κουτί με χαμένα παιχνίδια, δεχόμουν δόσεις ντοπαμίνης απ’ ό,τι και αν άκουγα από αυτούς. Αποκάλυψιc!

Ο πλοκάμης (πρόκειται για έναν βασικά) λοιπόν είναι πολύ ταλαντούχο άτομο. Μπορεί τα τραγούδια του να περιέχουν άπειρες βωμολοχίες, αλλά ο τύπος ηχητικά είναι ιδιοφυία. Οι εναλλαγές στους ρυθμούς καταπληκτικές! Φωνητικά χαλαρά και hard core παρέα. Μηνύματα απλά, βγαλμένα απ’ τη ζωή: «Είμαστε καλύτερα χωρίς ναρκωτικά, πιες μπάφο, πιες μπάφο», «μη μιλάς όταν μασάς, ειδικά αν είναι κιμάς», «Ω έλατο, ω έλατο, εμένα μ’ αρέσει το πεύκο». Δυστυχώς εξαφανίστηκε από το μουσικό στερέωμα. Πάντως πιστεύω ότι με ό,τι μουσική και αν καταπιανόταν θα ήταν επιτυχία.

Είναι λίγες οι φορές στη ζωή μου που έχω χαρεί τόσο με μία ανακάλυψη μουσική. Μερικά από τα νέα άσματα που προστέθηκαν στο φλοιό του εγκεφάλου μου είναι τα: «Αηκεγ I Miss You», «Chicken Lover», «Τζώνυ το μπρατσόνι», «Ακόμα μια κ», «Θα σου *σο το κεφάλη», «Μεγάλο το όνομά του», «Για μια μερίδα πιλάφι» « Σάκης φουσκωτός» και το υπέρτατο «*τσες και *δια». Ειδικά το τελευταίο το έχω ερωτευτεί! Κρίμα που κρατάει μόνον 1+55. Υπάρχει βέβαια και το repeat (επανάληψις), το οποίο στην περίπτωσή, βοηθάει πολύ.

Συγκροτήματα “masturbation metal”, όπως κάποιοι τα αποκαλούν, έχω ακούσει πολλά. “Kafrillion”, “N-Carkade”, “Anorimoi”, “Metalira” και τώρα «Το πλοκάμι». Όλα είναι απίστευτα. Προς το παρόν θα τρώω χταπόδι πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Σε όποιον δεν αρέσουν τα βρισίδια, ε να!”

* Τα * *γω τα *λα για το κοι* κα*. Ευχαρι* *λη!

Body Count / Evil Dick

Editors Note, Parental Advisory, Explicit Lyrics και ότι άλλο νομίζετε 2.

Με αφορμή την ανάρτηση του καλού φίλου και επειδή δεν θα ξανα-υπάρξει ευκαιρία να ανεβάσω αγαπημένη καφρίλα, τη χώνω τώρα την ανάρτηση γιατί έτσι όπως πήγε το πράμα δε σώνεται. 

Από Δευτέρα trust me, Χατζιδάκις.

Θα με συγχωρέσετε όμως αυτό το Σαββατοκύριακο, γιατί δεν μπορώ και πολύ τις χοντρές λογοκρισίες (έκανα μία μικρή για το κοινό καλό, όπως κάνω καθημερινά), τους καθωσπρεπισμούς και λοιπά, και μιας και το φιλαράκι ήθελε πλοκάμι, τι να κάνω; Να τον κόψω; Δε θα το έκανα ποτέ. Άσε που σήμερα είπα και στη γυναίκα μου με ύφος περισπούδαστου blogger, Ξέρεις, Δώρα, πόσο δύσκολο είναι το Content Creation. Όχι Σταύρο δε ξέρω, αποκρίθηκε, και έστρεψε το βλέμμα της χαμηλά, καθώς χανόταν στο διάδρομο. 

Σοβαρά τώρα, αυτό είναι το Content Creation, δηλαδή το τι στο διάτανο θα γράψεις, τι θα πεις - πως θα το πεις για να κερδίσεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη, να περιηγηθεί στο site, να μείνει ώρα και άλλα τέτοια, ώστε μετά η κυρία γκουγκλ να πει, Α! ένα καλό site, ας το ανεβάσω στην αναζήτηση. Σοβαρά. Αυτό.

Και κει που λίγα άγχη είχα στη ζωή μου, τώρα έχω και το άγχος του Content Creation - Δημιουργία Περιεχομένου Μαρί. Βέβαια, θα μπορούσα να το κάνω και πιο απλό, να μη χρειάζεται να σπαταλώ χρόνο, μόνο δυο τρία λογάκια και τίποτα παραπάνω. Να σαν αυτό το link παρακάτω. Απλό, λιτό, απέριττο clickbait. Κάποια στιγμή εκεί θα καταλήξω, συνειδητά.

https://www.mothersblog.gr/news/story/128245/faii-skorda-o-gios-tis-zitise-to-mesimeriano-sto-krevati-ti-toy-servire

Ναί φίλε μου, Στο κρεβάτι ήθελε ο γιος της, στο κρεβάτι του το πήγε! Θεούληδες! Δείτε εδώ αποτελέσματα γκουγκλ. Φοβερό. Όχι κάτσε συ και σπάσε το κεφάλι σου να περιγράφεις τ' απερίγραπτα.

Οπότε, σιγά μη κάτσω ν' απολογηθώ για το πλοκάμι και κάθε πλοκάμι. Φέρτε μου λοιπόν Content, αλλιώς θα ξαμολήσω το διαβολικό πουλι. Τέλος με τα πρόστυχα. Once and for All.

Μωρά Στη Φωτιά / Μανιφέστο

Στα νιάτα μου, υπήρχαν κάτι μυστήριες τύπισσες που μπορεί να βάζαν τα κλάματα στη μέση του πουθενά μόνο απλά ακούγωντας τη λέξη κρίνα, τύπου, η Μαρία μύρισε τον κρίνο --- Ααααα Ανεστόπουλος Οοοοο Υνωωω --- και τέτοια. Οπότε λέω τώρα που έχω ακούσει πολλά στη ζωή μου και έχω δυνατή κράση θα προσπαθήσω. You never know. Θέλω να εξιλεωθώ και για τη χθεσινή ανάρτηση.

Είχα υποσχεθεί λοιπόν στον εαυτό μου να ακούσω λίγο Διάφανα Κρίνα, γιατί λέω εγώ τώρα, εντάξει Σάκης Ρουβάς ρε φίλε Σταύρο, δεν είναι σωστό, είσαι πολύ mainstream, μάλλον καλύτερα θα 'πρεπε να ντρέπεσαι, γιατί όπως είπε και μία συνάδελφος η τέχνη είναι πάντα στρατευμένη, και με στεναχώρησε. Λέω οπότε, άκου λίγο Διάφανα Κρίνα για ν' ανέβει το πνεύμα σου και να βελτιώσεις την πολιτική σου θέση.

Έβαλα λοιπον το άλμπουμ από τα Κρίνα (Ααααα Οοοοο Υνωωω) "Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές". Οκέυ. Παραβλέπω τον τίτλο, δε σχολιάζω. Λέω εντάξει, είναι κάτι ανώτερο από σένα, μη δίνει σημασία είσαι μικρός, είσαι νινί ακόμα, θα καταλάβεις αργότερα.

Ακούω που λέτε τραγούδι ένα, στο λεπτό skip, τραγούδι δύο skip, τρία skip, φτάνω στο οχτώ ακούω κάτι συμπαθητικό, καλή εισαγωγή, μπαίνει και ένα πνευστό μέσα που μ' αρέσουν αυτά και ξεκινάει. Οκ, κλασσικό Ροκ, κάνει build up σωστά πάει (Απ' τ' 'απειρο σε σένα). Ε ξεκινάει που λέτε, και σε κάποια στιγμή πετάει ένα "...Το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιώ...", όπα όπα μεγάλε λέω κόψε το χαλάζι δε το πίνουμε, βλέπω ότι κρατάει και 8.22 λεπτά, φίλε skip. Πάμε επόμενο.

Επόμενο λοιπόν αυτό (Στιγμές). Και μπαίνει λοιπόν ο δικός σου και αρχίζει "...Ποιός να σε βάφτισε στις Στύγας τα νερά...". Ντάξει κόντεψα να χύσω τον καφέ. Έλα ρε μεγάλε, λυπήσου μας, είναι πολύ πρωϊ. SKIP (και αυτό 8.22 λεπτά - τι αλλά θα πει ρε φίλε, δε τολμώ να ακούσω παρακάτω).

Συνεχίζω παρακάτω (Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι). Ναι έτσι είναι ο τίτλος του τραγουδιού. Μουσικά είναι εντάξει και στιχουργικά είναι εντάξει. Αλλά ρε παιδιά χτίκιασα.

Το τελευταίο τραγούδι, δε θα τ' ακούσω. Δε μπορώ αλήθεια. Ο τίτλος του είναι (Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη). Ε πέσ 'το ρε μεγάλε, μας γάνιασες τόση ώρα και γω περίμενα το κορίτσι της disco για φινάλε.

Οπότε εξιλεώνομαι για τη χθεσινή ανάρτηση με αυτό το Disco-Punk-New Wave-Rock τέλειο εξαιρετικό θεικό τραγούδι. Αυτό είναι Ροκ, τ' άλλα είναι κλάψες (δες εδώ).

Ελπίζω να το βρείτε και πολύ Ροκ και πολύ επαναστατικό. Ευχαριστώ για τη προσοχή σας και Καλά Φώτα! Σήμερα τα Φώτα κι' ο Φωτισμός! Καλά Μυαλά και φέτος!

Σάκης Ρουβάς / Κάνε να μη σ' αγαπήσω

Ήγγικεν η ώρα κι η στιγμή για τη πρώτη (μλκ) της χρονιάς.

Παρά πολλά στο μυαλό αλλά βρίσκομαι συνειδητά σε mode καταστολής. Όχι πολλά λόγια, όχι βαρύγδουπα new year’s resolutions, είμαι μουδιασμένος για το που θα πάει το πράμα και φέτος. Οπότε θα το ελαφρύνω πολύ για να είναι πιο διαχειρίσιμο. Και πιο fun. Παρακαλώ τη κατανόηση σας, μη με κάνετε να μετανιώσω την ανάρτηση, πληγώνομαι εύκολα.

Σάκης Ρουβάς.

 
Ένας είναι ο Σάκης Ρουβας, ο ποιο ολοκληρωμένος pop καλλιτέχνης της εικοσαετίας στην Ελλάδα, σαν αυτόν άλλος κάνεις. Για τον άλλο το Χαρχαμπίλα νομίζω δεν αξίζει καν ν' αναφερθώ, αν και δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι θα μας ταλαιπωρήσει αρκετά τα επόμενα χρόνια. Μακριά από μας κι' ας είναι και στο Δήμο Πύδνας-Κολινδρού.

Anyways, εγώ αγαπώ Σάκη από παλιά και επειδή είμαι και largίλας, τον εσυγχωρώ τον μπαγάσα. Στην τελική ρε παιδιά, δεν έχει πίστες τώρα και συναυλίες και άλλα extraδάκια για να συμπληρωθεί το σχετικό εισόδημα και να καλυφθεί το εύλογο κόστος διαβίωσης (του). Είναι και πολύτεκνος. Ο καθείς όπως μάθει, οπότε μη κρίνετε για να μη κριθείτε.

Επειδή λοιπόν το έχω ταμένο σε καλή φίλη ν’ αναρτήσω Σάκη Ρουβά και άλλη αφορμή στα κοντά δε θα βρω (στο μέλλον πιθανόν να υπάρξει· το βλέπω να χάνει η τέχνη και να κερδίζει η πολιτική), ανεβάζω το αγαπημένο μου τραγούδι του. 

Εξαιρετική Power μπαλάντα, τίμια, δυνατή, μιας και πέρα από τη πλάκα τώρα, τρία ιερά τέρατα (Ρουβάς, Κοντόπουλος, Μωραΐτης) της not so contemporary πλέον Ελληνικής Ποπ σκηνής συνεργάστηκαν άψογα, μ’ ένα δεμένο και σωστό μουσικό αποτέλεσμα (για αυτό που πρεσβεύει). Μετά νομίζω τα σπάσανε, συμβαίνουν αυτά στην πιάτσα, δε μας απασχολούν. Σημασία έχει το αποτέλεσμα και κατά την γνώμη μου είναι καλό.

 

p.s. Όπως είπα και στην αρχή, μη με κάνετε να μετανιώσω την ανάρτηση, έχω κι’ άλλα αγαπημένα του Ρουβά. Just sayin'. Άντε καλή χρονιά να' χουμε! Με το δεξί! ;-)